ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี - บทที่ 34 จ้างงานออนไลน์

จากความทรงจำของตัวเอง เผยเชียนไปตามหาเปาซวี่ที่ร้านอินเทอร์เน็ตใกล้ๆ ประตูทิศตะวันตกของมหาวิทยาลัย

เอกลักษณ์ของเป้าหมายโดดเด่นชัดเจน

ตอนนี้เป็นช่วงฤดูใบไม้ร่วง ทุกคนใส่เสื้อแขนยาวกับกางเกงขายาว แต่เปาซวี่กลับสวมเสื้อสเวตเตอร์และพาดเสื้อโค้ตตัวหนาไว้บนพนักเก้าอี้

นั่นไม่ได้เป็นเพราะเขากลัวหนาว แต่เป็นเพราะเขาใส่ชุดนี้มาตั้งแต่หน้าหนาวที่ผ่านมาต่างหาก…

นอกจากเขาแล้วก็ไม่มีใครทำแบบนี้ได้อีก

ตอนนี้เปาซวี่กำลังนั่งเหม่ออยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์

บนหน้าจอ ตัวละครของเขานั่งเปื่อยไม่ทำอะไรอยู่บนเก้าอี้ที่ลอยอยู่เหนือเมืองหลัก

เมื่อเผยเชียนเดินเข้าไปใกล้ก็ได้กลิ่นหนังศีรษะมันเยิ้มจางๆ

กลิ่นไม่ได้รุนแรงมาก น่าจะเป็นเพราะผมของเปาซวี่บางจนแทบจะไม่เหลืออะไรบนหัวแล้ว

อืม ถ้าฉันทำให้เขายอมออกจากร้านอินเทอร์เน็ตได้ ฉันจะเอาเงินฟาดให้ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ

“เปาซวี่” เผยเชียนเอ่ยทัก

หลังจากนิ่งไปสิบวินาที เปาซวี่ก็หันหน้ามามอง ดวงตาที่ด้านใต้ดำคล้ำเป็นวงใหญ่กะพริบ “นายเรียกฉันเหรอ”

พอมั่นใจว่าถูกคน เผยเชียนก็นั่งลงข้างๆ เปาซวี่

“ฉันมีงานให้นายทำ สนใจมั้ย” เผยเชียนถาม

เปาซวี่หันกลับไปจ้องจอด้วยสายตาว่างเปล่า “ผู้จัดการร้านเน็ตเหรอ ไม่สนอ่ะ”

“เปล่า ไม่ใช่ผู้จัดการร้านเน็ต นักออกแบบเกมเพื่อสร้างเกมของนายขึ้นมาเองต่างหาก” เผยเชียนตอบ

เปาซวี่หันกลับมามองประเมินเผยเชียนช้าๆ

สุดท้ายเขาก็สรุปได้ว่าเผยเชียนเป็นแค่นักศึกษาธรรมดาคนหนึ่ง

“อย่ามาอำกันเล่น” เปาซวี่ไม่เชื่อคำของเผยเชียน

เผยเชียนพูดอะไรไม่ออก ในใจนึกสงสัยว่าสถานการณ์จะดีกว่านี้ไหมถ้าเขาใส่ชุดอื่นมา

แต่สูทของเขายังไม่มาส่ง

เผยเชียนไม่อยากให้เรื่องยืดยาวมากจึงควักเงินห้าร้อยหยวนออกมาจากกระเป๋า

“ถ้านายอยากทำงานนี้ นี่เป็นเงินเดือนล่วงหน้า”

เปาซวี่มองแบงก์ร้อยหยวนสีแดงห้าใบด้วยดวงตาเป็นประกาย

เขาเริ่มเชื่อขึ้นมาเล็กน้อยว่าเผยเชียนพูดเรื่องจริง

ถ้าจะมาหลอก เผยเชียนต้องเป็นฝ่ายขอเงิน ทำไมเขาต้องเอาเงินมาให้ด้วย

แถมยังให้ตั้งห้าร้อยหยวน

ในปี 2009 นี้ สำหรับคนแบบเปาซวี่แล้ว เงินห้าร้อยหยวนถือเป็นเงินก้อนใหญ่ เพราะค่าใช้บริการร้านอินเทอร์เน็ตในช่วงปีนี้อยู่ที่สองถึงสามหยวนต่อชั่วโมงเท่านั้น

“ไม่ใช่แค่นี้นะ บริษัทของเรามีคอมพิวเตอร์สเป็กสูงพ่วงด้วยหน้าจอคู่ นายจะเล่นเกมตอนไหนก็ได้ตามใจชอบ” เผยเชียนพูดเสริมอย่างมั่นใจ

เปาซวี่ตาเป็นประกายขึ้นมาทันที

เขาไม่ต้องเสียเงินสักแดงเดียวแต่ได้เล่นเกมบนคอมพิวเตอร์สเป็กสูงตอนไหนก็ได้!

จะไม่สะดวกสบายกว่าร้านอินเทอร์เน็ตหรือ

ทำแบบนี้ก็เหมือนกับโยนปลาตัวเล็กให้แมวผู้หิวโซ!

