ข้าก็แค่กลั่นลมปราณ 3,000 ปี - บทที่ 371 ท่านป้า… มาเล่นที่นี่อีกแล้ว
บทที่ 371 ท่านป้า… มาเล่นที่นี่อีกแล้ว
บทที่ 371 ท่านป้า… มาเล่นที่นี่อีกแล้ว
เมื่อไป๋ชิวหรานมาถึง เขาก็พบว่าถังรั่วเวยกำลังจัดการฝึกสำหรับกลุ่มสหายตัวน้อยของหมู่บ้านชิงสุ่ย
การสร้างรากฐานเป็นงานที่ยากและลำบากยิ่ง โดยเฉพาะหากต้องการสร้างรากฐานให้ประสบความสำเร็จ ไม่เพียงแต่จะต้องฝึกฝนจนเข้าสู่ขอบเขตระดับสูงสุดของขั้นกลั่นลมปราณเท่านั้น แต่ยังต้องมีสมรรถภาพทางกายแข็งแกร่งในระดับหนึ่งด้วย
และการออกกำลังกายตั้งแต่อายุยังน้อย จึงเป็นการวางรากฐานที่ยอดเยี่ยมสำหรับการสร้างรากฐาน
เหล่าเด็กน้อยในหมู่บ้านชิงสุ่ยเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ในครอบครัวตั้งแต่ยังเด็ก ดังนั้นพวกเขาจึงมีพื้นฐานที่ดีกว่าเด็กที่อื่น
อย่างไรก็ตาม ถังรั่วเวยคิดว่าทักษะศิลปะการต่อสู้เหล่านั้นก็ยังไม่เพียงพอ
ไม่ต้องกล่าวถึงความซับซ้อนของศิลปะการต่อสู้ มันเป็นไปไม่ได้ที่เหล่าสหายตัวน้อยจะสร้างรากฐานได้อย่างราบรื่น ด้วยความคิดของเด็ก ๆ ทั้งหมด มันเปรียบเสมือนการจับปูใส่กระด้งก็ว่าได้!
ประการแรก การสร้างรากฐานเป็นธรณีประตูสำหรับการคัดกรองผู้ฝึกตน และมันไม่ง่ายที่มนุษย์จะก้าวผ่าน
ประการที่สอง หลีจิ่นเหยากับถังรั่วเวยยังคงกังวลว่าความคิดที่ไร้ระเบียบของสหายตัวน้อยเหล่านี้จะสามารถสร้างรากฐานได้หรือไม่ เพราะไป๋ชิวหรานเองก็ยังทำไม่สำเร็จเช่นกัน…
เขาหมั่นฝึกฝนอย่างหมกมุ่นมานานกว่าสามพันสามร้อยปี แต่ก็ยังไม่อาจสร้างรากฐานสำเร็จ แล้วเจ้าเด็กดื้อเหล่านี้จะสร้างรากฐานให้สำเร็จได้อย่างไร?
สิ่งต้องห้ามสำหรับคนทั่วไปคือการเปรียบเทียบ และไป๋ชิวหรานก็เช่นกัน หากเปรียบเทียบรากฐานกับผู้อื่น เขาจะทำสิ่งที่ไร้เหตุผลอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ซึ่งตอนนั้นเขาเองก็ยังไม่ทราบว่าจะหยุดพฤติกรรมนั้นอย่างไร
ดังนั้น แผนของถังรั่วเวยสำหรับสหายตัวน้อยในหมู่บ้านชิงสุ่ย นั่นก็คือพวกเขาจะต้องฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ทุกครึ่งวัน
ส่วนเวลาที่เหลือ นางจะปฏิบัติตามข้อตกลงเพื่อช่วยเหลือไป๋ชิวหรานที่เพิ่งย้ายเข้าสู่หมู่บ้านชิงสุ่ยด้วยการทำงานบ้านบางอย่าง…
…เช่น ตักน้ำ สับฟืน ให้อาหารสัตว์ และอื่น ๆ
แน่นอนว่างานด้านเกษตรกรรมหรืองานบ้านเหล่านี้ถูกหลีจิ่นเหยาวางแผนตั้งขึ้นมา และมันไม่ได้ง่ายดายอย่างที่คิด!
