ขยะแห่งตระกูลเคานต์ Trash of the Count’s Family - ตอนที่ 235.3
บทที่ 235 บางอย่างที่เห็นได้ชัด 4 (3)
“แล้วทําไมข้าถึงช่วยเจ้าไม่ได้ล่ะ?”
“…ทําไมเจ้าถึงอยู่ข้างๆข้าล่ะ?”
คาร์ลตอบพอเป็นพิธีแต่ก็เลือกที่จะซื่อสัตย์ต่อราอนซึ่งดูเหมือนจะมีคําถามมากกว่าทุกๆวัน
“เจ้าต้องการรู้เหตุผลร?”
“เราไม่จําเป็นต้องรู้เหตุผลงั้นหรือ? ทําไมเจ้าถึงช่วยข้าและยอมให้ข้าอยู่ข้างๆเจ้า เราไม่จําเป็นต้องรู้เหตุผลของเรื่องนี้จริงๆงั้นรึ?”
ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ราอนไม่เคยเอ่ยถามคาร์ลมาก่อนแต่ความสงสัยก็มีอยู่ในหัวของมันไม่น้อย ทุกๆอย่างบนโลกนี้ย่อมมีเหตุผลในตัวของมัน ทุกๆอย่างต่างมีสิ่งที่เชื่อมต่อกันและการเชื่อมต่อนั้นจะนําไปสู่สถานการณ์ที่แตกต่างกันออกไป
ราอนรู้ว่าต้องมีเหตุผลบางอย่างที่ทําให้มันและคาร์ลได้โคจรมาเจอกัน
มังกรด้าคาดหวังกับค่าตอบที่จะได้รับจากมนุษย์ที่บอกว่าตัวเองมีอายุมากกว่ามัน ถึง15 ปี มันรอฟังเหตุผลนั้นอย่างใจจดใจจ่อ
“บ้านของเจ้าก็คือบ้านของพวกเรา เหตุผลแค่นี้ยังไม่พออีกหรือ?”
บ้านของเจ้าก็คือบ้านของพวกเรา
ราอนพูดประโยคนี้ซ้ําไปซ้ํามาในหัวของตัวเอง มันไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรแต่ประโยคนี้ฝังอยู่ในใจของมัน ราอนคิดเรื่องนี้อีกคร่หนึ่งก่อนจะเก็บสิ่งนี้เอาไว้ในใจ
ราอนรู้สึกอุ่นในใจ
มังกรอายุหกขวบเริ่มฉีกยิ้มกว้าง
“เจ้าพูดถูก! เหตุผลแค่นี้ก็พอแล้ว!”
คาร์ลไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทําให้ราอนกลับมาร่าเริงอีกครั้งแต่เขาก็เอ่ยเสียงเข้มแก่มันทันที
“เชื่อมต่อสัญญาณได้แล้ว”
“ตกลง! มังกรผู้ยอดเยี่ยมและยิ่งใหญ่จะเชื่อมต่อมันเดี๋ยวนี้!”
ใช้เวลาไม่นานการพูดคุยก็เสร็จสิ้น คาร์ลละออกจากราอนที่กําลังหัวเราะคิกคักกับตักของตัวเองและมุ่งตรงไปที่เตียงนอนขนาดใหญ่กลางกระโจม
เขาจะไม่สามารถนอนหลับสนิทได้อีกเมื่อการต่อสู้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง
สามชั่วโมง” เป็นช่วงเวลาอันล้ําค่าที่เขาต้องรีบกอบโกยเอาไว้
คาร์ลทิ้งตัวลงนอนโดยไม่นึกลังเลใดๆเพื่อที่ตัวเองจะได้นอนหลับให้เต็มตื่นเสียที คาร์ลเลือกที่จะนอนพร้อมเครื่องแบบเต็มยศ หากเกิดสถานการณ์เร่งด่วนขึ้นเขาจะได้ตื่นขึ้นมาเริ่มภารกิจได้ทันที เขาเหลือบมองราอนที่กาลังดับไฟในตะเกียง
ราอนกระโดดขึ้นมานอนบนเตียงข้างๆร่างของคาร์ล แน่นอนว่าคาร์ลไม่สนใจการกระทําของมันเมื่อเริ่มหลับตาลง หากหนังท้องตึงเช่นนี้ยิ่งเป็นเรื่องง่ายที่จะผล็อยหลับได้ทุกเมื่อ
“มนุษย์…มนุษย์
คาร์ลได้ยินเสียงของราอนแว่วผ่านเข้ามา
…ทําไมวันนี้หมอนี่ถึงมีค่าถามเยอะนักนะ
ความง่วงครอบง่าไปทั่วร่างทําให้คาร์ลไม่อยากจะตอบอะไรทั้งนั้น อย่างไรก็ตามราอนยังคงเปิดปากถามคาร์ลต่อไป
“มนุษย์ ถ้าเจ้าย้อนเวลากลับไปได้ เจ้าจะยังช่วยข้าอยู่มั้ย?”
