ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี - บทที่ 18 ภาพการ์ดเสร็จแล้ว!

หวงมองโจว “แกว่าไง”

โจวหยุดคิดสักพัก “ฉันว่าน่าจะได้”

คนอื่นๆ ก็พยักหน้ารับเหมือนกัน

หวงคิดต่อสักพัก “โอเค รับงาน! ไหนๆ ลูกค้าก็จ่ายเงินให้แล้ว เราลองใช้โอกาสนี้ตรวจสอบตลาดดูก็ดี”

“ถ้าคนไม่ชอบงานสไตล์นี้กัน คนเสียเงินก็คือลูกค้า เราก็จะได้รู้ว่างานสไตล์นี้ไปต่อไม่รอด”

“ถ้างานสไตล์นี้เป็นที่นิยม เราก็อาจตั้งสตูดิโอเป็นของตัวเองได้ ถ้าเราดัง อะไรก็เป็นไปได้หมด”

หร่วนกวางเจี่ยนพยักหน้า “คิดเหมือนฉันเลย!”

“ตอนนี้ก็เหมือนใช้งานลูกค้าสร้างชื่อเสียงให้เรา อีกอย่างลูกค้าก็จ่ายหนักด้วย สามสัปดาห์นี้เรามาทำงานให้เต็มที่ สร้างมาตรฐานให้สูงที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อปิดงานได้อย่างงดงามกันเถอะ!”

“ถ้างานภาพออริจินัลชุดนี้ได้ผลตอบรับดีมากๆ เราก็ได้โอกาสสร้างชื่อเหมือนกัน อนาคตของเราต้องสดใสแน่!”

ในที่สุด พวกเขาก็ตกลงกันได้และเริ่มทำงาน

หร่วนกวางเจี่ยนร่างคอนเซปต์งาน ส่วนหวงทำหน้าที่ร่างภาพคร่าวๆ คนอื่นๆ ที่ไม่ค่อยเก่งและไม่ค่อยคุ้นเคยกับงานสไตล์นี้รับหน้าที่วาดรายละเอียดเพิ่มเติมและลงสี

ตามกระบวนการทำงานปกติ หร่วนกวางเจี่ยนต้องส่งภาพร่างงานออริจินัลให้เผยเชียนดูเมื่อร่างเสร็จ พอเผยเชียนยืนยันว่าตรงตามที่ต้องการค่อยเริ่มลงรายละเอียดต่อ

แต่ในเมื่อเผยเชียนไม่ได้สนใจเรื่องนี้จึงข้ามขั้นตอนนี้ไปได้

ทั้งห้องเริ่มปั่นงานกันอย่างขยันขันแข็ง

…

…

หอพักนักศึกษา มหาวิทยาลัยฮั่นตง

พริบตาเดียว สองสัปดาห์ก็ผ่านไป

เผยเชียนตรวจสอบระบบ

<ระบบแปลงความมั่งคั่ง>

<เจ้าของ: เผยเชียน>

<อัตราแปลงกำไรอยู่ที่ 100:1 อัตราการขาดทุนอยู่ที่ 1:1>

<วันปิดบัญชีครั้งต่อไป: อีก 16 วัน>

<หมายเหตุ: หากมีสินค้าที่ยังไม่ได้วางจำหน่ายในช่วงหนึ่งสัปดาห์ก่อนการสรุปบัญชี ระบบจะเลื่อนวันสรุปบัญชีออกไปและกำหนดวันขึ้นใหม่>

<เงินทุนระบบ: 8,792 (↓291,208)>

<ความมั่งคั่งส่วนบุคคล: 1607.6>

เผยเชียนใช้เงินทุนระบบไปแล้วสองแสนเก้าหมื่นหยวน เหลือเงินไม่ถึงหมื่นหยวน

นอกจากซื้องานภาพ เพลง เสียงเอฟเฟ็กต์ประกอบ และอุปกรณ์บริการเช่าเซอร์เวอร์คลาวด์แล้ว เผยเชียนยังซื้อเทมเพลตทักษะของเกมการ์ดมาด้วย

เขาไม่ได้ตั้งใจจะซื้อเทมเพลตนี้ แต่เผยเชียนก็ไม่รู้จะเก็บเงินทุนระบบที่เหลือไว้ทำไม

อย่างไรเสีย เงินทุนระบบที่ไม่ได้ใช้ก็ไม่ได้แปลงเป็นความมั่งคั่งส่วนบุคคลอยู่แล้ว เผยเชียนรับไม่ได้เพราะมันก็เหมือนกับเสียเงินทิ้งไปเฉยๆ