ในคราวแรก หลังจากฟังคำพูดของถังรั่วเวยแล้ว เด็ก ๆ เหล่านี้คิดว่าสิ่งเหล่านั้นไม่สำคัญ แต่ท้ายที่สุดพวกเขาก็เป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา และมักช่วยเหลือครอบครัวสำหรับเรื่องต่าง ๆ ในบ้านอยู่เสมอ
เมื่อเทียบกับเมื่อก่อน ตอนนี้มีเวลาฝึกศิลปะการต่อสู้มากกว่าครึ่งวัน แม้ว่าจะยากขึ้นเล็กน้อย แต่หากพยายามอย่างหนักก็จะสามารถผ่านพ้นไปได้
หลังจากฝึกฝนประจำวันและทำงานเสร็จสิ้นแล้ว พวกเขายังสามารถวิ่งเล่นในหมู่บ้านได้อีกนิดหน่อย
แต่หลังจากหลีจิ่นเหยาจัดการเสร็จสิ้น ถังรั่วเวยก็ขอให้เด็กเหล่านี้ทดลองทำดู ในเวลานี้พวกเขาจึงเข้าใจความลำบากของโลกธรรมชาติของผู้ใหญ่ทันที
เมื่อเด็ก ๆ เหล่านี้ออกไปตักน้ำ จู่ ๆ ก็มีปลาดุร้ายปรากฏขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ ปลาเหล่านั้นจะกระโดดขึ้นมากัดมือและเท้าของพวกเขาอย่างเดือดพล่าน
นอกจากนี้ ณ ที่แห่งหนึ่งในป่าผลไม้ใกล้เคียง ก็มีฝูงลิงย้ายเข้ามาอาศัย เมื่อไปเก็บผลไม้ ลิงเหล่านั้นจะเข้ามารุมใช้ไม้และก้อนหินเพื่อขับไล่พวกเขาออกไป
วัตถุดิบสำหรับทำอาหารดูเหมือนจะเป็นเพียงไก่ธรรมดา แต่เมื่อเด็ก ๆ เข้าใกล้เจ้าพวกไก่ พวกมันจะก้าวร้าวและดุร้ายขึ้นมาทันที บางตัวถึงกับพ่นไฟ บางตัวพ่นผลึกน้ำแข็ง หรือบางตัวตีปีกจนขนหลุดกระจายเป็นประกายไฟออกมา
สำหรับการตัดไม้ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่ต้นไม้ที่ต้องตัดกลับแข็งขึ้นมาหลายเท่าโดยไม่ทราบสาเหตุ
เด็กที่แข็งแรงที่สุดในหมู่บ้านหลายคนใช้ขวานตัดไม้ของครอบครัวลงมือ แต่หลังจากสับฟันเข้าไปจนใบมีดบิ่น ก็ทำได้เพียงเปิดช่องว่างเล็ก ๆ บนพื้นผิวของต้นไม้เท่านั้น…
พวกเขามองผ่านช่องนี้แล้วพบว่า ต้นไม้ที่เกิดรอยแยกออกมีแสงเปล่งประกายออกมาราวกับเหล็กกล้า
ในหมู่บ้านชิงสุ่ยทั้งหมด มีเพียงเด็กสองคนที่ไม่ต้องทำงาน คนหนึ่งคือไป๋ลี่ อีกคนหนึ่งคือเจ้าสาวของเขา ‘ลิ่วเยว่เอ๋อร์’ ซึ่งบิดามารดาหามาให้เป็นภรรยาในชีวิตนี้
ถังรั่วเวยและหลีจิ่นเหยาขอให้เขารับผิดชอบการสั่งสอนภรรยา เพราะทั้งสองไม่อาจสั่งสอนได้และไม่ต้องการทำ!
