ข้าก็แค่กลั่นลมปราณ 3,000 ปี - บทที่ 342 ศิษย์พี่ใหญ่ฉกฉวยใบไม้และศิษย์น้องที่หวาดกลัว
บทที่ 342 ศิษย์พี่ใหญ่ฉกฉวยใบไม้และศิษย์น้องที่หวาดกลัว
บทที่ 342 ศิษย์พี่ใหญ่ฉกฉวยใบไม้และศิษย์น้องที่หวาดกลัว
ฉากภายในวิหารยิ่งทำให้ไป๋ชิวหรานรู้สึกคุ้นเคย…
กระเบื้องแตกระแหงเผยให้เห็นพื้นดินจากด้านล่าง วัชพืชสูงยาวเทียบเท่ากับมนุษย์ มันเติบโตขึ้นจากช่องว่างของกระเบื้องที่แตกออก วัชพืชเหล่านั้นกำลังพลิ้วไหวตามแรงลมในความมืด มันคล้ายคลึงกับเส้นผมของมนุษย์ที่ตายตก
ถ้วยที่เคยใช้สำหรับบูชาเครื่องหอมหล่นแตกกระจายอยู่บนพื้น และขี้เถ้าภายในถ้วยนั้นก็ได้หายไปหมดสิ้นแล้ว
โถงใหญ่ใจกลางวิหารถูกปกคลุมไปด้วยใยแมงมุม ประตูไม้และหน้าต่างบิดงอแตกหัก ด้านในมืดมิด และองค์พระที่อยู่ใจกลางก็ทรุดโทรมยิ่งนัก ขณะนี้เหลือเพียงองค์พระด้านล่างองค์เดียวนั่งประทับอยู่ที่ฐานดอกบัว…
ขณะนั้น เขากับเหล่าผู้ฝึกตนจากสำนักกระบี่ชิงหมิงนอนหลับอยู่ภายในห้องโถงวิหารที่ถูกทำลายนี้ และเมื่อถึงกลางดึก ผู้ฝึกตนชิงหมิงผู้นั้นได้ยินเสียงดังและสัมผัสได้ถึงลมหายใจของผู้ฝึกตนฝ่ายมาร เขากระชับกระบี่ในมือแล้วออกไปจัดการสิ่งเหล่านั้น ไป๋ชิวหรานจึงถูกทิ้งให้อยู่ในสถานที่แห่งนี้เพียงลำพัง
ท้ายที่สุด เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะมีกลุ่มอสูรที่หลบซ่อนอยู่ในวิหารแห่งนี้ และเมื่อถึงกลางดึกมันก็เริ่มวิ่งพล่านออกมาค้นหาดวงวิญญาณเพื่อกลืนกิน
อย่างไรก็ตาม ช่วงเวลาที่ไป๋ชิวหรานเข้ามาในห้องโถงแห่งนี้ ฉากทั้งหมดกลับแปรเปลี่ยนไปอย่างน่าประหลาดใจ
ทันใดนั้น พื้นที่ด้านนอกของห้องโถงใหญ่กลายเป็นความมืดมิดไร้ขอบเขต และสภาพแวดล้อมทั้งหมดมืดลงโดยพลัน
กระเบื้องที่ปูอยู่ใต้ฝ่าเท้าเริ่มสั่นสะเทือน ในความมืดมิดรอบข้างคล้ายกับมีบางสิ่งที่น่าหวาดกลัวเดินวนไปมาก่อเกิดเสียงสูงต่ำน่ารำคาญ
สายลมกระโชกแรงจนทุบกระจกผนังให้แตกออก เกิดเสียงอู้อี้ตามแรงลม แม้แต่องค์พระบนแท่นยังเผยเลือดเนื้อที่แปลกประหลาดออกจากร่างกาย ร่างกายทั้งหมดของรูปปั้นแตกออกและหลอมรวมเข้ากับพื้นด้านล่างอย่างรวดเร็ว
“ประหลาด ข้าจดจำได้ว่าตอนนั้นยังไม่มีองค์พระรูปนี้…”
ไป๋ชิวหรานอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ
หลังจากที่องค์พระหลอมรวมสำเร็จ มีเนื้อหนังงอกออกจากส่วนล่างของรูปปั้น ร่างนั้นก็ค่อย ๆ ลุกออกจากแท่นเดินโซซัดโซเซอย่างไม่มั่นคงนัก มือใหญ่เหยียดออกเข้าหาไป๋ชิวหราน ขณะยื่นมือออกมาและเปิดปากกว้างเผยให้เห็นเขี้ยวหยักด้านในชัดเจน
ไป๋ชิวหรานเหลือบมองพระพุทธรูปตรงหน้าอย่างไม่ใส่ใจนัก จากนั้นค่อย ๆ หันศีรษะมองรอบด้าน มีสิ่งแปลกปลอมกำลังเคลื่อนไหวในความมืดด้วยเช่นกัน สิ่งเหล่านั้นพุ่งเข้ามาผ่านหน้าต่างและประตู ผิวกายของมันซีดขาว มีรอยย่นมากมายบนร่างกาย เล็บเรียวแหลมสีเหลืองชวนสยดสยองเผยออกมา พวกมันขุดดินกับกำแพงจนเสียงดังสนั่น!