เขาใส่ระบบทักษะเข้าไปในเกมเรียบร้อย

ยกตัวอย่างเช่น ทักษะของกวนอูคือคมดาบจันทร์เสี้ยวมังกรเขียว ทักษะของจิวยี่คือแผดเผาผาแดง สร้างความเสียหายให้ศัตรูทั้งหมด ทักษะจิตโลหะของแฮหัวตุ้นทำให้ได้ค่าสถานะต้านทานเต็มที่กับลดความเสียหายในระยะเวลาหนึ่ง และอื่นๆ

ทักษะเหล่านี้ก็คล้ายๆ ทักษะของเกมการ์ดอื่นๆ ส่วนใหญ่ลอกมาจากเกมสามก๊กสุดคิวต์ ระบบทักษะล้วนคล้ายๆ กันและเทมเพลตทักษะนี้ก็ไม่ได้ต่างอะไร

เผยเชียนใส่ทักษะให้เหล่าตัวละครในเกม ใช้ของต่างๆ ที่ซื้อมาไปไม่มากก็น้อย

แน่นอนว่าระหว่างทำงาน เผยเชียนโยนงานที่ดูวุ่นวายไปให้หม่าหยางทำหมด

เอาเข้าจริง เผยเชียนไม่ได้คาดหวังว่าหม่าหยางจะใส่ทักษะให้ตัวละครได้ถูกต้องทั้งหมด จะดีมากถ้ามีข้อผิดพลาดหรือบั๊กบ้าง

แต่กลายเป็นว่าหม่าหยางค่อนข้างรอบคอบ หลังจากเขาจัดการระบบทักษะเสร็จ เผยเชียนก็มาตรวจดูและแปลกใจที่ไม่พบปัญหาอะไร

ทว่าจุดนี้ไม่ใช้เป้าหมายหลักในการทำให้เกมขาดทุน เผยเชียนจึงไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก

เงินที่เหลืออยู่แปดพันหยวนต้องจ่ายเป็นเงินเดือนให้หม่าหยางสามพันหยวนซึ่งจะจ่ายได้ตอนสิ้นเดือน

เผยเชียนคิดหาวิธีใช้เงินที่เหลืออยู่ห้าพันหยวน เขาควรจะไปหาซื้อของเพิ่มจากเว็บไซต์รวมทรัพยากร ชายหนุ่มต้องใช้เงินทุนระบบให้หมดไม่ให้เหลือแม้แต่แดงเดียว

แล้วทำไมความมั่งคั่งส่วนบุคคลเขาจึงเพิ่มขึ้นน่ะหรือ…

เป็นเพราะครอบครัวเขาส่งเงินมาให้หนึ่งพันหยวน

เผยเชียนอดไม่ได้ที่จะคร่ำครวญถึงความน่าอายที่ตนเองมีระบบคอยช่วยเหลือแต่ก็ยังต้องแบมือขอเงินพ่อแม่!

ช่างเป็นพระเอกที่น่าขายหน้าเสียจริง!

ตอนแรกเขาตั้งใจจะทำให้ตัวเองเสียเงินไปห้าหมื่นหยวน แต่กลายเป็นว่าหาเงินมาได้เจ็ดหมื่นหยวนซึ่งแปลงมาเป็นเจ็ดร้อยหยวน

น้อยกว่าเงินที่พ่อแม่ให้เสียอีก

ช่างอัปยศอดสูนัก!

แต่ตอนนี้ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมแล้ว

สามแสนหยวน ขอแค่เกมไม่ประสบความสำเร็จ เงินจำนวนนี้ก็จะแปลงมาเป็นความมั่งคั่งส่วนบุคถ้าได้มาจริงก็จะพูดได้แค่ว่ายอดเยี่ยมไปเลย!

พอคิดว่าเดี๋ยวก็จะได้เงินสามแสนหยวนมาครอง เผยเชียนก็สุขใจล้นอกจนคิดอยากจะเข้าเรียน

ทุกอย่างเตรียมการไว้หมดแล้ว เหลือแค่ใส่งานภาพเข้าไปในเกม หลังจากนั้นก็ปล่อยเกมออกไปและรอคอยความล้มเหลวของเกมเพื่อความสำเร็จของตัวเขา!

…

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

หอพักนักศึกษา มหาวิทยาลัยการเงินแห่งหนึ่งในเซี่ยงไฮ้

หร่วนกวางเจี่ยนผู้ขอบตาดำคล้ำโยนปากกาลงบนโต๊ะ “โอเค! เสร็จหมดแล้ว!”

