ขยะแห่งตระกูลเคานต์ Trash of the Count’s Family - ตอนที่ 220.1
บทที่ 220 ไม่ต้องกังวล 1 (1)
“อ่อนแอ? ถนัดแค่การใช้เวทย์โจมตีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น?”
คาร์ลเริ่มขมวดคิ้วมุ่น
ลูกครึ่งมังกร
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินเรื่องราวของสิ่งมีชีวิตประเภทนี้ ในขณะเดียวกันสัญชาตญาณของเขาในฐานะที่อ่านนิยายแฟนตาซีมาเป็นจํานวนมากก็กําลังบอกบางอย่างแก่เขา
‘ไม่มีทางที่ลูกครึ่งมังกรจะอ่อนแอ.ไม่ใช่ว่านิยายแฟนตาซีหลายๆเรื่องจะมีลูกครึ่งมังกรเป็นตัวละครหลักหรือลาสบอสหรอกหรือ?’
สีหน้าของคาร์ลดูจริงจังขึ้นและพูดขึ้นทันที
“เชวฮัน! แมรี่! ลงมืออีกครั้ง!”
เชวฮันทรงตัวในท่าที่เตรียมพร้อมก่อนจะกระทืบเท้าเพื่อยันตัวเองออกจากหลังโครงกระดูกไวย์เวิร์นสีดํา เขากระโดดขึ้นไปกลางอากาศก่อนที่โครงกระดูกไวย์เวิร์นที่เหาะหนีไปก่อนหน้านั้นจะกลับมารับร่างของเขาเอาไว้
“ราอนสร้างโล่ป้องกันที่แข็งแกร่งที่สุด..อย่าปล่อยให้ลูกหมาพวกนั้นหนีรอดไปได้!”
“ตกลงเจ้ามนุษย์!”
เมื่อกวาดสายตาไปมองรอบๆเขาก็มองเห็นโล่เงินขนาดใหญ่กําลังเพิ่มความหนาขึ้นเรื่อยๆ เรือยังคงเคลื่อนตัวต่อไปในขณะที่มหาสมุทรก็ยังปั่นป่วนอยู่เช่นเดิม อย่างไรก็ตามคาร์ลสังเกตเห็นบางอย่างแปลกๆ
‘…เหมือนมีอะไรบางอย่างอยู่ที่นั่น’
ตั้งแต่ที่โล่ของเขาปรากฏตัวขึ้น เรือที่อยู่ตามแนวชายฝั่งก็ไม่ได้แล่นเข้ามายังบริเวณน้ําลึก พวกเขาอาจตัดสินใจที่จะไม่แล่นเรือออกมายังน้ําลึกเพื่อเผชิญหน้ากับโล่เงิน อย่างไรก็ตามเรือรบขนาดใหญ่ทั้งหมดซึ่งเคยจอดเรียงรายอยู่บนชายฝั่งได้แล่นออกมายังบริเวณน้ําลึกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
เรือรบลําใหญ่ที่สุดยังคงมุ่งหน้าไปหาโล่เงินอย่างไม่นึกลังเล ราวกับพวกเขากําลังรอเหล่านักเวทย์อยู่ ตอนนี้ความมั่นใจของพวกเขากลับคืนมาและเตรียมพร้อมที่จะทําการต่อสู้อีกครั้ง
“ราอน..ข้าจะปล่อยตรงนี้ให้เจ้าจัดการ”
คาร์ลหันหน้าไปมองเชวฮันเมื่อได้ยินเขาเอ่ยประโยคนั้นกับราอน จากนั้นเชวฮันก็พยายามบังคับไวย์เวิร์นให้ถอยหลังกลับ อย่างไรก็ตามเขาไม่มีทางเลือกนอกจากเปลี่ยนทิศทางของสายตาไปมองด้านล่างเท่านั้น
เปาะเปาะเปาะเปาะ!
นักเวทย์ร่างผอมเปลี่ยนจากสะบัดมือมาเป็นดีดนิ้วประมาณ 2-3 ครั้ง
เปาะเปาะ!เปาะ!
