ข้าก็แค่กลั่นลมปราณ 3,000 ปี - บทที่ 388 เมื่อข้ายึดดินแดนสีขาวอื่นทั้งหมดแล้ว ข้าจะฆ่าพวกเจ้าทั้งหมด

บทที่ 388 เมื่อข้ายึดดินแดนสีขาวอื่นทั้งหมดแล้ว ข้าจะฆ่าพวกเจ้าทั้งหมด

บทที่ 388 เมื่อข้ายึดดินแดนสีขาวอื่นทั้งหมดแล้ว ข้าจะฆ่าพวกเจ้าทั้งหมด

เมื่อเห็นเจ้านายหนีไป อาจารย์อสูรพิทักษ์สามตนที่เคยอยู่กับอาจารย์อสูรโลหิตแห่งความตายก็คิดหนีตามไปด้วย แต่เมื่อเผชิญหน้ากับเทพสี่ตนและเซียนที่แท้จริงสามตน ผู้อยู่ขั้นสร้างรากฐานเสมือนมาควบคุมอาจารย์อสูรระดับสูงจึงไม่สามารถหนีได้ ทำได้เพียงอยู่กับที่ ก่อนถูกหญิงสาวทั้งสี่เล่นงานจนถึงแก่ความตาย

มีดคู่ของเทพธิดาตัดขาของอีกฝ่าย เสียงดนตรีของเทพีแห่งความมั่งคั่งทำให้จิตใจของพวกมันสับสน ราชินีประทานบุตรควบคุมกระแสธารพันธนาการมือของพวกมันเอาไว้ จากนั้นพระโพธิสัตว์เสริมอกง้างกำปั้นและบาทา แยกศีรษะของพวกมันออกจากกัน

มีเพียงเทพอาวุโสก่อสร้างรากฐานเท่านั้นที่ไล่ตามรถม้าของอาจารย์อสูรโลหิตแห่งความตายอยู่สักพัก ถึงแม้จะสามารถเล่นงานอีกฝ่ายจนไล่ต้อนได้ แต่ช่องว่างของพลังอันมหาศาลก็ยังคงอยู่ ขุนเขาของเทพอาวุโสก่อสร้างรากฐานยังไม่เติบโต เขาจึงทำได้เพียงมองอาจารย์อสูรโลหิตแห่งความตายหลบหนีกลับดินแดนตัวเองไปด้วยความเสียดาย

เทพอาวุโสก่อสร้างรากฐานหยุดอยู่ที่สุดขอบดินแดน หลังจากอาจารย์อสูรโลหิตแห่งความตายหลบหนีกลับดินแดนตัวเองไปแล้ว เขาจึงหยุดนิ่งทันที แรงเสียดทานระหว่างดินแดนสร้างชั้นม่านแสงสว่างเบาบางแบ่งแยกอาจารย์อสูรทั้งสองตน ทั้งสองทำได้เพียงมองหน้ากัน

ไป๋ชิวหรานควบคุมเทพอาวุโสก่อสร้างรากฐานให้แนบใบหน้ากับม่านแสงสว่าง สยายยิ้มให้อาจารย์อสูรโลหิตแห่งความตาย

“เมื่อข้ายึดดินแดนสีขาวอื่นทั้งหมดแล้ว ข้าจะฆ่าพวกเจ้าทั้งหมด”

เขาหัวเราะคิกคัก ขณะข่มขู่อีกฝ่าย

อาจารย์อสูรโลหิตแห่งความตายพ่นเลือดใส่เขาแทนคำตอบ แต่มันตกกระทบลงบนม่านแสงสว่าง ก่อนจะถูกทำลายลงด้วยการปะทะของพลังงานระหว่างสองดินแดนอย่างต่อเนื่อง

หลังจากทำเช่นนี้ อาจารย์อสูรโลหิตแห่งความตายไม่สนใจอาจารย์อสูรพิทักษ์ที่ตายอยู่ในดินแดนของเทพอาวุโสก่อสร้างรากฐานอีกต่อไป เขาบังคับรถม้ากลับเข้าสู่ส่วนลึกของดินแดนไร้ขอบเขต

เมื่อเทพอาวุโสก่อสร้างรากฐานเห็นดังนี้ เขาจึงกลับไปยังบริเวณของร่างจิตอสูรที่ถูกควบคุมโดยหญิงสาวคนอื่น

เขาเรียกจักรพรรดิแห่งการเริ่มต้นของวิถีราชาที่ถูกไป๋ลี่แยกออกมา ถึงแม้อาจารย์อสูรของไป๋ลี่ตนนี้จะดูทรงพลังและร้ายกาจ แต่มันเป็นจิตอสูรที่เพิ่งเกิดในขอบเขตแห่งความตระหนักรู้อันคับแคบนี้ และในโลกที่แต่เดิมมีคนของจักรพรรดิต้าเซียและตระกูลราชวงศ์มากราบไหว้เพียงน้อยนิด ทำให้มีการสนับสนุนน้อยมาก อาจารย์อสูรตนนี้จึงเป็นเพียงเครื่องมือดังที่ไป๋ลี่เคยกล่าวเอาไว้

