ข้าก็แค่กลั่นลมปราณ 3,000 ปี - บทที่ 326 จักรพรรดินีอยู่ที่ไหน
บทที่ 326 จักรพรรดินีอยู่ที่ไหน?
บทที่ 326 จักรพรรดินีอยู่ที่ไหน?
“โลกเซียนอาวุโสทราบว่าตนได้กระทำบาปหนายิ่ง ไม่สามารถหลบหนีการลงทัณฑ์ของท่านจักรพรรดิเซียนองค์แรกได้ ดังนั้นข้าขอมอบศีรษะตัวเองให้ก่อน”
ช่างฝีมือผู้ยิ่งใหญ่ก้มศีรษะขณะกล่าว
“ครั้งนี้ที่ท่านจักรพรรดิเซียนองค์แรกกลับมา เป็นโลกเซียนอาวุโสที่แจ้งให้ทราบเช่นกัน ข้าจึงรอจนกระทั่งกล้าเล่นตุกติกกับทลายพันธนาการเซียน”
“เขาสมควรตาย”
จักรพรรดิเซียนองค์แรกส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า
“ไม่ว่าอย่างไร ตลอดเจ็ดหมื่นปีที่ผ่านมา เขาไม่ทราบว่าตนกระทำเรื่องชั่วช้าเพื่อจักรพรรดิชิงไปมากเท่าไร… แต่ช่างเถิด เขาเสนอศีรษะของตัวเองให้แล้ว… เช่นนั้นต้องการขออะไรหรือ?”
“ความปลอดภัยของภรรยาและบุตร”
ช่างฝีมือผู้ยิ่งใหญ่กระซิบ
“…ข้าไม่สามารถยืนยันได้ว่าภรรยาและบุตรได้ก่ออาชญากรรมหรือไม่ ลำพังแค่ศีรษะของเขาไม่อาจช่วยให้หนีรอดจากการลงทัณฑ์ได้หรอก”
ไป๋ลี่ครุ่นคิด
‘แต่ช่างน่าสงสาร ไม่ว่าจะขอร้องมากเพียงใด ผิดก็คือผิด แต่หากภรรยาและบุตรของเขาไม่ได้ก่ออาชญากรรม เช่นนั้นข้าย่อมปล่อยให้พวกเขาใช้ชีวิตอย่างสงบสุขในแดนเซียน’
“ท่านช่างปราดเปรื่องนัก”
ไป๋ลี่เดินผ่านช่างฝีมือก้าวแล้วก้าวเล่า มุ่งสู่บัลลังก์ที่ที่จักรพรรดิชิงเคยอยู่
เขายืนอยู่หน้าบัลลังก์ ยกศีรษะของจักรพรรดิชิงในมือขึ้นตะโกนเสียงดังไปทางเหล่าเซียนที่ติดตามมาว่า
“ทุกท่าน ตอนนี้ข้าขอประกาศ ผู้นำโจรเนี่ยชิงยวินผู้ก่อกวนแดนเซียนตะวันออกมาหลายปี บัดนี้ได้ถูกสังหารลงแล้ว! ทุกท่านสามารถหลับอย่างเป็นสุขได้แล้ว”
ฝ่าบาทส่งเสียงโห่ร้องราวกับคลื่น และเหล่าเซียนกู่ร้องตะโกนพร้อมกัน
“ท่านจักรพรรดิเซียนองค์แรกทรงปราดเปรื่องนัก!”
…
ไป๋ลี่ยังอยู่ในไท่เหอเตี้ยน น้อมรับเสียงปรบมือและการสักการะของเหล่าเซียน ส่วนไป๋ชิวหรานถอยออกมาอย่างเงียบงัน
เขาปะปนไปกับผู้คน เซียนอาวุโสเลี่ยผู้ตะโกนเสียงแหบแห้ง จากนั้นพาเขาไปรอบเมืองจักรพรรดิ องค์ชายชื่อชิงผู้ฆ่าตัวตาย รวมถึงวิญญาณเหล่าเซียนชั่วร้ายล้วนถูกกำจัดออกไป
“พวกเราควรกลับได้แล้ว”
ไป๋ชิวหรานชำเลืองมองเซียนอาวุโสเลี่ยผู้มองกลับไปยังไท่เหอเตี้ยนด้วยความไม่เต็มใจ
“ดูแล้วเจ้าไม่เต็มใจเท่าไรนัก ทำไมไม่ให้ข้าส่งเจ้ากลับไปแดนเซียนกลางล่ะ?”
