ข้าก็แค่กลั่นลมปราณ 3,000 ปี - บทที่ 554 การสืบทอดของสวรรค์ริษยา
บทที่ 554 การสืบทอดของสวรรค์ริษยา
บทที่ 554 การสืบทอดของสวรรค์ริษยา
“ข้าไม่รู้ว่าโอ้อวดคืออะไร?”
ขณะเผชิญหน้ากับความสงสัยของไป๋ชิวหราน ร่างจำแลงอาจารย์อสูรของวิถีสวรรค์พลันแสดงใบหน้าระรื่นออกมาและกล่าวอย่างแผ่วเบา
“นี่ ในเมื่อเจ้าสามารถโกหกได้ …แล้วจะไม่รู้เรื่องโอ้อวดได้อย่างไร?”
ไป๋ชิวหรานมองอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้า
“เจ้าคนปัญญานิ่มเอ๋ย นี่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยหรือ?”
“ยังไงสิ่งที่ข้าพูดไปก็เป็นความจริงอยู่แล้ว จะเชื่อหรือไม่เชื่อ มันขึ้นอยู่กับเจ้า”
ร่างจำแลงอาจารย์อสูรของวิถีสวรรค์เมินคำพูดงี่เง่าของไป๋ชิวหราน
“ก็ได้ เข้าเรื่องกันดีกว่า”
ไป๋ชิวหรานกล่าว
“ตามที่เจ้าว่า สิ่งที่เผ่าแมลงหวาดกลัวอาจจะเป็นเผ่าพันธุ์ที่เคยถูกใช้เป็นวัสดุของสวรรค์ริษยา แต่ศพของสวรรค์ริษยารุ่นแรกควรกลายเป็นเถ้าถ่านในซากปรักหักพังใช่หรือไม่? ข้าไม่รู้ว่ากลิ่นอายของสวรรค์ริษยาผ่านมากี่รุ่น มันอาจจะสืบทอดกลิ่นอายของเผ่าพันธุ์มาก็ได้หรือเปล่า?”
“ในทางทฤษฎีมันก็ใช่”
ร่างจำแลงอาจารย์อสูรของวิถีสวรรค์กล่าวตอบ
“เพราะตอนที่ข้าสร้างเผ่าพันธุ์มนุษย์อย่างสวรรค์ริษยาขึ้นมา ข้าไม่เหมือนกับจักรพรรดิตะวันออกไท่อีที่ใช้เพียงร่างของเผ่าพันธุ์นั้นเป็นแม่แบบพื้นฐาน แต่ใช้การแยกชิ้นส่วนร่างนั้นออกที่เป็นพลังงานและแนวคิดแทน จากนั้น บนพื้นฐานของพลังงานและแนวคิดพิเศษนี้ สวรรค์ริษยาจึงได้ถูกสร้างขึ้น ถึงแม้ข้าจะไม่สามารถจำลองแนวคิดที่ทรงพลังเหนือจินตนาการได้ แต่ข้าสามารถใช้มันเพื่อสร้างกฎของการสืบทอดได้ การสืบทอดของสวรรค์ริษยาไม่ได้ขึ้นอยู่กับสายเลือด หลังจากการตายของสวรรค์ริษยารุ่นก่อน แนวคิดเหล่านั้นจะไปเกิดใหม่ ถูกใครสักคนครอบครองในยุคถัดไปทันที… นี่คือสาเหตุที่ว่าทำไมสวรรค์ริษยาไม่สามารถถูกสืบทอดทางสายเลือดได้ มีเพียงหนึ่งเดียวในยุคเท่านั้น เนื่องจากแนวคิดเหล่านั้นมีเพียงสำเนาเดียว”
“ถ้างั้นตอนนี้แนวคิดนั่นก็อยู่กับข้างั้นหรือ?”
ไป๋ชิวหรานลูบคางพลางครุ่นคิด
“อื้ม”
ร่างจำแลงอาจารย์อสูรของวิถีสวรรค์พยักหน้า
“สัตว์ประหลาดที่กลืนกินโลก มองโลกเป็นอาหารถูกข้าตั้งชื่อว่า ‘ผู้กลืนกินโลก’ ความจุช่องท้องของมันมีไม่จำกัด โดยเฉพาะตัวที่ถูกข้าฆ่าโดยใช้โชคช่วย ความจุของช่องท้องในร่างของมันอาจจะสามารถจุความว่างเปล่าทั้งหมดเอาไว้ได้ ทว่าข้าคิดว่ามันสูญเปล่าเล็กน้อยที่ใช้ความจุไร้ขีดจำกัดนี้มาเป็นอวัยวะย่อยอาหาร ดังนั้นข้าจึงเปลี่ยนช่องท้องอันไร้ที่สิ้นสุดนั่นให้กลายเป็นอวัยวะสำรองพลังงาน คอยแปลงพลังงานเพื่อปลดปล่อยพลังงานออกมา มันคือคฤหาสน์ม่วงของเผ่าพันธุ์มนุษย์นั่นแหละ… คฤหาสน์ม่วงของเจ้าไร้ที่สิ้นสุด นี่หมายความว่าเจ้าได้สืบทอดแนวคิดของสัตว์ประหลาดตัวนี้มาแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้น… ที่ข้าไม่สามารถสร้างรากฐานได้เป็นเวลานาน ทั้งหมดเป็นความผิดของเจ้าใช่หรือไม่?”
