ข้าก็แค่กลั่นลมปราณ 3,000 ปี - บทที่ 522 เงียบหน่อย! ข้ากำลังใช้ความคิด!
บทที่ 522 เงียบหน่อย! ข้ากำลังใช้ความคิด!
บทที่ 522 เงียบหน่อย! ข้ากำลังใช้ความคิด!
หงหลิงควบคุมหุ่นกลจักรพรรดิออกค้นหาทั่วนอกอาณาเขตขอราชสำนักหุ่นกล เขาเลาะไปทางสายธารแห่งความว่างเปล่าา และในขณะเดียวกัน ภายในความคิดจากเผ่าพันธุ์ผุดขึ้นมาในจิตใจของเขา ดูเหมือนว่าจะมีการโต้เถียงบางสิ่ง
ในหัวของหงหลิงตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากสภา ผู้คนนับไม่ถ้วนกำลังทะเลาะ หักล้างและ เสนอความเห็น ตลอดจนประนีประนอม สรุป และตัดสินใจ… หากเป็นปุถุชนทั่วไป เกรงว่าในเวลานี้คงจะกลายเป็นบ้าไปแล้ว! อย่างไรก็ตามสิ่งเหล่านี้ล้วนแต่เป็นเรื่องธรรมดาที่เขาพบเจอเสมอ
นับตั้งแต่ชาวเผ่าพันธุ์ดั้งเดิมของหงหลิงถูกมหาเทพหุ่นกลบังคับให้ละทิ้งร่างกาย และจิตสำนึกภายในเผ่าทั้งหมดจึงรวมกันเป็นหนึ่งเดียว ทุกครั้งที่หงหลิงคิดไตร่ตรอง ทุกคนในเผ่าจึงรับทราบไปด้วย
“เพราะข้าถูกบังคับให้สร้างนครสรวงสวรรค์ในฟองอากาศ แม้ข้าจะไม่เคยออกจากที่นั่น แต่นักรบแห่งสรวงสวรรค์ก็นำข่าวเกี่ยวกับราชสำนักเทพหุ่นกลมาเล่าสู่ข้าฟังเสมอ”
“เป็นเวลาสามหมื่นปีที่ข้าได้ศึกษากฏของมหาเทพหุ่นกล มหาเทพหุ่นกลผู้นั้นจะเลือกโอกาสที่น่าจะประสบความสำเร็จสูงสุด และจะไม่มีวันทำบางอย่าง เช่นการแสวงหาความมั่งคั่งหรือหลักประกันให้ใคร”
“เช่นนั้น…”
หลังจากการปภิปรายและไตร่ตรองอย่างหนักภายในสมองของจิตสำนึกร่วมกันของหงหลิง หุ่นกลจักรพรรดิก็ตัดสินใจว่าจะออกค้นหามหาเทพหุ่นกลภายในสายธารแห่งความว่างเปล่าา
ในเวลานี้เขาตัดสินใจแล้ว
เขาพยายามจำลองความคิดของมหาเทพหุ่นกลเมื่อสามหมื่นปีที่แล้วมาใช้ ร่วมกับโครงสร้างจิตสำนึกพิเศษของตนเองเพื่อลองคาดเดาสถานที่หลบซ่อนของมหาเทพหุ่นกล
โชคดีที่การทำงานอย่างหนักไม่ได้ไร้ประโยชน์ ณ จุดสิ้นสุดของสายธารแห่งความว่างเปล่า ที่อยู่นอกอาณาเขตวัตถุเวทย์ตรวจจับ หุ่นกลจักรพรรดิพบเจอร่องรอยของมหาเทพหุ่นกลสำเร็จ!
“ไล่ล่ามัน!”
ตามเส้นทางนี้ หุ่นกลจักรพรรดิไล่ล่ามหาเทพหุ่นกลไปจนถึงนอกโลกวัตถุ! นี่เป็นโลกที่มันเพิ่งเคยพบเจอ และบังเอิญเห็นหุ่นกลรูปร่างคล้ายกับมนุษย์สวมใส่เสื้อคลุมกำลังพยายามฉีกปราการป้องกันของโลกวัตถุตรงหน้าเพื่อจะหลบหนีเข้าไป
หุ่นกลจักรพรรดิติดตามมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับฉีกปราการป้องกันของโลกใบนี้เพื่อเข้าสู่ด้านใน!
โลกวัตถุใบนี้มีจักรวาลขนาดใหญ่เพียงแห่งเดียว และมีจักรวาลขนาดเล็กอีกหลายแห่งรวมกันเป็นเอกภพย่อม ๆ
ด้วยความสามารถในการตรวจจับของหุ่นกลจักรพรรดิ จิตสำนึกร่วมของหงหลิงมุ่งเป้าไปที่หุ่นกลสวมเสื้อคลุมตรงหน้ทันที! เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายลอบตามมา หุ่นกลจักรพรรดิยิ่งเร่งความเร็ว…
ทั้งสองตัวหายลับเข้าไปในโลกวัตถุแห่งนั้น!
