ขยะแห่งตระกูลเคานต์ Trash of the Count’s Family - ตอนที่ 221.1
บทที่ 221 ไม่ต้องกังวล 2 (1)
– เจ้าจะเสียสละตัวเองหรือไม่?
– ข้ากินมันได้หรือเปล่า? –
คาร์ลเพิกเฉยต่อพลังศิลาและโลนิรันดร์กาลจอมตะกละ เขากําหมัดของตนแน่นก่อนจะค่อยๆคลายออก
“มาใช้มันเถอะ!”
เขาตัดสินใจที่จะใช้สายฟ้าฟาด ถึงอย่างไรสายฟ้าก็มีแนวโน้มที่จะแข็งแกร่งกว่าน้ํา จึงเป็นเหตุผลที่เขาต้องการจะใช้สายฟ้าของเขาเพื่อทําลายสายฟ้าขนาดเล็กของนักเวทย์ร่างผอม
เขาไม่สามารถหันหลังกลับและนั่งดูคนอื่นได้รับบาดเจ็บ
พรึ่บ!!พรึ่บ!!พรึ่บ!!
สายฟ้าเริ่มลุกโชนราวกับเปลวเพลิง มันกระหน่ําหมุนวนอยู่บนฝ่ามือของคาร์ล ในเวลาเดียวกันท้องฟ้าเหนือศีรษะของเขาก็กําลังแผดเสียงคําราม
เปรี้ยะแปรี้ยะ!
เสียงนั้นทําให้เชวฮันเงยหน้าขึ้น เขาสามารถมองเห็นท้องฟ้าใสกระจ่าง อย่างไรก็ตามเสียงของราอนกําลังดังอยู่ในหัวของเขา
– เชวฮัน! เจ้ามนุษย์บอกว่าจะโจมตีด้วยพลังสายฟ้าฟาด! แต่เจ้าไม่ต้องกังวลไปข้าจะเป็นคนทํามันเอง! ข้าเก่งและยอดเยี่ยมที่สุด!
เสียงตะโกนก้องของเด็กน้อยในหัวของเขานั้นแม้ว่ามันจะดูน่ารําคาญ แต่เชวฮันกลับยิ้มร่า และเหวี่ยงดาบของตนออกไปทันที
เปรี้ยงงงงง!!
สําแสงสีดําจากออร่าของเชวฮันตัดผ่านดาดฟ้าเรืออีกครั้ง ทําให้เรือฝั่งหนึ่งเริ่มชํารุด
“ฮ่าฮ่าฮ่าๆๆๆเข้าไม่ได้เจอกับมนุษย์ที่สร้างความบันเทิงให้กับข้าเช่นนี้มานานมากแล้ว!”
นักเวทย์ร่างผอมขยับกายหลบออร่าสีดําในขณะที่ปากก็ยังหัวเราะลั่น มันช่วยไม่ได้เมื่อเห็นนักดาบตรงหน้าจ้องมองเขาด้วยดวงตาแดงก่ําแม้ว่าจะบาดเจ็บไปทั่วร่างกายก็ตาม เขาไม่เคยเห็นมนุษย์หน้าไหนทําเช่นนี้มาก่อน
“ช่างเป็นออร่าที่ยุ่งเหยิงเสียจริง!”
เขามองเห็นลําแสงจากออร่าสีดําพุ่งตัวออกไปหลายทิศทาง ออร่าที่ดูยุ่งเหยิงนี้กําลังวิ่งพล่านราวกับแสดงให้เห็นว่าออร่าที่ดูสงบและราบเรียบเมื่อก่อนหน้านี้เป็นเรื่องโกหก
ในขณะเดียวกันฝั่งของเชวฮันนั้นกําลังรู้สึกถึงอิสระ
“เจ้าสวมหน้ากากเอาไว้หรอก!”
