ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี - บทที่ 16 แบบฟอร์มที่ใช้งานอะไรไม่ได้

บ่ายวันต่อมา หม่าหยางเอาแบบฟอร์มที่ปรับแล้วให้เผยเชียน

เผยเชียนพอใจมากเมื่อได้อ่านสิ่งที่หม่าหยางกรอกลงไป

เพราะกรอกไปก็เหมือนไม่ได้กรอกนั่นเอง!

แม้เผยเชียนจะไม่เคยทำงานในอุตสาหกรรมเกมมาก่อน แต่แบบฟอร์มที่นำมาใช้นั้นได้มาจากเว็บไซต์ทรัพยากร และด้านบนแบบฟอร์มก็มีคำอธิบายพื้นฐานเขียนไว้

คร่าวๆ ก็คือ ยิ่งเขียนอธิบายให้ละเอียดได้ยิ่งดี

คนออกแบบจะเสนอภาพในจินตนาการที่ไม่ค่อยชัดเจนให้นักวาดทำภาพที่ละเอียดและใช้ได้จริงออกมา

กระบวนการนี้มีข้อผิดพลาดเกิดขึ้นได้ง่าย

ตัวอย่างเช่น คนออกแบบอาจจะอยากได้ ‘ตัวละครชายที่หล่อขั้นเทพ’ ซึ่งเป็นอะไรที่กำกวมและวัดประเมินได้ยาก

จะนิยามคำว่า ‘หล่อขั้นเทพ’ ว่าอย่างไร

นักวาดต้องออกแบบตัวละครที่หล่อขั้นเทพออกมา แต่จะตรงใจคนออกแบบไหม ก็อาจจะไม่

อย่างไรเสีย เรื่องความสวยหล่อนั้นก็ขึ้นอยู่กับความชอบส่วนบุคคล

ดังนั้นคนออกแบบจะต้องกรอกแบบฟอร์มให้ละเอียดที่สุดเท่าที่ทำได้ จะดีมากถ้าอธิบายลักษณะเสื้อผ้า หมวก อาวุธ ลักษณะเด่นต่างๆ และอื่นๆ ด้วย

ถ้ามีภาพคล้ายคลึงกันไว้ใช้อ้างอิงก็ยิ่งดีขึ้นไปอีก

ในวงการเกมมีมุกตลกอยู่มุกหนึ่ง

คนออกแบบบอกโปรแกรมเมอร์ว่า “ฉันอยากได้ฟังก์ชันที่ทำ xxx ได้ คอนเซปต์การออกแบบคือ xxx และควรจะมีเอฟเฟ็กต์แบบ xxx!”

โปรแกรมเมอร์ตอบกลับอย่างหงุดหงิด “บอกฟังก์ชันเกมที่อยากลอกมา เดี๋ยวไปดูเอง”

คนออกแบบบอกโปรแกรมเมอร์ว่า “ฉันอยากได้ตัวละครหน้าตาเหมือน xxx  ตัวละครตัวนี้จะต้องเหมือน xxx มีนิสัยแบบ xxx ให้ความรู้สึกเหมือน xxx!”

โปรแกรมเมอร์ตอบกลับอย่างหงุดหงิด “บอกตัวละครที่อยากลอกมา เอารูปมาให้ดูด้วย”

ไม่ใช่ว่าพวกเขาขี้เกียจ ประเด็นหลักคือจากตัวอักษรไปเป็นรูปนั้นมีข้อมูลหายไปมากมาย

ดังนั้นเมื่อทำแบบฟอร์มคล้ายๆ กันนี้ การมีคำอธิบายและรูปประกอบอ้างอิงให้ละเอียดที่สุดเท่าที่จะทำได้นั้นเป็นเรื่องดี ถ้าทำแบบนี้ก็มั่นใจได้ว่านักวาดจะทำผลงานออกมาได้ไม่ต่างจากภาพในหัวของคนออกแบบมากนัก

ทีนี้มาดูแบบฟอร์มของหม่าหยางกัน

เป็นอะไรที่แค่อ่านก็สนุกแล้ว!