ดังนั้นในช่วงเร่งด่วนเมื่อครู่ พวกไป๋ชิวหรานจึงไม่กล้าพาเขามา ถึงแม้การดำเนินการของไป๋ลี่จะไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน แต่ถึงอย่างไรผู้ฝึกตนขั้นแรกแค่หนึ่งคนนั้น หากออกปฏิบัติการย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จะจัดการผู้ฝึกตนขั้นที่สิบแปดได้

คนอื่นมารวมตัวใกล้กับร่างของอาจารย์อสูรพิทักษ์ที่ถูกอาจารย์อสูรโลหิตแห่งความตายทิ้งเอาไว้ ทั้งหมดล้วนเป็นอาจารย์อสูรระดับต่ำ ไม่มีแนวคิดเป็นของตนเอง หลังจากพวกมันตายในดินแดนนี้ พลังจิตสำนึกที่ก่อตัวขึ้นจะถูกดูดกลืนโดยดินแดนของเทพอาวุโสก่อสร้างรากฐาน และแปรเปลี่ยนให้เป็นพลังของเขา ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลที่ต้องจัดการเป็นพิเศษ

แต่อาจารย์อสูรพิทักษ์เหล่านี้ล้วนเต็มไปด้วยแนวคิดจากอาจารย์อสูรโลหิตแห่งความตาย หากดูดกลืนพวกมัน… เทพอาวุโสก่อสร้างรากฐานอาจจะนำไปสู่การวิวัฒนาการจิตอสูรขึ้น!

ทว่าเป็นไปไม่ได้ อย่างแรกเป็นเพราะความผูกพันที่มีต่อกัน อย่างที่สองเป็นเพราะอิทธิพลของแนวคิดและอาจารย์อสูรมีความคล้ายกัน ดังนั้น ในไม่ช้า คนอื่นจะทำตามความต้องการของตัวเอง ควบคุมอาจารย์อสูรของตัวเอง เพื่อแบ่งแยกและดูดกลืนแนวคิดที่มาจากอาจารย์อสูรพิทักษ์เหล่านี้

…

ทางตะวันตกของโลก ที่ใดสักแห่งในหมู่บ้านของอาณาจักรเฮยอั้นอันวุ่นวายไร้ที่สิ้นสุด

ที่นี่ไม่เหมือนกับสถานการณ์สงครามต่อเนื่องจากโลกภายนอก สงครามนองเลือดน่าพรั่นพรึงไม่ส่งผลกับที่นี่ หมู่บ้านยังคงดูสงบสุขดี

แต่ในความเป็นจริง นี่คือต้นกำเนิดแห่งสงคราม… และเป็นตัวการที่ทำให้เกิดความโกลาหลในอาณาจักรทางตะวันตกเป็นเวลาเกือบร้อยปี!

ที่นี่คือแท่นบูชาหลักของสำนักโลหิตแห่งความสุข และค่ายหลักของเหล่าศิษย์ผู้สักการะเทพโลหิตแห่งความตาย

บนแท่นบูชาขนาดใหญ่ใจกลางหมู่บ้านมีการสังเวยนองเลือดที่เพิ่งสิ้นสุดลง ผู้หญิงผมทองจำนวนหนึ่งถูกเหล่าศิษย์มัดไว้ ก่อนถูกทรมานจนตายด้วยวิธีอันโหดเหี้ยมมากมาย

การใช้วิธีนี้ทำให้ผู้นำศิษย์ประสบความสำเร็จในการเชื่อมต่อกับอาจารย์อสูรโลหิตแห่งความตาย ซึ่งอยู่ลึกเข้าไปในขอบเขตแห่งความตระหนักรู้

“อา จ้าวแห่งการนองเลือดและการสังหารหมู่อันแสนยิ่งใหญ่ เปี่ยมด้วยความปรีดีและสุขี” ผู้นำศิษย์ในชุดคลุมสีดำยกแขนขึ้น ยืนอยู่บนแท่นบูชาขณะกล่าวเสียงดังว่า “โปรดชี้นำผู้ติดตามของท่าน ยามที่ท่านเข้าฝันก่อนหน้านี้ ท่านมีบัญชาอย่างไร?”