เชวฮันได้ถอดหน้ากากที่ทําให้เขาดูทรงเหมือนขุนนางหรืออัศวินออกไปและตอนนี้เขาได้กลับคืนสู่ความดุร้ายของตนเอง เขาเป็นเหมือนสัตว์ป่าที่ไม่คิดจะมองอย่างอื่นนอกเหนือจากเหยี่อของตน
พิ่อย่างไรก็ตามนักเวทย์ร่างผอมกําลังเยาะเย้ยสัตว์ป่าผู้นี้
“เจ้าคิดว่าจะสามารถเอาชนะข้าได้รึ ฮ่าฮ่าฮ่าๆๆช่างน่าสนุกจริงๆ”
สัตว์ป่าตนนี้น่าจะเป็นนักดาบที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่มนุษย์ สัตว์ป่าตนนี้เกิดมาพร้อม กับพรสวรรค์ที่ยากจะหาใครเทียบได้ด้วยเหตุผลดังกล่าวทําให้สัตว์ป่าตนนี้ไม่เคยได้พบคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งเช่นเขามาก่อน
นี่คือสิ่งที่นักเวทย์ร่างผอมกําลังคิด
“เจ้าบอกว่าใครจะชนะรึ?”
อย่างไรก็ตามเชวฮันคือสัตว์ปาผู้อ่อนแอแทนที่จะเป็นสัตว์ป่าที่แข็งแกร่งที่สุดในปาแห่งความมืด เขาคือคนที่อ่อนแอที่สุดในนั้น เขาต้องขุดหลุมลึกและหลบซ่อนตัวเองอยู่ด้านในเป็นเวลาหลายวันและต้องอดอาหารเพื่อความอยู่รอด มีอยู่หลายครั้งที่เขาต้องออกไปข้างนอกเป็นเวลาหลายวันซึ่งเขาก็ไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้เลยสักครั้ง
เขาไม่สามารถแม้แต่จะคร่ําครวญเมื่อเขารู้สึกเจ็บปวด
เขาต้องการที่จะอยู่รอด
มันเป็นเรื่องของการรอดชีวิตและความตายแทนที่จะเป็นเรื่องของผู้ชนะหรือผู้แพ้ ศัตรูต้องตายเพื่อให้พวกเขามีชีวิตรอด นั่นแหละคือสิ่งที่มันต้องเป็น
เชวฮันกระทืบเท้าหนักๆไปยังร่างของมังกรนทีวายุเพื่อเป็นสัญญาณให้มันลอยตัวขึ้นสู่อากาศออร่าสีดํากลายเป็นลูกธนูหมุนวนในขณะที่เชวฮันก็ใช้ดาบของเขายิงลําแสงสีดําไปยังร่างของนักเวทย์
ดูเหมือนมันจะเป็นการโจมตีที่รุนแรง มันเป็นการโจมตีที่ไม่มีวันยอมปล่อยศัตรูให้หลุดรอดไปได้แม้ว่าศัตรูจะแข็งแกร่งหรืออ่อนแอก็ตาม
“ฮึ!”
นักเวทย์ร่างผอมยิ้มเยาะเชวฮันอีกครั้งก่อนจะกระโดดหลบอย่างรวดเร็ว
ปั้งงงงงงงงง!!
ลูกธนูจากออร่าสีดําและกรงเล็บของมังกรนทีวายุปะทะเข้าใส่จุดที่นักเวทย์ร่างผอมยืนอยู่
ครืนนนนนนน!!!
เรือเริ่มเอียงไปข้างก่อนจะเริ่มจมอย่างช้าๆ
“อ๊ากกกก!!.ช.ช่วย !!!”
“วิ่ง!”
สมาชิกของพันธมิตรไร้พ่ายที่อยู่บนเรือต่างพยายามหลบหนี อย่างไรก็ตามสายฟ้าขนาดเล็กยังคงโจมตีอยู่เหนือน้ําและวงเวทย์แห่งแสงก็ยังคงทําหน้าที่ในการปล่อยลําแสงลงไปในน้ํา มันยังคงส่องสว่างเป็นระยะๆด้วยหลักการทํางานแบบฟ้าร้อง
“อึ่ก อ๊ากกกกกกกก!!”
เสียงกรีดร้องและคร่ําครวญของกลุ่มคนที่กระโจนลงไปในน้ําดังขึ้นแต่มันไม่ได้ดังมากพอจนกลบสิ่งที่เกิดขึ้นเหนือน้ําได้
กรรรรจ์!!
ปากของมังกรนทีวายุอ้าออกกว้างก่อนจะพุ่งตัวเข้าใส่นักเวทย์ร่างผอมอีกครั้ง
เปรี้ยงงงงงงงงงง!