ยกตัวอย่างเช่นกวนอู

“เขาเป็นมังกร มังกรร่างมนุษย์”

“ด้วยความที่เป็นเทพบู๊แห่งตระกูลมังกร เขาถือเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในด้านการต่อสู้”

“เขาใช้ชีวิตเสี่ยงภัยอันตราย ความรู้ด้านการทำศึกและการสังหารแตกต่างจากคนทั่วไป”

แค่นั้น

ทีนี้ลองมาดูของม้าเฉียว

“เขาเป็นครึ่งมนุษย์ครึ่งม้าจึงถูกเรียกว่าเผ่าพันธุ์อื่น”

“ม้าเฉียวแตกต่างจากเซ็นทอร์ตัวอื่นและมีลักษณะเฉพาะต่างๆ ของสายเลือดตระกูลมังกร เช่น มีเขามังกรบนหัว”

“เพราะมีสายเลือดตระกูลมังกร ม้าเฉียวจึงมีพละกำลังแข็งแกร่งเหมือนตระกูลมังกร”

ต่อไปของจูกัดเหลียง

“ตอนเด็กๆ จูกัดเหลียงได้รับการยกย่องเป็นนักประดิษฐ์ หมอ วิศวกรไฟฟ้าและเครื่องยนต์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในยุคสามก๊ก”

“งานวิจัยของเขามีทั้งไฟฟ้าพลังงานมนุษย์ อาวุธพลังธรรมชาติ อุปกรณ์เหาะเหิน รถ หุ่นยนต์ และสิ่งนำสมัยอื่นๆ”

“ขณะเดียวกันก็ยังเป็นที่รู้จักในฐานะนักกวี นักปรัชญา นักแต่งเพลง นักภาษาศาสตร์ และอื่นๆ อีกมากมาย”

คำอธิบายของจูกัดเหลียงยาวกว่าสองตัวละครก่อนหน้า เห็นได้ชัดว่าหม่าหยางคงจะเขียนเพลินไปเรื่อยเปื่อย

นอกจากนั้นยังมี มังกรสาวผู้พิทักษ์จิวฉอง ปักษาเพลิงกำพร้าบังทอง หญิงพรหมจรรย์ผลึกน้ำแข็งชีซี หุ่นเชิดจักรกลอุ๋ยซี  เจ้าแห่งแดนโลหิตกุยแก โลลิต้านักล่ามังกรลิบอง มือธนูแห่งราตรีไทสูจู้ นักดาบเงาจิวยี่ และอีกมากมาย

โดยพื้นฐานแล้ว นอกจากชื่อและลักษณะบางอย่าง ตัวละครทั้งหมดนี้ก็ไม่มีอะไรเหมือนในเรื่องสามก๊กเลย!

เนื้อหาที่กรอกลงไปก็ไม่น่าจะช่วยให้นักวาดเห็นภาพอะไรเหมือนกัน

จริงๆ แล้วหม่าหยางจะเขียนไปแค่กวนอูเป็นมังกรร่างมนุษย์ก็ได้ แต่เขาดันเขียนอะไรไร้สาระเพิ่มเติมเข้าไปให้อีก!

ทว่าแบบฟอร์มนี้ดันเป็นอะไรที่สมบูรณ์แบบสำหรับเผยเชียน!

เอาเข้าจริง เขาดีใจมากจนยกนิ้วให้ตัวเอง

หม่าหยางนี่ไว้ใจได้จริงๆ!

เผยเชียนไม่มีทางเขียนอะไรแบบนี้ได้ด้วยตนเองแน่!

เขาคิดถูกแล้วที่จ้างหม่าหยางมาเป็นพนักงาน!

