ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี - บทที่ 45 ค่าล่วงเวลา!

หวงซื่อปั๋วแสนดีใจเมื่อเห็นข้อความที่บอสเผยตอบกลับ

งานของพวกเขาได้รับการยอมรับจากบอสเผยแล้ว!

หมายความว่าทิศทางที่พวกเขาเลือกนั้นตรงกับสิ่งที่บอสเผยต้องการ บอสเผยช่างเป็นคนที่วิสัยทัศน์กว้างไกลจริงๆ!

ภาพลักษณ์ของเผยเชียนในสายตาของหวงซื่อปั๋วดูสูงส่งขึ้นไปอีก

“บอสเผย มีอีกอย่างครับ เรื่องชื่อเกม”

“เปาซวี่อยากใช้ชื่อฐานทัพกลางทะเล ผมว่าชื่อนี้ดูแปลกๆ ไม่ค่อยดึงดูดใจ แต่ผมก็ตั้งชื่อไม่เก่ง คิดชื่อดีๆ ไม่ออก…บอสเผยมีอะไรอยากแนะนำไหมครับ”

ฐานทัพกลางทะเลหรือ

ทำไมชื่อฟังดูคุ้นๆ จัง

เผยเชียนนึกขึ้นได้ทันใด “จริงด้วย! ชื่อเหมือนหนังในชาติก่อน[1]ที่เจ๊งไม่เป็นท่าเลย!”

เขาเลือกชื่อนี้ทันที “ฐานทัพกลางทะเลฟังดูดี! เอาชื่อนี้เลย!”

“จริงเหรอครับ บอสเผยไม่ลองคิดดูอีกทีเหรอครับ เรายังมีเวลาตัดสินใจเรื่องชื่ออยู่”

“ไม่เป็นไร! ฐานทัพกลางทะเลแหละดีแล้ว! ผมชอบชื่อนี้!”

“โอเคครับบอสเผย งั้นเดี๋ยวผมไปจัดการเรื่องร่างแบบต่อก่อนนะครับ” หวงซื่อปั๋วได้แต่ทำใจยอมรับ

เผยเชียนปลื้มปริ่ม

ชื่อฐานทัพกลางทะเลไม่ดีตรงไหน ออกจะสุดยอด!

ดูเป็นชื่อมงคลจะตาย!

น่าจะทำให้เราเสียเงินได้แน่นอน!

พวกนี้ไม่รู้หรอกว่าลงทุนไปสามร้อยล้านแต่ทำรายได้รวมได้แค่ร้อยมันเป็นแบบไหน เขาเรียกว่าเจ๊งยับ!

ถ้าหนังเรื่องนั้นขาดทุนยับขนาดนั้น เกมของเราที่ชื่อคล้ายๆ กันก็น่าจะพาขาดทุนได้สักหลายล้านเหมือนกันใช่ไหม

ใช่! ช่างเป็นชื่อที่เหมาะกับเกมของเราจริงๆ!

เผยเชียนพอใจกับชื่อเกมมาก

…

บริษัทเถิงต๋าเน็ตเวิร์กเทคโนโลยี กลางดึก

ทุกคนในทีมออกแบบยังคงทำงานกันมือเป็นระวิง

หวงซื่อปั๋วกับเปาซวี่ทำงานล่วงเวลาตลอดสองวันที่ผ่านมาเพื่อเร่งออกแบบร่างให้ได้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ จากนั้นจะได้เข้าสู่ช่วงพัฒนาเกมอย่างเป็นทางกันเสียที

คนอื่นๆ ในทีมออกแบบได้รับมอบหมายให้ทำหน้าที่อื่น

พอร่างแบบเสร็จ งานแต่ละส่วนจะแยกย่อยออกมาให้คนอื่นๆ ในทีมออกแบบจัดการ จากนั้นหวงซื่อปั๋วจะเป็นคนสรุปงาน

งานที่ว่ารวมถึงทรัพยากรงานภาพอย่างโมเดลเกมและอาวุธ ต้องจัดการทุกอย่าง

มีหลายอย่างต้องทำ

แต่หวงซื่อปั๋วก็ไม่ได้ขอให้คนอื่นอยู่ทำงานล่วงเวลา ทุกคนสมัครใจอยู่ต่อกันเอง หวงซื่อปั๋วพยายามเกลี้ยกล่อมแล้วแต่ก็ไม่เป็นผล!