ชิ้นส่วนของดาดฟ้าเรือถูกระเบิดจนกระเด็นหลุดออกมาอีกชิ้น นักเวทย์ได้ย้ายร่างของตนขึ้นสู่อากาศ ในขณะที่มังกรนที่วายุก็อยู่ด้านบนของร่างเขา
การเคลื่อนไหวของมังกรนทีวายุและนักเวทย์คล้ายกับงูสองตัวที่กําลังจะรวมร่างกัน
จากนั้นออร่าสีดําก็พุ่งตรงไปที่ลําคอของนักเวทย์
ปังปังปัง!
ลูกแก้วพลังเวทย์ถูกยิงออกมาอย่างต่อเนื่องแต่มันกลับเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์
“น่ารําคาญชะมัด!”
นักเวทย์เริ่มขมวดคิ้วมุ่น
ร่างของโครงกระดูกไวย์เวิร์นสีดําซึ่งถูกทําลายเกือบทั่วทั้งร่าง มันยังคงใช้ร่างของมันเพื่อปกป้องมังกรนที่วายุจากลูกแก้วพลังเวทย์
นักเวทย์จ้องไปที่ร่างของโครงกระดูกไวย์เวิร์นก่อนจะหันมาสบตากับเชวฮันซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เชวฮันเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ทําไมเจ้าถึงพยายามหนี?”
นักเวทย์ร่างผอมเริ่มยิ้ม
“โอ๊ะ?..เจ้ารู้แล้วหรือ?”
ทันใดนั้นเอง
ตึงตึงตึงตึงตึงตึง
พวกเขาได้ยินเสียงกลองดังก้องขึ้น ในขณะเดียวกันเชวฮันก็ตระหนักได้ว่าเสียงอย่างอื่นก็หายไปเช่นกัน
เสียงคํารามของท้องฟ้า เสียงฟ้าผ่าของคาร์ลและราอนหายไปแต่กลับเป็นเสียงกลองที่เข้ามายึดพื้นที่แทน
ตึงตึงตึงตึงตึงตึง
ตึงตึงตึงตึงตึงตึง!
ตึงตึงตึงตึงตึงตึง!ตึงตึงตึงตึงตึงตึง!
มันไม่ใช่แค่เรือลําเดียว เรือลําใหญ่ของกลุ่มพันธมิตรไร้พ่ายเต็มไปด้วยด้วยผู้คนจํานวนมาก เรือลําใหญ่เหล่านี้อาศัยกระแสน้ําเชี่ยวเพื่อแล่นออกจากชายฝั่งไปยังจุดที่ใกล้กับโล่เงิน
ตึงตึงตึงตึงตึงตึง!
มีกลุ่มคนสวมชุดสีดําพร้อมกับสัญลักษณ์รูปดาวปักอยู่บนอกกําลังยืนตีกลองอยู่บนดาดฟ้าเรือ
พวกเขาคือสมาชิกของอาร์ม
ร่างของเชวฮันขยับขึ้นสู่ด้านบนอีกครั้ง มังกรนทีวายุบินขึ้นสู่ท้องฟ้าและนั่นทําให้เชวฮันมองเห็นภาพได้ชัดขึ้น
เขามองไปยังเรือที่เขาทําการต่อสู้กับนักเวทย์ลูกครึ่งมังกร เรือลํานี้กําลังจมอย่างช้าๆ เรือขนาดใหญ่ที่เพิ่งเคลื่อนเข้ามากําลังโอบล้อมเป็นรูปวงกลมโดยมีเรือที่กําลังจะจมอยู่ตรงกลาง
มันเป็นเรือทั้งหมด 20 ลํา
เชวฮันไม่สามารถมองเห็นกลุ่มผู้นําของพันธมิตรไร้พ่ายซึ่งเป็นชุดดั้งเดิมได้เพราะตอนนี้สมาชิกของอาร์มได้เข้ายึดพื้นที่ทั้งหมดแล้ว
ในเวลาเดียวกันก็มีบางอย่างเกิดขึ้นบนดาดาฟ้าเรือลําใหญ่เหล่านี้
ชิ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!
