กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ - บทที่ 422

บทที่ 422
เหวินเส่าอี๋เงียบ นัยน์ตาคู่นั้นจ้องมองไปที่กู้ชูหน่วนอย่างลึกล้ำ ราวกับว่ามองนางได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

กู้ชูหน่วนปล่อยให้เขามอง ภายนอกนางดูสงบนิ่ง แต่ในใจกลับโกรธเคือง

ตั้งแต่ต้นจนจบ เหวินเส่าอี๋ไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่ล่วงเกินนางเลย แต่ไม่รู้ว่าทำไมเมื่อสบตากับเขา นางถึงรู้สึกว่าตัวเองหนีไม่พ้น และไม่มีอะไรที่สามารถปิดบังนางได้

สายตาคู่นั้นคมกริบ

“เช่นนั้นตอนนี้เจ้าพาข้าไปที่ปากหูหลูเถอะ” ในที่สุดเหวินเส่าอี๋ก็เอ่ยปาก

กู้ชูหน่วนพูดหยั่งเชิง “แค่ท่านคนเดียว？ท่านไม่พาผู้อื่นไปด้วยหรือ？”

นางจำได้ว่าตำแหน่งที่ตั้งบนแผนที่ระฆังวิญญาณสะบั้น ถูกทำเครื่องหมายด้วยลูกศรสีแดงจำนวนมาก และไม่รู้ว่าลูกศรสีแดงเหล่านั้นหมายถึงอะไร แต่เขารู้สึกว่าลูกศรสีแดงเหล่านั้น น่าจะเป็นสถานที่ที่อันตรายมาก

หากสามารถนำเผ่าปีศาจ เผ่าเพลิงฟ้า รวมทั้งคนของตันหุยกู่ไปด้วยได้ บางทีอาจจะสามารถนำมันมารวมกันได้

“แค่ข้าคนเดียว”

“นายน้อย แต่ข้าว่าภูเขาหูหลูนั้นอันตรายมาก แม้ว่าวรยุทธของท่านจะสูงส่ง แต่ก็รับรองไม่ได้ว่าจะมีค่ายกลวงแหวนที่ไม่มีใครเทียบได้ที่นี่ สัตว์ร้ายโบราณ หรือแม้แต่กลไกของอาวุธลับต่าง ๆ ท่านพาคนไปด้วยจะดีกว่า หากมีอันตรายจะได้มีคนมาช่วยแบ่งเบาจริงหรือไม่？หากใช้การไม่ได้ก็จะได้ช่วยสำรวจเส้นทางเพื่อความปลอดภัย ข้าแนะนำว่าให้ท่านนำคนไปด้วย แน่นอนว่าข้าไม่กลัวว่าท่านจะหัวเราะเยาะที่ข้ารักตัวกลัวตาย ดังนั้นหากท่านนำคนไปด้วย ข้าก็จะมีโอกาสได้รักษาชีวิตน้อย ๆ ของข้าได้มากขึ้น”
“เจ้าพูดมากเช่นนี้ หรือว่าเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ？”
จะเป็นไปได้อย่างไร ข้าเป็นเพียงสตรีที่อ่อนแอและไม่มีเรี่ยวแรง จะสามารถทำอะไรได้ หากข้าสามารถทำอะไร ข้าจะตกอยู่ในเงื้อมมือของท่านได้อย่างไร？”

“งั้นหรือ？เจ้าสามารถเปิดเส้นวรยุทธ์ได้ในเวลาเพียงไม่กี่วัน แต่ยังก้าวขึ้นไปสู่ชั้นสี่ของเส้นวรยุทธ์ นี่เป็นสิ่งที่คนธรรมดาสามารถทำได้งั้นหรือ หากบอกว่าเป็นพรสวรรค์ก็ไม่ถือว่ามากเกินไป”

“……”

การที่นางก้าวขึ้นไปสู่ชั้นสี่มันง่ายมากเลยหรือ？

นางกินยาวิเศษและแกนผลึกหิมะไปไม่น้อย จนเกือบจะเอาชีวิตน้อย ๆ ของตัวเองไปทิ้ง？

คนของเผ่าเพลิงฟ้าพาไป่ตู้ (เว็บไซต์ชั้นนำของประเทศจีน) ข้ามเวลามาด้วยงั้นหรือ？

ทำไมถึงได้รู้ไปเสียทุกอย่าง？

“แล้วหากพบเจออันตรายข้างในนี้จะทำอย่าง？ท่านแน่ใจแล้วหรือว่าจะไม่หาคนไปคอยช่วย？”

“ทะเลโลหิตช่างเหงาเหลือเกิน หากเจ้ายังพูดเหลวไหลอีก ข้าก็จะให้เจ้าอยู่เป็นเพื่อนมันตลอดไป”

ชายผู้นี้

มีทิฐิสูงอย่างไม่มีที่สิ้นสุด และไม่สามารถปรับเปลี่ยนได้เลยแม้แต่น้อย

“เอาเถอะ ในเมื่อท่านไม่กลัว แล้วท่านยังมีอะไรให้กังวลอีก ก้าวไปข้างหน้า”

กู้ชูหน่วนนำทางไป

นางและเหวินเส่าอี๋เดินตามกันไป ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว มีกลิ่นหอมจาง ๆ ของดอกบัวลอยโชยมา เมื่อได้กลิ่นก็ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย นางดมกลิ่นและเข้าไปใกล้เหวินเส่าอี๋ “หอมมาก”

เหวินเส่าอี๋ถอยหลังไปสองสามก้าว และรักษาระยะห่างจากนาง

กู้ชูหน่วนก้าวไปข้างหน้าอีกสองสามก้าว “ทำไมชายที่ร่างกายกำยำถึงได้มีหอมมากเช่นนี้ ท่านใส่น้ำหอมอะไรหรือ？โธ่ ท่านคงจะไม่หน้าแดงนะ พ่อหนุ่มรูปงาม รูปร่างของท่านช่างเย้ายวนเสียจริง ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน”

เหวินเส่าอี๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย

คำพูดของกู้ชูหน่วนยิ่งฟังก็ยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ คำพูดที่ออกมานั้น มีตรงไหนที่เป็นลักษณะของหญิงที่ดี

กลิ่นจาง ๆ ของผู้หญิงติดอยู่ที่ปลายจมูกของเขา เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นกู้ชูหน่วนขยิบตาให้เขาด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ เขาตกอยู่ในภวังค์ไปชั่วขณะหนึ่ง และจิตใจของเขาก็สั่นไหว

ไม่นานเขาก็รู้สึกตัวและสะบัดแขนเสื้อ กลิ่นหอมหายไป เขากล่าวอย่างเยือกเย็น “พระชายาหาน เจ้ารู้หรือไม่ว่าจุดจบของคนฉลาดคืออะไร？”

กู้ชูหน่วนขยิบตา

ดูเหมือนว่าชายผู้นี้จะมีจิตใจที่แข็งแกร่งมากกว่าที่นางคิดไว้มาก

ยาฟุ้งซ่านของนางไม่ได้ผล