“ไม่ได้พูดเล่นใช่ไหม แล้วงานต้องทำอะไรบ้าง” เปาซวี่ถามอย่างงุนงง

“งานของนายก็คือการเล่นเกม! ตำแหน่งงานที่ฉันจะจ้างนายคือผู้ทดสอบเกม!”

“นายต้องทดสอบเกมของบริษัทเราและบริษัทอื่นๆ ถ้าเจอปัญหาอะไร นายก็มารายงานให้ฉันฟังให้ไวที่สุด”

“แน่นอนว่านายมีส่วนร่วมในขั้นตอนการออกแบบและเสนอความเห็นได้ด้วย”

“ฉันคิดว่านายทำตำแหน่งนี้ได้ นายคิดว่าไง”

เผยเชียนผุดยิ้มเจ้าเล่ห์

เปาซวี่ย่นปาก ลำคอสั่นเล็กน้อย

นี่คือชีวิตที่เขาเฝ้าใฝ่ฝันถึงไม่ใช่หรือ

ได้เล่นเกมและทำเงินไปด้วย จะมีอะไรดีไปกว่านี้อีก

“ได้เลย…เอ่อ ได้ ฉันจะลองคิดดู ถ้าเป็นอย่างที่นายว่าจริง ฉัน…จะลองทำดูก็ได้”

ตอนแรกเปาซวี่จะตอบไปว่า ‘ได้เลย’ แต่พอคิดดูอีกที เขาก็ยังสงสัยว่ากำลังโดนต้มอยู่หรือเปล่า

ทำให้เขาต้องเปิดทางรอดให้ตัวเอง เปาซวี่จะตัดสินใจอีกทีหลังจากเห็นที่ทำงานแล้วจริงๆ

เผยเชียนมั่นใจว่าเขาทำให้เปาซวี่คล้อยตามได้สำเร็จ

ไม่มีเหตุผลอะไรให้อีกฝ่ายปฏิเสธข้อเสนอสุดดีเยี่ยมขนาดนี้

“โอเค งั้นที่นายต้องทำตอนนี้คือ…”

“เอาเงินห้าร้อยหยวนนี้ไปอาบน้ำ ตัดผม ซื้อเสื้อผ้าใหม่”

“บริษัทเราอยู่บนตึกเฉินฮว่าแกรนด์วิว ถ้านายไปสภาพนี้ ยามอาจไม่ให้นายเข้าเพราะคิดว่าเป็นคนเร่ร่อนก็ได้”

“นายน่าจะได้เริ่มงานภายในอีกสองวัน เดี๋ยวฉันโทรบอกแล้วกัน”

“เตรียมตัวไว้ให้พร้อมล่ะ”

เผยเชียนหันกลับแล้วเดินออกไปหลังจากเสร็จกิจ

เปาซวี่มองเงินห้าร้อยหยวนในมือ น้ำตาเริ่มปริ่ม

“ในที่สุด…ก็มีคนเห็นความสามารถของฉันสักที…!”

เขากำเงินห้าร้อยหยวนแน่นแล้วฟุบลงบนโต๊ะพร้อมสะอื้นไห้

แสงหน้าจอสะท้อนลงบนหัวที่เกือบล้านของเขาฉายเป็นแสงอบอุ่น

ทุกคนที่อยู่ใกล้ๆ นึกสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น

หรือเขาจะได้ของหายากมา นั่นเป็นเหตุผลที่เขาดีใจขนาดนี้หรือเปล่านะ

…

…

เผยเชียนแสนสุขใจหลังจากจัดการเรื่องเปาซวี่เสร็จ

เขาได้คนที่ไว้ใจได้มาอีกคนแล้ว!

ได้หม่าหยางกับเปาซวี่มาก็เท่ากับได้มือซ้ายมือขวามาครบ ต่อไปอะไรๆ ก็จะง่ายขึ้น

เผยเชียนไม่กลัวว่าเปาซวี่จะถอนตัวกลางคัน เพราะอีกฝ่ายไม่มีทางแสร้งทำหน้าตาตื่นเต้นที่เห็นเมื่อครู่ได้

เปาซวี่ไม่มีทางปฏิเสธข้อเสนอที่ดีแบบนี้หรอก

น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถหาคนมีความสามารถแบบเปาซวี่ได้อีก

เผยเชียนยังต้องจ้างคนผ่านช่องทางออนไลน์

เขาใช้เวลาห้านาทีพิมพ์คุณสมบัติที่ต้องการออกมาหลายข้อบนจอมือถือ จากนั้นก็ส่งให้ซินไห่ลู่เอาไปโพสต์ประกาศลงบนโลกออนไลน์ตามที่เขาต้องการ

มีสามตำแหน่งที่เปิดรับ

ตำแหน่งแรกคือนักออกแบบเกม คุณสมบัติที่ต้องการคือมีใจรักเรื่องเกม คนที่สามารถใช้เครื่องมือพัฒนาเกมได้จะรับพิจารณาเป็นพิเศษ

