ข้าก็แค่กลั่นลมปราณ 3,000 ปี - บทที่ 374 เจ้าต้องต่อสู้ในห้องวิชายุทธ์
บทที่ 374 เจ้าต้องต่อสู้ในห้องวิชายุทธ์
บทที่ 374 เจ้าต้องต่อสู้ในห้องวิชายุทธ์
หนึ่งเดือนครึ่งผ่านไปในพริบตา
ชาวบ้านทุกคนของหมู่บ้านชิงสุ่ยที่นำโดยไป๋ชิวหรานและอีกสามคน เข้าร่วมชั้นเรียนการฝึกวิชาก่อสร้างรากฐาน เพียงแค่หนึ่งเดือนครึ่ง พวกเขาก็ได้รับประโยชน์มากมาย
อย่างไรซะไป๋ชิวหรานก็เป็นบรรพชนเซียน ส่วนหลีจิ่นเหยากับถังรั่วเวยอยู่ขั้นผสานร่าง กล้าพูดเลยว่าในโลกใบนี้ ต่อให้เป็นยอดสำนักของโลกฝึกฝนตน… ล้วนไม่อาจทำอะไรได้!
เพราะเหตุนี้เอง ต่อให้พวกไป๋ชิวหรานไม่จงใจสอนเคล็ดวิชา ชาวบ้านในหมู่บ้านชิงสุ่ยก็จะตั้งตัวกันขึ้นมาได้เอง ในหมู่บ้านมีการสร้างโถงบรรพบุรุษสำหรับเทพอาวุโสก่อสร้างรากฐาน เพื่อเริ่มถวายเครื่องหอม
แต่บรรดาผู้หญิงในหมู่บ้านคนอื่น ๆ พวกนางเหล่านั้นล้วนเริ่มสักการะเทพที่มีชื่อว่า ‘พระโพธิสัตว์เสริมอก’ หรือ ‘ราชินีประทานบุตร’
“ดูเหมือนว่าสาเหตุที่จู่ ๆ รั่วเวย… ก็สอนเคล็ดวิชาขึ้นมา ดูเหมือนจะได้ผลจริง ๆ สินะ”
ชายหนุ่มถอนหายใจไปทางถังรั่วเวย
“แน่นอน เรื่องแบบนี้ต้องอาศัยความเป็นมืออาชีพ ไป๋ลี่สอนข้าให้หลอกหญิงชราผู้นี้ ตีงูต้องตีในตำแหน่งที่หลังหัวเจ็ดนิ้ว เอาแบบทีเดียวรู้เรื่องไปเลย”
ถังรั่วเวยพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“นอกจากแม่นางลั่วจะยินดีแล้ว ตอนนี้ข้ารู้สึกได้ชัดเจนว่ากำลังของพระโพธิสัตว์เสริมอกกำลังเติบโตขึ้นช้า ๆ ”
นางกำมือขึ้น ใบหน้าเปี่ยมด้วยความหวังและความถวิลหา
เหตุผลที่ถังรั่วเวยกับไป๋ชิวหรานสักการะอาจารย์อสูร ไม่ใช่แค่เพื่อจัดการกับดินแดนของอาจารย์อสูรเท่านั้น แต่ที่สำคัญยิ่งกว่าคือชายหนุ่มเคยเสนอเรื่องการคาดเดาบางอย่างกับนาง นั่นก็คือการเติมเต็มความปรารถนาอันยิ่งใหญ่
สิ่งที่เรียกว่าการเติมเต็มความปรารถนาอันยิ่งใหญ่นี้ พูดให้ถูกก็เป็นการฝึกฝนหนึ่งจากอาจารย์อสูรของตัวเองให้สูงส่งพอ จากนั้นด้วยความช่วยเหลือจากพลังอาจารย์อสูรของตัวเอง เช่นนั้นจะทำให้ร่างกายก้าวข้ามไปได้อย่างสมบูรณ์
ยกตัวอย่างเช่น การบังคับให้ปราณที่แท้จริงในร่างกายของไป๋ชิวหรานเป็นพลังวิญญาณที่แท้จริง หรือการปล่อยให้ไขมันบนหน้าอกของถังรั่วเวยเพิ่มพูนขึ้นจนอยู่ในระดับที่น่าพึงพอใจ
ตามการคำนวณของไป๋ชิวหราน วิธีนี้น่าจะเร็วกว่าการค่อย ๆ หลอมรวมแก่นแท้ทีละขั้น หรือเร็วกว่าตอนกระดูกหน้าอกของถังรั่วเวยเพิ่มขึ้นหลังจากถูกบดขยี้สองสามวัน หรือแม้กระทั่งการทนความเจ็บปวดจากการฝึกฝนวิชาทำนายดวงชะตา