แน่นอนว่าเงื่อนไขนี้ทำให้เด็กคนอื่นในหมู่บ้านไม่พอใจ ถังรั่วเวยจึงกล่าวออกมาอย่างชัดเจนว่า
“ข้าไม่อยากจะพูดให้พวกเจ้าขุ่นเคือง”
นางวางมือบนสะโพก ท่าทีราวกับอาจารย์ที่ดุร้าย ก่อนจะกล่าวกับเหล่าสหายตัวน้อยตรงหน้า
“หากพวกเจ้าเอาชนะเขาได้ ต่อไปข้าจะไม่มาเจ้ากี้เจ้าการอีก”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เด็กที่เย่อหยิ่งทั้งหมดก็สงบลงในทันที เดิมทีไป๋ลี่เปรียบเสมือนกับผู้นำของพวกเขา แน่นอนว่าต่อให้จะเย่อหยิ่งเพียงใด หากต้องเผชิญหน้ากับไป๋ลี่ ทั้งหมดก็ยังคงหวาดกลัว
…
เมื่อเห็นว่าถังรั่วเวยกับหลีจิ่นเหยาจัดการเด็กเย่อหยิ่งเหล่านั้นอย่างเรียบร้อย ไป๋ชิวหรานจึงออกจากพื้นที่แห่งนี้ไปอย่างสบายใจ
แบบฝึกหัดที่พวกเขาจัดการให้กับเด็ก ๆ ล้วนเป็นพื้นฐานของเหล่าเซียน สิบปีต่อมา ไม่ต้องกล่าวถึงการสร้างรากฐานที่ประสบความสำเร็จ อย่างน้อยในช่วงระยะการกลั่นลมปราณ เด็กเหล่านี้ก็ยังพบเจอคู่ต่อสู้ได้ยาก
เห็นได้ว่าถังรั่วเวยใส่ใจ ‘การศึกษา’ ในเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้ด้วย เพราะนางคือคนที่ต้องฝึกฝนตลอดมา ตอนนี้นางกระตือรือร้นที่จะลองสังสารวัฏแห่งการกลับชาติมาเกิด
ไป๋ชิวหรานใช้ประโยชน์จากเวลาว่างในช่วงนี้ออกเดินไปรอบ ๆ หมู่บ้านเพื่อรวบรวมวัสดุสำหรับก่อสร้าง แล้วเลือกสถานที่ที่ถูกใจเพื่อสร้างบ้าน
ชื่อของพวกเขาได้รับอนุมัติจากผู้นำหมู่บ้านและผู้อาวุโสหลายคนสำหรับการสร้างรกรากอยู่ในหมู่บ้านชิงสุ่ย หลีจิ่นเหยาสร้างโรงเพาะเห็ดหลินจื่อและเล้าไก่ขึ้นก่อน แต่จนถึงตอนนี้ทั้งหมดก็ยังไม่มีที่อยู่อาศัย…
หลังจากสร้างบ้านในลานอันเงียบสงบได้แล้ว ไป๋ชิวหรานจึงกลับไปที่โรงเตี๊ยมของหมู่บ้าน สั่งชาหนึ่งหม้อ และรอให้ถังรั่วเวยกับหลีจิ่นเหยากลับมา
มีสิ่งของบางอย่างของหญิงสาวทั้งสองอยู่ในโรงเตี๊ยมแห่งนี้ และเมื่อทั้งสองกลับมา เขาจะบอกกล่าวให้พวกนางย้ายข้าวของไปอยู่ที่พักใหม่ด้วยกัน
ตกเย็น ถังรั่วเวยและคนอื่น ๆ ยังไม่มา ขณะที่ไป๋ชิวหรานกำลังดื่มชาอยู่ จู่ ๆ ก็มีเสียงกริ่งดังขึ้นนอกประตูโรงเตี๊ยม