เขาคำนับต่อหน้าแท่นบูชา จิตอันยิ่งใหญ่น่าพรั่นพรึงเข้าสู่หัวใจเขา ทั่วร่างของผู้นำศิษย์สั่นสะท้านราวกับเป็นลมบ้าหมู เหตุการณ์นี้ดำเนินเป็นเวลาหนึ่งถ้วยชา เมื่อรองผู้นำคิดว่าผู้นำศิษย์กำลังจะขาดใจตาย เขาพลันหยุดอาการสั่น ก่อนจะลุกขึ้นจากพื้น

“พี่น้องข้าทั้งหลาย!” เขายกแขนขึ้น หันไปทางผู้ชมการสังเวยรอบข้าง

ผู้สักการะเทพอสูรกล่าวเสียงดังว่า “เทพโลหิตแห่งความสุขผู้ยิ่งใหญ่มอบประกาศิตมาให้ พวกเรามีศัตรูคนใหม่ คนหนึ่งอยู่ในอาณาจักรต้าเซีย ความศรัทธาเติบโตขึ้นในบ้านเกิดของพวกเรา เทพจอมปลอมถูกสักการะในฐานะเทพที่แท้จริงโดยโลกอันโง่เขลา พี่น้องเอ๋ย ศัตรูของพวกเราคือเทพอาวุโสก่อสร้างรากฐาน เจ้าพวกศัตรูอยู่ในอาณาจักรต้าเซีย!”

“ฆ่าพวกมัน! ถลกหนัง เฉือนเนื้อ เลาะกระดูก และนำเลือดเนื้อมามอบให้กับเทพโลหิตผู้ยิ่งใหญ่!”

ภายใต้เสียงร้องของผู้นำศิษย์ ฉับพลันนั้นเองที่หมู่บ้านร้อนระอุขึ้นมา อสูรกำลังร่ายรำ เหล่าศิษย์ตะโกนปลุกขวัญกันอย่างบ้าคลั่ง พรของอาจารย์อสูรโลหิตแห่งความตายมาเยือนเช่นกัน เหล่าศิษย์ผู้คลั่งไคล้บางคนกลายเป็นพวกคลุ้มคลั่งโดยสมบูรณ์ ก่อเกิดเป็นอสูรยิ่งใหญ่น่าพรั่นพรึง

…

“อาจารย์อสูรหนออาจารย์อสูร ผลประโยชน์ช่างล้นเหลือยิ่งนัก!”

ขณะที่รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของเทพอาวุโสก่อสร้างรากฐาน ไป๋ชิวหรานก็รู้สึกเสียดาย

“น่าเสียดายที่ข้าไม่สามารถรักษานางไว้ได้…”

“จะให้ฆ่าอาจารย์อสูรโลหิตแห่งความตายทันทีที่พบกันครั้งแรก มันเป็นไปไม่ได้จริง ๆ” หลีจิ่นเหยาปลอบเขาพลางกล่าวอีกว่า “ตอนข้าอยู่ในสำนักอสูรสวรรค์ ข้าไม่เคยบอกว่าจะฆ่าครอบครัวของศัตรูทั้งหมดตั้งแต่ครั้งแรก ข้าต้องทดสอบดูก่อน”

“ท่านอาจารย์ไม่ต้องกังวล” ถังรั่วเวยกล่าว “หลังจากสมาพันธ์แลกเปลี่ยนกระบี่เริ่มขึ้น ศรัทธาของท่านจะได้รับการเผยแพร่ออกไป ถึงตอนนั้น ดินแดนของพวกเราจะสามารถห้อมล้อมดินแดนของอาจารย์อสูรโลหิตแห่งความตาย จนนางหมดทางหนี”

“อื้ม…” ไป๋ชิวหรานบิดแขน “คราวหน้าข้าจะไปเอง!”

พูดจบ ไป๋ลี่ก็ผลักประตูจากนอกลานบ้านเข้ามา

“ท่านอาจารย์” เขาถือจดหมายไว้ในมือพร้อมกล่าวกับไป๋ชิวหรานว่า “มีข่าวมาแจ้งให้ทราบ เตี้ยวโส่วส่งจดหมายมา มีการเกริ่นว่าจักรพรรดิต้าเซียกำลังจะให้ราชสำนักเข้ายึดครองสมาพันธ์แลกเปลี่ยนกระบี่ ยกเว้นการจัดชุมนุมแลกเปลี่ยนกระบี่ล่วงหน้า”

“จักรพรรดิเตรียมจะยึดครองแล้วหรือ?” ไป๋ชิวหรานครุ่นคิดสักพัก “เขาคือกลุ่มคนที่กำลังจะได้รับเคล็ดต่อไป เพื่อมอบให้กับเทพโลหิตแห่งความสุขอย่างนั้นหรือ?”

“อาจจะเป็นเช่นนั้น”

อีกฝ่ายตอบรับอย่างมั่นใจ

“อืม… ใช้เวลานานเท่าไหร่?”

“จากข่าวคราวของเตี้ยวโส่ว อย่างช้าสุดก็เดือนห้าในปีหน้า”

ไป๋ลี่ตอบ

“ปีหน้า… ดูท่าว่าคงไม่มีทางที่ผู้น้อยในหมู่บ้านจะเข้าร่วมชุมนุมแลกเปลี่ยนกระบี่ได้แล้วล่ะ”

ไป๋ชิวหรานยิ้มให้ไป๋ลี่ แล้วเอ่ยต่อไปว่า

“แต่โชคยังดี ด้วยการกระตุ้นจากเทพกระบี่หลี่เสียนจิ้ง ทำให้พวกเรามีแผนการที่ดีกว่าเดิม!”