เผยเชียนไม่เปลี่ยนอะไรในแบบฟอร์มเลยและส่งไปให้หร่วนกวางเจี่ยนทั้งอย่างนั้น

ห้านาทีต่อมา หร่วนกวางเจี่ยนก็ตอบกลับ

“ในแบบฟอร์มไม่ขาดรายละเอียดเยอะไปหน่อยเหรอ”

“ถ้าเป็นแบบนี้ผมวาดยากนะ ไม่มีกรอบอะไรให้ใช้อ้างอิงได้เลย”

เผยเชียนเตรียมคำตอบไว้แล้วจึงตอบกลับไปในทันที “ไม่เป็นไร ออกแบบแล้ววาดตามใจชอบเลย! เอาจริงๆ ถ้าคุณคิดว่ารายละเอียดที่ส่งไปใช้ไม่ได้ คุณไม่ต้องทำตามนั้นหมดก็ได้! ผมเชื่อการตัดสินใจที่เป็นมืออาชีพของคุณ!”

หร่วนกวางเจี่ยน: “…ไม่ดีกว่า เราเซ็นสัญญากันแล้ว มันต้องมีกรอบ ปล่อยไปจะไม่ยุ่งยากเอาทีหลังเหรอถ้าไม่มีใครอยากรับผิดชอบตรงนี้”

เผยเชียนรีบตอบ “ผมพูดจริง! ผมเชื่อในความสามารถของคุณเต็มที่! ไม่ต้องห่วง ไม่ว่างานจะออกมายังไง ผมจะไม่ขอให้คุณแก้งานซ้ำๆ แน่! คุณแคปหน้าจอที่คุยกันไว้เป็นหลักฐานได้เลย หรือจะเพิ่มในสัญญาก็ได้ถ้าคุณคิดว่าควรทำ”

“ไม่ต้องหรอก…เอาตามนั้นก็ได้ เดี๋ยวลองดูแล้วกันว่าผมจะทำยังไงได้บ้าง” หร่วนกวางเจี่ยนตอบ

เผยเชียนโล่งใจ

เขากลัวว่าหร่วนกวางเจี่ยนจะยืนกรานขอให้พวกเขาใส่รายละเอียดที่ชัดเจนเพื่อจะได้ทำงานให้ออกมาดีๆ

สถานการณ์ตอนนี้ถือว่าได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่ายเพราะแต่ละฝ่ายก็ไม่ต้องแบกรับปัญหาอะไรมาก

เผยเชียนเหลือเงินอยู่ส่วนหนึ่งซึ่งเขาไม่ได้อยากจะเก็บไว้ ชายหนุ่มเอาเงินส่วนนี้ไปซื้อเพลง เสียงเอฟเฟ็กต์ งานภาพนอกเหนือจากตัวละคร อุปกรณ์บริการเช่าเซอร์เวอร์คลาวด์ และอื่นๆ

ทั้งหมดนี้ราคาไม่ได้มากอะไร เผยเชียนวางแผนมาอย่างดีทำให้มีเงินเหลือประมาณหนึ่งหมื่นหยวนเผื่อไว้ใช้ในกรณีฉุกเฉิน

ส่วนค่าโฆษณานั้น…เขาไม่ได้แบ่งเงินไว้ใช้ในส่วนนี้เลย!

เขาไม่คิดจะโฆษณาเกมเลยด้วยซ้ำ! จะดีมากถ้าไม่มีใครรู้จักเกมนี้!