แสงจ้าได้ปรากฏขึ้นบนดาดฟ้าเรือ พวกอาร์มกําลังสร้างวงเวทย์ขนาดใหญ่ด้วยหินมนตราคุณภาพระดับสูงสุด
“ไม่มีทาง!”
เขวฮันมองไปที่วงเวทย์ขนาดใหญ่ทั้ง 20 ลูกและความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัวของเขา
“พวกมันทั้งหมดคือพลังเวทย์เดียวกันนั้นรึ?”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า….ตอนนี้เจ้าเข้าใจมันแล้วสินะ?”
เชวฮันเห็นนักเวทย์ร่างผอมหัวเราะร่าพร้อมกับอ้าแขนออกกว้าง
“นี่คือพลังเวทย์ของนักเวทย์ที่พวกมนุษย์ฝึกฝนมันขึ้นมา!”
เชวฮันนึกถึงสิ่งที่คาร์ลเคยบอกเขาเอาไว้
‘อาจเป็นไปได้ว่าพวกอาร์มก็มีกองกําลังนักเวทย์เช่นกัน’
เชวฮันรู้ในทันทีว่าใครคือคนที่สร้างกองกําลังนักเวทย์กลุ่มนี้ขึ้นมา เขาเผลอกระทืบเท้าออก
ซ่า!!
น้ําที่อยู่บนร่างของมังกรนทีวายุสาดกระเซ็นจากแรงของเชวฮัน
เชวฮันกําลังตั้งคําถามต่อราอนด้วยความคาดหวังแม้ว่าราอนจะไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูดในใจก็ตาม
“ข้าไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับพลังเวทย์แต่เจ้าเจ้ารู้ใช่มั้ยราอนว่ามันเกิดอะไรขึ้น? มันเป็นอย่างนั้นใช่มั้ย? เจ้ารู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ใช่หรือไม่?
เชวฮันยังคงกระทืบเท้าลงบนร่างของมังกรนทีวายุ อย่างไรก็ตามหลังจากผ่านไปได้สักพักเขาก็ชักดาบของตนออกมาอีกครั้ง
“ไปกันเถอะ”
หลังจากที่เขาพูดจบมังกรวายุนทีก็เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง ซึ่งเขาเองก็หวังว่าราอนจะได้ยินสิ่งที่เขาเอ่ยออกมา
“ฮึ!ทําไมเจ้าถึงไม่รู้จักยอมแพ้!”
เชวฮันเห็นนักเวทย์ร่างผอมเอ่ยเย้ยหยันตน อย่างไรก็ตามเชวฮันกลับจ้องเขม็งไปที่นักเวทย์ซึ่งกําลังปล่อยให้มังกรนทีวายุเคลื่อนไหวไปยังด้านหน้าอย่างรวดเร็ว
สวบ!! ซ่า!!!
ร่างขนาดใหญ่ของมังกรนทีวายุตัดผ่านผิวน้ําไปอย่างเร่งรีบ มันกําลังมุ่งไปข้างหน้าในขณะเดียวกันก็โจมตีนักเวทย์ร่างผอมไปด้วย โครงกระดูกไวย์เวิร์นสีดําก็กําลังไล่ตามมังกรวายุนที่ไปติดๆ
นักเวทย์ร่างผอมหัวเราะลั่นในขณะที่กางแขนออกกว้างเพื่อรอต้อนรับพวกเขา
วงเวทย์ทั้ง 20 เริ่มโอบล้อมเข้าหากันก่อนจะหลอมรวมเป็นวงเวทย์ขนาดใหญ่เพียงหนึ่งเดียว นักเวทย์ยืนอยู่ตรงกลางของวงเวทย์ขนาดใหญ่นี้พร้อมกับหัวเราะลั่น
“ข้าจะฆ่าพวกเจ้าทุกคน! ฮ่าฮ่าฮ่าๆๆ..ข้าไม่ได้สนุกแบบนี้มานานมากแล้ว!”
ในขณะเดียวกันวงเวทย์แห่งแสงจํานวนหลายสิบลูกก็เริ่มโอบล้อมรอบๆตัวเขา เขายินดีต้อนรับสัตว์ป่าที่กําลังพัฒนาตัวเองไปอีกขั้นด้วยรอยยิ้มสดใส
“เข้ามา!”