…
ปราณกระบี่ยิ่งใหญ่ทั้งในแนวตั้งและแนวนอนผสมผสานท้องฟ้าให้กลายเป็นเมฆาหลากสีสัน
แขนของหุ่นกลผู้นำอารักขาหลายตัวถูกตัดขาดด้วยการสับฟันกระบี่เพียงครั้งเดียว ก่อนจะร่วงหล่นลงบนพื้นโลหะขอราชสำนักหุ่นกล อีกทั้งยังสร้างหลุมบ่อขนาดใหญ่ลึกจนมองไม่เห็นก้นหลุม
หุ่นกลที่ถูกสร้างขึ้นจากการประกอบร่างใหม่ของหุ่นกลอารักขาถูกสับฟันจนร่างกายแยกส่วนออกจากกัน ทุกข้อต่อล้วนเสียหายรุนแรง!
ผู้นำหุ่นกลอารักขาจักรพรรดิที่นำโดยสมาชิกสภาหุ่นกลหายตัวไป …อาวุธในมือของมันหักออกเป็นสองท่อน!
แต่โชคดีที่พวกมันทั้งหมดเป็นหุ่นกล และมีการประกอบร่างที่ยืดหยุ่นจึงค่อย ๆ แยกชิ้นส่วนออกจากกันได้อีกครั้ง เช่นนั้นการถูกสับฟันแขนขาจึงไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรนัก
เพียงแค่ปราณกระบี่ของไป๋ชิวหรานทำให้พวกมันทราบ …ถึงช่องว่างของความแข็งแกร่งระหว่างตนกับอีกฝ่ายได้โดยสมบูรณ์ หลังจากหุ่นกลจักรพรรดิทั้งสามถูกโจมตีรุนแรงจากกระบี่เล่มนั้น พวกมันล่าถอยทันที และในเวลาเดียวกันร่างกายของเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาของก็เริ่มพังทลายลง หุ่นกลขนาดเล็กเริ่มกระจายตัวออกห่าง
หุ่นกลขุนนางอาวุโสกลับมาอีกครั้งพร้อมกับไม้พลองยาวในมือ มันออกคำสั่งให้หุ่นกลขนาดเล็กทั้งหมดกลับมาตั้งกองทัพ
ศีรษะ แขน และร่างกายส่วนบนถูกไป๋ชิวหรานตัดขาด พวกมันจึงเปลี่ยนร่างกลายเป็นหุ่นกลขนาดเล็กนับไม่ถ้วน ก่อนจะพุ่งเข้าหาหุ่นกลขุนนางอาวุโส!
หุ่นกลขุนนางอาวุโสสร้างกองทัพซ้อนกันหลายวง มีสามชั้น ชั้นนอก ชั้นกลาง และชั้นในสุด จากนั้นมันจึงเริ่มควบคุมเพื่อหลอมรวมหุ่นกลอีกครั้ง แต่เมื่อเทียบกับครั้งล่าสุดแล้ว ครั้งนี้มีหุ่นกลจี่เกอเข้าร่วมด้วย แต่คราวนี้เหลือเพียงหุ่นกลจี่เกอตัวเล็กเท่านั้น
เมื่อเห็นเช่นนี้ ไป๋ชิวหรานถึงกับหยุดมือพร้อมกับยืนรับชมด้วยความสนใจ
“ท่านบอกเองว่าต้องการจบเรื่องอย่างรวดเร็วไม่ใช่หรือ?”
เสียงของถังรั่วเวยดังขึ้นจากระยะไกล
“ไม่รีบ”
ไป๋ชิวหรานตอบกลับ
“สำหรับข้า ทุกอย่างควบคุมได้…”
หุ่นกลขุนนางอาวุโสหลอมรวมหุ่นเหล่านั้น ไม่นานนักหุ่นกลที่ประกอบร่างกันก็สูงกว่าหุ่นกลจักรพรรดิเสียของนครสรวงสวรรค์อีก มันมีสามศีรษะ และแต่ละศีรษะยังมีดวงตาศักดิ์สิทธิ์ แขนนับพันถูกหลอมให้กลายเป็นท่อนแขนขนาดใหญ่และหนาคู่หนึ่ง มือซ้ายถือกระบี่ มือขวาถือดาบ และบนแขนทั้งสองข้างมีร่างของหุ่นกลเคลื่อนไหวอยู่ มีกลไกที่สามารถเปิดการยิงยุทธภัณฑ์ปฐมวิญญาณประดิษฐ์ได้
หุ่นกลจักรพรรดิทั้งสามตนและเตาหลอมจุดจื่อฝูอันทรงพลังที่ถูกสร้างขึ้นอยู่ภายในหุ่นกลนับร้อยตัว พวกมันถูกหลอมรวมเข้าด้วยกัน ก่อนจะปลดปล่อยกระแสพลังงานให้แก่หุ่นกลที่สร้างขึ้นใหม่นี้อย่างต่อเนื่อง พลังแห่งอักขระยันต์อัดแน่นไปทั่วร่างกาย พื้นผิววัสดุเปล่งประกายส่องสว่างทั่วจักรวาล!
