ขยะแห่งตระกูลเคานต์ Trash of the Count’s Family - ตอนที่ 235.2
บทที่ 235 บางอย่างที่เห็นได้ชัด 4 (2)
ราอนดันส้อมที่อยู่ใกล้มือไปไว้ในจานของล็อกซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่คาร์ลพูดต่อ
“ระหว่างการต่อสู้…เจ้าก็ไม่ต้องห่วงไปข้าคิดว่าตัวเองแข็งแกร่งพอที่จะปกป้องเจ้าได้”
คาร์ลเอ่ยด้วยน้ําเสียงล้อเล่น วันนี้ล็อกมีโอกาสได้เห็นสีหน้าหลากหลายรูปแบบจากคาร์ล ทุกๆสีหน้าของคาร์ลนั้นเขาไม่เคยเห็นมันมาก่อนล็อกค่อยๆหยิบล้อมขึ้นมาและเริ่มทานอีกครั้ง
อาหารมีรสชาติดีเป็นครั้งแรกในรอบหลายวัน ในขณะที่อยู่ในหุบเขาแห่งความตายเขาไม่ได้รู้สึกเพลิดเพลินไปกับอาหารน่าตาหรูหราแม้แต่น้อย
“…อร่อย”
“ถ้าอร่อยก็ทานให้เยอะๆ
ในขณะที่เคี้ยวอาหารจนเต็มปากล็อกก็มองคาร์ลที่กําลังผลักจานอาหารมาไว้ตรงหน้าตน ความรู้สึกบางอย่างพุ่งขึ้นมาจนแทบระงับไม่อยู่เขาก้มหน้าทานอาหารต่อเพื่อระงับอารมณ์ของตัวเองเอาไว้
ท่าทางของล็อกดึงสายตาให้ราอนจ้องไปที่เขาอย่างเงียบๆ ก่อนที่ดวงตาสีฟ้าเข้มของมังกรดําจะเบนไปทางด้านข้าง ปากของมังกรน้อยวัยหกขวบยังคงขยับเคี้ยวอาหารต่อในขณะที่สายตาก็ยังไม่ยอมย้ายออกจากคาร์ล
คาร์ลส่งล็อกออกจากกระโจมเมื่อเห็นว่าเขาทานอาหารจนอิ่มแล้วคาร์ลกวาดสายตาไปมองรอบๆกระโจมที่เงียบสงบ
“ดูเหมือนฉันจะแอบงีบได้สัก 3 ชั่วโมงสินะ
คาร์ลจะเริ่มยุ่งตั้งแต่เช้าวันพรุ่งนี้เป็นต้นไป เขาจึงต้องการเวลาสั้นๆในการพักสายตาเพื่อที่ตัวเองจะสามารถมีแรงไปรับมือกับงานที่กําลังจะเกิดขึ้น แน่นอนว่ายังมีคนยืนเฝ้ายามอยู่ด้านนอกกระโจมและยังมีอีกอย่างที่เขาจะต้องจัดการก่อนจะพักสายตาได้
“ราอน”
“มีอะไรหรือมนุษย์?”
“เชื่อมต่ออุปกรณ์เวทย์สื่อสารให้ข้าที่”
คาร์ลทบทวนหลายๆเรื่องเกี่ยวกับล็อกจึงได้ตัดสินใจที่จะติดต่อไปหาคนผู้นี้
“หากให้พูดตรงๆแม้แต่ตัวฉันเองก็แทบจะเอาตัวไม่รอด ถ้าต้องไปปกป้องล็อกอีกคนมันก็คงจะลําบากไม่น้อย
คาร์ลไม่ค่อยไว้ใจฝีมือของตัวเองสักเท่าไหร่เขาจึงตัดสินใจที่จะใช้เครือข่ายที่ตนมีให้เป็นประโยชน์ เขามองดูราอนจัดเตรียมอุปกรณ์เวทย์สื่อสารอย่างเงียบๆ
“ว่าแต่..มนุษย์?”
“มีอะไร?”