ตำแหน่งที่สองคือนักออกแบบงานภาพ คุณสมบัติที่ต้องการคือต้องเชี่ยวชาญด้านศิลปะระดับหนึ่งเพื่อที่จะสามารถเข้าใจความต้องการของนักออกแบบเกมและสื่อสารกับทีมภายนอกที่จ้างมาได้เป็นอย่างดี

ตำแหน่งที่สามคืองานบริหารจัดการทั่วไป คุณสมบัติที่ต้องการคือเป็นผู้หญิง หน้าตาดีกิริยามารยาทงาม

เงินเดือนที่ให้สูงกว่ามาตรฐานและเงินเดือนที่จะได้จริงๆ สามารถตกลงกันได้ภายหลัง

เขาไม่ได้เปิดรับตำแหน่งโปรแกรมเมอร์เพราะตัวเกมสามารถสร้างได้โดยใช้แค่เครื่องมือพัฒนาเกมและเทมเพลตต่างๆ การใช้เครื่องมือพัฒนาเกมเป็นหน้าที่หลักของนักออกแบบเกมและปัญหาอยู่ที่จะใช้งานอย่างไรแค่นั้น

สำหรับงานเฉพาะทางอื่นๆ พวกเขาสามารถขอความช่วยเหลือผ่านเครื่องมือพัฒนาเกมได้ โดยจะมีโปรแกรมเมอร์ที่เชี่ยวชาญช่วยควบคุมจากระยะไกล ซึ่งก็ต้องจ่ายเงินให้โปรแกรมเมอร์เหล่านี้ในอัตราค่าจ้างฟรีแลนซ์ จึงไม่จำเป็นต้องจ้างโปรแกรมเมอร์มาไว้ในบริษัท

ส่วนตำแหน่งนักออกแบบงานภาพมีหน้าที่ในการติดต่อสื่อสารด้วยเช่นกัน

ในเครื่องมือพัฒนาเกมมีทรัพยากรงานภาพมากมาย พวกเขาสามารถจ้างทีมแยกมาทำงานภาพให้ได้โดยต้องมีคนทำหน้าที่ติดต่อสื่อสารตลอดกระบวนการ

คนที่ทำหน้าที่ติดต่อสื่อสารต้องเป็นคนที่เชี่ยวชาญด้านศิลปะ ไม่อย่างนั้นทั้งสองฝ่ายจะไม่เข้าใจกันและประสิทธิภาพการทำงานก็จะลดลง

ส่วนตำแหน่งบริหารจัดการนั้น…

คงจะไม่มากเกินไปใช่ไหมถ้าจะจ้างสาวสวยๆ สักสองสามคนมาเป็นพนักงานต้อนรับเพราะไหนๆ ก็อุตส่าห์ลงทุนทำสำนักงานมาอลังการขนาดนี้แล้ว

 ซินไห่ลู่ไม่ได้เป็นแค่เลขาของเผยเชียน เธอรับผิดชอบหลายเรื่องในบริษัทด้วยเช่นกัน ดังนั้นจึงเป็นเรื่องเหมาะสมที่จะจ้างพนักงานจัดการทั่วไปมาช่วยแบ่งเบางานยิบย่อยไปบ้าง

คุณสมบัติที่เผยเชียนระบุไปกำกวมมาก

ยกตัวอย่างเช่นตำแหน่งนักออกแบบเกม เขาบอกไปแค่ว่าต้องมีใจรักเรื่องเกมและคนที่ใช้เครื่องมือพัฒนาเกมได้จะได้รับการพิจารณาเป็นพิเศษ

แทบไม่มีข้อจำกัดอะไรเลย ใครๆ ก็สามารถสมัครตำแหน่งนี้ได้

ถ้าตั้งคุณสมบัติไว้สูงเกินไป คนที่มาสมัครก็จะเป็นพวกมืออาชีพในวงการซึ่งจะให้เป็นแบบนั้นต้องไม่ดีแน่

เขาต้องลดคุณสมบัติลงมาเพื่อที่จะได้พวกไม่เอาถ่านมาบ้าง

เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จ การเตรียมการทั้งหมดก็เกือบครบสมบูรณ์

พื้นที่สำนักงานก็ได้แล้ว อุปกรณ์สำนักงานต่างๆ ก็จะมาลงเร็วๆ นี้เหมือนกัน

เรื่องเสื้อผ้าก็จัดการแล้ว

คนข้างกายที่ไว้ใจได้ก็มีหม่าหยางกับเปาซวี่แล้ว

ซินไห่ลู่จัดการเรื่องต่างๆ ในบริษัทได้อย่างดีเยี่ยม

ขอแค่จัดการเรื่องจ้างพนักงานใหม่เสร็จ เขาก็สามารถเปิดบริษัทและเริ่มปฏิบัติการผลาญเงินได้!

พอคิดถึงอนาคตอันสดใส เผยเชียนก็รู้สึกสุขใจจนล้นอก

 …………….