ข้าก็แค่กลั่นลมปราณ 3,000 ปี - บทที่ 254 ไม้ที่แข็งกระด้างราวกับเหล็ก
บทที่ 254 ไม้ที่แข็งกระด้างราวกับเหล็ก
บทที่ 254 ไม้ที่แข็งกระด้างราวกับเหล็ก
หลังจากงานเลี้ยงมื้อค่ำ เจียงหลานกล่าวว่าต้องการทดสอบระดับการฝึกตนของเฟิงเจียนเหยา ก่อนจะลากลูกศิษย์ของนางออกไป ซูเซียงเสวี่ยก็ไปรับชมด้วย ในขณะที่หลินรุ่ย และสาวใช้คนอื่น ๆ เริ่มทำความสะอาดจานชามบนโต๊ะ และปล่อยให้ไป๋ชิวหรานอยู่เพียงลำพัง
ไป๋ชิวหรานไม่มีสิ่งใดให้ทำ ดังนั้นเขาจึงก้าวออกจากประตู พร้อมกับเดินไปตามทางเดินภายในวิหารฝูซาง
เป็นผลให้หลีจิ่นเหยาวิ่งตามออกมาด้วยเช่นกัน
“ท่านบรรพชน ไปเดินเล่นกันดีหรือไม่?”
นางถามพร้อมกับเอียงคอด้วยรอยยิ้ม
“อืม ไปด้วยกันสิ”
“ขอบคุณ”
ไป๋ชิวหรานรู้สึกว่ามันไม่ได้สำคัญเพียงใด เขาจึงตอบตกลง
ทั้งสองเดินไปตามทางของวิหารฝูซาง ก่อนจะตรงมาถึงศาลา สายตามองดูแสงจันทราสว่างไสวอยู่เหนือท้องนภายามค่ำคืน หลีจิ่นเหยาแสร้งทำเป็นคิดสิ่งใดไม่ออก พร้อมกับทอดถอนหายใจ
“พระจันทร์งดงามนักในคืนนี้”
นางเรียนรู้คำเหล่านี้จากสาวใช้คนอื่น ๆ ภายในวิหารฝูซาง ว่ากันว่ามันเป็นคำบอกรักอย่างหนึ่งบนเกาะฝูซาง ซึ่งทั้งบุรุษและสตรีจะกล่าวคำนี้เพื่อแสดงออกว่า ‘ข้ารักเจ้า’
แต่แน่นอนว่าลูกบอลเล็ก ๆ เช่นนี้ไม่มีผลอะไรสำหรับจิตใจที่แข็งกร้าวและหยาบกระด้างของไป๋ชิวหราน เขาไม่มีความคันแม้แต่น้อยเมื่อได้ยิน
หลังจากได้ยินคำพูดของหลีจิ่นเหยาแล้ว ไป๋ชิวหรานเงยหน้าขึ้นพร้อมกับเหลือบมองดวงจันทร์แล้วพยักหน้าตอบ
“แท้จริงแล้ว จันทราในคืนนี้ยอดเยี่ยมเจิดจรัส และสามารถผลิตร่างเทียมของจักรพรรดิได้มากมาย เป็นวันที่ดีและหาได้ยากยิ่งสำหรับเหล่าผู้ฝึกตน… น่าเสียดายที่ได้พบเห็นสิ่งนี้ทุกวันในยุคสมัยของเหล่าทวยเทพผู้โง่เขลา แต่น่าเสียดายที่พลังของจักรพรรดิเหลียวเจียงตุ้ยนั้นไม่มีประโยชน์ใดสำหรับการฝึกฝนของข้าอีกต่อไป”
หลีจิ่นเหยารู้สึกหดหู่เมื่อมองไป๋ชิวหรานที่เฉื่อยชา ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยคำถามมากมาย
“ท่านบรรพชน”
ถึงอย่างไรแล้ว หลีจิ่นเหยาไม่คิดยอมแพ้ หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง นางจึงกล่าวต่อว่า
“ข้าจะเล่านิทานให้ฟัง อยากฟังหรือไม่?”
“เรื่องอะไร?”
ไป๋ชิวหรานพยักหน้าเบา ๆ
“เอาสิ ข้าชอบฟังนิทาน”
“โอ้ ยอดเยี่ยม”
หลีจิ่นเหยากระแอมไอในลำคอเบา ๆ ก่อนจะเริ่มจู่โจมเป็นครั้งที่สอง
“มีกระต่ายอยู่บนดวงจันทร์ ตัวหนึ่งถูกเรียกว่า ‘ข้ารักเจ้า’ อีกตัวหนึ่งถูกเรียกว่า ‘ข้าไม่รักเจ้า’ วันดีคืนดีวันหนึ่ง ตัวที่ชื่อข้าไม่รักเจ้ากำลังจะตาย แล้วจะเหลือตัวไหนอยู่บนดวงจันทร์?”
“ตัวที่ชื่อข้าไม่รักเจ้าตายงั้นหรือ?”
