ข้าก็แค่กลั่นลมปราณ 3,000 ปี - บทที่ 581 ท่านหล่อเหลาเมื่อไม่ปากเสีย

บทที่ 581 ท่านหล่อเหลาเมื่อไม่ปากเสีย

บทที่ 581 ท่านหล่อเหลาเมื่อไม่ปากเสีย

ขณะที่ยักษาตัวอื่น ๆ กำลังอยู่ในพิธีกรรมการล่าสัตว์ เวลานี้ซาหลงนั่งสมาธิอยู่ภายใต้เสาศักดิ์สิทธิ์ ไป๋ชิวหรานและถังรั่วเวยใช้ร่างของหุ่นกลเซียนยักษ์เดินตรงไปยังรากของเสาศักดิ์สิทธิ์ จากนั้นค่อย ๆ แทรกซึมเข้าสู่โลกวัตถุด้านล่าง

ภายในโลกวัตถุที่เหมือนก้อนกรวดเหล่านี้ ปราการของโลกวัตถุเหล่านั้นแข็งแกร่งมาก มันถูกควบแน่นด้วยพลังงานบางอย่าง เปล่งประกายลำแสงเจือจางนับไม่ถ้วนไม่ต่างจากหมอกหนา และหากมีคนธรรมดาเข้าใกล้ พวกเขาย่อมถูกหมอกเหล่านี้กลืนกินจนไร้กระดูกไว้ดูต่างหน้า

แต่สิ่งนี้ไม่สามารถหยุดยั้งไป๋ชิวหรานได้ เขาเลือกโลกวัตถุใบหนึ่งก่อนจะดึงกระบี่ออกจากฝักแล้วสับผ่านหมอกควันเหล่านั้น ปราการป้องกันสูญสลายอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพาถังรั่วเวยเข้าสู่โลกวัตถุด้านใน

ทั้งสองมาถึงด้านในของโลกวัตถุ ภายในนี้มีขนาดไม่ต่างจากโลกวัตถุอื่น ๆ มันกว้างใหญ่ไร้สิ้นสุด ดวงดาวเปล่งประกายสีสันประหลาดอยู่บนท้องฟ้า เมืองบนโลกวัตถุนี้โปร่งใสราวกับผลึกแก้วกระจัดกระจ่ายไปทั่วแผ่นดิน ไม่เพียงแต่เมืองใหญ่ แม้แต่สัตว์หรือพืชพรรณบนดินก็ถูกแทนที่ด้วยผลึกแก้วทั้งสิ้น

ผลึกแก้วเหล่านี้ส่องแสงเจือจางคล้ายกับมันกำลังหายใจ ไป๋ชิวหรานและถังรั่วเวยมองเห็นสิ่งมีชีวิตคล้ายกับวัวหรือม้าผลึกแก้ว พวกมันเดินผ่านกอหญ้าผลึกแก้วก่อนจะกัดกินสิ่งเหล่านั้นลงคอในคำเดียว

สัตว์ผลึกแก้วเหล่านี้ไม่ก้าวร้าว เมื่อพวกมันเห็นว่ามี ‘สัตว์ประหลาดร่างเนื้อ’ เข้ามาภายในโลกวัตถุนี้ ทั้งหมดตื่นตระหนกและรีบหาที่หลบซ่อน แต่ก็ยังไม่วายลอบสอดส่องสายตาแอบดู

ไป๋ชิวหรานและถังรั่วเวยเดินทางในเมืองผลึกแก้วเหล่านี้เพื่อสำรวจ ชายผมขาวเดินนำหน้าโดยใช้มือไพล่หลัง หญิงสาวในชุดเดรสสีเหลืองจับจ้องแผ่นหลังของเขา และเดินติดตามอย่างรวดเร็วคล้ายกับกวางน้อย ระหว่างทางนางอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปเพื่อจับแขนข้างหนึ่งของชายด้านหน้า

“ช่วงนี้เจ้าทำตัวราวกับเด็กน้อย ไม่เคยเผชิญโลกภายนอก”

ไป๋ชิวหรานมองนางที่ขยับตัวขึ้นมาอยู่ด้านข้าง

“เจ้ารู้หรือไม่ว่ากำลังทำเรื่องไร้ยางอาย? อีกสักครู่ข้าอาจจะหยิบยกขวดนมออกมาเพื่อเกลี้ยกล่อมเจ้าหลับนอน”

“ฮึ่ม ชายคนนี้นี่!”

