ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี - บทที่ 206 ความไม่จริงเป็นความจริง ความจริงเป็นความไม่จริง

พนักงานทั้งสามคนที่จ้างมาไม่มีทางรวมหัวกันให้ข้อมูลปลอม แถมไม่มีใครรายงานเรื่องนี้ให้บอสเผยรู้ด้วย

โอกาสที่พวกเขาจะทำแบบนั้นต่ำมาก

เพราะยังไงพนักงานพวกนี้ก็ไม่ได้สนิทกับบอสเผย เป็นพนักงานลำดับล่างสุด ไม่มีทางซื่อสัตย์ขนาดนั้น

ที่สำคัญคือ จากที่หลี่สือวิเคราะห์พฤติกรรมของบอสเผย ข้อมูลนี้น่าจะเป็นความจริง

ช่วงนี้บอสเผยทำอะไรบ้างล่ะ

เขาเลิกไปที่ร้านสาขาหลัก แต่แวะมาที่ร้านสาขาหมิงหยุนวิลล่าอยู่เรื่อยๆ!

นอกจากนั้นหม่าหยางกับจางหยวนยังไปประจำอยู่ที่สาขาหมิงหยุนวิลล่าอีก

ทั้งหมดนี้พิสูจน์ให้เห็นว่าบอสเผยหันมาให้ความสำคัญกับสาขานี้แทน

บอสเผยมีธุรกิจในมือมากมาย น่าจะยุ่งมาก ถ้าไม่ได้มีแผนอะไรก็ไม่น่าจะเสียเวลามาที่สาขานี้

หรือทั้งหมดที่ทำไปเพื่อปล่อยข้อมูลลวงปั่นหัวหลี่สือล้วนๆ

จะเป็นแบบนั้นได้ยังไง บอสเผยไม่มามัวทำเรื่องไร้สาระหรอก

ดังนั้นโดยรวมแล้ว ข้อมูลนี้น่าจะเป็นความจริง บอสเผยตั้งใจจะใช้ร้านสาขาหมิงหยุนวิลล่าเป็นเครื่องมือสำหรับแผนพัฒนาร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู แถมยังมีแผนสำรองเตรียมเอาไว้ด้วย อีกฝ่ายดูมั่นใจมากว่าจะทำให้ย่านการค้านี้มีชื่อเสียงขึ้นมาได้!

คิดได้แบบนั้นหลี่สือก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา

เพราะยังไงเมืองจิงโจวก็เป็นเมืองระดับสอง โอกาสลงทุนดีๆ มีไม่มากนัก

ก่อนหน้านี้หลี่สือทุ่มเงินจ้างร้านค้าจัดโปรโมชัน ตั้งใจว่าจะขัดขวางกิจการร้านอินเทอร์เน็ตโมหยู เขาตั้งใจจะสร้างโอกาสลงทุนให้ได้ไวๆ แต่สุดท้ายแผนก็ล่มไม่เป็นท่า

โชคดีที่เขาไม่ได้เสียเงินไปมากมายเพราะไม่ได้ทำแบบนั้นนานนัก พอร้านสาขาหลักดังขึ้นมา หลี่สือก็เลิกทุ่มเงิน

อีกอย่างตั้งแต่ร้านสาขาหลักมีชื่อเสียงขึ้นมา ลูกค้าก็แวะเวียนมาละแวกนั้นเยอะขึ้น ร้านรวงแถวนั้นต่างก็พลอยได้กำไรไปด้วย

ครั้งนี้หลี่สือไม่ได้หวังจะลงทุนกับร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูอีก เพราะรู้ว่าหวังสูงเกินไป

แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังอยากเอาข้อมูลที่มีในมือไปใช้สักทาง

ตัวอย่างเช่น เขาอยากใช้โอกาสนี้พัฒนาอะไรสักอย่างที่หมิงหยุนวิลล่า!

ตอนที่ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูสาขาหลักดังขึ้นมา ร้านในละแวกก็พลอยได้ผลประโยชน์ไปด้วย ร้านกาแฟ บาร์ และร้านอินเทอร์เน็ตในพื้นที่มีลูกค้าเข้ามาใช้บริการมากขึ้น ค่าเช่าร้านดังๆ ของย่านนั้นก็พุ่งขึ้นไปด้วยเหมือนกัน

ถ้าพิจารณาจากจุดนี้ หลี่สือก็คิดได้ว่าที่บอสเผยบอกว่าจะเปลี่ยนพื้นที่บริเวณหมิงหยุนวิลล่าให้กลายเป็นย่านการค้าก็ไม่น่าจะเป็นแค่คำคุยโว

ถ้าเป็นแบบนั้น ทำไมไม่ลงทุนอะไรสักอย่างแถวหมิงหยุนวิลล่าล่ะ

เช่น ลงทุนในร้านอาหาร ร้านกาแฟ บาร์ ร้านอินเทอร์เน็ต หรือคาเฟ่บอร์ดเกมในละแวกนั้น…

เขาสามารถเปิดร้านไว้สักร้านสองร้าน แล้วรอให้กิจการในพื้นที่ดีขึ้น ร้านที่เปิดไว้ก็จะทำเงินได้

ถ้าไม่อยากบริหารร้านเองจะขายกิจการต่อเมื่อมีโอกาสเหมาะๆ ก็ยังได้ คงมีคนอยากซื้อกิจการต่อแน่ เขาน่าจะทำเงินได้เป็นกอบเป็นกำ!