ไป๋ชิวหรานคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเผยรอยยิ้มจาง
“ข้าเข้าใจแล้ว มันเป็นนิทานพัฒนาความรู้ใช่หรือไม่ น่าจะใช่… งั้นสิ่งที่เหลืออยู่ก็คงเป็นหมอ หรือไม่ก็บุรุษแห่งความชอบธรรม อี่จวง”
หลีจิ่นเหยาเม้มริมฝีปากแน่น นางรู้สึกขุ่นเคืองแล้วในเวลานี้!
หลังจากนั้น นางยังคงจู่โจมไป๋ชิวหรานต่อไปเรื่อย ๆ ทุกคำบอกใบ้ล้วนถูกนำมาโยนเข้าใส่ ทว่าไม้ที่แข็งกระด้างเช่นไป๋ชิวหรานนั้นไร้เดียงสาเกินไป ดังนั้นหลังจากนางกลับมาจากการเดินเล่น ไป๋ชิวหรานอดคิดไม่ได้ว่าเขาทำสิ่งใดให้นางขุ่นเคืองหรือไม่
หลังจากกล่าวคำลาไป๋ชิวหรานแล้ว หลีจิ่นเหยาเดินกลับไปที่ห้องของตนเองอย่างสิ้นหวัง และพบว่าเจียงหลานกับซูเซียงเสวี่ยกำลังรอนางอยู่ตรงทางเดิน
หลังจากที่นางเดินเข้ามา ซูเซียงเสวี่ยรีบถาม
“ผลเป็นอย่างไรบ้าง?”
“เจ้าสำนักซู”
หลีจิ่นเหยาถอนหายใจ
“ข้าคิดว่าพวกท่านคงจะเดาได้ไม่ยากนัก”
“เห็นหรือไม่ ข้าบอกแล้ว”
เมื่อซูเซียงเสวี่ยได้ยินเช่นนั้น นางจึงส่ายศีรษะพร้อมกล่าวกับเจียงหลาน
“ไม้แข็งกระด้างนั้นไม่สามารถรื้อทิ้งได้อย่างง่ายดาย”
“อืม ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้น”
เจียงหลานยิ้มออกมาอย่างขมขื่น
“อืม”
หลีจิ่นเหยาพยักหน้าพร้อมกล่าวต่อ
“สตรีที่งดงามดั่งเช่นผู้นำสำนักซูยังต้องใช้เวลาไล่ตามเขาเป็นพันปี และดูเหมือนว่าชายผู้นี้จะตระหนักเรื่องนี้ได้ไม่นาน อย่างไรเสียเมื่อกล่าวถึงเรื่องนี้ ท่านพี่เจียงหลานอยู่กับเขามานานเพียงใดแล้ว ตั้งแต่ยุคของทวยเทพเลยงั้นหรือ?”
“หากไตร่ตรองดูแล้วน่าจะใช้เวลาประมาณสิบปีหลังจากได้พบกัน”
เจียงหลานขมวดคิ้วและเริ่มไตร่ตรอง
“ท่านว่าเช่นไรนะ… สิบปีงั้นหรือ?”
ซูเซียงเสวี่ยอุทานเสียงต่ำ
“ทำไมหรือ?”
“มันคืออะไรกัน? ข้าไม่เคยทำเช่นนั้นได้”
เจียงหลานขมวดคิ้วยุ่ง
“แล้วท่านพี่เจียงหลานมาอยู่กับเขาได้อย่างไร?”
หลีจิ่นเหยากล่าวกับเจียงหลาน
“ได้โปรดเถิดท่านพี่ โปรดเล่าให้ข้าฟัง!”
“ครั้งแรกเป็นการพบกันโดยบังเอิญ ต่อมาเพราะเราทั้งสองห่วงใย และดูแลเผ่าพันธุ์มนุษย์ด้วยกัน เราจึงค่อย ๆ ทำความรู้จักกัน”
เจียงหลานพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะคิดไตร่ตรอง
“หลังจากนั้น ชิวหรานฆ่าสิงเทียน คนสนิทของจักรพรรดิสวรรค์ และจักรพรรดิตะวันออกไท่อีมอบข้าเป็นรางวัลให้กับเขา ภายหลังจากนั้นจึงมีการจัดงานแต่งงานระหว่างข้ากับเขา… เอ๋ เดี๋ยวก่อน ข้าว่าข้าไม่ควรขอบคุณศัตรูที่สังหารครอบครัวตัวเองหรอกใช่หรือไม่?”