“ขออภัยนายท่าน”
เซียนอาวุโสเลี่ยกลับมามีสติ ก่อนรีบกล่าวขอโทษ
“ข้าทำตัวเสียมารยาทเกินไปเช่นกัน… ทั้งที่ยังไม่สิ้นอายุขัย แล้วเลี่ยเฉียนฉีจะกลับสู่แดนเซียนได้อย่างไร? ต่อให้กลับไปแดนเซียนกลาง… ก็ไม่มีหน้าไปพบกับจักรพรรดิเซียนกลางกับจักรพรรดิเซียนองค์แรกหรอก”
“ถ้าเช่นนั้นไปกันเถิด”
ไป๋ชิวหรานถอนสายตากลับและกล่าวว่า
“ไม่ต้องกังวลเรื่องที่นี่ ข้าเองก็ไม่อยากจะพูดเท่าไรหรอกนะ… จักรพรรดิเซียนองค์แรกจะจัดการทุกปัญหาที่นี่ ส่วนพวกเรายังมีเรื่องที่ต้องรับผิดชอบอยู่ วิญญาณเหล่านี้ พวกมันหลบหนีการลงทัณฑ์ของยมโลกมานับหมื่นปี ทำให้โลกไม่แสดงความเคารพต่อยมโลกของข้า ถึงเวลาต้องฟื้นคืนศักดิ์ศรีของยมโลกแล้ว”
“รับทราบ”
เลี่ยเฉียนฉีก้มศีรษะก่อนกล่าวว่า
“ท่านช่างปราดเปรื่องนัก”
…
ไป๋ชิวหรานพาเซียนอาวุโวเลี่ยกลับแดนเซียนกลาง และได้ถามไถ่หลีจิ่นเหยาเกี่ยวกับการตัดสินใจของเขาว่าจะอยู่แดนเซียนกลางเพื่อทำการฝึกฝนต่อไป หรือจะกลับเก้ามหาทวีปสิบแผ่นดิน
ตอนนี้จักรพรรดิเซียนองค์แรกปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง แต่เหลือเวลาที่จะใช้ชีวิตอีกเพียงห้าร้อยปี มีการคาดเดาว่าเมื่อจักรพรรดิเซียนกลางเล่อเจิ้นเทียนเข้ายึดครองที่นี่อย่างสมบูรณ์ สถานการณ์ในแดนเซียนอู่ฟางจะยังคงมีการเปลี่ยนแปลงสักพัก
แต่ในช่วงห้าร้อยปีมานี้ ด้วยการดูแลของไป๋ลี่จึงกลายเป็นโอกาสดีสำหรับทุกคน
แต่หลีจิ่นเหยาปฏิเสธโอกาสนี้อย่างเด็ดขาด นางยืนกรานที่จะไปจากที่นี่พร้อมไป๋ชิวหราน ส่วนถังรั่วเวย… ยิ่งไม่ต้องพูดถึง เพราะความสัมพันธ์ที่เปรียบได้กับกระดูกสันหลัง นางจึงไม่สามารถแยกห่างจากอาจารย์ในตอนนี้ได้
เมื่อเห็นเสื้อเกราะของนางซ้อนทับกันจนหลีจิ่นเหยาขัดขืนเพื่อจะเอาออก ในตอนนี้ นอกจากไป๋ชิวหรานแล้ว เกรงว่าในโลกใบนี้จะไม่มีใครสามารถทะลวงชุดเกราะของนางได้
ดังนั้นไป๋ชิวหรานจึงเขียนตำราทิ้งไว้บนโต๊ะ จากนั้นพาสตรีทั้งสองกับเซียนอาวุโสเลี่ยออกจากแดนเซียนไป
พวกเขาเริ่มจากไปยมโลกก่อน ที่นี่สงครามเพิ่งสิ้นสุดลง ไป๋ชิวหรานต้องกลับมานับยอดผู้สูญเสียก่อน เขากับเซียนอาวุโสเลี่ยจับวิญญาณจากแดนเซียนเอาไว้เพื่อส่งกลับไปยมโลกและรอรับคำพิพากษา
หลังจากส่งเซียนอาวุโสเลี่ยกลับสามมหาคฤหาสน์แล้ว จึงนำร่างของท่านผู้ทรงเกียรติกุ้ยกลับสังสารวัฏหกวิถี ไป๋ชิวหรานพาสตรีทั้งสองกลับวิหารจักรพรรดิภูตผี แต่กลับไม่พบเจียงหลานอยู่ในวิหารจักรพรรดิภูตผี ดังนั้นไป๋ชิวหรานจึงเรียกข้ารับใช้คนหนึ่งมาถามว่า
“จักรพรรดินีไปไหน?”
“กลับไปหาองค์เหนือหัวขอรับ”
ข้ารับใช้ตอบ
“จักรพรรดินีอยู่ที่ขุมนรกอาจมเดือดพล่าน”
สิ่งที่เรียกว่าขุมนรกอาจมเดือดพล่าน คือตัวแทนขุมนรกที่ลงทัณฑ์คนบาปด้วยอาจมเดือดพล่าน มีสิบแปดเมืองเหล็กอยู่ในขุมนรกนี้ พื้นที่ของเมืองเหล็กแต่ละแห่งมีขนาดใหญ่ยิ่ง เมืองเหล็กห้อมล้อมด้วยกำแพงสี่ด้าน ภายในเมืองเหล็กเป็นป่ากระบี่นับพันล้านเล่ม บนพื้นเต็มไปด้วยใบมีดนับไม่ถ้วน และมีลูกแพรเติบโตอยู่บนใบมีด
ทว่าสิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องธรรมดาในขุมนรก สิ่งที่โดดเด่นอย่างแท้จริงคือระหว่างกระบี่ ใบมีด ป่า และลูกแพรเหล่านี้ มีหนอนเหล็กเติบโตอยู่ หนอนเหล็กเหล่านี้มีหัวนับแสน พยาธิตัวกลมหลายแสนตัวเติบโตอยู่บนหัวแต่ละหัว จากนั้นพยาธิตัวกลมเหล่านี้ มีความสามารถพิเศษบางอย่าง เป็นความสามารถพิเศษที่ไม่มีคนบาปคนไหนอยากสัมผัส!