ยิ่งคิดหลี่สือก็ยิ่งสุขใจ นี่แหละคือเหตุผลที่เขาอยากได้ข้อมูล!

ถึงบอสเผยจะยังเด็กอยู่ แต่ก็มีสายตาเฉียบคมเรื่องธุรกิจ แถมยังมีพรสวรรค์ด้านการตลาดที่ไม่เหมือนใคร การเดินตามเขาถือเป็นเรื่องที่ถูกต้อง!

ส่วนจะลงทุนเท่าไหร่นั้น…

หลี่สือคิดอยู่พักหนึ่ง ลงทุนเยอะก็ได้เยอะ ลงทุนน้อยก็ได้น้อย

แต่ในฐานะนักลงทุน เขารู้ว่าจะเอาไข่ทุกใบมาใส่ตะกร้าใบเดียวไม่ได้

ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจลงทุนในร้านอินเทอร์เน็ตระดับสูง ร้านกาแฟ คาเฟ่บอร์ดเกม และร้านคล้ายๆ กันนี้อย่างละแห่ง

ทำเลก็ต้องเลือกให้ดี ร้านอินเทอร์เน็ตระดับสูงกับคาเฟ่บอร์ดเกมจะตั้งใกล้ๆ มหาวิทยาลัย เพราะกลุ่มลูกค้าหลักคือนักศึกษา แถมยังน่าจะดึงลูกค้าร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูมาได้ด้วย

แน่นอนว่าหลี่สือจะไม่ลงไปบริหารร้านเหล่านี้เอง เขาจะใช้เส้นสายที่มี อาจจะกล่อมให้เจ้าของกิจการร้านอินเทอร์เน็ตที่ลงทุนด้วยไปเปิดสาขาเพิ่มแถวนั้น โดยจะเปิดร้านตามโมเดลธุรกิจที่ทันสมัยที่สุด

ทั้งหมดที่หลี่สือต้องทำก็แค่ให้เงินทุน

เนื่องจากมั่นใจแล้วว่าตัวเองไม่มีทางลงทุนในร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูได้ เขาจึงต้องหาช่องทางอื่นในการลงทุน

จากนั้นที่ต้องทำก็แค่ทำตามสิ่งที่บอสเผยกำลังทำ ยังไงก็ต้องได้เงินเป็นกอบเป็นกำแน่!

…

…

เผยเชียนไม่มั่นใจว่าใครเป็นคนซื้อข้อมูลร้านสาขาหมิงหยุนวิลล่า แต่สำหรับเขาแล้ว คนคนนั้นจะเป็นใครก็ไม่สำคัญ

ข้อมูลที่เผยเชียนปล่อยออกไปเป็นข้อมูลลวง แต่กลับดูจริงยิ่งกว่าข้อมูลจริง

จุดประสงค์ของเขานั้นเรียบง่ายมาก

เขาอยากวาดภาพฝันว่าร้านสาขาหมิงหยุนวิลล่าและพื้นที่โดยรอบจะมีชื่อเสียงขึ้นมา เพื่อที่คนจะได้อยากเข้ามาลงทุนเพิ่มขึ้น

ถ้ามีร้านอินเทอร์เน็ต ร้านอาหาร และร้านกาแฟมาเปิดเพิ่มในละแวกนี้ คนก็จะเข้ามาใช้บริการร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูน้อยลง

สาขาหมิงหยุนวิลล่าขาดทุนมาอย่างต่อเนื่องเพราะมีลูกค้าเข้าร้านน้อย ที่หมิงหยุนวิลล่ามีคนอาศัยอยู่น้อย นักศึกษาของมหาวิทยาลัยฮั่นตงเจียวต้าวิทยาเขตตะวันออกก็ไม่ได้เยอะ แถมร้านยังตั้งห่างออกมาไกลอีก

แค่นี้สภาพก็น่าเวทนาอยู่แล้ว ถ้ามีร้านมาเปิดเพิ่มในละแวกนี้อีก ลูกค้าก็จะเข้าร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูน้อยลง กลายเป็นน่าเวทนายิ่งกว่าเก่า!

