ข้าก็แค่กลั่นลมปราณ 3,000 ปี - บทที่ 397 หนึ่งดัชนีสร้างรากฐาน
บทที่ 397 หนึ่งดัชนีสร้างรากฐาน
บทที่ 397 หนึ่งดัชนีสร้างรากฐาน
“หลี่เสียนจิ้ง…” เจ้าชายโหยวอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหน็บหนาวในใจ เมื่อเห็นเทพกระบี่มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า “เขามาที่นี่ทำไม?”
เมื่อนึกถึงสิ่งที่หลี่เสียนจิ้งกระทำกับเทพกระบี่ชางลี่ และเพลงกระบี่ที่เขาพยายามใช้จัดการตนในการต่อสู้คราวก่อน เหงื่อเม็ดใหญ่ก็ถึงกับผุดออกมาที่แผ่นหลัง
พวกพ้องที่อยู่รอบ ๆ สังเกตเห็นท่าทีแปลกประหลาดจึงกล่าวถาม
“ฝ่าบาท มีสิ่งใดผิดปกติหรือ?”
“ไม่มีอะไร”
เจ้าชายโหยวหันกลับมาตอบ ก่อนมองย้อนกลับไปอีกครั้ง ทว่าหลี่เสียนจิ้งหายไปจากฝูงชนเสียแล้ว
ตาฝาด?
ใช่แล้ว! คราสุดท้ายที่พบกัน ไม่เพียงแต่เส้นเอ็นที่มือจะถูกตัดขาดเท่านั้น แต่แขนของเขายังถูกเจ้าชายองค์นี้โยนลงน้ำเป็นอาหารปลาอีกด้วย… แล้วเทพกระบี่ผู้นั้นจะปรากฏตัวอีกครั้งด้วยสภาพร่างกายสมบูรณ์ได้อย่างไร?
สีหน้าของเจ้าชายโหยวถึงกับเคร่งเครียดไปครู่หนึ่ง แต่จากการคิดเข้าข้างตนเอง ในที่สุดแผ่นหลังที่ขึงตึงก็ค่อย ๆ ผ่อนคลายลง
“ฝ่าบาท ข้าลงทะเบียนให้ท่านเสร็จสิ้นแล้วขอรับ”
จอมประจบที่ไปแทรกแถวผู้อื่นกล่าวกับเจ้าชายและพวกพ้องด้วยวาจาเคร่งขรึม
“พวกเจ้าทุกคนก็เช่นกัน”
“ดี” เจ้าชายโหยวพยักหน้ารับ “ไปหาที่พักบนภูเขาหยวนชิงนี่ก่อนแล้วกัน”
…
“สหายเอ๋ย เจ้าต้องเชื่อข้า”
บนภูเขาหยวนชิง ไป๋ชิวหรานฉวยได้ผู้ฝึกตนที่พ่ายแพ้ในการต่อสู้มาคนหนึ่ง และกำลังพยายามเกลี้ยกล่อมเขาอยู่
“หากท่านเป็นผู้ศรัทธาในเทพอาวุโสก่อสร้างรากฐาน ท่านย่อมได้รับชัยชนะในการประลองของสมาพันธ์กระบี่นี้แน่นอน!”
“ตอนนี้ข้ายังไม่ต้องการก่อสร้างรากฐานใด ๆ ทั้งสิ้น!”
อีกฝ่ายปฏิเสธด้วยความหงุดหงิด
“ข้าต้องการเพียงสุราหนึ่งไหไว้ย้อมใจเท่านั้น”
“โอ้… งั้นมาด้วยกันเถิด ข้ามีสุรา” ไป๋ชิวหรานจับไหล่ของเขาพร้อมกล่าวว่า “สำนักของเทพอาวุโสก่อสร้างรากฐานกว้างใหญ่นัก เราสามารถดื่มไปสวดภาวนาไปได้ ข้ามีรถม้าชั้นเลิศซึ่งสามารถพาเราไปถึงได้ในพริบตา!”