สายฟ้าขนาดเล็กปรากฏตัวขึ้นทุกครั้งที่เขาทําเช่นนั้น
“นั่นคือการโจมตีหรือไม่?”
เชวฮันไม่สามารถเคลื่อนไหวโดยประมาทได้ในขณะที่สายตาของเขาก็สังเกตเห็นว่านักเวทย์ร่างผอมกําลังจ้องมาที่คาร์ลและเขาอยู่ แม้ว่าราอนจะอยู่ด้วยแต่เขาก็ยังกังวล เขาเฝ้าสังเกตสายฟ้าขนาดเล็กอย่างระมัดระวังมากขึ้น
“ห้ะ?”
ดวงตาของเขาเบิกกว้าง
สายฟ้าขนาดเล็กเริ่มฟาดลงมาเบื้องล่าง
เปรี้ยงงงงงงงง!
เปรี้ยงงงงงงงง!!
สายฟ้าฟาดลงไปในน้ําที่มีเรือกําแล่นอยู่ สายฟ้าหลบเรือขนาดใหญ่ได้อย่างแม่นยําและส่งเสียงดังขึ้นเมื่อกระทบเข้ากับแผ่นน้ํา ผืนน้ําเริ่มก่อตัวเป็นคลื่นขนาดใหญ่อีกครั้ง มันมีขนาดใหญ่กว่าครั้งที่โล่ป้องกันของคาร์ลปรากฏตัวขึ้นเสียอีก
“ทําไมเขาถึงใช้สายฟ้าฟาดลงไปในน้ําล่ะ…”
เชวฮันไม่สามารถซ่อนความสงสัยไว้ได้ ทําไมเขาถึงทําให้เป็นเรื่องยากต่อพันธมิตรของตัวเอง แทนที่จะใช้มันเพื่อโจมตีศัตรูเช่นพวกเขา? อย่างไรก็ตามเสียงโกรธจัดของราอนก็แว่วมาให้ได้ยิน
“เจ้านั่นกล้าดียังไง!”
เสียงของราอนยังคงต่อไป
“มนุษย์!”
“มนุษย์? ท่านคาร์ลรึ?”
เชวฮันย้ายสายตากลับไปมองคาร์ล
“อึ่ก”
คาร์ลส่งเสียงครางออกมาเบาๆ เขายกมือขึ้นปากแต่ก็ยังมีเลือดสีดําไหลออกมาตามร่องนิ้วมือ แม้ว่าเชวฮันจะมองไม่เห็นร่างของราอนที่ยังคงล่องหนอยู่แต่เสียงโกรธของราอนยังคงชัดเจนเช่นเดิม
“เจ้านั่นใช้สายฟ้าทําลายวังน้ําวนที่ข้าและเจ้ามนุษย์สร้างขึ้น!”
สายฟ้าให้ความรู้สึกราวกับหอกขนาดใหญ่เมื่อมันพุ่งเข้าไปทําลายวังน้ําวนที่ละแห่งๆ เชวฮันยังมองเห็นเลือดสีดําที่ไหลออกมาจากปากคาร์ลเรื่อยๆ เลือดสีดํานั่นทําให้เขาอดรู้สึกเย็นยะเยือกไม่ได้
เชวฮันสบตาเข้ากับคาร์ลในจังหวะนั้น
สายตาของคาร์ลยังคงเรียบเฉยและเต็มไปด้วยความมั่นใจ มันทําให้เขาสัมผัสได้ถึงคําสั่งของคาร์ลจากสายตาคู่นั้น
“ปฏิบัติตามคําสั่งของข้า”
ดูเหมือนประโยคนี้จะเป็นสิ่งที่คาร์ลพูดออกมาจากสายตา
