ข้าก็แค่กลั่นลมปราณ 3,000 ปี - บทที่ 559 ผู้บัญชาการตัวจริงปรากฏ

บทที่ 559 ผู้บัญชาการตัวจริงปรากฏ

บทที่ 559 ผู้บัญชาการตัวจริงปรากฏ

หลังจากนั้นไม่นาน คลื่นกองทัพแมลงที่มีขนาดเดียวกับก่อนหน้านี้ก็พุ่งเข้ามาอีกครั้ง

พวกมันไม่วิวัฒนาการอีก แต่ถึงอย่างนั้นกองทัพนครสรวงสวรรค์ก็ไม่มีความสามารถที่จะต่อต้านพวกมัน

สาเหตุที่แมลงเหล่านี้ไม่วิวัฒนาการเป็นชนิดอื่นไม่ใช่เพราะความสามารถในการปรับตัวสิ้นสุดลง แต่เพราะเวลานี้มันมาถึงจุดสูงสุดของการวิวัฒนาการของสายพันธุ์แล้ว

แมลงเหล่านี้ยังเก็บระเบิดสีดำไว้ใกล้ตัว แต่เมื่อพวกมันมาถึงตำแหน่งที่คาดไว้ว่าจะถูกอาจารย์อสูรโจมตี กลับกลายเป็นว่าทุกสิ่งเงียบงัน… ไร้ซึ่งวี่แววการโจมตีทางจิตวิญญาณ

กองทัพอาจารย์อสูรหายไปแล้ว

ความคิดดังกล่าวผุดขึ้นมาในศีรษะของผู้บังคับบัญชาแมลงยักษ์ ในที่สุดแมลงป้อมปราการก็ได้กลับเข้าตำแหน่งเดิมของมัน ขาด้านหลังเรืองรองก่อนจะทะยานเข้าหาแนวป้อมปราการของกองทัพนครสรวงสวรรค์

ในเวลาเพียงเสี้ยวลมหายใจ กองทัพแมลงที่เคยเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้าก็พุ่งทะยานอย่างรวดเร็ว มันเผาผลาญพลังงานในร่างกายอย่างบ้าคลั่งและเสริมด้วยพลังแห่งยันต์คอยช่วยเหลือ ขาคู่หลังของพวกมันระเบิดออกและทำให้บินได้รวดเร็วยิ่งกว่าแมลงยักษ์ที่บินได้เสียอีก

ร่างใหญ่โตกำยำเหล่านั้นราวกับม้าศึกไร้เทียมทานพุ่งเข้าหากองทัพนครสรวงสวรรค์!

ยุทธภัณฑ์ยักษ์ลั่นขึ้น ลำแสงปืนใหญ่นับไม่ถ้วนพุ่งเป้าไปที่แมลงสีดำขลับน่าสะพรึงกลัวเหล่านั้น แนวปราการค่ายอาคมของโลกเซียนยังใช้งานได้ ส่วนหนึ่งยังคงปลดปล่อยพลังงานเพื่อทำลายล้างแมลง แต่บางส่วนถูกทำลายจากการระดมยิงของกองทัพนครสรวงสวรรค์

อย่างไรก็ตาม …ท้ายที่สุดกองทัพแมลงก็ยังเคลื่อนตรงเข้าหากองทัพนครสรวงสวรรค์ได้

เมื่อพวกมันอยู่ห่างจากแนวป้องกันเพียงไม่กี่ลี้ แมลงป้อมปราการลดแขนลง และเปิดเผยสิ่งที่อยู่ระหว่างข้อมือที่มีลักษณะคล้ายกับโล่ กองทัพนครสรวงสวรรค์เห็นภาพตรงหน้าถึงกับตื่นตระหนก มีบางสิ่งอยู่ในอ้อมแขนของแมลงป้อมปราการเหล่านี้ มันคือวัตถุทรงกลมขนาดใหญ่

ด้วยพลังที่พุ่งทะยานเข้ามา แมลงป้อมปราการเหล่านี้เงื้อมลูกบอลสีดำในมือขึ้นก่อนจะขว้างสุดแรงเพื่อโจมตีกับแนวปราการของกองทัพนครสรวงสวรรค์

“เปิดปราการป้องกันเต็มรูปแบบ! หยุดพวกมันเอาไว้!”