เจ้าเด็กนี่เป็นอะไรนักหนานะ
“ข้าบอกเจ้าแล้วไง ว่าไม่ต้องถามเรื่องนี้อีก”
“มนุษย์ สมมุติว่าอ่อนแอลงแล้วต้องการความช่วยเหลือจากเจ้าอีกครั้ง เจ้าจะช่วยข้าอีกหรือเปล่า?”
คาร์ลขยับร่างที่ง่วงงุนของตนและวางมือไว้บนศีรษะกลมๆของราอน สติของเขาลางเลือนเมื่อเอ่ยตอบราอน
“แน่นอน ข้าจะช่วยเจ้า”
คาร์ลผล็อยหลับไปทันที ราอนจ้องหน้าคาร์ลเป็นเวลานานก่อนจะพลิกกลับมานอนหงายข้างๆคาร์ลอีกครั้ง ราอนค่อยๆปิดเปลือกตาลง
“แม้ว่าเจ้าจะอ่อนแอข้าก็จะช่วยเจ้า
ประโยคนี้สะท้อนไปมาในใจของราอน ต้องขอบคุณมันที่ทําให้ราอนหลับได้ง่ายขึ้น
หลังจากนั้นไม่นานเสียงลมหายใจของหนึ่งมนุษย์และหนึ่งมังกรก็ก้องไปทั่วกระ
โจม
เช้าวันต่อมา
ปรื้ดดดดดดด!!!!ปรี้ดดดดดดด!!!!
คาร์ลสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงสัญญาณเตือนดังก้องไปทั่วพื้นที่ เขาต้องการที่จะลืมตาขึ้นแต่มันทําได้ยากยิ่งนักเพราะใจของเขาปรารถนาที่จะได้นอนต่อ
“…อื้มมมมม…”
คาร์ลยกมือขึ้นบิดขี้เกียจและบังคับให้ตัวเองลืมตาขึ้นมา เขามองเห็นผนังกระโจมมีดๆ
ปรื้ดดดดดดด!!!!ปรี้ดดดดดดด!!!!
เสียงสัญญาณดังขึ้นเพื่อปลุกคาร์ลและคนอื่นๆที่อยู่พื้นที่ใกล้เคียงให้ตื่นขึ้นมา เขาขยับตัวอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลุกขึ้นนั่งในขณะที่สะโพกและเท้ายังคงทอดยาวอยู่บนเตียง
“..ไออก..”
เขาส่งเสียงพึมพําราวกับตาแก่ผู้เกียจคร้าน คาร์ลยกมือขึ้นมาขยี้ตาตัวเองเบาๆก่อนจะชะงักไป
“หืม?”
มีบางอย่างแปลกๆ
ตอนนี้มันเงียบมาก ภายในกระโจมควรจะเสียงดังกว่านี้ เขารู้สึกว่ามีบางอย่างเบียดสะโพกของเขาอยู่
แต่จะบอกว่ามันเงียบจนไม่มีเสียงอะไรเลยก็ไม่ได้ หูของเขาได้ยินเสียงบางอย่างลอดเข้ามา
แฮ่กกก!แฮกกก!แฮกกก!
มันเป็นเสียงหายใจและยังเป็นเสียงหายใจหนักๆที่มีจังหวะถี่ขึ้นอีกด้วย
คาร์ลค่อยๆหันศีรษะไปมองด้านข้าง
ปรื้ดดดดดดด!!!!ปรี้ดดดดดดด!!!!
เสียงสัญญาณเตือนยังคงทําหน้าที่ของมันต่อไป สายตาของคาร์ลค่อยๆปรับให้ชินกับความมืดและได้เห็นบางอย่างที่นอนอยู่ข้างๆเขา
ใช่ สิ่งมีชีวิตตนนี้กําลังนอนขดตัวอยู่ข้างเขาๆโดยที่ร่างกายบางส่วนของมันเบียดสะโพกของเขาเอาไว้
เขาก่าลังมองไปที่มังกรดาซึ่งก่าลังนอนขดตัวอยู่
คาร์ลค่อยๆเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากของราอน
แฮกกก!แฮ่กกก!แฮกกก!
เขาเคยได้ยินเสียงลมหายใจแบบนี้มาก่อน
ฝ่ามือของคาร์ลแตะลงที่หน้าผากของราอนก่อนที่เขาจะเริ่มขมวดคิ้วร้อน
มันร้อนเกินไปแล้ว
ร่างของราอนร้อนราวกับไฟ
คาร์ลมองเห็นปีกสีดาของมันลู่ลงแนบล่าตัวโดยไม่มีแม้แต่แรงจะขยับมันขึ้นมา อาจเป็นเพราะมีไข้สูงทําให้ราอนสลบแน่นิ่งไป
การต่อสู้กาลังจะเริ่มในอีกไม่ช้และตอนนี้ราอนก่าลังป่วยหนัก