ชายหนุ่มชำเลืองมองเล็บเรียวบางเหล่านั้น ก่อนจะตระหนักได้ถึงบางอย่างทันที
“อ๋อ ข้าเข้าใจแล้ว ทุกสิ่งภายในสถานที่แห่งนี้ก่อเกิดจากความหวาดกลัวของข้า… ไม่ใช่เพียงภูตผี แต่เป็นทั้งหมดที่เคยหวาดกลัว… เอาล่ะ ข้าไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวสิ่งเหล่านี้มานานแล้ว”
สาเหตุที่วิหารนี้ปรากฏในเขตแดนจิตสำนึกของไป๋ชิวหราน นั่นเป็นเพราะเขาเคยหวาดกลัวสถานที่แห่งนี้เมื่อยังเยาว์ หลังจากที่ผู้ฝึกตนผู้นั้นออกไป ไป๋ชิวหรานก็ซ่อนตัวอยู่ใต้เตียงด้วยหวาดกลัวว่าพระพุทธรูปองค์ใหญ่ตรงหน้าจะเคลื่อนไหวเข้าหา
และกรงเล็บเหล่านั้นที่ยื่นออกจากความมืด
ส่วนประตูน่าจะเป็นสิ่งที่เขาได้เผชิญเมื่อต้องเข้าห้องน้ำและวิ่งหลบในหลุม
แม้ว่าศิษย์พี่ใหญ่จะไม่ใช่ความหวาดกลัวอีกต่อไป แต่ใบไม้ที่เคยถูกขโมยและต้องอยู่คนเดียวในหลุมที่มืดมิดเหม็นเน่ากว่าสองถ้วยชานั้นค่อนข้างสยดสยองไม่น้อย…
ไป๋ชิวหรานตรงไปที่หน้าต่าง และกรงเล็บเหลืองอ๋อยเหล่านั้นตอบสนองในทันที มันเอื้อมมือเข้าหาและพยายามจะคว้าไหล่เพื่อดึงเข้าสู่ความมืดมิด
ทว่าชายหนุ่มสามารถหลุดออกจากกรงเล็บเหล่านั้นอย่างง่ายดาย และคว้ามันไว้ด้วยข้อมือหนาอย่างคิดหมายว่าจะดึงพวกมันออกมาแทน
ผลลัพธ์คือข้อมือซีดเซียวเหล่านั้นถูกเขาฉีกกระชากออก!
เสียงกรีดร้องดังขึ้นจากความมืดมิด จากนั้นแขนที่ถูกฉีกขาดจึงหดตัวกลับเข้าไปในความมืดอีกครา…
เขาบีบแขนที่ไร้การเคลื่อนไหวในมือ ก่อนจะมองไปยังเนื้อหนังที่ถูกฉีก มันไม่มีเนื้อ ไม่มีกระดูก ทว่ามีเพียงชั้นบาง ๆ สีสันแปลกประหลาดและโปร่งแสงเล็กน้อย
อาจเป็นเพราะว่าแขนเหล่านี้ไม่ได้เติบโตจากสิ่งมีชีวิต พวกมันเพียงแค่เติบโตจาก ‘ความหวาดกลัว’ เท่านั้น
ชายหนุ่มคาดเดา
และอสูรที่เกิดจากความหวาดกลัวของเขา… ไม่สิ ตอนนี้มันควรจะมีเพียงตนเดียวเท่านั้น…
นั่นก็คือวิหารแห่งนี้นั่นเอง!