พอทำอะไรไม่ได้ เขาเลยเลือกที่จะปล่อยไปแบบนี้

คนอื่นๆ ก็มีทัศนคติในการทำงานเหมือนหวงซื่อปั๋ว

ทุกคนล้วนเป็นพนักงานระดับล่างในบริษัทเดิม ต้องทำงานแสนจำเจที่ไม่ได้ใช้ทักษะเฉพาะทางอะไร แถมยังโดนรังแกอยู่ตลอด

แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปเมื่อได้มาทำงานที่บริษัทเถิงต๋า

ทุกคนได้รับผิดชอบงานออกแบบย่อยๆ ของตัวเอง

บรรยากาศการทำงานเป็นกันเอง มีเจ้านายที่เข้าอกเข้าใจและเพื่อนร่วมงานที่เป็นมิตร ทุกคนต่างพยายามเพื่อเป้าหมายเดียวกัน

ที่สำคัญที่สุดคือ เกมที่พวกเขากำลังสร้างไม่ใช่เกมจำพวกดูดเงินผู้เล่นจากไอเทมโง่ๆ ที่มีให้ซื้อในเกม แต่เป็นเกมที่มีระบบการเล่นที่ดีเยี่ยม!

ปัจจัยเหล่านี้ทำให้พวกเขามีไฟในการทำงานและอยากอยู่ทำงานล่วงเวลากัน

หวงซื่อปั๋วได้แต่ปล่อยให้พวกเขาทำตามที่ใจอยาก

ถึงอย่างไรพวกเขาก็น่าจะทำงานล่วงเวลากันได้แค่สัปดาห์เดียว พอแบบร่างเสร็จ ภาระงานก็จะลดลง น่าจะไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง

เปาซวี่ใช้เวลาช่วงที่ผ่านมาลองเล่นเกม FPS หลายเกม โดยเฉพาะเกมดังๆ จากบริษัทต่างประเทศ

การสร้างเนื้อเรื่องดีๆ ให้เกมฐานทัพกลางทะเลไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย

ถ้าจะให้ผู้เล่นอินกับเนื้อเรื่องผ่านเด็กหญิงผู้เป็นใบ้แค่คนเดียวก็ต้องมีการออกแบบที่ดีเยี่ยม

“พี่หวง เนื้อเรื่องส่วนนี้ดีมากเลยครับ เดี๋ยวผมอัดแล้วส่งไปให้ดูว่าเอามาปรับใช้กับของเราได้รึเปล่า” เปาซวี่ว่า

“โอเคครับพี่เปา ได้รับแล้ว”

หวงซื่อปั๋วเปิดวิดีโอที่เปาซวี่ส่งมาแล้วดูเนื้อเรื่องที่เล่าผ่านมุมมองบุคคลที่หนึ่ง

ทั้งสองทุ่มเทกับเนื้อเรื่องมาก เพราะเนื้อเรื่องก็เป็นหนึ่งในจุดสำคัญของเกม พวกเขาต้องทำออกมาให้ดีเยี่ยม

วิดีโอที่เปาซวี่ส่งมาเนื้อหาดีเหมือนที่บอกเพราะอัดมาจากเกมชื่อดังของต่างประเทศ พล็อตเรื่องน่าสนใจมากจนหวงซื่อปั๋วอินไปกับเรื่องราว

จนเขาไม่ทันสังเกตเห็นใบหน้าใหญ่กว่าปกติที่เพิ่งเดินผ่านทางเข้าเข้ามา

…

…

ก๊อก ก๊อก!

เสียงเคาะประตูอพาร์ตเม้นต์ของเผยเชียนดังขึ้น

“หืม ตอนค่ำขนาดนี้แล้วเนี่ยนะ”

เผยเชียนดูเวลา ตอนนี้ประมาณสองทุ่ม

มีสองคนที่รู้เรื่องอพาร์ตเม้นต์นี้ ซึ่งก็คือเลขาซินกับหม่าหยาง เลขาซินไม่น่าจะมารบกวนเขาเวลานี้ ดังนั้นคนที่เคาะประตูน่าจะเป็นหม่าหยาง

แต่เขามาที่นี่ทำไมกัน

เผยเชียนเปิดประตูมาพบใบหน้าใหญ่ของหม่าหยางตามที่คิด

“พี่เชียน! ผมมีอะไรจะบอก! หวงซื่อปั๋วกับคนอื่นๆ แอบทำงานล่วงเวลา! พวกเขาแอบใช้คอมพิวเตอร์ของบริษัทกันอยู่!” หม่าหยางฟ้องราวกับไปเจอความลับระดับโลกมา

เผยเชียนหน้าเครียดขึ้นทันที

หม่าหยางสนใจเรื่องที่พวกเขาแอบใช้คอมพิวเตอร์ของบริษัท ส่วนเผยเชียนสนใจเรื่องทำงานล่วงเวลา

พวกเขาคิดอะไรกันถึงอยู่ทำงานล่วงเวลา

หวงซื่อปั๋วนี่เป็นอะไรของเขา นิสัยเสียช่างแก้ยากเสียจริง!

ไม่ใช่ว่าสัปดาห์ก่อนฉันไล่ทุกคนกลับบ้านไปแล้วหรือ ทำไมพวกแกยังมาทำงานล่วงเวลากันอีกทั้งๆ ที่ย้ำแล้วว่าไม่ให้ทำ!

ไม่สนใจคำสั่งของเจ้านายเนี่ยนะ ไม่อยากจะเชื่อเลย!