หากสรุปแบบรวบรัด ความสามารถพิเศษนี้คือการพ่นอาจมร้อนออกมา มันเดือดพล่านราวกับทองแดงหลอมเหลว!
คนบาปที่เข้าขุมนรกจะถูกสายลมแรงกล้าพัดเข้าสู่อาจมเหล่านี้ จากนั้นร่างกายจะเกิดบาดแผลและจมเข้าสู่ทะเลอาจม บาดแผลถูกกัดกร่อน ซ้ำยังถูกหนอนกัดกิน… ช่างน่าเวทนายิ่งนัก
เพราะกลิ่นอายของสถานที่แห่งนี้ ยมทูตธรรมดาจึงไม่เต็มใจมาทำงาน หลังจากทำงานในขุมนรกอาจมเดือดพล่าน ภาพจำยังคงติดตา หลังจากนั้นต้องใช้เวลาอย่างต่ำราวสองเค่อเพื่อขจัดกลิ่นออกจากร่างกาย
“จักรพรรดินีไปทำอะไรที่นั่น?”
ไป๋ชิวหรานขมวดคิ้ว
“พวกข้าไม่ทราบเช่นกันขอรับ”
ข้ารับใช้ตอบ
“หลังจากจักรพรรดินีนำพวกข้าไปจัดการกับผู้รุกรานเหล่านั้น นางก็มุ่งหน้าสู่วิหารจักรพรรดิภูตผี ผ่านไปพักใหญ่จึงออกมา ก่อนมุ่งสู่ขุมนรกอาจมเดือดพล่านด้วยท่าทีตื่นเต้น อีกทั้งมีวิญญาณบางดวงอยู่ในมือด้วย”
ไป๋ชิวหรานโบกมือเพื่อให้ข้ารับใช้ถอยออกไป จากนั้นมองถังรั่วเวยกับหลีจิ่นเหยา หลีจิ่นเหยาเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มขณะถอนหายใจอันหอมหวานออกมาและถามว่า
“ท่านบรรพชนกระบี่ จักรพรรดินีคือใครหรือ?”
“หลานเอ๋อน่ะ ข้าขอให้นางช่วยคุ้มกันยมโลกตอนที่ข้าไม่อยู่ ดังนั้นนางจึงมีสถานะเทียบเท่าจักรพรรดินี”
ไป๋ชิวหรานตอบตามตรงโดยไม่รู้ตัว
“ข้าล่ะอิจฉาศิษย์พี่หลานจริง ๆ”
หลีจิ่นเหยาได้ยินดังนั้นจึงขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า
“เอาล่ะ เดี๋ยวข้าไปหานางเอง”
ไป๋ชิวหรานขอกับทั้งสองคนว่า
“พวกเจ้าจะตามข้ามาหรือคิดจะทำอะไรทำนองนั้นสินะ… ขอบอกล่วงหน้าเลยแล้วกัน ข้าไม่คิดว่าพวกเจ้าสองคนคงจะเต็มใจเข้าไปในสถานที่อย่างขุมนรกอาจมเดือดพล่านเป็นแน่”
“อาจารย์”
ถังรั่วเวยกลืนน้ำลายเข้าไปเมื่อได้ยินคำพูดดังกล่าว
“ขุมนรกอาจมเดือดพล่านอยู่ที่ใด?”
ไป๋ชิวหรานบอกโครงสร้างของขุมนรกอาจมเดือดพล่านให้พวกนางทราบเล็กน้อย จากนั้นกล่าวว่า
“ตามชื่อ มันเป็นสถานที่เช่นนั้น ผู้หญิงขี้ขลาดอย่าไปที่นั่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากไปที่นั่นแล้ว หากไม่ทำความสะอาดหลังจากกลับมา หนึ่งสัปดาห์ให้หลัง กลิ่นนั่นจะพัดพาไปตามสายลมได้ไกลถึงสามจั้ง”
“น่ากลัวนัก…”
ครั้งนี้อย่าว่าแต่ถังรั่วเวยเลย แม้แต่หลีจิ่นเหยายังหวาดกลัว
“เช่นนั้นพวกข้าไม่ไปแล้ว”
“พวกเจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ ข้าจะไปดูว่าหลานเอ๋อกำลังทำอะไรอยู่ ทำตัวดี ๆ ล่ะ”
ไป๋ชิวหรานลูบไล้ศีรษะพวกนาง จากนั้นออกจากวิหารจักรพรรดิภูตผี มุ่งสู่ขุมนรกอาจมเดือดพล่าน!