“น่าเสียดายที่เทพธิดาแห่งความผูกพันของศิษย์พี่หลีและเทพธิดาแห่งความมั่งคั่งของแม่นางเซียงเสวี่ย ไม่ได้รับการส่งเสริมในหมู่บ้านชิงสุ่ยมากนัก”
ถังรั่วเวยก้มหน้ารู้สึกผิดหวัง
“ไม่เป็นไรหรอก”
หลีจิ่นเหยามีท่าทีเฉยชาต่อเรื่องนี้ อย่างไรซะมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนางอยู่แล้ว
“ตอนนี้ยังไม่มีชายหญิงในหมู่บ้านนี้ที่ชอบพอกัน ส่วนผู้ที่อยากสร้างโชคลาภ ก็ไม่มีกลุ่มเป้าหมายสำหรับอาจารย์อสูรของข้าและศิษย์พี่เซียงเสวี่ย อีกสักพักเมื่อความศรัทธาของเจ้ากระจายออกไป เช่นนั้นความศรัทธาของพวกข้าก็จะกระจายตามไปด้วยเช่นกัน”
“ที่จริงจะบอกว่าเจ้าไม่มีกลุ่มเป้าหมายมันก็ไม่ถูกนัก รออีกสักสามหรือสี่ปี เมื่อลูกหมีในหมู่บ้านเริ่มตกหลุมรักกัน จะต้องมีกลุ่มเป้าหมายเป็นหญิงสาวที่ศรัทธาในตัวเจ้าอย่างแน่นอน”
ไป๋ชิวหรานปลอบอีกฝ่าย
ขณะสนทนา ไป๋ลี่พลันเข้ามาหาพวกเขา และมีลิ่วเยว่เอ๋อร์อยู่ด้านหลัง
เขาเคาะประตูสองสามที ถังรั่วเวยก็เปิดประตูให้เข้ามาข้างใน ก่อนพาไปหาไป๋ชิวหราน
“เป็นไงบ้าง?”
เมื่อเห็นไป๋ลี่นั่งลงตรงหน้า ไป๋ชิวหรานจึงเอ่ยถาม
“ท่านแม่ของข้าตั้งครรภ์”
ไป๋ลี่ถอนหายใจ
“ในสิบเดือน ข้าจะมีน้องชายหรือไม่ก็น้องสาว ตอนนี้ท่านพ่อเหมือนกับทาสไพร่ คอยนั่งอยู่ตรงหน้าท่านแม่ คนเหล่านั้นที่ท่านพ่อเคยตกหลุมรักมาก่อน ตอนนี้เกรงว่าจะลืมเลือนหมดแล้ว”
“ขอแสดงความยินดีกับท่านแม่ของเจ้าด้วย”
ไป๋ชิวหรานยกยิ้ม
“ตอนนี้ อาจารย์อสูรของหลานเอ๋อร์ได้รับการสนับสนุนจากจิตใจนางแล้วเช่นกัน”
“โอ้ จนถึงตอนนี้ ข้าเพิ่งรู้ตัวว่าไม่ควรเพิ่มราชินีประทานบุตรเข้าไปด้วยเลย”
ไป๋ลี่ถอนหายใจ
“ข้ารู้อยู่แล้วล่ะว่าต้องไปหาคนอื่นในหมู่บ้าน… ตอนนี้ได้แต่หวังว่า ท่านแม่จะให้กำเนิดน้องสาว แทนที่จะเป็นน้องชาย”
“ได้น้องชายไม่ดีตรงไหน”
ชายหนุ่มฉงนสนเท่ห์
“…ข้าไม่ชอบเพศเดียวกัน”
ไป๋ลี่กางแขนพลางตอบอีกฝ่าย
“ช่างเถอะ เลิกพูดถึงเรื่องนี้ดีกว่า ท่านอาจารย์ นักเล่าเรื่องมาวันนี้ ท่านอยากไปดูหรือไม่ จะว่าไปลองหาทางดึงเขามาเป็นพวกด้วยก็ดี เขามีข้อมูลความรู้มากมาย ด้วยความช่วยเหลือของเขา การแพร่กระจายความศรัทธาในท่านเทพอาวุโสก่อสร้างรากฐานจะเร็วขึ้นอย่างแน่นอน”
“ไปสิ”
ชายหนุ่มพยักหน้าพลางตอบออกไป
“นำทางไปเลย”
เขาบอกกับพวกหลีจิ่นเหยา จากนั้นก็ผุดลุกขึ้นพรวดคนเดียวและตามไป๋ลี่ไป
เมื่อทั้งสองเดินออกมา ลิ่วเยว่เอ๋อร์ก็โค้งคำนับไปทางถังรั่วเวย จากนั้นจึงวิ่งเหยาะตามออกไป
“ทำไมสาวน้อยคนนั้นถึงให้ความเคารพเจ้ามากมายเพียงนั้น?”