โครงกระดูกไวย์เวิร์นเริ่มโฉบลงไปด้านล่างอีกครั้ง แม้ว่าเขาจะไม่ได้รับคําสั่งอย่างเป็นทางการจากคาร์ลแต่เขาก็ยินดีที่จะทําตามทันที เชวฮันกวาดสายไปมองพื้นที่ที่ถูกสายฟ้าขนาดเล็กฟาดลงมา เขากําลังมุ่งหน้าไปยังทิศทางนั้น
เชวฮันเอ่ยขึ้น
“เร่งมือเข้า”
ดูเหมือนโครงกระดูกไวย์เวิร์นก็รอให้เขาพูดประโยคนี้อยู่ มันพุ่งตัวเข้าหานักเวทย์ร่างผอมราวกับลูกธนู
เชวฮันไม่ได้ใส่ใจกับสายฟ้าขนาดเล็กที่ตกลงมารอบตัวของเขาและไวย์เวิร์น แมรี่เป็นคนควบคุมไวย์เวิร์นให้หลบจากสายฟ้าเหล่านั้นได้ ในขณะเดียวกันเขาก็กําลังยกระดับออร่าของตนให้แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่เขาจะรวบรวมมันได้
แสงจ้าค่อยๆจางหายไปเมื่อดาบของเขากลายเป็นสีดําสนิท
เชวฮันสบตาเข้ากับศัตรูในขณะที่กระชับดาบของตนให้แน่นขึ้น
“ตอนที่ข้าเป็นฝ่ายดูคนอื่นลงมือ..ช่างเป็นสิ่งที่น่าเบื่อยิ่งนัก! อ่า แต่ตอนนี้ช่างเป็นสิ่งที่วิเศษเหลือเกิน ข้าไม่เคยคาดหวังว่าจะได้เจอคนที่ทําให้ข้ารู้สึกสนุกเช่นนี้”
เชวฮันแตะไปที่ศีรษะของไวย์เวิร์นเมื่อได้ยินเสียงของนักเวทย์ร่างผอมเอ่ยขึ้น
บู้ม!!
เขาใช้ออร่าสีดําฟาดกระทบไปบนดาดฟ้าเรือซึ่งเป็นตําแหน่งที่นักเวทย์ร่างผอมยืนอยู่ ไวย์เวิร์นขยับเปลี่ยนทิศทางอย่างเร่งด่วน มันอ้าปากกว้างพร้อมกับเผยคมเขี้ยวของมัน
ครืดดด!!
คมเขี้ยวขนาดใหญ่กรีดกระชากเรือที่อยู่ข้างๆของเหล่านักเวทย์จนเป็นทางยาว
บู้ม!!
โครงกระดูกไวย์เวิร์นสีดํากระทืบเท้าลงบนดาดฟ้าเรือ ในขณะที่เชวฮันก็ใช้ออร่าสีดําจู่โจมไปหาศัตรูพร้อมๆกัน
“อ่า…ช่างเป็นคนที่น่าสนใจจริงๆ”
นักเวทย์ร่างผอมวาดมือออกกว้างคล้ายกับรอต้อนรับการมาถึงของเชวฮัน จากนั้นเขาก็ดีดนิ้วของตนขึ้นมา
เปาะ!
เสียงดีดนิ้วดังก้องไปทั่วบริเวณ
เชวฮันยกมือของตนขึ้นกลางอากาศก่อนจะตวัดดาบฟาดใส่ศัตรูอีกครั้ง
ปั้งงง!!
ออร่าสีดําพุ่งเข้าชนวงเวทย์ขนาดเล็ก อย่างไรก็ตามไม่มีการระเบิดเกิดขึ้น
“ฮึบ!”
