กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ - บทที่ 708
กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 708
ผู้อาวุโสหกต้องการจะปลอบใจ แต่ถูกผู้อาวุโสสูงลากออกไป
นางกับอี้เฉินเฟยต่างฝ่ายต่างรักกัน และผู้อาวุโสในเผ่าต่างก็ดูออก
แม้ว่านางจะสูญเสียความทรงจำ แต่ความรู้สึกนั้นไม่ได้หายไป
การตายของอี้เฉินเฟย กระทบกระเทือนจิตใจนางอย่างมาก และการสละชีวิตกว่าร้อยชีวิตของเผ่าน้ำแข็งก็ยิ่งกระทบกระเทือนจิตใจนางมากขึ้นไปอีก ในตอนนี้ไม่ว่าพวกเขาจะปลอบใจอย่างไร นางก็คงไม่ฟัง ปล่อยให้นางลองจะดีกว่า หากสามารถหลอมรวมไข่มุกมังกรได้ ความรู้สึกผิดในใจที่นางมีต่ออี้เฉินเฟยและเผ่าน้ำแข็งจะได้เบาลง
เหล่าผู้อาวุโสพากันถอยออกไป และคอยคุ้มกันนางอยู่ด้านนอกเตาหลอม
นับจากนี้เป็นต้นไป เตาหลอมนี้ก็จะกลายเป็นสถานที่ที่ได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนาที่สุดของเผ่าหยก
จอมมารก็ไม่ได้ออกห่างจากเตาหลอม
เขารู้ว่าว่าหากต้องการหลอมรวมไข่มุกมังกร ต้องใช้เลือดของนาง
เขากลัวว่าเพื่อที่จะหลอมรวมไข่มุกมังกรแล้ว กู้ชูหน่วนจะไม่สนใจแม้แต่ชีวิตของตัวเอง และหลั่งเลือดของตัวเองจนหมด ด้วยเหตุนี้ไม่ว่าผู้อื่นจะโจมตีเขาอย่างไร เขาก็ไม่ยอมจากไป
กู้ชูหน่วนลูบเตาหลอมทั้งสองด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น
“ท่านพี่เฉินเฟย พี่น้องทั้งหลายของเผ่าน้ำแข็ง ฉันจะต้องหลอมรวมไข่มุกมังกรให้ได้ และจะไม่ยอมให้พวกท่านต้องสละชีวิตอย่างสูญเปล่า วิญญาณบนสวรรค์ของพวกท่านต้องอวยพรให้ข้าด้วยนะ”
ผู้คนมากกว่าร้อยชีวิต แต่ในตอนนี้เหลือเพียงแค่เตาหลอมสองเตา หากกู้ชูหน่วนบอกว่านางไม่เสียใจ นางก็คงโกหก
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเตาหลอมหยาง
ในนั้นมีคนที่นางเคยรักอย่างสุดซึ้ง
ก่อนหน้านี้เป็นเพราะนางรู้ว่าอี้เฉินเฟยเป็นผู้ที่มีร่างกายเป็นหยางบริสุทธิ์ นางจึงกลัวว่าจะใกล้ชิดกับเขามากเกินไป ไม่ช้าก็เร็วสักวันหนึ่ง เขาจะต้องยอมสังเวยชีวิตเพื่อนาง ดังนั้นนางจึงปฏิเสธเขา
และเป็นเพราะเขารู้ว่าไม่ช้าก็เร็วตัวเองจะต้องสังเวยชีวิต เขาจึงจงใจรักษาระยะห่างกับนาง และเป็นเพียงพี่ชายกับน้องสาวเท่านั้น
เมื่อนึกถึงอดีต หัวใจของกู้ชูหน่วนก็เจ็บปวดอีกครั้ง
นางกรีดมือของตัวเอง และหยดเลือดลงในเตาหลอม จากนั้นก็เร่งรัดกำลังภายใน เพื่อเริ่มหลอมรวมไข่มุกมังกร
ไข่มุกมังกรทั้งเจ็ดเม็ดหมุนวนอยู่ในเตาหลอมตามการเร่งรัดของนาง เห็นแล้วก็เวียนหัวตาลาย
จอมมารจ้องมองไปที่เตาหลอมอย่างไม่กะพริบตา และประหม่ายิ่งกว่ากู้ชูหน่วนหลายเท่า
เขาไม่สนใจความเป็นความตายของเผ่าหยก
เขาสนใจเพียงแค่นาง
หากในครั้งนี้หลอมรวมไข่มุกมังกรไม่สำเร็จ เช่นนั้นพี่หญิงของเขาก็คงจะต้องหยดเลือดต่อไป คำสาปโลหิตบนร่างของนางก็ยิ่งยากที่จะลบล้าง
เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียวก็ผ่านไปสามวันแล้ว ภายใต้การเร่งรัดของกู้ชูหน่วน ในที่สุด ไข่มุกมังกรก็แสดงให้เห็นการหลอมรวม
จอมมารดีใจมาก “ใกล้จะสำเร็จแล้ว มันกำลังจะหลอมรวมกัน เตาหลอมรวมหยินหยางช่างสมคำร่ำลือจริง ๆ ไม่เสียแรงที่อี้เฉินเฟยและคนอื่น ๆ ต้องสละชีวิตของตัวเอง”
กู้ชูหน่วนเริ่มมีความหวังในใจ
ในขณะที่นางกำลังจะทำการหลอมรวมขั้นสุดท้าย ไข่มุกมังกรทั้งหมดก็ตกลงไปที่พื้นอย่างแรง
ไม่ง่ายเลยที่จะหลอมรวมไข่มุกมังกรเข้าด้วยกัน ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงแยกออกจากกันอีกครั้ง
ไข่มุกมังกรทั้งเจ็ดเม็ดยังคงเป็นไข่มุกมังกรทั้งเจ็ดเม็ด และแต่ละเม็ดก็มีสีที่ต่างกัน
ตกตะลึง
ตื่นตระหนก
ผิดหวัง
โศกเศร้า
หลากหลายอารมณ์ปะปนกันไป
ใบหน้าของกู้ชูหน่วนซีดขาวในทันที
จอมมารพูดปลอบใจ “ไม่เป็นไร ไข่มุกมังกรเป็นสิ่งที่น่าพิศวง จะหลอมรวมง่าย ๆ ได้อย่างไร ไม่ใช่ว่าเมื่อครู่เกือบจะหลอมรวมได้แล้วหรือ？พวกเรามาลองกันใหม่อีกสักครั้งเถอะ บางทีครั้งนี้อาจจะสำเร็จก็ได้”
สีหน้าของกู้ชูหน่วนไม่ค่อยดีนัก เพราะตอนที่นางหลอมรวมไข่มุกมังกร นางตั้งอกตั้งใจเป็นอย่างมาก จึงไม่น่าจะมีอะไรผิดพลาด
เป็นไปได้ว่าไข่มุกมังกรไม่สามารถหลอมรวมกันได้
ภาพที่นางเห็นที่ทะเลโลหิตผุดขึ้นมาในหัวเป็นระยะ ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่อี้เฉินเฟยกระโดดลงไปในเตาหลอมแล้ว ภาพนั้นเหมือนกับภาพที่ทะเลโลหิต……
ที่ทะเลโลหิต หลังจากที่นางกรีดเลือดจากหัวใจของตัวเองแล้ว ไข่มุกมังกรก็หลอมรวมกัน……
หรือว่า……
นางต้องนางกรีดเลือดจากหัวใจของตัวเอง จึงจะสามารถหลอมรวมไข่มุกมังกรได้？
กรีดเลือดจากหัวใจของตัวเอง แล้วนางจะยังมีชีวิตอยู่หรือไม่？
หากนางตายแล้วใครจะหลอมไข่มุกมังกร？
อีกอย่างซือม่อเฟย……
ที่ทะเลโลหิต เพื่อที่จะช่วยนาง เขาต้องผมขาวภายในชั่วข้ามคืน……ไม่เพียงแต่วรยุทธของเขาจะไร้ประโยชน์ แต่เขาเกือบตาย ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย……
แล้วก็เยี่ยจิ่งหาน……
ดูเหมือนว่านางจะกลายเป็นอริกับเยี่ยจิ่งหาน……และนางยังลงมือฆ่าเขาด้วยตนเอง
เมื่อนึกถึงเรื่องที่ทะเลโลหิต บางทีอาจจะตรงกับสิ่งที่นางรู้ล่วงหน้า กู้ชูหน่วนตัวสั่นไม่หยุด
ทันใดนั้น มือที่อบอุ่นคู่หนึ่งก็จับไหล่ของนาง และเสียงที่อ่อนโยนของจอมมารก็ดังขึ้นข้าง ๆ หูของนาง
“พี่หญิง ท่านอย่าโศกเศร้าไปเลย เรื่องที่ดีไม่ต้องลังเล เรามาลองกันใหม่อีกครั้ง อาม่อจะอยู่เป็นเพื่อนท่านตลอด”
เมื่อเห็นแววตาที่ห่วงใยของเขา นางก็นึกขึ้นได้ว่าจอมมารเคยทำอะไรเพื่อนางบ้าง
กู้ชูหน่วนพยักหน้า ความเศร้าในใจของนางลดน้อยลง
นางหยดเลือดอีกครั้ง และเร่งเตาหลอม
จอมมารพร่ำบ่นอยู่ข้าง ๆ
“มากเกินไปแล้ว ๆ พี่หญิง ท่านหยดเลือดมากเกินไปแล้ว แค่เล็กน้อยก็พอ”
กู้ชูหน่วนไม่เห็นด้วย
ขอเพียงแค่ทำสำเร็จ จะให้นางหยดเลือดมากแค่ไหนก็ได้
และหวังว่าภาพที่ทะเลเลือดจะไม่ผุดขึ้นมาอีก
