กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ - บทที่ 493

กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 493
กู้ชูหน่วนถอดอานม้าออกทั้งหมด นางกระโดดขึ้นไปบนหลังม้าด้วยท่าทางที่คล่องแคล่วและสง่าผ่าเผย และดูไม่เหมือนคนที่ไม่เคยขี่ม้ามาก่อนกู้ชูหน่วนพูดกับตัวเองว่า “เห็นผู้อื่นขึ้นหลังม้าอย่างง่ายดาย แต่ทำไมข้าเกือบจะปีนขึ้นมาไม่ได้ โชคดีที่เจ้าค่อนข้างเตี้ย ไม่เช่นนั้นข้าคงจะตกลงไปอย่างแน่นอน”

ประโยคนี้ทำให้ทุกคนประหลาดใจ

แท้จริงแล้วนางขี่ม้าเป็นหรือไม่？

กู้ชูหน่วนหยิบคันธนูขึ้นมา และหยิบลูกธนูทั้งสิบออกมาลองดู แต่ลองอยู่หลายครั้งก็รู้สึกว่ายังไม่ถนัดมือ

ลูกธนูสิบดอกนั้นมากเกินไปสำหรับมือเล็ก ๆ ของนาง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตอนยิงเลย

ทุกคนมองอย่างใจหายใจคว่ำ แบบนี้จะยิงได้อย่างไร？

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือนางเอาอานม้าทำไม？

มีเพียงองค์หญิงตังตังและพระพันปีที่ดูดีอกดีใจ

“ดูเหมือนจะยิงไม่ค่อยถนัด เจ้าม้า เราต้องสู้ไปด้วยกัน”

ทันใดนั้นกู้ชูหน่วนก็ดึงเชือกม้า และขี่เจ้าม้าสีดำไปที่วงล้อไฟอย่างรวดเร็วและแม่นยำ ราวกับว่าลูกธนูที่วิ่งผ่านวงล้อไฟไปทีละอัน ๆ ในชั่วพริบตา

ในเวลาเดียวกันกู้ชูหน่วนก็หยิบลูกธนูออกมาสิบดอก นางเล็งไปที่เป้า แล้วยิงไปที่เป้าอย่างแรง

ลูกธนูทั้งสิบโดนเป้า

ยิ่งกว่านั้น หลังจากที่โดนเป้า นางก็ยังคงวิ่งด้วยความเร็วคงที่ และขี่ม้าเจ้าม้าสีดำวิ่งต่อไปยังวงล้อไฟในรอบที่สองด้วยท่วงท่าเดียวกัน นางหยิบคันธนูและลูกธนูทั้งหมดก็พุ่งไปโดนเป้าอีกครั้ง

ฮ้า……

ผู้คนต่างสูดหายใจเข้าด้วยความตกใจ

เจ้าม้าสีดำตัวนี้ เป็นลูกม้าแรกเกิดที่ไม่กลัวเสือจริงหรือ？

วงล้อไฟมีไฟลุกไหม้ มันไม่กลัวหรือ？

และกู้ชูหน่วน เห็นได้ชัดว่ามือของนางเล็กมากเช่นนั้น ทำไมนางถึงถือลูกธนูทั้งสิบดอกได้ และยังยิงพร้อมกันในคราวเดียว แถมยังโดนเป้าทั้งหมด？

เมื่อมองไปที่กู้ชูหน่วนอีกครั้ง หนึ่งคนหนึ่งม้า ก็เข้าไปที่วงล้อไปอีกเป็นรอยที่สาม วงล้อไฟกำลังลุกไหม้ และแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเห็นท่าทางของนาง แต่รูปร่างหน้าตาที่องอาจของนาง ยังคงฝังลึกอยู่ในใจของทุกคน

สตรีที่งดงามผู้หนึ่งท่ามกลางเปลวไฟสีแดง ขี่เจ้าม้าสีดำข้ามวงล้อไฟไปทีละอันอย่างไม่เกรงกลัว จากนั้นก็ยิงลูกธนูทั้งสิบดอกพร้อมกัน และลูกธนูก็พุ่งตรงไปที่เป้า

นัยน์ตาสีขาวดำของนาง นอกจากจะมีเปลวไฟที่ลุกโชนและเป้าแล้ว ยังมีความเชื่อและความแน่วแน่

ในเวลานี้ทุกคนต่างเชื่อมั่นในตัวนาง

แม้แต่จักรพรรดิเยี่ยก็ยังหลงใหลในตัวนางอย่างไม่รู้ตัว

หลิ่วเย่ว์และอวี๋ฮุยกอดกันด้วยความตื่นเต้นดีใจ “เจ้าดูสิ พี่ใหญ่เก่งกาจมาก โอ้สวรรค์ นางเป็นเทพที่จุติลงมาหรือไม่ ทำไมถึงมีผู้ที่ยิ่งธนูได้แม่นยำขนาดนี้ ？”