หลีจิ่นเหยาสงสัย
“ข้าไม่แอบบอกศิษย์พี่หลีก็ได้”
ถังรั่วเวยกระซิบ
“สาวน้อยคนนั้นสักการะในอาจารย์อสูรของข้าเช่นกัน แถมเป็นคนที่เคร่งมากด้วย”
หลีจิ่นเหยาพลันเข้าใจ
…
ขณะที่อีกด้าน ไป๋ชิวหรานตามไป๋ลี่ไปยังทางเข้าหมู่บ้าน ไกลออกไป เขาเห็นชายสวมชุดนักเล่าเรื่องยืนอยู่ที่ทางเข้าหมู่บ้าน ข้างเท้ามีกระเป๋าเป้ปรับแต่งวางอยู่ คล้ายกับกระเป๋าที่นักวิชาการมักจะพกติดตัว และมีโต๊ะวางอยู่ตรงหน้า
เขาถือกระดานไว้ในมือ ขณะทำการแสดงก็เล่าว่า
“พูดถึงการต่อสู้ของซันเหมินในเมืองผิงโจว ลั่วหัวเยวี่ยนผู้เป็นศิษย์คนโตของหอพับกระบี่ ทะลวงสู่ขอบเขตความเป็นมนุษย์ตั้งแต่ยังหนุ่ม ในการแข่งขันของศิษย์คนนี้เรียกได้ว่าเป็นดาวเด่นท่ามกลางฝูงชน แต่คาดไม่ถึง หลินเซิงผู้เป็นศิษย์คนโตของสำนักกระบี่หลัวซาบังเอิญมาพบเข้า เขาได้รับความช่วยเหลือจากอาจารย์ ทำให้ทะลวงสู่ขอบเขตนี้ได้เช่นกัน ในการต่อสู้ครั้งนี้ เขาสาบานว่าจะปลิดลมหายใจของลั่วหัวเยวี่ยน เมื่อทั้งสองพบกัน… ก็ไม่ต่างกับการต่อสู้ระหว่างมังกรกับพยัคฆ์ ทำเอามืดฟ้ามัวดิน…”
“มารดาเจ้าน่ะสิ”
คนขายเนื้อที่ยืนรับชมพร้อมถือมีดฆ่าหมูไว้ในมือส่งเสียงฮึดฮัดออกมา
“เด็กใหม่สองคนเพิ่งเข้าสู่ขอบเขตความเป็นมนุษย์ สามารถต่อสู้จนมืดฟ้ามัวดินได้ ถ้างั้นแซ่ของข้าก็ต้องเล่าจื๊อแล้ว”
“นี่คือผลงานศิลปะ ผลงานศิลปะน่ะ”
นักเล่าเรื่องกระแอมไอและกล่าวอย่างเคอะเขิน
“ผู้อาวุโสอย่าจริงจัง สรุปก็คือหลังเกิดความโกลาหล ในท้ายที่สุดลั่วหัวเยวี่ยนจากหอพับกระบี่ได้ไปอยู่จุดสูงสุด เขาเอาชนะหลินเซิงได้อย่างหวุดหวิด”
“เป็นไปได้อย่างไร?”