ผู้บัญชาการนครสรวงสวรรค์ในแนวหน้าคำรามลั่น

“เตรียมพร้อมยุทธภัณฑ์ระยะประชิด อย่าปล่อยให้พวกมันบุกเข้ามาได้!”

ปืนป้องกันระยะประชิดถูกเก็บไว้บนเรือเหาะและหอคอยป้องกันต่าง ๆ ทั้งหมดเปิดฉากการโจมตีทันที ภายใต้คำสั่งจากศูนย์ควบคุมการยิงขั้นสูง ทั้งขีปนาวุธก็ยังถูกเปิดใช้งานด้วยเช่นกัน มันสามารถฉีกวัตถุทรงกลมประหลาดเหล่านั้นออกจากกันอย่างง่ายดาย แต่อย่างไรก็ตามวัตถุทรงกลมเหล่านี้ยังไม่จบสิ้น เมื่อมันระเบิดอออกกลางอากาศ สิ่งที่พุ่งออกจากภายในคือของเหลวสีเขียวมหาศาล ซึ่งมันเป็นตัวอ่อนของแมลงยักษ์ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นเป็นรูปร่างที่น่าสะพรึงกลัว

ของเหลวสีเขียวร่วงหล่นใส่ปราการป้องกันและเรือเหาะก่อเกิดเสียงดังลั่น แผ่นโลหะต่าง ๆ และปืนระยะประชิดที่เคยแข็งแกร่งกลายเป็นหลอมละลายจากการถูกกัดกร่อน สุดท้ายกลายเป็นแอ่งน้ำเหม็นเน่ามีเมือกเคลื่อนไหวอย่างน่าขยะแขยง

และตัวอ่อนเหล่านั้นเริ่มขยับร่างกายของมันมุดเข้าสู่ร่างกายของทหารกองทัพนครสรวงสวรรค์ที่อยู่ใกล้มากที่สุด

บางคนตอบสนองอย่างรวดเร็วและระดมยิงใส่มันทันที แต่บางคนไม่ทันสังเกตจึงถูกตัวอ่อนเหล่านั้นเกาะติดอยู่บนร่างกาย

ตัวอ่อนเหล่านี้กัดกินเนื้อหนังของพวกเขาและเข้าไปกัดกร่อนอวัยวะภายในทั้งหมด

“ช่วยด้วย… ข้ายังไม่อยากตาย!”

ทหารนครสรวงสวรรค์กรีดร้องออกมาหลังถูกปรสิตลอบเข้าสู่ร่างกาย เขากลิ้งกับพื้นด้วยความเจ็บปวดรุนแรงจากการถูกกัดเซาะอวัยวะภายใน

ความเจ็บปวดจากการถูกแมลงกัดกินร่างกายทำให้พวกเขาไม่สามารถมองเห็นทุกสิ่งตรงหน้าได้ชัดเจน สายตาพร่ามัวและทำได้เพียงกลิ้งไปมาอย่างไร้ประโยชน์ ชะตากรรมที่พบเจอนี้ช่างโหดร้ายเกินกว่าจะรับชม

ขณะที่กลิ้งไปมา จู่ ๆ ชายผู้นี้ก็ชนเข้ากับขาของคนหนึ่ง

“ช่วยด้วย ข้า…”

“ถ้ายังไม่อยากตายก็ลุกขึ้น!”

ก่อนจะสิ้นเสียงทหารผู้นั้น ชายตรงหน้ากล่าวตำหนิเขาและตบใบหน้าอีกฝ่ายอย่างรุนแรงเพื่อเรียกคืนสติ

หลังจากที่ถูกตบใบหน้าอย่างแรง ปรสิตที่กำลังเจาะเข้าสู่สมองของเขาพลันกรีดร้องรุนแรงพร้อมรีบพุ่งออกจากชายผู้นั้นราวกับได้พบเจอบางสิ่งที่น่าหวาดกลัว

ร่างกายอวบอ้วนของมันดิ้นพล่านไปมาบนพื้น จากนั้นก็ถูกกระทืบด้วยฝ่าเท้ารุนแรงก่อนจะระเบิดเป็นแอ่งน้ำเหม็นเน่า