ถังรั่วเวยกลอกตาอย่างขุ่นเคือง แต่ก็ยังไม่ปล่อยแขนของไป๋ชิวหราน

เมื่อทั้งสองมาถึงเมือง เมืองแห่งนี้ก็เต็มไปด้วยชีวิตชีวาอย่างคาดไม่ถึง สิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายกับผลึกแก้วจำนวนนับไม่ถ้วนเดินไปมา เมื่อพวกมันเห็นพวกเขาทั้งสอง ทั้งหมดก็เผยใบหน้าอยากรู้อยากเห็นก่อนจะเดินตรงเข้ามาล้อมรอบ เสียงเกรียวกราวของผลึกแก้วชนกันดังขึ้น

“อ่า… พวกเขากำลังพูดคุยกับเรางั้นหรือ?”

ถังรั่วเวยมองเหล่าผลึกแก้วตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะเหยียดมือออกอย่างต้องการสัมผัสสิ่งมีชีวิตเหล่านี้

แต่สิ่งมีชีวิตเหล่านั้นกลับตื่นตระหนก! มันกระโดดหนีและหกล้มลงกับพื้น จนมือซ้าย ขาขวาแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ!

แต่สิ่งมีชีวิตเหล่านี้คล้ายไม่รู้สึกเจ็บ มันใช้แขนขาที่เหลืออยู่คืบคลานถอยหลัง เมื่อลุกขึ้นได้จึงกระโดดด้วยขาที่เหลือเพียงข้างเดียวหายลับไปในมุมถนน

“อ๋า… น่าสนุกจริง”

ถังรั่วเวยเผยใบหน้าซุกซน นางปล่อยแขนของไป๋ชิวหราน ก่อนจะวิ่งไปหาเหล่าสิ่งมีชีวิตผลึกแก้วรอบตัว

สิ่งมีชีวิตผลึกแก้วเหล่านั้นหวาดกลัวและวิ่งหนีจนเกิดความโกลาหล บนพื้นเต็มไปด้วยเศษผลึกแก้วที่แตกหักมากมาย พวกเขาไร้ซึ่งแขนขา แต่ก็ยังพยายามหลบหนี

ไป๋ชิวหรานคว้าตัวถังรั่วเวยเอาไว้พร้อมตำหนิทันที

“เจ้าคิดทำตัวไร้สาระอีกนานหรือไม่? มากับข้า!”

“โอ้!”

ถังรั่วเวยแลบลิ้นก่อนจะกอดอกแน่นหนาแล้วเดินตามหลังไป๋ชิวหรานอย่างว่าง่าย

ทั้งสองมาถึงใจกลางเมือง มีเสาผลึกแก้วหนาสูงใหญ่อยู่ ณ บริเวณแห่งนี้ มันพุ่งทะยานสู่ท้องฟ้าราวกับเป็นเส้นเลือดใหญ่ของโลกวัตถุ

“มันคืออะไร?”

สายตาของถังรั่วเวยไม่ดีนัก และนางพยายามอย่างยิ่งที่จะเบิกตามอง แต่เห็นเพียงลำแสงโปร่งใสเท่านั้น

“อ่า มันคือผลึกแก้วที่แตกกิ่งก้านสาขา… ข้าเข้าใจแล้ว ไม่แปลกเลยที่ทัวอินปี๋จะเรียกมันว่าเสาศักดิ์สิทธิ์ ตอนที่เขาพาข้าเข้าสู่เกาะ ดูเหมือนเสาผลึกแก้วนี้จะมีชีวิต มันมีรากแผ่กระจายไปทั่วโลกวัตถุกรวดเหล่านี้ และดูดกลืนอาหารจากโลกวัตถุนั้น ๆ”

ไป๋ชิวหรานมาถึงเสาผลึกแก้ว เขาเหยียดมือสัมผัส และพบว่ามีเส้นใยลำแสงอยู่ภายในเช่นเดียวกับเสาศักดิ์สิทธิ์ใจกลางเกาะ

“รั่วเวย”

หลังจากลังเลครู่หนึ่ง ไป๋ชิวหรานก็ออกคำสั่ง

“เดี๋ยวข้าจะวิเคราะห์พลังของเสาผลึกแก้วนี้ ข้าต้องใช้เวทเร่งความเร็วของเวลา เจ้าช่วยข้าดูเวลาที หากเจ้าอยู่ในโลกวัตถุภายนอกหนึ่งปีแล้วข้ายังไม่กลับมา เจ้าจงเข้ามาด้านในเพื่อบอกกล่าวกับข้า”