เขาหันไปมองคนอื่นๆ บางคนล้มพับอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ส่วนที่เหลือสลบเหมือดอยู่บนเตียง เขาเป็นคนเดียวที่ยังตื่นอยู่

ถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปและถุงขนมวางเกลื่อนอยู่ใต้โต๊ะ บนโต๊ะมีขวดยาชูกำลังหลายขวดกองสุม สภาพห้องตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากรังหมาป่า

“เฮ้อ เสร็จตามกำหนดพอดี”

หร่วนกวางเจี่ยนรู้สึกเสียดายที่ไม่มีใครตื่นมาร่วมแบ่งปันช่วงเวลาแห่งประวัติศาสตร์นี้กับเขา

แต่จะให้ทำอย่างไร คนอื่นๆ ไม่ได้แข็งแกร่งเช่นเขาและไม่สามารถแบกรับงานหนักทั้งวันทั้งคืนภายใต้แรงกดดันมหาศาลได้

โชคดีที่งานเสร็จตามกำหนด

จริงๆ มันเสร็จเร็วกว่านี้ได้ แต่หร่วนกวางเจี่ยนคาดหวังกับงานออริจินัลชุดนี้ไว้มาก เขาแก้แบบร่างตรงจุดที่ไม่พอใจไปหลายชิ้น  ทำให้แม้ทุกคนจะทุ่มพลังเต็มที่ งานก็มาเสร็จวันกำหนดส่งพอดี

หร่วนกวางเจี่ยนแสนภาคภูมิใจขณะเลื่อนดูงานภาพออริจินัลอย่างรวดเร็ว

นี่คือศิลปะ!

เป็นผลงานชิ้นเอกอย่างจริงแท้!

ตัวละครแต่ละตัวถูกออกแบบมาอย่างดีให้มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวและลักษณะนิสัยที่โดดเด่น เขาผสานรวมตัวตนในประวัติศาสตร์ รายละเอียดงานที่ได้มา และองค์ประกอบดั้งเดิมได้อย่างลงตัว

งานแต่ละชิ้นจะต้องทำให้ทุกคนทึ่ง!

แต่หร่วนกวางเจี่ยนก็ไม่สามารถการันตีได้ว่างานออริจินัลชุดนี้จะโด่งดัง

เพราะเรื่องความสวยงามนั้นขึ้นอยู่กับความชอบส่วนบุคคล

แม้แต่ผลงานดังระดับโลกต่างๆ ก็ยังมีคนคิดว่าไม่เห็นสวยอะไร

ยิ่งเป็นผลงานที่ลงในเกมก็ยิ่งแล้วใหญ่ ไม่ว่าจะวาดอย่างบรรจงหรือออกแบบล้ำเลิศแค่ไหนก็ไม่ได้เป็นเครื่องการันตีว่าเหล่าเกมเมอร์จะยอมจ่ายเงินให้ กลับกันแล้ว บางคนอาจจะไม่ชอบด้วยซ้ำเพราะภาพออกไปในทางหม่นๆ

ทำไมพวกเกมระดับล่างชอบใส่ปีกสีทองเรืองแสงใหญ่ๆ เข้ามาด้วย เพราะหัวหน้าฝ่ายออกแบบชอบหรือ ไม่ใช่หรอก

เป็นเพราะสายวาฬชอบปีกใหญ่ๆ เรืองแสงสีทองพวกนี้และยอมทุ่มเงินซื้อต่างหาก!

ทำให้ไม่ว่าจะเป็นบริษัทไหนก็คงไม่พอใจกับงานออริจินัลชุดนี้แน่

แต่บอสเผยแห่งบริษัทเถิงต๋าเน็ตเวิร์กเทคโนโลยีได้บอกไว้ชัดเจนว่าให้หร่วนกวางเจี่ยนออกแบบได้ตามใจชอบ ดังนั้นงานชุดนี้จึงไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ถูกไหม

เมื่อสงบใจได้ หร่วนกวางเจี่ยนก็เข้าเว็บไซต์รวมทรัพยากรของ ERSO และส่งงานออริจินัลให้เผยเชียน

“งานห้าสิบเซ็ต เป็นภาพออริจินัลสองร้อยชิ้น ช่วยตรวจสอบด้วย”

เขาไม่ได้รับข้อความตอบกลับจึงคิดว่าเผยเชียนน่าจะออฟไลน์อยู่

หร่วนกวางเจี่ยนตรวจดูเวลา เห็นว่าฟ้าเริ่มสว่างแล้ว ตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงเช้า

เขาหยิบไส้กรอกแฮมขึ้นมาแกะซอง คลายความหิวไปได้เล็กน้อย ก่อนจะปีนขึ้นเตียงไปพักผ่อน

ในที่สุดพวกเขาก็ทำงานเสร็จ ตื่นมาตอนบ่ายค่อยไปกินอาหารดีๆ ฉลอง!

พอจัดการกับภาระที่แบกไว้ได้ หร่วนกวางเจี่ยนก็หลับปุ๋ยไป

………………………..