ส่วนผู้โชคร้ายคนนั้นจะเป็นใคร…

ก็บอกได้แค่ว่าจงติดกับไปซะ ใครบอกให้แกคิดชั่วอยากมาล้วงข้อมูลร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูกันล่ะ

แถมอีกฝ่ายก็ไม่ได้มาซื้อข้อมูลจากเผยเชียน เขาไม่ได้เงินเลยสักหยวนเดียวกับเรื่องนี้ เพราะงั้นต้องจดชื่อลงสมุดไว้เตรียมแก้แค้น!

เผยเชียนมองว่าในระยะสั้นน่าจะยังไม่เห็นผลอะไร เพราะต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งเดือนในการเปิดกิจการ

ดังนั้นเผยเชียนจึงเลือกที่จะไม่สนใจเรื่องนี้และหันไปจัดการเรื่องอื่น

การเตรียมการสำหรับจุดบริการนี่เฟิงเกือบจะเสร็จสมบูรณ์แล้ว พวกเขาสรุปตำแหน่งเปิดจุดบริการในหลายๆ ที่เรียบร้อย ส่วนใหญ่อยู่ในย่านพักอาศัยต่างๆ

พวกเขาไม่สามารถเปิดให้บริการครอบคลุมทั้งเมืองจิงโจวได้ แต่ก็ถือว่าครอบคลุมพื้นที่สำคัญๆ ไว้ครบถ้วน

ช่วงนี้จุดบริการนี่เฟิงอยู่ในขั้นตอนการจ้างคน ซื้อชั้นวางของ ตกแต่งภายใน และอื่นๆ ถ้าทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น เผยเชียนน่าจะได้เห็นสาขาแรกในอีกประมาณหนึ่งสัปดาห์

นอกจากนั้นยังมีอีกเรื่องภัตตาคารระดับสูงที่เผยเชียนเคยคิดๆ ไว้ก่อนหน้านี้ด้วย

ภัตตาคารห่านฟ้าไม่ตอบโจทย์ความต้องการของพวกเผยเชียนแล้ว เขาต้องทุ่มเงินก้อนใหญ่เปิดภัตตาคารขึ้นมาให้ตอบโจทย์ตัวเองโดยเฉพาะ

ช่วงนี้เผยเชียนกำลังพิจารณาเรื่องทำเลเหมาะๆ และรายละเอียดอื่นๆ

แค่เรื่องทำเลก็ทำเอาเผยเชียนต้องปวดหัวหนักแล้ว

ตอนแรกเขาอยากจะเปิดภัตตาคารในย่านการค้าที่คนไม่ค่อยพลุกพล่าน แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าคงไม่เหมาะสักเท่าไหร่

นั่นก็เพราะตอนนี้เว็บไซต์รีวิวถือกำเนิดขึ้นมาแล้ว ผู้คนใช้อินเทอร์เน็ตกันอย่างแพร่หลาย คงยากที่จะซ่อนภัตตาคารราคาแพงหูฉี่ไปได้นานๆ

เผยเชียนทำภัตตาคารระดับสูงเป็นโรงอาหารภายในที่ให้แค่พนักงานตัวเองใช้บริการไม่ได้ เพราะระบบไม่ยอมให้ทำแบบนั้น

ภัตตาคารระดับสูงจะต้องเปิดให้ทุกคนในเมืองจิงโจวเข้ามาใช้บริการได้

แน่นอนว่าลูกค้าทั่วไปไม่น่าจะจ่ายไหว แต่ถ้ามีพวกกระเป๋าหนักอยากมาใช้บริการ เผยเชียนก็ไม่สามารถไล่ตะเพิดพวกเขาออกไปได้

เขามีหลายตัวเลือกในเมืองจิงโจว เช่น เขตกวงหมิงกับเขตหลินเฉิง แต่ถ้ามีคนมาเจอภัตตาคารนี้เข้า พวกไฮโซจะกลายเป็นฐานลูกค้าหลัก

เพราะตอนนี้มีภัตตาคารระดับสูงแค่ที่เดียวในจิงโจว ผู้คนคงไม่คิดอะไรมากถ้านานๆ ครั้งจะต้องเดินทางไปไกลๆ เพื่อกินอาหารหรูๆ

แน่นอนว่าเขาก็ไม่น่าจะทำกำไรได้ แต่ก็คงขาดทุนได้น้อยลง

ดังนั้นหลังจากคิดๆ ดูแล้ว เผยเชียนจึงตัดสินใจจะเปิดภัตตาคารให้ห่างจากใจกลางเมืองให้มากที่สุด ยิ่งทำเลร้างผู้คนมากเท่าไหร่ยิ่งดี

เขาอยากดึงดูดลูกค้าให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้!

หลังจากไล่ดูสักพัก เขาก็พบทำเลเหมาะเหม็งที่เคยเห็นมาก่อน

ทำเลนั้นก็คือย่านที่ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูสาขาหมิงหยุนวิลล่าตั้งอยู่นั่นเอง