“ข้าบอกแล้วว่าพี่ใหญ่ของเราไม่ใช่คนธรรมดา”

คนอื่น ๆ ที่มาร่วมงานเลี้ยงฉลอง ทั้งประหม่า ตื่นเต้น และชื่นชม “โอ้สวรรค์ พระชายาหานช่างเป็นเทพในตำนานเสียจริง ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ชื่อของนางจะเป็นที่ร่ำลือไปทั่วทั้งใต้หล้า”

“แน่นอน มีสตรีเช่นนี้อยู่ด้วย ชีวิตย่อมไม่สั่นคลอน แต่น่าเสียดาย ไม่รู้ว่าท่านอัครเสนาบดีกู้คิดอย่างไร ถึงได้ตัดความสัมพันธ์กับบุตรสาวที่ดีเช่นนี้ หากพวกเขาไม่ตัดความสัมพันธ์กัน ความรุ่งโรจน์ของท่านอัครเสนาบดีกู้ก็คงอยู่ไปจนถึงร้อยปี”

“หากบุตรสาวของข้า เก่งกาจได้เช่นนางก็คงจะดี”

คำพูดเหล่านี้ทำให้อัครเสนาบดีกู้เจ็บปวดใจ และแทบไม่อยากจะมีชีวิตอยู่

เมื่อก่อนเขาเห็นกู้ชูหน่วนแล้วรู้สึกไม่เจริญตา แต่ในตอนนี้กลับเห็นกู้ชูอวิ๋นแล้วไม่สบอารมณ์

ในบรรดาบุตรสาวของเขา กู้ชูอวิ๋นเป็นความหวังของเขามากที่สุด กู้ชูอวิ๋นไม่มีอะไรโดดเด่น แม้ว่าเมื่อก่อนนางจะเป็นเลิศ แต่ในตอนนี้กู้ชูหน่วนเหนือกว่านางมากนัก

เขานึกเสียใจภายหลัง

นึกเสียใจที่ไม่ควรจะตัดความสัมพันธ์กับนาง

แต่เมื่อนึกถึงแม่ของนาง ท้องของเขาก็เต็มไปด้วยไฟ

ขวับ…..

การยิงธนูครั้งสุดท้าย ผู้คนต่างเงียบสงบ

บางคนอิจฉา บางคนริษยา บางคนชื่นชม และมองกู้ชูหน่วนด้วยสายตาที่แตกต่างกันออกไป

ไม่ไกล

เยี่ยจิ่งหานสวมชุดคลุมสีม่วง ทุกอย่างที่กู้ชูหน่วนทำ ล้วนแต่อยู่ในสายตาของเขา เดิมทีก็รักอย่างสุดหัวใจ และไม่รู้ว่ามันเติบโตจนหยั่งรากลึกเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ นอกจากกู้ชูหน่วนแล้ว ก็ยังเป็นกู้ชูหน่วน

เดิมทีเขาได้ยินมาว่าพระพันปีและคนอื่น ๆ กลั่นแกล้งนาง และเขามาที่นี่เพื่อจะสนับสนุนนาง

แต่นางไม่ต้องการการสนับสนุนจากเขา นางสามารถเอาตัวรอดได้ด้วยตนเอง

ภรรยาของเขาควรจะเป็นเช่นนี้

สง่าผ่าเผยและองอาจห้าวหาญ

เยี่ยจิ่งหานรู้สึกว่าตัวเองได้หน้าได้ตา ได้แต่งงานกับภรรยาเช่นนี้ ใบหน้าของเขาก็สว่างไสว

ตั้งแต่จักรพรรดิองค์น้อยเสด็จขึ้นครองบัลลังก์ เขาก็ตกเป็นเป้า

ครั้งนี้ถือว่าทำเรื่องดี

เพื่อเห็นแก่เขา ช่วงเวลาที่คับขันของรัฐหวา เขาจะช่วยสักครั้ง

นอกจากเยี่ยจิ่งหานแล้ว

ในอีกมุมหนึ่ง ยังมีชายชุดขาวอีกคนหนึ่ง เหวินเวินเอ่อร์ชายผู้อ่อนโยนและใจดี เขาเห็นทุกอย่าง

สีหน้าของซั่งกวนฉู่ดูสับสน และเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

นัยน์ตาอันอบอุ่นคู่นั้น สะท้อนให้เห็นคิ้วที่ขมวดและรอยยิ้มของกู้ชูหน่วน

ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ใบหน้าของเขาแดงก่ำเล็กน้อย และมองไปที่กู้ชูหน่วนด้วยความเขินอาย ความหลงใหล และความชื่นชม ทั้งหมดรวมอยู่ด้วยกัน