ไป๋ชิวหรานสัมผัสได้ว่าหุ่นกลระดับสุดยอดนี้หลอมรวมขึ้นจากวิวัฒนาการขั้นสุดยอด มันสมควรจะมีพลังมากกว่าหุ่นกลจี่เกอทั้งสามตัวก่อนหน้านี้ถึงห้าเท่า จากมุมมองของเขาแล้ว การหลอมรวมของหุ่นกลขุนนางอาวุโสนั้นไม่ใช่เรื่องไร้ประโยชน์แต่อย่างใด
และไป๋ชิวหรานประเมินว่านี่ไม่ใช่การหลอมรวมที่ทรงพลังที่สุด เพราะในราชสำนักเทพหุ่นกลมีหุ่นกลจี่เกอสิบตัว หากมันสามารถหลอมรวมหุ่นกลจี่เกอทั้งสิบให้กลายเป็นหนึ่ง จากนั้นมหาเทพหุ่นกลจะควบคุมศูนย์กลางในความคิดให้เป็นหุ่นกลขนาดยักษ์ …ความสามารถของมันจะเทียบเท่ากับปีศาจระดับสูง และมีความสามารถในการต่อสู้ที่เหนือกว่าอาจารย์อสูรหลายเท่าตัว!
อย่างไรก็ตาม ..การจะหลอมรวมสิ่งนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย เพียงแค่คิดถึงการหลอมรวมพลังแห่งพลังแห่งอักขระยันต์ ไป๋ชิวหรานก็รู้สึกว่าแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะรวมพลังของหุ่นกลจักรพรรดิทั้งสิบเข้าด้วยกันโดยสมบูรณ์
เมื่อเผชิญหน้ากับเขา มหาเทพหุ่นกลไม่เคยเปิดไพ่ตายเพื่อสังหาร ซึ่งหมายความว่ามหาเทพหุ่นกลก็ยังไม่สามารถทำสิ่งนั้นได้!
แต่ไป๋ชิวหรานรู้สึกว่าความคิดของมหาเทพหุ่นกลดูเหมือนจะเป็นประโยชน์มาก มันจะส่งผลกำไรให้เขาเมื่อเขาได้สร้างหุ่นกลของตนเองในอนาคต
ดังที่ทราบ เวลานี้เขาฉกฉวยเอาปฐมวิญญาณประดิษฐ์ของหุ่นกลจี่เกอจากมหาเทพหุ่นกลแล้ว และเขายังคงค้นหาวิธีการสร้างคฤหาสน์สีม่วงประดิษฐ์ และร่างกายหุ่นกลเพื่อบรรจุมัน
ขณะที่ไป๋ชิวหรานกำลังมองหุ่นกลขนาดยักษ์ตรงหน้าและคิดกับสิ่งต่าง ๆ หุ่นกลขนาดยักษ์ก็เริ่มระดมยิงใส่ไป๋ชิวหรานอย่างเต็มกำลัง
พลังแห่งอักขระยันต์ทั่วร่างกายของมันถูกควบแน่นจนแทบจะเกินขีดจำกัด และภายในตันเถียนของจุดจื่อฝูเต็มไปด้วยปฐมวิญญาณที่ไม่ทราบจำนวนได้ ทั้งหมดกำลังปลดปล่อยพลังปราณที่แท้จริงให้กับร่างกายนี้ จนแสงสะท้อนจากจุดจื่อฝูของหุ่นกลยักษ์ไม่ต่างอะไรจากดาวเคราะห์ขนาดใหญ่เลย
ความฉลาดของหุ่นกลยักษ์ตัวนี้ยอดเยี่ยมนัก มันสามารถใช้ดาบและกระบี่ในมือได้อย่างยอดเยี่ยม ทุกการสับฟันแทบจะผ่าท้องฟ้า ฉีกขาดอากาศโดยรอบโดยง่ายดาย ทุกการโจมตีพุ่งเข้าหาร่างของไป๋ชิวหรานอย่างบ้าคลั่ง
“เงียบหน่อย! ข้ากำลังใช้ความคิด!”
ไป๋ชิวหรานขมวดคิ้วแน่นก่อนจะสะบัดฝ่ามือไปด้านหน้า
ท่ามกลางเสียงระเบิดกึกก้อง ร่างของหุ่นกลยักษ์กระเด็นถอยหลังพร้อมชนเข้ากับโลกวัตถุร้างขนาดใหญ่!
ครึ่งร่างของมันติดอยู่ที่ปราการป้องกันของโลกวัตถุนั้น ก่อนที่จะแตกสลายและพังทลายลงในที่สุด…