เผยเชียนเห็นอนาคตอันสดใสขณะใช้จ่ายเงินไม่หยุดมือ

…

มหาวิทยาลัยการเงินแห่งหนึ่งในเซี่ยงไฮ้

หอพักแห่งหนึ่งของภาควิชาศิลปะ

หอพักแห่งนี้สภาพดูดีกว่ามหาวิทยาลัยฮั่นตงของเผยเชียนมาก

เตียงสองชั้นแต่ละหลังมีโต๊ะส่วนตัวอยู่ชั้นล่าง นอกจากห้องจะดูดีและใหม่เอี่ยมแล้วยังติดแอร์อีกด้วย

เว็บไซต์รวมทรัพยากรที่ ESRO ตั้งขึ้นทำให้นักศึกษาภาควิชาศิลปะสามารถรับงานเสริมผ่านช่องทางออนไลน์ระหว่างเรียนได้ ส่งผลให้คุณภาพชีวิตของพวกเขาดีขึ้นเล็กน้อย

ยิ่งไปกว่านั้น งานเหล่านี้ยังช่วยให้พวกเขาหางานได้หลังเรียนจบเหมือนกัน

หร่วนกวางเจี่ยนปล่อยเมาส์แล้วร้องตะโกน “ไอ้หวง ไอ้โจว! รีบไปเรียกคนอื่นๆ มา! มีงานเข้าแล้ว!”

ไม่นานคนอื่นๆ อีกห้าคนในหอก็มารวมตัวกันที่ห้อง

“สามสัปดาห์ งานภาพออริจินัลห้าสิบเซ็ต แต่ละเซ็ตมีสี่รูป ได้สามพันหยวน! คิดว่าไง ดีใช่มั้ยล่ะ”

หร่วนกวางเจี่ยนคือเด็กหนุ่มผมสั้น ผิวขาวซีด ดูกระฉับกระเฉง หน้าตาหล่อเหลา ดูไม่เหมือนนักวาดเลย

ผิดกับรูมเมตคนอื่นๆ ที่ปล่อยผมยาว บางคนมีรอยสัก พวกเขาดูมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว

ไอ้หวง ชายหนุ่มไว้หนวดสั้นมาถึงเป็นคนแรก “สี่รูปสามพันหยวนเหรอ แจ่มแมว! เอาด้วย! ราคานี้ให้วาดสไตล์การ์ตูนแบ๊วๆ ก็ทำ! ขอเอาเงินไปต่อชีวิตก่อน!”

หร่วนกวางเจี่ยนส่ายหัว “สไตล์การ์ตูนเหรอ รอบนี้ไม่ใช่ว่ะ! ลูกค้าบอกว่าเอาสไตล์ไหนก็ได้ ขอไม่เป็นการ์ตูนแบ๊วๆ พอ!”

หวงนิ่งไป “อะไรนะ ไม่ใช่ว่าแกอัปโหลดแต่งานสไตล์การ์ตูนไว้เป็นผลงานหน้าเว็บเหรอ ลูกค้ามาคุยงานกับแกแต่ไม่เอางานสไตล์การ์ตูนเนี่ยนะ บ้าป่ะวะ”

“ไอ้โง่! เขาเรียกตาถึงโว้ย!” หร่วนกวางเจี่ยนกลอกตา “ฉันมีแต่ผลงานสไตล์การ์ตูนเพราะเกมมือถือเดี๋ยวนี้มีแต่ตัวละครการ์ตูน ที่ผ่านมาก็ได้แต่งานวาดแนวนี้ เลยไม่มีทางเลือกอื่น งานนี้ไม่เอาแนวการ์ตูนก็ดี ฉันจะได้ปล่อยของให้เต็มที่สักที!”

“แกจะวาดสไตล์นั้นของแกเหรอวะ ข้าว่าไม่เหมาะว่ะ…” หวงลังเล “เอาเงินลูกค้ามาแล้ววาดตามที่ตัวเองชอบ ข้าว่ามัน…”

“ลูกค้าบอกชัดเจนว่าเชื่อฝีมือและความเป็นมืออาชีพของฉัน เขาให้ฉันออกแบบทั้งหมดตามใจชอบด้วย”

“อีกอย่าง ดูแบบฟอร์มสิ! ตรงกับความคิดฉันหมดเลย!”

……………