เชวฮันยกระดับออร่าของตนให้สูงขึ้นเพื่อผลักวงเวทย์นั้นกลับไปแต่วงเวทย์ขนาดเล็กนั้นไม่ได้ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อยและยังสามารถต้านกับออร่าสีดําของเชวฮันได้อย่างสูสี
นักเวทย์ร่างผมเอ่ยขึ้นในจังหวะนั้น
“นี่ก็นานมากแล้วที่ข้าได้มีโอกาสเจอกับมนุษย์ที่มีคุณสมบัติความมืด…แต่ข้าไม่รู้มาก่อนว่าฐานรองรับของเจ้าจะใหญ่ขนาดนี้ดูท่าแล้วเจ้าเด็กไซเร็มนั่นจะเข้าใจผิดแล้วกระมัง”
“ไซเร็ม” คือชื่อของนักล่ามังกร นักเวทย์ร่างผอมทําสีหน้าคล้ายกับผิดหวังในตัวไซเริ่มไม่น้อย
“ลูกครึ่งมังกร”
คําพูดของราอนยังคงก้องอยู่ในหัวของเชวฮัน เขารู้สึกถึงบางอย่างแปลกๆในขณะนั้น
“คนผู้นี้แข็งแกร่งแต่ไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้นแล้วเหตุใด? เหตุใดออร่าของข้าถึงไม่สามารถก้าวไปอีกขั้นได้”
มันเป็นช่วงเวลาที่ใบหน้าของเชวฮันเต็มไปด้วยความสับสน
“ความมืดที่ไม่ได้มีดมิดโดยสมบูรณ์ไม่สามารถเอาชนะแสงที่สว่างจ้าได้อย่างสมบูรณ์ หรอกนะ”
นักเวทย์ร่างผอมเอ่ยขึ้นราวกับมันเป็นสิ่งที่ทําให้เขานึกสนุก
เชวฮันมองเห็นเส้นผมสีขาวของนักเวทย์ เขามองเห็นดวงตาที่เป็นสีทองเจือขาว มันเป็นสีที่ทําให้เขานึกถึงสีของสายฟ้า
“หรือว่า?”
เชวฮันจําได้ว่ามังกรมีสีที่แตกต่างกันออกไป มังกรทุกตนมีสีที่ถือเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว สีนั้นได้รับการกล่าวไว้ว่าเป็นตัวแทนของคุณสมบัติตามธรรมชาติของมังกร อย่างไรก็ตามมังกรแดงก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะเป็นมังกรไฟหรือมังกรสีน้ําเงินก็ไม่จําเป็นที่จะต้องเป็นมังกรน้ําเสมอ
สิ่งเดียวที่เห็นได้อย่างชัดเจนคือมังกรมีชีวิตที่ยืนยาวกว่ามนุษย์และสามารถใช้สีที่มีมาแต่กำเนิดนําเสนอเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว
แต่มันมีบางอย่างแปลกๆ
“ไม่ใช่ว่าท่านอูฮาเบ็นก็มีสีประจําตัวเป็นสีทองเจือขาวหรอกหรือ??
เชวฮันเห็นสายตาของนักเวทย์ที่จ้องมาที่ตนราวกับเป็นของเล่นที่สร้างความบันเทิงให้กับเขา
“ความมืดของเจ้ายังไม่สมบูรณ์ แต่เจ้ารู้หรือไม่?ว่าแสงของข้าสว่างจ้าโดยสมบูรณ์แล้ว”
เปาะ!
นักเวทย์เริ่มดีดนิ้วของตนอีกครั้ง
แว้บบบบบบบบ!!!!
แสงจ้าเริ่มเอ่อล้นออกจากวงเวทย์ที่กําลังต่อสู้กับออร่าของเชวฮันอยู่
“นั่นคือเหตุผลที่เจ้าไม่สามารถเอาชนะข้าได้”
เชวฮันมองเห็นออร่าสีดําของตนเริ่มพังทลาย ความมืดที่ไม่ได้มีดมิดโดยสมบูรณ์กําลังถูกทําลายด้วยแสงที่สว่างจ้าโดยสมบูรณ์
นักเวทย์ร่างผอมเห็นแสงจ้ากําลังพุ่งตัวไปหาเชวฮันก่อนที่เขาจะแสยะยิ้มออกมา เขากวาดสายตาไปมองรอบๆ เขาไม่สนใจว่ามนุษย์คนอื่นๆจะต้องตายในขณะต่อสู้หรือไม่? มันไม่ใช่เรื่องของเขาแม้ว่ามนุษย์เหล่านั้นจะอยู่ฝ่ายเดียวกับเขาก็ตาม