“ไม่ล่ะ! ข้าสบายดี!”
เมื่อเห็นท่าทีกระตือรือร้นที่ไม่ทราบสาเหตุของไป๋ชิวหราน ผู้ฝึกตนผู้นั้นถึงกับตื่นตระหนกระคนหวาดกลัวอยู่ในใจ
“เฮ้ เจ้าหนุ่ม!”
ไป๋ชิวหรานยกมือขึ้นแล้วตะโกนเสียงดังอย่างไม่ยอมแพ้ แต่อีกฝ่ายกลับวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต เขาออกแรงวิ่งกระโดดลงจากหน้าผา ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังทางขึ้นภูเขาหยวนชิง
“หรือว่า…”
หลีจิ่นเหยาและถังรั่วเวยนั่งเฝ้าดูอยู่ไกล ๆ ในแผงขายน้ำชา ทั้งสองเริ่มพูดคุยกัน
“โดยเฉลี่ยแล้ว ท่านบรรพชนกระบี่ชิวหรานถามห้าคนก็จะสำเร็จเสียแค่หนึ่งหรือสองคน… ยังต้องฝึกฝนอีกมาก!”
“ช่างไร้พรสวรรค์จริง ๆ ข้าควรทำเช่นไรดี?”
ไป๋ชิวหรานนั่งลงกุมศีรษะ ก่อนจะเดินกลับมานั่งลงด้านข้างพวกนางทั้งสอง
“แต่ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ข้าได้ผู้ศรัทธาเพิ่มมามากกว่าหนึ่งโหล! และมันก็เพียงพอแล้ว…”
“หนึ่งโหลมากพอที่จะเข้าร่วมทุกการต่อสู้ในสมาพันธ์กระบี่!”
ถังรั่วเวยลูบคางเบา ๆ ก่อนจะถามออกมาอย่างเรียบง่าย
“แล้วเวลาเพียงสิบวันสั้น ๆ นี้พอจริงหรือ? ท่านอาจารย์ ชาวเจียงหูที่ท่านกำลังมองหามีระดับการฝึกตนแตกต่างกัน และการประชุมกระบี่คราวนี้ โดยพื้นฐานแล้วมันถูกเตรียมไว้สำหรับเหล่าผู้ประลองวัยกลางคน มันเป็นเรื่องยากที่เหล่าชายหนุ่มจะขึ้นไปต่อสู้แล้วสร้างผลลัพธ์ที่ดีได้”
“ไม่เป็นไร เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าอาจารย์ของเจ้ายังไม่พัฒนาทักษะใหม่ ๆ?”
ไป๋ชิวหรานเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะชี้นิ้วไปทางถังรั่วเวย
คลื่นพลังจาง ๆ พลันปรากฏที่ปลายนิ้ว… เชื่องช้าจนมองเห็นการเคลื่อนไหว ถังรั่วเวยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่ได้หลบเลี่ยงมัน
ไป๋ชิวหรานใช้ปลายนิ้วแตะหน้าผากถังรั่วเวย ฉับพลันนั้นนางรู้สึกว่าห้วงความคิดของตนพร่าเลือนอยู่ครู่หนึ่ง ราวกับว่าสติกำลังจะบินออกจากร่างกาย และทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า พลังปราณแก่นแท้ในร่างกายเดือดพล่านอย่างรวดเร็ว นับตั้งแต่ช่วงกลาง ก่อนก้าวสู่ขั้นผสานร่าง นางผ่านพ้นสภาวะตีบตัน และก้าวสู่ระดับแรกของขั้นผ่านความทุกข์แห่งห้วงนิพพาน
ไป๋ชิวหรานดึงนิ้วกลับไป แววตาของถังรั่วเวยค่อย ๆ เปล่งประกายออกมา นางตกตะลึงไปชั่วขณะก่อนจะกล่าวอุทานด้วยความประหลาดใจ
“ข้าก้าวพ้นได้แล้วงั้นหรือ?”
