ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี - บทที่ 241 เปลือยเท้าต้อนรับ

วันศุกร์ที่ 20 สิงหาคม

เฉียวเหลียงเหยียบแผ่นดินจิงโจวเป็นครั้งแรกด้วยจิตใจอันเบิกบาน

อากาศที่นี่ใกล้เคียงกับที่ปักกิ่ง ทั้งสองเมืองร้อนจัด แต่วันนี้มีเมฆมากและลมพัดเบาๆ ทำให้รู้สึกเย็นกว่าสองวันที่ผ่านมา

เฉียวเหลียงพบคนที่มารอรับอย่างรวดเร็ว ก่อนจะขึ้นรถมุ่งหน้าไปยังโรงแรมที่จองไว้

คนที่มารับเขาคือชายหนุ่มแซ่ซุน เป็นหนึ่งในพนักงานขับรถที่เถิงต๋าจ้างมา ดูเป็นคนฉลาดเฉลียว มารยาทก็ดี แถมยังสุภาพมากๆ

เฉียวเหลียงนั่งสบายอยู่บนเบาะหลังอันกว้างขวางของรถ

รถมุ่งหน้าไปเรื่อยๆ เห็นได้ชัดว่าเสี่ยวซุนมีประสบการณ์ด้านการขับรถอยู่พอตัว

นี่เป็นครั้งแรกที่เฉียวเหลียงได้สัมผัสประสบการณ์มีโชเฟอร์ขับรถให้ เขารู้สึกประทับใจเถิงต๋ามากขึ้น

เฉียวเหลียงหันมองออกนอกหน้าต่าง รู้สึกตื่นตากับสิ่งที่ได้เห็น “สุดยอด”

นี่คือการเดินทางมาจิงโจวครั้งแรกของเฉียวเหลียง เขาไม่ได้คาดหวังอะไรมาก แต่พอมาถึงก็พบว่าเป็นเมืองที่เจริญกว่าที่คิดไว้

เฉียวเหลียงอาศัยอยู่ที่ปักกิ่งมานาน แต่จริงๆ เป็นคนที่อื่น เขาต้องใช้ชีวิตอย่างปากกัดตีนถีบ ถึงปักกิ่งจะเจริญมาก แต่เขากลับไม่มีโอกาสได้สัมผัสประสบการณ์ดีๆ เลย

ชีวิตส่วนใหญ่หมดไปกับการดูซีรีส์ มีไปคอนเสิร์ตบ้างถ้ามีโอกาส นอกจากนั้นแล้ว ปักกิ่งก็ไม่ได้ต่างอะไรกับเมืองระดับสอง เอาเข้าจริงเขารู้สึกสงบใจกว่าเมื่อมาถึงจิงโจว

ไม่นานพวกเขาก็มาถึงโรงแรม

“อาจารย์เฉียว เดี๋ยวผมจัดการเรื่องเช็กอินให้ก่อน แล้วคุณค่อยขึ้นไปเก็บของนะครับ เสร็จแล้วผมจะไปจอดรถ แล้วอีกสิบนาทีเรามาเจอกันที่หน้าทางเข้า บริษัทอยู่ใกล้ๆ เดินไปสามนาทีก็ถึง” เสี่ยวซุนพูดอย่างสุภาพมาก

ใช้เวลาไม่นานก็จัดการทุกอย่างเรียบร้อย

เฉียวเหลียงไม่ต้องจ่ายเงินค่าที่พักเลยสักหยวน เพราะเถิงต๋าออกให้หมด

เขาขึ้นไปชั้นหกของโรงแรมแล้วพบว่าเถิงต๋าจองห้องสวีทไว้ให้

ด้านนอกเป็นห้องรับแขกเล็กๆ มีโต๊ะกาแฟ โซฟา และโต๊ะทำงาน บนโต๊ะกาแฟมีถาดผลไม้จัดวางไว้ ข้างๆ มีตู้เก็บกาแฟ เครื่องทำกาแฟ และแคปซูลกาแฟตั้งอยู่ นอกจากนี้ยังมีตู้เย็นเครื่องเล็กด้วย

ด้านในเป็นห้องนอนโอ่อ่าติดหน้าต่างเต็มบาน ห้องน้ำก็กว้างขวาง แถมยังมีอ่างอาบน้ำด้วย

“บอสเผยแห่งเถิงต๋าใจป้ำจริงๆ!