ถังรั่วเวยพยักหน้า

“ทราบแล้ว”

จากนั้นไป๋ชิวหรานก็เดินตรงเข้าหาเสาผลึกแก้ว เขาเปิดใช้งานเวทเร่งความเร็วของเวลา สร้างปราการศักดิ์สิทธิ์ปิดกั้น อักขระแห่งยันต์เปิดเผยออก ก่อนจะนั่งลงสู่สมาธิและเริ่มตรวจสอบความมหัศจรรย์ของเส้นใยลำแสงภายในเสาผลึกแก้วด้วยทุกสิ่งที่เขามี

ถังรั่วเวยนั่งอยู่ด้านนอกสิ่งกีดขวาง นางหาสถานที่สะอาดเพื่อนั่งลง ก่อนจะเท้าค้างและจับจ้องไป๋ชิวหรานตรงหน้าในความเงียบงัน

“ท่านหล่อเหลานักเวลาที่ไม่ปากเสีย”

นางบ่นพึมพำ

…

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ภายนอกผ่านไปแล้วครึ่งปี และภายในกำแพงแห่งเวลาของไป๋ชิวหรานผ่านไปแล้วกว่าหลายร้อยปี

ในช่วงหกเดือนที่ผ่านมา ถังรั่วเวยอยู่ใกล้กับเสาผลึกแก้วและเฝ้ามองไป๋ชิวหราน นางจมอยู่ในห้วงความคิดของตนเอง มีบ้างในบางเวลาที่นางจับจ้องเขาด้วยสายตาประหลาดก่อนจะหัวเราะคิกคักเพียงลำพัง

และสิ่งมีชีวิตผลึกแก้วเหล่านั้น หลังจากถูกสัตว์ประหลาดร่างเนื้อยึดครองใจกลางเมือง พวกมันก็ไม่ปรากฏตัวใกล้ ๆ กับบริเวณนี้อีกเลย

มีครั้งหนึ่ง …สิ่งมีชีวิตผลึกแก้วพยายามรวมตัวกันและซ่อนตัวอยู่ภายในสถานที่ใกล้เคียงเพื่อสอดแนมว่าแขกไม่ได้รับเชิญทั้งสองทำสิ่งใด พวกเขาคิดขับไล่และยึดพื้นที่ใจกลางเมืองกลับคืนมา แต่แผนการทั้งหมดล้มเหลวเพราะถูกถังรั่วเวยไล่ตามอย่างบ้าคลั่ง เหล่าผลึกแก้วทั้งหมดวิ่งหนีตายอย่างโกลาหล ทิ้งเศษผลึกแก้วเกลื่อนกลาดไปทั่วเมืองพร้อมกรีดร้องเสียงหลง นับตั้งแต่วันนั้นจึงไม่มีสิ่งมีชีวิตผลึกแก้วใดปรากฏตัวในรัศมีสามลี้

สำหรับไป๋ชิวหรานที่อยู่ภายในกำแพงเวลา การตรวจสอบพลังของเส้นใยลำแสงเหล่านี้ใกล้สิ้นสุดเต็มที กล่าวตามตรงพลังงานเส้นใยทั้งหมดเต็มไปด้วยความซับซ้อน แม้แต่ไป๋ชิวหรานก็ยังรู้สึกเข้าใจได้ยากยิ่ง

เดิมทีเขาอาจจะต้องใช้เวลาสักหนึ่งหรือสองพันปีในการวิเคราะห์พลังที่แท้จริงของเส้นใยลำแสงเหล่านี้ให้ถี่ถ้วน แต่อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เขาเริ่มวิเคราะห์ ส่วนหนึ่งของแนวคิดของยักษาในร่างกายพลันปรากฏออกมา สิ่งนี้ทำให้เขาสัมผัสได้ถึงความสัมพันธ์บางอย่างที่ไม่อาจอธิบายได้ของพลังเส้นใยลำแสง

สัมพันธ์ที่เขามีช่วยเร่งการวิเคราะห์พลังเส้นใยลำแสงนี้ได้มาก เช่นนี้ไป่ชิวหรานจึงสามารถตรวจสอบพลังของเส้นใยลำแสงเสร็จสิ้นภายในระยะเวลาเพียงครึ่งปี!