เดิมทีคิดว่าจิตสำนึกของอสูรเกิดจากความคิดที่ไม่มั่นคงและไม่ควรจะทรงพลัง ท้ายที่สุดความคิดที่ไม่มั่นคงของมนุษย์ธรรมดาไม่สามารถสร้างอสูรได้ด้วยซ้ำ อีกทั้งวิหารแห่งนี้ยิ่งใหญ่เทียบเท่าขอบเขตจิตสำนึกของอสูรโลหิตแห่งความเกรี้ยวกราด!
อาจเป็นเหตุผลว่าเหตุใดจิตสำนึกของเขาจึงทรงพลังนัก แม้จิตสำนึกของอสูรที่เกิดจากความไม่มั่นคงในใจของเขายังเทียบเท่ากับจิตสำนึกของอสูรระดับสูงได้
ไป๋ชิวหรานกระจายสัมผัสเทวะออกไปทำลายความมืดมิดใกล้เคียง และกวาดสายตาไปรอบวิหารกับพื้นที่รกร้างทั้งหมด
เขาเห็นสระน้ำด้านหลังของวิหารแห่งนี้กำลังเดือดพล่าน และมีบางสิ่งคลานออกมาจากบ่อน้ำแห่งนั้น สัตว์ประหลาดรูปร่างคล้ายมนุษย์ถูกปกคลุมด้วยตะกอนเหม็นเน่า ลูกตาของมันแดงฉานท่ามกลางวัชพืชที่สกปรก
สิ่งที่เขาหวาดกลัวในวัยเด็ก นี่คือฝันร้ายที่อยู่ในใจกลางดึกคืนนั้น…
ทว่าตอนนี้ไป๋ชิวหรานไร้ซึ่งความกลัวเหล่านั้นเสียแล้ว
เขาเริ่มพยายามควบคุมอสูรที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังของตนเอง
ไป๋ชิวหรานปลดปล่อยสัมผัสเทวะและพยายามแทรกซึมเข้าสู่โครงสร้างของวิหารแห่งนี้ แต่เมื่อสัมผัสเทวะของเขาบุกเข้าไปด้านใน วิหารทั้งหมดกลับแตกกระจายออกราวกับแก้วที่หล่นลงบนพื้น!
ไป๋ชิวหรานยกมือขึ้นบีบจมูก
สัมผัสเทวะของเขาทรงพลังมากเกินไป และจิตสำนึกของอสูรนี้ยังเป็นจิตสำนึกที่ประกอบด้วยวิญญาณทั้งสิ้น หากต้องการบุกรุกโครงสร้างของอสูรตนนี้ มันก็เหมือนการถือค้อนขนาดใหญ่ทุบตีรูเข็ม ซึ่งทั้งหมดไม่อาจกระทำได้!
อาจจะเป็นไปได้หากใช้ไม้จิ้มฟันเพื่อกวนถังน้ำ แต่หากใช้เสาขนาดใหญ่ยัดลงขวดแก้ว… แน่นอนว่ามันต้องแตกออก
โชคดีที่จิตสำนึกของอสูรตนนี้ไม่มีสัญญาณว่ามันจะถือกำเนิดอีกครั้ง นี่เป็นเพียงจิตสำนึกของอสูรที่เกิดจากความไม่มั่นคงของเขา หลังจากที่ความฟุ้งซ่านทั้งหมดหายไป จิตสำนึกของอสูรตนนี้จึงไม่อาจเกิดขึ้นใหม่ได้อีก
“ลองอีกครั้งแล้วกัน”
…
ขณะที่ไป๋ชิวหรานกำลังพยายามอยู่ในเขตแดนจิตสำนึกด้วยความคิดในใจที่ไม่มั่นคง อาจารย์อสูรที่เต็มไปด้วยสัมปชัญญะซับซ้อนมากมายก็ถือกำเนิดขึ้น แต่ทุกครั้งที่พยายามบุกรุก พวกมันที่พยายามจะควบคุมเขา กลับกลายเป็นว่าเขากำลังบดขยี้อสูรเหล่านั้นเสียเอง
หลังจากพยายามอยู่หลายครั้ง จื้อเซียนซึ่งอยู่ที่เอวจึงกล่าวเสนอแนะ
“อย่าพยายามใช้สัมผัสเทวะของเจ้าบุกเข้าไปโดยตรง”
เขากล่าวต่อว่า
“เหตุใดเจ้าจึงไม่ลองใช้วิธียึดครองฐานทัพของมัน แล้วบุกเข้าสู่ร่างกายอาจารย์อสูรแทนเล่า?”