กลิ่นหอมจาง ๆ อบอวลไปทั่วห้องรับรองของโรงเตี๊ยม ไป๋ชิวหรานมองไปที่ประตู และได้พบสตรีอายุประมาณยี่สิบเจ็ดรูปร่างสง่างามเดินเข้ามา มีระฆังสองอันผูกไว้กับร่างกาย และได้ส่งเสียงกังวานออกมา
“เถ้าแก่ ข้าต้องการห้องพัก”
น้ำเสียงของหญิงสาวผู้นั้นรื่นหูชวนฟัง รูปลักษณ์นับว่ายอดเยี่ยมในหมู่มนุษย์ธรรมดา แต่เมื่อนางเดินเข้ามา เถ้าแก่ของที่นี่ถึงกับเผยสีหน้าหวาดหวั่น และลอบก้าวถอยหลัง…
หญิงสาวจ่ายเงินแล้วรับกุญแจห้องจากเถ้าแก่ แต่นางไม่ได้ขึ้นห้องเพื่อพักผ่อนในทันที
ดูเหมือนสตรีผู้นี้จะคุ้นเคยกับโรงเตี๊ยมแห่งนี้มาก หลังจากมองไปรอบ ๆ ห้องรับรอง นางก็เดินตรงเข้ามาหาไป๋ชิวหรานพร้อมกับกล่าวทักทาย
“พ่อหนุ่ม ข้าไม่เคยเห็นเจ้าในหมู่บ้านนี้มาก่อน เพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่งั้นหรือ?”
สตรีผู้นั้นกล่าวถามชายหนุ่มราวกับว่านางเป็นชาวบ้านคนหนึ่ง
ไป๋ชิวหรานยื่นมือออกไปสัมผัสมือนางก่อนจะตอบกลับ
“แม่นางผู้นี้ก็อยู่ในหมู่บ้านด้วยหรือ?”
ไป๋ชิวหรานแปลกใจเล็กน้อย ในสมัยนี้ ผู้คนเปิดห้องในโรงเตี๊ยมเพื่ออยู่อาศัยและพักผ่อน การเปิดห้องย่อมมีจุดประสงค์ที่ไม่ธรรมดา ซึ่งมันแตกต่างจากบางโลกที่อยู่ภายใต้อำนาจของแดนเซียน หากสตรีผู้นี้เป็นชาวบ้านในหมู่บ้านชิงสุ่ย นางย่อมไม่เปิดห้องนอนในโรงเตี๊ยมแน่นอน
หลังจากที่ได้ยินคำถามของไป๋ชิวหราน สตรีผู้นั้นจึงกล่าวตอบ
“ข้าไม่ได้อยู่ในหมู่บ้านนี้ ข้าเพียงมาที่นี่ปีละครั้งเท่านั้น…”
“ไม่แปลกใจเลย เพราะข้าไม่เคยพบแม่นางสักครั้ง”
ไป๋ชิวหรานยิ้มให้กับนางพร้อมกล่าวตอบ
“ข้าเพิ่งย้ายมาอยู่เมื่อไม่นานนี้”
“โอ้ เป็นเช่นนั้น”
สตรีผู้นั้นพยักหน้ารับ
“หมู่บ้านนี้น่าอยู่มาก และข้าก็ชอบบรรยากาศของที่นี่ด้วย”
หลังกล่าวจบ สตรีผู้นั้นก็สั่งชาหนึ่งหม้อแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามไป๋ชิวหราน
หลังจากนั้นไม่นาน ไป๋ลี่ก็พาลิ่วเยว่เอ๋อร์มาที่โรงเตี๊ยม
“ท่านอาจารย์ ศิษย์พี่หญิงกับอาจารย์ที่สามบอกว่านางขอเวลาอีกสักพักหนึ่ง…”
ไป๋ลี่ดึงเด็กสาวตัวน้อยที่ขี้อายเข้ามา จากนั้นเดินตรงไปหาไป๋ชิวหราน เขาเผลอเหลือบมองสตรีที่นั่งตรงข้ามกับชายหนุ่มอย่างไม่ตั้งใจ
“หืม? ท่านป้า มาเล่นที่นี่อีกแล้ว”