ดังที่ทราบ… การฝ่าฟันจากช่วงกลางขั้นผสานร่างแล้วก้าวสู่ขั้นผ่านความทุกข์แห่งห้วงนิพพานนั้นยากเย็น แม้ว่าจะเป็นการฝ่าฟันจากระดับสูงสุดของขั้นผสานร่าง แม้เป็นอาวุโสของสำนักกระบี่ชิงหมิงก็ยังต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งถึงสองร้อยปี
แต่ตอนนี้ ไป๋ชิวหรานทำให้นางประสบความสำเร็จในการเลื่อนระดับ ก้าวสู่ช่วงเริ่มต้นของขั้นผ่านความทุกข์แห่งห้วงนิพพานด้วยลำแสงจาง ๆ เมื่อครู่นั้น
“มันเรียกว่าหนึ่งดัชนีรากฐาน”
ไป๋ชิวหรานกล่าว
“นี่เป็นความสามารถใหม่ที่ข้าพัฒนาขึ้นจากความสามารถของอาจารย์อสูร เพราะเทพโลหิตแห่งความตายสามารถส่งเสริมลูกศิษย์สำนักให้เลื่อนขั้นเป็นอสูรยักษ์ได้ไม่ใช่หรือ? แน่นอนว่าพวกเราก็ต้องทำเช่นกัน ข้าจึงดัดแปลงความสามารถนั้น และเปลี่ยนให้มันร่วมสมัย ซึ่งสิ่งนี้จะทำให้อาจารย์อสูรของพวกเรามีความสามารถในการสร้างพลังศรัทธาให้มากขึ้น”
“แนวคิดของท่านในการสร้างอาจารย์อสูรคือการสร้างรากฐานและก้าวข้ามขีดจำกัด เช่นนั้น… ท่านจึงสามารถช่วยให้ผู้อื่นฝ่าฟันอุปสรรคไปได้ด้วยหนึ่งดัชนี?”
แววตาของหลีจิ่นเหยาเปล่งประกาย
“มีผลข้างเคียงหรือไม่?”
“มันปลอดภัยมาก… มิฉะนั้นข้าคงไม่ใช้มันกับรั่วเวย”
ไป๋ชิวหรานอธิบาย
“มันคือห้วงความคิดของข้าที่เข้าสู่ร่างกายและจิตวิญญาณของคนผู้นั้นชั่วคราว ข้าใช้ประสบการณ์และความแข็งแกร่งที่มีช่วยให้ทะลวงผ่าน ในช่วงขั้นกลั่นลมปราณ หากถูกข้าจิ้มหน้าผากด้วยความเต็มใจ… ข้าสามารถช่วยเหลือคนผู้นั้นในการสร้างรากฐานได้”
“โอ้! เช่นนั้นเหล่านักสู้รุ่นเยาว์ทั้งหมดจึงได้รับพร”
หลีจิ่นเหยาพยักหน้า
นางไม่ทราบว่าคนอื่น ๆ อย่างไร แต่หากเป็นความคิดของไป๋ชิวหรานที่เข้าสู่ร่างกายผู้ฝึกตนขั้นกลั่นลมปราณ และใช้วิธีคล้ายคลึงกันในการพัฒนา ช่วยให้พวกเขาผ่านพ้นสภาวะตีบตันได้ มันย่อมไม่ส่งผลร้ายอย่างแน่นอน
ท้ายที่สุด… ไม่มีใครที่หมกมุ่นอยู่ในขั้นกลั่นลมปราณมาหลายปีเทียบเท่ากับไป๋ชิวหรานอีกแล้ว!