นางสูญเสียคนใกล้ชิดไปมากเกินไปแล้ว นางไม่สามารถสูญเสียใครไปได้อีก
การหลอมรวมไข่มุกมังกรเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เมื่อมันใกล้จะสำเร็จ ไข่มุกมังกรก็ร่วงลงมากระจายไปเต็มพื้น และไม่สามารถหลอมรวมเข้าด้วยกันได้
กู้ชูหน่วนรู้สึกผิดหวัง
จอมมารตระหนักได้ว่าเรื่องนี้ไม่ถูกต้อง
แต่พวกเขาไม่อยากนึกถึงเรื่องที่เลวร้ายที่สุด จึงทำได้เพียงพยายามครั้งแล้วครั้งเล่า
และผลที่ได้คือความล้มเหลวครั้งแล้วครั้งเล่า
ในที่สุด……
จอมมารก็ทนดูไม่ไหวอีกต่อไป
“พี่หญิง ท่านจะหยดเลือดอีกไม่ได้นะ ท่านเสียเลือดมากเกินไปแล้ว หากจะหยดเลือดอีกก็ให้ตาเฒ่าของเผ่าหยกเหล่านั้นมาทำ จะปล่อยให้ท่านหยดเลือดคนเดียวได้อย่างไร”
“ตาเฒ่าทั้งหลายที่อยู่ข้างนอก ทำไมพวกท่านถึงไม่รีบเข้าไป……”
กู้ชูหน่วนก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ความหวังในใจของนางแตกสลาย
นางเงยหน้าขึ้นและร้องตะโกน “ทำไม……ทำไมถึงล้มเหลวอีกแล้ว มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไม……”
ผู้อาวุโสสูงและคนอื่น ๆ รีบร้อนเข้ามาด้วยสีหน้าที่ซีดขาวและรู้สึกประหม่า
พวกเขาจ้องมองไปไข่มุกมังกรที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น
“หลอมรวมไม่ได้……ทำไมถึงหลอมรวมไม่ได้……ไร้ซึ่งเหตุผล หากบรรพบุรุษยังอยู่ ขอเพียงแค่สังเวยชีวิตของผู้ที่มีร่างกายเป็นหยินบริสุทธิ์และหยางบริสุทธิ์ ก็จะสามารถหลอมรวมไข่มุกมังกรได้……”
“เป็นไปได้หรือไม่ว่าอี้เฉินเฟย แม่นางไป๋จิ่นและคนอื่น ๆ จะไม่ใช่ผู้ที่มีร่างกายเป็นหยินบริสุทธิ์และหยางบริสุทธิ์？”
“จะเป็นไปได้อย่างไร หากพวกเขาไม่ใช่ เตาหลอมก็คงจะระเบิดไปนานแล้ว ท่านคิดว่าใครก็สามารถกระโดดลงไปในเตาหลอมได้งั้นหรือ？”
“เช่นนั้นอาจเป็นเพราะวิธีการหลอมไม่ถูกต้อง？”
“ข้าอ่านวิธีการหลอมมาเป็นสิบล้านครั้งแล้ว ไม่มีปัญหาอะไร หัวหน้าเผ่าก็อ่านหลายรอบแล้วไม่ใช่หรือ？และทุกอย่างล้วนเป็นไปตามวิชาลับที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษ”
“เช่นนั้นเป็นไปได้ไหมที่บรรพบุรุษจะทำผิดพลาด？”
“วิชาลับที่สืบทอดจากรุ่นสู่รุ่นอาจจะผิดพลาดได้？แต่เรื่องสำคัญที่กับชีวิตและความเป็นความตายของเผ่าหยกจะผิดพลาดได้อย่างไร？จะเป็นไปไม่ได้อย่างไร……”
ผู้คนครุ่นคิดถึงสาเหตุมากมาย แต่ก็ยังหาสาเหตุที่แท้จริงไม่ได้ ได้แต่กระวนกระวายใจเหมือนมดบนกระทะร้อน
หลังจากผ่านไปนาน ผู้อาวุโสไป๋เฉ่าก็กล่าวว่า “เป็นไปได้หรือไม่ว่าเลือดที่หัวหน้าเผาหยดลงไปจะมีปัญหา？”
จอมมารกล่าวเป็นคนแรกว่า “ตาเฒ่า ท่านพูดได้น่าสนใจยิ่งนัก พี่หญิงเป็นคนอารมณ์ดี แต่ข้าอารมณ์ไม่ดี”
“ข้าหมายความว่าบางทีหัวหน้าเผ่าอาจจะหยดเลือดน้อยเกินไป ดังนั้น……ไข่มุกมังกรจึงร่วงลงมากระจัดกระจาย”
“หยดเลือดน้อยเกินไป？ท่านยืนพูดเช่นนี้ไม่ปวดเอวหรือ？ท่านดูสิว่ารอยมีดบนมือของพี่หญิงมีกี่รอยแล้ว แล้วเสียเลือดไปมากน้อยแค่ไหน ทำไมท่านไม่มาลองดูบ้าง？”