อีกมุมหนึ่งของชั้นบนสุด

ยังมีชายชุดแดงที่ผมพลิ้วสลวยคนหนึ่งยืนอยู่ ชายชุดแดงมีใบหน้าที่มีเสน่ห์มากพอที่จะครอบงำทุกคนได้ เป็นความมีเสน่ห์ไม่อธิบายไม่ถูก

เขาเป็นบุรุษ แต่งดงามไม่แพ้สตรี

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อริมฝีปากของเขาถูกยกขึ้นเล็กน้อย และเผยให้เห็นรอยยิ้มที่สบายใจ แม้ว่าในวังจะมีดอกไม้ที่บานสะพรั่ง แต่ก็ยังเทียบไม่ได้กับเขา

“พี่หญิงของข้าช่างเก่งกาจยิ่งนัก ในใต้หล้านี้ จะมีสตรีคนใดที่สามารถเทียบกับนางได้อีก นักฆ่าโลหิต เจ้าบอกว่าใช่หรือไม่”

นักฆ่าโลหิตก็รู้สึกชื่นชมเช่นกัน ครั้งนี้รู้สึกเลื่อมใสจริง ๆ “ขอรับ คุณหนูกู้เก่งทั้งบุ๋นและบู๊ มีฝีมือในการยิงธนูที่ยอดเยี่ยม และกล้าหาญอย่างไม่เป็นสองรองใคร ข้าน้อยยังด้อยกว่านางมากนัก”

“แน่นอนว่าเจ้าไม่อาจเทียบนางได้ หากเจ้าเก่งกว่านาง ข้าจะเรียกเจ้าว่าพี่ชาย”

“นายท่าน ข้าน้อยไม่กล้า” นักฆ่าโลหิตหวาดกลัว

นายท่านเป็นคือจอมมารของเผ่าปีศาจ เขาจะนับเป็นอะไรได้ และจะกล้าเป็นพี่ชายของจอมมารได้อย่างไร

“มีเพียงนางเท่านั้นที่คู่ควรที่จะเป็นภรรยาของข้าซือม่อเฟย เจ้าไปเตรียมตัวเถอะ ข้าจะไปสู่ขอนาง”

“หา…… แต่นางเป็นพระชายาหานไปแล้ว หากจะสู่ขอนาง จะเป็นการ…..”

“เยี่ยจิ่งหานเก่งกาจมากใช่หรือไม่？พี่หญิงถูกเขาบีบบังคับให้แต่งงานกับเขา น้องชายภรรยาของข้ายอมรับข้าเป็นพี่เขยของเขาแล้ว”

“น้องชายภรรยา？”

นักฆ่าโลหิตสงสัย

ไม่เคยได้ยินเลยว่ากู้ชูหน่วนมีน้องชายด้วย

“วันหลังข้าจะแนะนำให้เจ้ารู้จัก น้องชายภรรยาของข้ายอดเยี่ยมมาก พรุ่งนี้ก็จะได้พบเขาแล้ว ข้าคงต้องดื่มกับเขาสักจอก”

นักฆ่าโลหิตได้ยินแล้วก็ยังไม่เข้าใจ

แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมากนัก

หากนายท่านอยากบอกก็คงจะบอก ใครจะไปรู้ว่าเขากำลังพูดถึงอะไร

ในสวนวังหลวง

องค์หญิงตังตังแทบจะเป็นลม

เงื่อนไขยากเช่นนี้ นางได้อย่างไร？

นางเป็นเพียงหญิงธรรมดาจริง ๆ หรือ？

และเห็นได้ชัดว่าม้าตัวนั้นก็ผอมและยังเด็ก ทำไมมันถึงไม่กลัวไฟเลย？

ใบหน้าของพระพันปีไม่น่ามองมากนัก นางโกรธมากจนไม่อยากพูดอะไรแม้แต่คำเดียว

ขันทีตะโกนว่า “โดนเป้าทั้งหมด พระชายาหานชนะ”

กู้ชูหน่วนลูบหัวเจ้าม้าสีดำแล้วยิ้ม “ขอบคุณเจ้ามาก”

คนเหล่านั้นคิดว่าพวกเขาเป็นปรมาจารย์ม้า และกลับไม่รู้จักม้าเหงื่อโลหิตที่ดีมากขนาดนี้

หากนางดูไม่ผิด นี่น่าจะเป็นราชาแห่งราชาม้าเหงื่อโลหิต

เพียงแต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะมันยังไม่โตหรือไม่ ถึงได้ดำทั้งตัวจนขี้เหร่เช่นนี้