นางรู้สึกสับสนไปชั่วขณะ
“ความจริงแล้ว ท่านอาจจะอยากขอบคุณเขาจริง ๆ ตามที่ท่านอาวุโสกล่าวคำ ระฆังที่เขาทิ้งไว้ด้านหลังคือเสียงที่ส่งอาวุโสกลับสู่ยุคสมัยโบราณ”
หลีจิ่นเหยาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและคร่ำครวญ
“โอ้ เหตุใดข้าถึงไม่เคยพานพบเหตุการณ์เช่นนี้ ข้าอยากได้รับการแต่งงานเป็นของขวัญบ้าง”
“ตื่นเถิด”
ซูเซียงเสวี่ยกล่าว
“ข้าเกรงว่าคนประเภทนั้นคงต้องการให้เจ้าสละชีวิตของตนเพื่อทำลายสำนักตัวเอง”
“เอ่อ… เหมือนว่ามัน…”
หลีจิ่นเหยาก้มหน้าครุ่นคิด ดูเหมือนนางจะตระหนักได้ถึงบางอย่าง
เมื่อเห็นเช่นนี้ ซูเซียงเสวี่ยอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโศกเศร้าไปกับหลีจิ่นเหยาผู้เป็นสหายร่วมเดินทาง
แม้ว่าจะสำเร็จมหาวิชาแห่งจ้าวสำนักอสูรสวรรค์และบรรพชนแห่งการทำลายล้าง ทว่านั่นก็ไม่มีความหมายสำหรับผู้ฝึกตนฝ่ายมาร แต่โหยวเหมยเฉียวที่นางเลี้ยงดูยังคงเชื่อฟัง
“ไม่สามารถทำได้”
ในที่สุด หลีจิ่นเหยาก็ทำให้วิถีแห่งเต๋าของนางกลับมาอีกครั้ง ยามนี้นางส่ายศีรษะพร้อมถามว่า
“ท่านพี่เจียงหลาน วิธีของท่านไม่สามารถกระทำซ้ำสองได้ และมันคงจะไม่ได้ผลหากเป็นข้า”
“ถ้าเช่นนั้น เจ้าก็ลองถามเซียงเสวี่ยดู”
เจียงหลานกางมือแล้วกล่าวคำ
“ต้องไล่ตามเขาด้วยทักษะที่แท้จริง”
หลีจิ่นเหยาโค้งคำนับให้กับซูเซียงเสวี่ยด้วยความเคารพและกล่าวเสียงอ่อน
“ได้โปรด ท่านพี่เซียงเสวี่ยโปรดช่วยสั่งสอนข้าด้วย”
ซูเซียงเสวี่ยเหลือบมองเจียงหลานด้วยความเขินอาย เจียงหลานขยิบตาพร้อมกับยิ้มกว้าง
“ช่วยเหลือจิ่นเหยาเถิด เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรือ?”
“ตกลง… ถ้าเช่นนั้น”
หลังจากที่ซูเซียงเสวี่ยตั้งสมาธิเสร็จสิ้น นางกล่าวคำอย่างจริงจัง
“ถ้าเช่นนั้น ข้าจะสรุปให้เจ้าฟังถึงประสบการณ์นับพันปีของข้า”
“เอ่อ…”
หลีจิ่นเหยาที่ขอคำแนะนำพยักหน้าอย่างนอบน้อม
“ประการแรก ข้าสำรวจตนเองเสียก่อน เป็นเวลาเกือบพันปีที่ข้าทำงานหนักอย่างเปล่าประโยชน์”
ซูเซียงเสวี่ยกล่าวอย่างเข้มงวด
“ข้าบอบบาง และอ่อนน้อมเกินกว่าจะเผยใบหน้าของตัวเอง สิ่งนี้ไม่ถูกต้อง และใช้ไม่ได้ผลกับเขา”
“โอ้?”
หลีจิ่นเหยาถามด้วยความสงสัย
“เพราะเหตุใด?”
“อย่างที่ทุกคนทราบดี ความรู้สึกของไป๋ชิวหรานแทบจะตายด้าน เขามีเพียงความฉลาดในการฝึกตนเท่านั้น และบุรุษผู้นี้ไม่เข้าใจความรักวัยหนุ่มสาวเอาเสียเลย”
ซูเซียงเสวี่ยกล่าวต่อ
“แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ใช่รูปปั้นไร้ซึ่งความรู้สึก เขายังมีความสุนทรียภาพของตนเอง และยังต้องการความรักของชายหญิงเช่นกัน ดังนั้นในขั้นแรกของการไล่ตามคือบอกให้เขาทราบว่าเจ้ากำลังคิดสิ่งใด หลังจากที่จบขั้นตอนนี้แล้ว หลังจากนั้นทุกสิ่งจะง่ายดายขึ้น”
“ควรทำเช่นไร?”
ดวงตาของหลีจิ่นเหยาเป็นประกาย
“กล่าวตามตรง”
ซูเซียงเสวี่ยกล่าวยืนยัน
“หากจะให้ดีต้องกระทำไปตรง ๆ จูบเขาอย่างร้อนแรง หรือหาโอกาสสารภาพรัก บอกชอบ บอกรัก กล่าวคำให้ชัด ไม่ต้องเขินอาย มันก็เรียบง่ายเท่านี้!”
“ท่านพี่ฉลาดเฉลียวนัก”
หลีจิ่นเหยาแสดงความเคารพของซูเซียงเสวี่ย
“น้องสาวผู้นี้ได้รับการสั่งสอนแล้ว”