คาร์ลสบตาเข้ากับมังกรวัยหกขวบที่จู่ๆก็หยุดมือในการเชื่อมต่อสัญญาณและหันมามองเขาแทน
“มันจะไม่เป็นไรใช่มั้ย? ที่ข้าไม่สามารถผ่านการเจริญเติบโตในระยะแรกได้”
คาร์ลยังจําภาพที่ราอนฝังตัวอยู่ใต้ผ้าห่มและร้องไห้โฮที่ไม่สามารถกระตุ้นให้ตัวเองผ่านการเจริญเติบโตในระยะแรกได้ราอนเสียใจที่ตัวเองไม่ได้ยอดเยี่ยมและยิ่งใหญ่อย่างที่ตัวเองคิดไว้อาจเป็นเพราะสถานการณ์ที่เกิดขึ้นกับล็อกทําให้ราอนนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองคาร์ลไม่อยากตอบคําถามนี้ของราอนแต่ก็จําเป็นที่จะต้องพูดอะไรบางอย่างเมื่อเห็นสายตาวิงวอนของราอน
“เจ้าจ่าสิ่งที่ข้าเคยบอกเอาไว้ไม่ได้หรือไง? ไม่จําเป็นต้องถามเรื่องนี้กับข้าอีก”
“…แล้วมันจะไม่เป็นไรใช่มั้ย? ถ้าขาอ่อนแอ”
‘หมอนี่เป็นอะไรอีกเนี่ย?’
คาร์ลไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่ามังกรที่ห่างไกลจากคําว่าอ่อนแอจะพูดอะไรแบบนี้ออกมาเขาถอนหายใจ ยาวก่อนจะตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจนัก
“มีแค่ตอนที่ข้าพบเจ้าอยู่ในถ้ําเท่านั้นล่ะที่เจ้าดูอ่อนแอ”
อุ้งเท้าขนาดเล็กที่สัมผัสเข้ากับอุปกรณ์เวทย์สื่อสารสั่นไหวเล็กน้อย
ถ้ำ
ราอนนึกถึงตอนที่ตัวเองเจอกับคาร์ลเป็นครั้งแรกพลังของเขาถูกโซ่อาคมปิดกั้นเอาไว้ ตอนนั้นร่างกายของเขาอ่อนแอมาก เขาอ่อนแอจนไม่สามารถหนีไปได้และต้องยอมให้ตัวเองถูกคุมขังอยู่ในถ้ํามืดๆเขาต้องทําเป็นไม่ได้ยินและไม่รับรู้กับอะไรทั้งนั้น
จากนั้นเขาก็รอด
เขาสามารถรอดชีวิตมาได้แม้ว่าตอนนั้นตัวเองจะอ่อนแอมากเพียงใด
ราอนรู้สึกถึงมือหยาบๆที่ลูบไล้ศีรษะของตน ทั้งยังได้ยินเสียงถอนหายใจและเสียงพ์พื้มเบาๆของคาร์ลอีกด้วย
“ถึงจะเป็นมังกรแต่อายุเพียงแค่ 6 ขวบก็ยังถือเป็นเด็กอยู่ดี”
“ราอน..เจ้ารู้ใช่มั้ยว่าข้าอ่อนแอกว่าเจ้า ทั้งๆที่ข้าอายุมากกว่าเจ้าเกือบ 30 ปี..ไม่สิ? ข้าอายุมากกว่าเจ้าเกือบ 15 ปีแต่ข้าก็ยังอ่อนแอกว่าเจ้าอยู่ดีข้าไม่แข็งแกร่งเท่ากับอุ้งมือหนึ่งข้างของเจ้าด้วยซ้ํา เจ้าไม่คิดว่ามันเป็นปัญหามากกว่าหรือ?”
คาร์ลเผลอนอายุตอนที่ตัวเองเป็นคิมร็อกโซมาพูดด้วยจึงต้องรีบแก้อย่างเร่งด่วนก่อนจะมองไปที่ราอนอีกครั้ง
“ไม่นะ!..มันไม่ใช่ปัญหาเลย!”
เสียงตอบขึงขังของราอนทําให้คาร์ลพยักหน้ารับราวกับจะบอกว่าสิ่งที่ราอนพูดมานั้นไม่ใช่ปัญหาหรือเรื่องใหญ่อะไรจริงๆ ราอนกลับไปเชื่อมต่อสัญญาณให้กับอุปกรณ์เวทย์สื่อสารต่อก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง
“มนุษย์..ทําไมเจ้าถึงช่วยชีวิตข้าไว้ล่ะ? ข้าแค่อยากรู้เฉยๆ”
ราอนมองเห็นคาร์ลเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ก่อนจะเอ่ยตอบ