หลังจากนั้นความรู้สึกที่น่าหวาดกลัวก็ปรากฏออกจากบุรุษผู้นี้ กองทัพนครสรวงสวรรค์ภายในแนวป้องกันทั้งหมดรู้สึกว่ามีผู้ยิ่งใหญ่กำลังมาเยือนสถานที่แห่งนี้

ในพริบตาเดียว ปรสิตที่แทรกซึมเข้าสู่ร่างกายของทหารนครสรวงสวรรค์ต่างกรีดร้องและพุ่งออกจากร่างกายของพวกเขา! ก่อนจะพยายามเคลื่อนไหวอย่างสุดความสามารถเพื่อออกสู่นอกเขตปราการป้องกัน

ในบรรดาแมลงป้อมปราการที่กำลังจะขว้างไข่ระลอกที่สอง หลังจากสัมผัสได้ถึงจิตสังหารรุนแรงนี้ พวกมันก็วิ่งหนีตายอย่างโกลาหล ไข่ในมือระเบิดออกมา จนของเหลวสีเขียวกัดเซาะเปลือกแข็งของพวกมัน และกลายเป็นว่าตัวอ่อนเหล่านั้นพยายามกัดกินร่างกายของมันแทน

อย่างไรก็ตาม การดำรงอยู่ของจิตสังหารรุนแรงดูเหมือนจะเข้าครอบครองป้อมปราการป้องกันของนครสรวงสวรรค์ทั้งหมด และค่ายอาคมสังหารนับพันเริ่มปลดปล่อยพลังกำจัดแมลงยักษ์ตรงหน้าในทันที

แรงกดดันของสิ่งนี้แผ่กระจายออกไปจนถึงส่วนลึกในความว่างเปล่า ดูเหมือนว่าฝูงแมลงที่กำลังบินมาจะสัมผัสมันได้… จึงรีบหันหลังกลับโดยไม่คิดจะหันกลับมามอง ก่อนที่พวกมันหนีตายอย่างหวาดกลัว

จำนวนของพวกมันทำให้ชาวนครสรวงสวรรค์ทั้งหมดรู้สึกเย็นสันหลังวาบ แต่ฝูงแมลงทั้งหมดในเวลานี้คล้ายกับถูกใครบางคนจุดไฟเผารัง! พวกมันละทิ้งโลกวัตถุที่เป็นรังของตนอย่างไม่เต็มใจ และหลบหนีสู่ด้านล่างของสายธารแห่งความว่างเปล่า

คลื่นพลังของสายธารแห่งความว่างเปล่าปั่นป่วน ก่อตัวขึ้นเป็นพายุพลังงานขนาดใหญ่ มันระเบิดรุนแรงก่อนที่จะปรากฏร่างหุ่นกลเซียนขนาดยักษ์ใหญ่เกินกว่าจินตนาการ

“คิดจะหนีไปไหน!”

มันอ้าปากกว้างพร้อมส่งเสียงคำราม เสียงกึกก้องดังไปทั่วจักรวาลไม่รู้จบ หุ่นกลเซียนยักษ์ลุกขึ้นจากสายธารแห่งความว่างเปล่า เหยียบย่ำบนผิวน้ำเคลื่อนร่างใหญ่โตเพื่อไล่ล่าฝูงแมลง

“นั่นมัน หุ่นกลเซียนเนรมิตนี่”

เมื่อเห็นสิ่งนี้ เหล่าเซียนที่ควบคุมอาจารย์อสูรพลันถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“บรรพชนกระบี่เคลื่อนไหวแล้ว ย่อมไม่เป็นไร”

กองทัพนครสรวงสวรรค์ที่อยู่ตรงนั้นถึงกับสับสน เรื่องหุ่นกลเซียนเนรมิตนั้นเป็นความลับยิ่งแม้แต่ในโลกเซียนก็ตาม แน่นอนว่าชาวนครสรวงสวรรค์ย่อมไม่ทราบว่าหุ่นกลตัวนั้นมาจากไหน แต่มันยิ่งใหญ่กว่าหุ่นกลจักรพรรดิไม่รู้กี่เท่า

“ดูเหมือนว่า…”

พวกเขามองหน้ากันก่อนจะกล่าวพร้อมเพียง

“พวกเราปลอดภัยแล้วใช่ไหม?”