ไป๋ชิวหรานพลันเปลี่ยนเรื่องก่อนเอ่ยถาม
“…”
ร่างจำแลงอาจารย์อสูรของวิถีสวรรค์เรียนรู้ที่จะทำตัวฉลาดในครั้งนี้ นางไม่ตอบทันที หลังจากครุ่นคิดสักพักจึงตอบว่า
“เป็นเพราะเจ้าไม่พบเส้นทางที่ถูกต้องนั่นแหละ… เอาล่ะ ข้ายอมรับว่าตัวเองมีส่วนที่ต้องรับผิดชอบ แต่ว่าถ้าเจ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าข้าใช้พลังภายนอกเพื่อบีบบังคับให้คฤหาสน์ม่วงรวมตัวเป็นแก่นแท้ของเจ้าขึ้นมา เช่นนั้นเจ้าก็สามารถสร้างรากฐานขึ้นมาได้ตั้งแต่ต้น”
“เจ้าพูดจามีเหตุผลเหมือนกันนี่”
ไป๋ชิวหรานพยักหน้าอย่างจริงจัง
“ใช่ไหมล่ะ? เจ้าจะมาโทษข้าทั้งหมดไม่ได้”
ร่างจำแลงอาจารย์อสูรของวิถีสวรรค์พยักหน้าเช่นกัน
ไป๋ชิวหรานครุ่นคิดสักพัก ทันใดนั้นก็กระแทกหมัดใส่ใบหน้ามีเสน่ห์ของร่างจำแลงอาจารย์อสูรของวิถีสวรรค์
“เจ้าคิดว่าข้าโง่หรือ?! กินขี้แล้วไปนอนข้างถนนซะ!”
…
ร่างจำแลงอาจารย์อสูรของวิถีสวรรค์ถูกไป๋ชิวหรานต่อยในที่สุด
ก่อนหน้านี้ ร่างจำแลงของมันหลอมรวม แม้ว่าจะดูเหมือนมนุษย์ แต่ไม่มีเส้นประสาทแบบมนุษย์ ดังนั้นไม่ว่าไป๋ชิวหรานจะต่อยร่างจำแลงนั้นเท่าไหร่ ในมุมมองของวิถีสวรรค์ มันเหมือนกับเล่นต่อยหมอนนุ่นเท่านั้น
ไป๋ชิวหรานฉีกกฎของวิถีสวรรค์ผู้ยิ่งใหญ่ในความว่างเปล่า การทำลาย ‘สายเครือข่าย’ เป็นสิ่งที่ร้ายแรง ส่วนการต่อยร่างจำแลงนั้น อย่างมากก็แค่เสียหน้า เพราะไป๋ชิวหรานมักต่อยมันในความว่างเปล่าอยู่แล้ว นอกจากจื้อเทียน อาจจะไม่มีสิ่งมีชีวิตตัวที่สองในโลกใบนี้ที่ได้เป็นสักขีพยานกับฉากนั้น ดังนั้นเจตจำนงสวรรค์จึงถึงกับมีท่าทีเฉยชา
แต่ครั้งนี้ไป๋ชิวหรานเริ่มต่อยร่างจำแลงอาจารย์อสูร ต้องรู้ก่อนว่า เพื่อเข้าใจระบบแปลกประหลาดของอาจารย์อสูร เจตจำนงสวรรค์จึงยังคงรักษาโครงสร้างสมบูรณ์ที่สุดเอาไว้ในร่างจำแลงอาจารย์อสูร ทำให้มีความคิดแยกย่อยออกไปอีกมากมาย
ส่วนร่างจำแลงอาจารย์อสูรคือร่างความตระหนักรู้ บางครั้งมันมีความอ่อนไหวกว่าร่างเนื้อหนัง ดังนั้น ตอนที่ไป๋ชิวหรานต่อยร่างจำแลงอาจารย์อสูรนี้ เจตจำนงสวรรค์จึงได้ลิ้มรสความเจ็บปวดเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่สร้างโลกขึ้นมา
หลังจากต่อยร่างจำแลงอาจารย์อสูรของวิถีสวรรค์ ไป๋ชิวหรานก็ปล่อยอีกฝ่ายเอาไว้กับที่แล้วเมินเฉย ก่อนจะพาเจียงหลาน หลีจิ่นเหยา และจื้อเซียน มุ่งสู่แนวหน้าของนครสรวงสวรรค์อีกครั้ง
เมื่อมาถึงแนวหน้า ไป๋ชิวหรานพบว่ากลุ่มของแดนเซียนและนครสรวงสวรรค์กำลังจัดระเบียบกองทัพใหม่ ค่ายกลขนาดใหญ่ถูกตระเตรียมในความว่างเปล่าโดยเซียน เพื่อคอยคุ้มกันการโจมตีของแมลง ส่วนเซียนบางตนกำลังสั่งเผ่าพันธุ์ที่คล้ายมนุษย์ให้ทราบถึงวิธีควบคุมค่ายกลขนาดใหญ่เหล่านั้น
ดังนั้นเขาจึงตรวจสอบรอบข้างด้วยสัมผัสเทวะโดยตรง ติดตามหลงหลิงที่เป็นผู้นำนครสรวงสวรรค์
“ครั้งนี้ข้าเป็นตัวแทนของแดนเซียนเพื่อช่วยเหลือเจ้า”
“แบบนั้นก็วิเศษไปเลย”
หลงหลิงยินดี
“มีอีกเรื่องหนึ่ง”
ไป๋ชิวหรานกล่าวถาม
“ข้าได้ยินมาว่ามีเผ่าพันธุ์จำนวนมากของที่นี่ที่ทำการฝึกฝน เผ่าพันธุ์เหล่านั้นเข้าร่วมสงครามด้วย กองกำลังเหล่านั้นอยู่ที่ไหนหรือ?”