“ดูเหมือนว่าฉันจะมีชื่อเสียงอยู่พอตัว ไม่อย่างนั้นคงไม่ได้รับการดูแลดีขนาดนี้หรอก”

เฉียวเหลียงภูมิใจมาก

ว่ากันตามตรง เฉียวเหลียงเองก็ไม่คิดว่าเถิงต๋าจะเชิญตัวเองมาทดสอบเกมที่ยังไม่ได้วางขาย

คลิปของเขามีอิทธิพลไม่เบา เฉียวเหลียงจับตาดูเถิงต๋ามาตั้งแต่เกมโดดเดี่ยวเดียวดายกลางทะเลทราย

แต่บริษัทอย่างเถิงต๋าก็ไม่จำเป็นต้องดูแลอัปโหลดมาสเตอร์ตัวจ้อยอย่างเขาดีขนาดนี้

บอสเผยจริงใจกับเขามากจนทำให้เฉียวเหลียงรู้สึกซาบซึ้งสุดๆ

นอกจากจะจ่ายค่าจ้างราคางามแล้ว ยังให้โชเฟอร์ประจำตัวกับที่พักหรูหราแบบนี้อีก

ความประทับใจของเฉียวเหลียงที่มีต่อเถิงต๋าและบอสเผยทวีคูณมากขึ้น

“ใครจะไปคิดเล่าว่าบริษัทที่สร้างเกมสุดห่วยอย่างเกมโดดเดี่ยวเดียวดายกลางทะเลทรายจะเปลี่ยนแปลงไปได้ในเวลาไม่ถึงปี แถมยังเติบโตขึ้นมาขนาดนี้

“ชีวิตคนเรานี่มีแต่เรื่องคาดเดาไม่ได้จริงๆ”

เฉียวเหลียงเก็บกระเป๋า กินผลไม้ และพักผ่อนบนโซฟา

เขาไม่ได้พกสัมภาระมาเยอะ นอกจากโน้ตบุ๊กส่วนตัวกับอุปกรณ์ดิจิทัลอื่นๆ แล้ว ก็มีแค่เสื้อผ้าที่เตรียมเอามาซักใส่ซ้ำเรื่อยๆ

ที่โรงแรมมีบริการซักรีด เขาเอาเสื้อผ้าที่ใส่แล้วไปหย่อนตะกร้าไว้ได้ จากนั้นรูมเซอร์วิสก็จะมาเก็บไปแล้วเอากลับมาคืนหลังจากซักรีดเสร็จเรียบร้อย

ก่อนเดินทาง เฉียวเหลียงกังวลเรื่องมาตรฐานที่พักของที่นี่ เขาห่วงเรื่องซักเสื้อผ้า แต่ดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้วก็ไม่มีอะไรให้กังวล

เขานั่งสบายบนโซฟา เสียดายที่วันนี้เป็นวันฟ้าครึ้ม ไม่ค่อยมีแสงแดด ไม่อย่างนั้นคงจะรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของแสงอาทิตย์บนโซฟา ทำให้ยิ่งสบายกายขึ้น

แต่อากาศอึมครึมก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของเฉียวเหลียง หลังจากพักผ่อนครู่หนึ่ง เขาก็เดินลงไปที่โถงกว้างด้านล่าง จากนั้นเสี่ยวซุนก็นำทางเขาไปที่บริษัทเถิงเต๋าเน็ตเวิร์กเทคโนโลยี

เขาตื่นเต้นมากเมื่อคิดว่าจะได้เจอบอสเผยตัวเป็นๆ

เฉียวเหลียงคิดมาตลอดว่าตัวเองกับบอสเผยเข้าใจซึ่งกันและกันดี มีแค่คนแบบเขาที่จะเข้าใจความหมายอันลึกซึ้งที่แฝงอยู่ในเกมนักออกแบบเกมและกลยุทธ์การจัดฉากเพื่อโฆษณาเกม

ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ก็ไม่รู้ว่าคนอื่นจะเข้าใจความตั้งใจของบอสเผยผิดไปขนาดไหน

บอสเผยจะคิดเหมือนกันไหมนะ

ก็เหมือนคำพูดที่ว่า เป็นเรื่องยากที่จะหาใครที่รู้ใจตัวเองได้ถ่องแท้ บอสเผยชอบสร้างเกมที่แฝงไปด้วยความหมายอันลึกซึ้ง เฉียวเหลียงคิดว่าน่าจะเป็นเรื่องยากที่อีกฝ่ายจะหาคนที่เข้าใจสิ่งที่ตัวเองพยายามจะสื่อ

นี่คงเป็นเหตุผลที่บอสเผยเชิญเขามาจากปักกิ่งที่อยู่ห่างกันไกล เพื่อมาทดสอบเกมใหม่เป็นคนแรก

เฉียวเหลียงจินตนาการไปต่างๆ นานาระหว่างเดินตามเสี่ยวซุนเข้าออฟฟิศเถิงต๋า

ความคิดแรกที่ผุดขึ้นมาคือ ‘กว้างมาก!’