“ข้าเลี้ยงดูชาวเจียงหูทั้งหมดที่มาเป็นผู้ศรัทธาเทพอาวุโสก่อสร้างรากฐานให้อยู่ในระดับที่แปดและเก้าของขั้นกลั่นลมปราณ”
ไป๋ชิวหรานกล่าว
“ด้วยความแข็งแกร่งนี้ พวกเขาย่อมเฉิดฉายในงานประลองกระบี่ และสร้างชื่อเสียงให้กับข้าอย่างแน่นอน มันยอดเยี่ยมมาก อย่างไรเสียเรายังมีเสียนจิ้งอยู่ที่นี่… โอ้! มาแล้วหรือ ทางนี้ ทางนี้”
เขายกมือขึ้น หลีจิ่นเหยาและถังรั่วเวยมองไปตามทิศทางจึงเห็นว่าเทพกระบี่หลี่เสียนจิ้งผู้แต่งกายเรียบง่ายกำลังเดินลงมาจากภูเขาอย่างเชื่องช้า
“ลงทะเบียนเสร็จแล้วหรือ?”
ไป๋ชิวหรานยกมือทักทาย ทว่าเมื่อเห็นหลี่เสียนจิ้งเดินเข้ามาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก จึงกล่าวถาม
“เกิดอะไรขึ้น? ใบหน้าท่านดูหม่นหมองชอบกล”
“ข้าพบเจ้าชายโหยว”
หลี่เสียนจิ้งนั่งลงกล่าวพึมพำ
“ผู้ใดคือเจ้าชายโหยว?”
ไป๋ชิวหรานและหญิงสาวทั้งสองอุทานออกมาพร้อมกัน
“เป็นเจ้าชายแห่งอาณาจักรชางลี่ที่เคยเอาชนะข้า และขับไล่ข้าออกจากตำแหน่งเทพกระบี่ชางลี่”
หลี่เสียนจิ้งยกถ้วยชาก่อนจะดื่มมันรวดเดียว และกล่าวด้วยน้ำเสียงอู้อี้
“เขายังน่ารำคาญเหมือนเคย เขาฝึกฝนภาษาต้าเซีย และไปเหยียดหยามคนจากอาณาจักรยามากุจิ และเขายังส่งใครบางคนไปจัดการกับผู้ฝึกตนของยามากุจิด้วย”
“โอ้?” ไป๋ชิวหรานกล่าวถาม “แล้วคนที่ถูกส่งไปจัดการพวกเขาล่ะ?”
“ข้าจัดการพวกมันแล้ว” หลี่เสียนจิ้งเอ่ยตอบ “ถึงข้าไม่คิดสนใจประชาชนของอาณาจักรยามากุจิ… แต่ข้าจะทำลายทุกแผนการชั่วของเจ้าชายโหยว!”
“ความคิดดี” ไป๋ชิวหรานปรบมือ “ข้าจะมีความสุขมากกว่านี้หากท่านสามารถเผยแพร่ศรัทธาของเทพอาวุโสก่อสร้างรากฐานให้แก่ผู้อื่นในตอนท้ายได้”
“ข้าลืม…”
หลี่เสียนจิ้งกล่าวอย่างเคอะเขิน
“อ่า ลืมมันไปซะ”
ทันใดนั้น เสียงอันคุ้นเคยก็ดังขึ้นจากด้านข้าง ทั้งสี่หันไปมองก็เห็นไป๋ลี่วิ่งเหยาะ ๆ เข้ามานั่งลงข้างไป๋ชิวหราน
“หืม กลับมาแล้วหรือ?” ไป๋ชิวหรานกล่าวถาม “หากเจ้าอยู่ที่นี่แล้ว นั่นหมายความว่าผู้คนของสำนักเทพโลหิตแห่งความสุขเริ่มลงมือแล้วใช่หรือไม่?”
“เป็นเช่นนั้น” ไป๋ลี่พยักหน้า “แต่ท่านอาจารย์อย่าได้กังวล ครึ่งหนึ่งของพวกเขาถูกข้าจัดการ… ทั้งหมดถูกย้ายมาอยู่ฝั่งพวกเรา ส่วนผู้นำของลัทธิแห่งนั้นถูกข้าจัดการเรียบร้อยแล้ว!”