“หวงซื่อปั๋วอยู่ล่วงเวลาทำอะไร เขียนแบบร่างเหรอ หรือออกแบบเกม” เผยเชียนไม่พอใจ

“เอ่อ…” หม่าหยางพยายามนึกว่าเห็นอะไรบ้าง “เล่นเกม”

เผยเชียนอึ้งไป

เล่นเกมหรือ

ใบหน้าของเขาผ่อนคลายลงทันใด

เขารู้อยู่แล้วว่าเปาซวี่อยู่บริษัทต่อหลังเลิกงานเพื่อเล่นเกมเพราะเป็นสิทธิพิเศษที่ให้ไป

แต่ทำไมหวงซื่อปั๋วถึงทำเหมือนกันได้ เลียนแบบเปาซวี่หรือ

สิ่งเดียวที่เผยเชียนห้ามคือการอยู่ล่วงเวลาเพื่อทำงาน แต่ถ้าอยู่ล่วงเวลาเพื่อเล่นเกมก็ไม่เป็นไร

คิดอย่างนั้นเขาก็เริงร่าขึ้นกว่าเดิม “แน่ใจนะว่าเห็นไม่ผิด หวงซื่อปั๋วเล่นเกมอยู่จริงๆ เหรอ”

หม่าหยางพยักหน้า “ใช่! ไม่งั้นผมจะมาบอกพี่ทำไม แบบนี้ก็เท่ากับใช้ทรัพยากรออฟฟิศสิ้นเปลืองใช่มั้ย พรุ่งนี้พี่จะลงโทษพวกเขารึเปล่า”

“หึๆ ไม่ต้องหรอก”

เผยเชียนโล่งใจ

ถ้าอยู่ล่วงเวลาเล่นเกมกันก็ไม่มีอะไรต้องห่วง

พวกเขาจะได้กินขนมกันเยอะขึ้น เปลืองไฟมากขึ้น ซึ่งก็จะผลาญเงินทุนระบบได้มากขึ้น!

เยี่ยมยอดไปเลยใช่ไหมล่ะ!

อีกอย่าง…เรื่องนี้น่าจะทำให้เขามีข้ออ้างในการใช้เงินทุนระบบเพิ่มด้วย

ระหว่างนั้นเผยเชียนนึกอะไรดีๆ ได้จากความคิดที่ผุดขึ้นในหัว

“ไอ้หม่า บริษัทเราเป็นบริษัทเกม พนักงานเล่นเกมเพื่อเรียนรู้หาประสบการณ์จากเกมดีๆ ของต่างประเทศ นั่นก็เป็นงานเหมือนกัน แกเข้าใจมั้ย” เผยเชียนอธิบายหน้าขรึม

หม่าหยางเหมือนจะไม่เข้าใจ “หา…คือหมายความว่าพี่จะปล่อยพวกเขาไปเหรอ”

“ปล่อยไปเหรอ ไม่สิ! ไม่มีทาง!” เผยเชียนอธิบายต่ออย่างจริงจัง “พนักงานพวกนี้ทำงานล่วงเวลาให้บริษัทแลกกับสุขภาพของพวกเขา! เราจะปล่อยไปได้ยังไง บริษัทเถิงต๋าเป็นบริษัทที่คิดถึงเรื่องสวัสดิการพนักงานเป็นหลักนะ!”

“กฎหมายระบุไว้ว่าต้องจ่ายเงินค่าล่วงเวลา บริษัทเถิงต๋าของเรายึดตามนโยบายประเทศ! ค่าล่วงเวลาวันธรรมดาอยู่ที่ชั่วโมงละ 1.5 เท่าของเงินเดือนรายชั่วโมง ส่วนวันหยุดอยู่ที่สองเท่า! จ่ายน้อยกว่านี้ไม่ได้!”

“ไอ้หม่า ฉันจะให้แกทำงานโคตรสำคัญ ไปจดมาว่าพวกนั้นทำงานล่วงเวลากันวันละกี่ชั่วโมง แล้วแจ้งค่าล่วงเวลาตามอัตรารายชั่วโมงที่ว่า! อย่าลืมนะ จ่ายน้อยกว่าที่กำหนดไม่ได้เลยสักหยวน!”

หม่าหยางพยักหน้า “ได้ๆ! รับทราบ! เดี๋ยวผมจัดการให้!”

พอส่งหม่าหยางกลับ เผยเชียนก็ระเบิดหัวเราะขึ้นมาทันที

ทำไมก่อนหน้านี้เขาลืมเรื่องค่าล่วงเวลาไปได้นะ

ถ้าทำแบบนี้ เขาก็ผลาญเงินทุนระบบต่อเดือนได้มากขึ้น

ฉันนี่มันอัจฉริยะจริงๆ!

…………………………..

[1] หมายถึงภาพยนตร์เรื่อง Shanghai Fortress ที่มีชื่อจีนว่า 上海堡垒 ส่วนชื่อจีนของเกมที่เปาซวี่ตั้งคือ 海上堡垒 ซึ่งมีการสลับตัวอักษรกัน