“เจ้าหมายถึงเผ่าพันธุ์คล้ายมนุษย์เหล่านั้นน่ะหรือ… สำหรับพวกเขา กองกำลังค่อนข้างกระจัดกระจาย เพราะพวกเราต้องการให้พวกเขารักษาค่ายกลสังหารที่ถูกทิ้งไว้โดยแดนเซียน”
ขณะที่หลงหลิงกล่าวเช่นนี้ก็ยังคงมีความไม่พึงพอใจอยู่ในน้ำเสียงของเขา
“จักรพรรดิเซียนเล่อเจิ้นเทียนและมหาเทพหุ่นกลไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาสนทนากับข้าก่อนจะส่งกองกำลังมาสนับสนุน ตอนนี้พวกเขาย้ายกองกำลังมาอยู่แนวหลัง สร้างแนวป้องกันที่สองขึ้นมา กองกำลังของพวกเขาเป็นมนุษย์จริง ๆ แต่พวกข้านั้นไม่ใช่…”
เมื่อได้ยินเสียงคร่ำครวญของหลงหลิง ทั้งเจียงหลานและหลีจิ่นเหยาอดที่จะมองไปยังไป๋ชิวหรานไม่ได้
“เหอะ”
แม่มดน้อยเย้ยหยัน จากนั้นก็กล่าวว่า
“พวกข้าเต็มใจส่งกองกำลังมาช่วยเจ้า นั่นนับว่าดีมากแล้ว ไม่อย่างนั้นพวกข้าที่ตอนนี้เชี่ยวชาญพลังแห่งความตระหนักรู้ คงทำได้เพียงอุดรอยแตกในกำแพงแห่งความตระหนักรู้ จากนั้นทุกคนก็ถอยมาข้างในกำแพงแห่งความตระหนักรู้ ต่อให้ส่วนหนึ่งของนครสรวงสวรรค์จะถูกแมลงกินไปก็ยังสามารถนั่งผ่อนคลายได้”
“จิ่นเหยา”
เจียงหลานแสร้งไอ และทำการต่อว่าหลีจิ่นเหยาทันที
“สิ่งที่เขาพูดเป็นความจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้”
หลีจิ่นเหยาแลบลิ้นใส่เจียงหลาน
“ในโลกสำนักอสูรของพวกข้า ผู้ที่มีพลังอ่อนแอกว่า สุดท้ายจะต้องถูกดูดกลืนโดยผู้อื่นในท้ายที่สุด”
“…เป็นความผิดข้าเอง ขอโทษด้วย บรรพชนเซียน แม่นางทั้งสอง ข้าขอโทษที่กระทำการเมื่อครู่ไป”
หลงหลิงผ่อนคลายลง ยอมรับความผิดพลาดอย่างอย่างเด็ดขาด
ถึงแม้จะหยาบกระด้าง แต่สิ่งที่หลีจิ่นเหยาพูดก็เป็นความจริง กลุ่มนครสรวงสวรรค์ในตอนนี้อยู่ต่อหน้าเผ่าแมลงแห่งความว่างเปล่า ทำได้เพียงกอดคอกันตั้งรับร่วมกับแดนเซียน จึงจะสามารถมีชีวิตรอดต่อไปได้
และไม่ว่าอย่างไร แดนเซียนก็ยังคงสร้างแนวป้องกันที่สองขึ้นมาอยู่ด้านหลัง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับกองทัพของพวกเขา อย่างน้อยคนที่อยู่ด้านหลังก็จะยังคงปลอดภัย