คนขายเนื้อขมวดคิ้วพลางเอ่ยถาม
“สำนักกระบี่หลัวซาในตอนนั้น ใช่ว่าจะไม่เคยต่อสู้กับผู้ใดมาก่อน กระบี่นั่นทั้งโหดเหี้ยมไร้ความปรานี เป็นกระบี่ที่เร็วกว่ากระบี่ เป็นกระบี่ที่แข็งแกร่งกว่ากระบี่ หากทุ่มอย่างสุดกำลัง หอพับกระบี่อันต้อยต่ำจะไปเทียบได้อย่างไร เด็กคนนี้ไม่มีทางรับมือได้อย่างแน่นอน ยิ่งกว่านั้น มีดแข็งแกร่งกว่ากระบี่ นี่คือเรื่องสามัญสำนึกไม่ใช่หรือ?”
“สามัญสำนึกบ้านเจ้าน่ะสิ!”
คำพูดของคนขายเนื้อกระตุ้นความไม่พอใจของเถ้าแก่หวังที่อยู่ในกลุ่มผู้รับชมทันที เถ้าแก่หวังจากร้านขายของชำเกิดที่สำนักกระบี่ในตอนนั้น เมื่อได้ยินจึงกล่าวอย่างเดือดดาลทันทีว่า
“เจ้าคนขายเนื้อ อย่ามาอวดอ้างทักษะการใช้มีดชำแหละในมือของเจ้า ข้าจะบอกอะไรให้ แม้กระทั่งในสมาพันธ์แลกเปลี่ยนกระบี่ ลำดับของกระบี่อันดับหนึ่งในโลกย่อมสูงขึ้นทุกขณะ!”
“ไม่พอใจก็เรื่องของเจ้า!”
ดวงตาของคนขายเนื้อเบิกกว้าง
“ถ้าไม่เห็นด้วยกับข้าก็กลับบ้านไปหยิบกระบี่มา เดี๋ยวข้ากลับไปหยิบมีดให้ ไปที่โถงบรรพบุรุษเพื่อดวลต่อหน้าผู้เฒ่าเทพอาวุโสก่อสร้างรากฐานเป็นไง?”
“ก็มาสิ คิดว่ากลัวหรือไง!”
เถ้าแก่หวังถกแขนเสื้อ
ร้านของพวกเขาอยู่ไม่ไกลนัก ห่างกันเพียงไม่กี่ก้าว ส่วนโถงบรรพบุรุษอยู่ห่างจากตำแหน่งของนักเล่าเรื่องเพียงเล็กน้อยเท่านั้น หากสองคนนี้ต่อสู้กันที่ทางเข้าโถงบรรพบุรุษ จนปราณที่แท้จริงกระจายออกมา นักเล่าเรื่องจะต้องได้รับเคราะห์อย่างแน่นอน
“ผู้อาวุโสทั้งสองท่านโปรดสงบสติลงก่อน”
นักเล่าเรื่องปาดเหงื่อขณะกล่าว
“กระบี่ทะลวงสวรรค์กับกระบี่ตัดทะเลต่อสู้กันในลานประลองมาสามสิบปีแล้วแต่ยังไม่รู้ผลแพ้ชนะ ดังนั้นพวกท่านอย่าสู้กันเลยจะดีกว่า”
“สามสิบปีแล้วแต่ยังไม่รู้ผลแพ้ชนะ วันนี้แหละจะได้รู้ว่าใครชนะ!”
คนขายเนื้อและเถ้าแก่หวังกล่าวพร้อมกัน จากนั้นพวกเขามองหน้ากัน พลางส่งเสียงฮึดฮัด
เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ยากเกินที่จะควบคุม ไป๋ชิวหรานจึงรีบเดินเข้ามา
“อย่ามาขวาง”
เขาใช้มือแต่ละข้าง คว้าประตูชีวิตของคนขายเนื้อและเถ้าแก่หวังก่อนยกไปด้านข้างราวกับกำลังจับไก่
“กระบี่ทะลวงสวรรค์กับกระบี่ตัดทะเลอะไรกัน? ข้าต่างหากที่แข็งแกร่งที่สุด ถ้าพวกเจ้าสองคนอยากสู้นัก ไปสู้ในห้องวิชายุทธ์นู่น อย่ามาสู้ที่นี่ เดี๋ยวจะกระทบกับกิจการค้าขายของผู้อื่น”