สภาพแวดล้อมการทำงานที่นี่แปลกมาก ดูจากโต๊ะทำงานของพนักงานที่ตั้งห่างกันก็รู้ได้เลยว่าบริษัทนี้ไม่ได้ขัดสนเรื่องเงิน

แถมบรรยากาศในออฟฟิศยังดูกระปรี้กระเปร่าและเป็นอิสระ ไม่เหี่ยวเฉาเหมือนบริษัทอื่นๆ

ถึงเฉียวเหลียงจะเคยไปมาแค่ไม่กี่บริษัท แต่เขาก็เคยพยายามหางานหลังจบมหาวิทยาลัย และได้เห็นคลิปบรรยากาศภายในออฟฟิศของบริษัทหลายๆ ที่

บรรยากาศการทำงานในบริษัทส่วนใหญ่ดูน่าเบื่อและเคร่งเครียดมาก

แต่ที่นี่แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง

พนักงานทุกคนดูผ่อนคลาย แต่ละคนทำงานพลางจิบกาแฟและกินขนม แต่ทุกคนก็ดูจริงจังกับการทำงาน เหมือนมีพลังงานบางอย่างคอยกระตุ้น

ตอนแรกเฉียวเหลียงสงสัยว่าเป็นการสร้างภาพหรือเปล่า

แต่พอคิดดูดีๆ ก็ตระหนักว่าตัวเองอวดดีเกินไป

ฉันเป็นแค่อัปโหลดมาสเตอร์ตัวจ้อย ไม่ใช่ผู้บริหารหรือสื่อมีชื่อเสียง ทำไมอีกฝ่ายต้องสร้างภาพต่อหน้าฉันด้วย

อีกอย่างทุกคนก็ผ่อนคลายมากๆ ดูไม่เหมือนว่ากำลังแสร้งทำอยู่เลย

เฉียวเหลียงรู้สึกสนใจในตัวบอสเผยมากขึ้น

การที่บริษัทดำเนินงานได้ดีขนาดนี้แสดงให้เห็นว่าบอสเผยไม่ใช่แค่นักออกแบบฝีมือเยี่ยม แต่ยังเป็นผู้บริหารที่เก่งกาจด้วย

จริงๆ แล้วเขาเป็นใครกันแน่

เสี่ยวซุนเดินไปหยุดอยู่หน้าห้องทำงานของบอสเผย ก่อนจะเคาะประตูเบาๆ

“บอสเผย อาจารย์เฉียวมาถึงแล้วครับ”

…

เผยเชียนกำลังเล่นเกมกลับใจคือฟากฝั่งอยู่ ตอนนี้กำลังหัวร้อนมากๆ

จริงๆ แล้วถ้าเขาเล่นเกมกลับใจคือฟากฝั่งอยู่ก็ไม่มีช่วงไหนที่ไม่รู้สึกหัวร้อนเลย

ทุกครั้งที่รู้สึกทรมาน เผยเชียนก็ตั้งคำถามกับตัวเองว่าจะสร้างเกมบ้านี่ขึ้นมาทำไม จากนั้นก็เปิดบัญชีดำดูว่ามีใครที่ต้องแก้แค้นบ้าง

พอได้ยินว่าอาจารย์เฉียวมาถึงแล้ว เขาก็รีบโยนจอยลงบนโต๊ะแล้วลุกยืนขึ้น

มาแล้ว!

ถ้ามาช้ากว่านี้คงทนไม่ไหวแน่!

เฉียวเหลียงที่รออยู่ด้านนอกได้ยินเสียง ‘ตุ้บ’ ดังมาจากในออฟฟิศ เขาสงสัยว่าเป็นเสียงอะไรหล่นหรือเปล่า

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าเฉียวเหลียง

บอสเผยเห็นฉันเป็นคนสำคัญ!

โจโฉเปลือยเท้าต้อนรับเขาฮิว เพราะตอนเขาฮิวมาหา โจโฉรีบวิ่งไปต้อนรับจนลืมใส่รองเท้า

เหมือนสถานการณ์ตอนนี้ไม่มีผิด

ไม่รู้ว่าบอสเผยกำลังทำอะไรอยู่ แต่ฟังจากเสียงแล้วเหมือนจะรีบโยนอะไรลงโต๊ะเพื่อมาต้อนรับ แสดงให้เห็นเลยว่าเขาให้ความสำคัญกับฉันมากๆ!

เฉียวเหลียงเริ่มรู้สึกเขินอายขึ้นมาเล็กน้อย

ทำไมบอสเผยถึงใส่ใจฉันขนาดนี้กันนะ ช่างน่าอับอายจริงๆ