ข้าก็แค่กลั่นลมปราณ 3,000 ปี - บทที่ 583 เข้ามา อู่เล่อ!

บทที่ 583 เข้ามา อู่เล่อ!

บทที่ 583 เข้ามา อู่เล่อ!

ซาหลงที่บาดเจ็บสาหัสถูกกระชากให้ตื่นขึ้นในทันที!

เขายืนขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนจะก้าวไปด้านหน้าเพื่อตั้งหลัก พื้นดินของเกาะสั่นสะเทือน อีกทั้งโลหิตยังทะลักออกจากบาดแผลขนาดใหญ่ราวกับว่ามันไม่จำเป็นต้องใช้เลือดในการหล่อเลี้ยงร่างกาย

ไป๋ชิวหรานควบคุมพลังของหุ่นกลเซียนยักษ์อย่างเต็มกำลัง พลังเหนือธรรมชาติรุนแรงเกินกว่าจะจินตนาการ ศีรษะทั้งสามของมันถูกตัดออกเกือบหมดสิ้น จนเหลือเพียงเนื้อส่วนน้อยที่เชื่อมลำคอและศีรษะเอาไว้เพื่อไม่ให้ร่วงหล่นสู่พื้น

ทว่ามันยังไม่ตาย มันหันศีรษะที่ห้อยโหนไปอย่างน่าขยะแขยง เวลานี้… แววตาพลันจับจ้องหุ่นกลเซียนยักษ์ด้วยท่าทางทั้งประหลาดใจ โกรธ และสับสน

เส้นใยลำแสงนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นบนบาดแผลของมัน ก่อนจะควบแน่นคล้ายกับพยายามเย็บแผล และเพียงพริบตา ทุกสิ่งก็กลับคืนสู่สภาพเดิมอย่างรวดเร็ว

“นี่สินะ คือความสามารถใหม่ที่เจ้าได้เรียนรู้? มันควรจะเรียกว่าอะไร การฟื้นฟูที่รวดเร็วเหนือแสงหรือ? แต่ดูเหมือนเจ้ายังไม่เข้าใจมันอย่างแท้จริง”

ไป๋ชิวหรานกล่าวผ่านหุ่นกลเซียนยักษ์

“เดิมทีความสามารถของเจ้าน่าจะพัฒนาให้กลายเป็นอมตะที่น่ารำคาญ… น่าเสียดายแล้วซาหลง”

ในเวลานี้ซาหลงกลับมาสงบลงอีกครั้ง มันรู้สึกโกรธและกล่าวถามอย่างสับสน

“อู่เล่อ เหตุใดคิดสังหารข้า?! เราเป็นสหายร่วมเผ่าพันธุ์ไม่ใช่หรือ?!”

“เรื่องนั้น…”

ไป๋ชิวหรานคิดอยู่สักครู่ก่อนจะกล่าวตอบ

“สหายร่วมเผ่าพันธุ์เป็นสิ่งที่พวกเจ้าทึกทักเอาเอง! ข้าไม่เคยกล่าวเช่นนั้น… แต่พวกเจ้าก็ปฏิบัติต่อข้าเป็นอย่างดี ว่าตามตรงนะซาหลง ข้ามีความรู้สึกที่พิเศษกับเผ่ายักษาจริง ๆ แต่ตราบใดที่พวกเจ้ายังมีชีวิตอยู่ในทุกวัน… ทุกปี เพียงแค่พวกเจ้าหิว มีสิ่งมีชีวิตมากมายจะถูกบดขยี้อย่างไร้ความปรานี! สิ่งมีชีวิตในโลกวัตถุจะตายจนหมดสิ้น …ซาหลง ข้าเป็นสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ในโลกเหล่านั้น ในความคิดข้า ตอนนี้จึงจำเป็นต้องกำจัดห่วงโซ่อาหารสูงสุดเช่นพวกเจ้าเสีย! ข้าต้องกลืนกินสหายร่วมเผ่าพันธุ์ทั้งหมดของเจ้า และข้าเลือกเจ้าเป็นคนแรก!”

“ไอ้…”

ซาหลงอดไม่ได้ที่จะสบถ เขาเผยกรงเล็บคมปลาบก่อนจะคำรามลั่น

“ไปลงนรกซะ!”

กรงเล็บยักษ์พุ่งทะยานเข้ามาอย่างรวดเร็ว พลังของยักษานั้นน่าสะพรึงกลัวอย่างแท้จริง มันสามารถทำลายดวงดาวและดวงอาทิตย์ได้เพียงสะบัดมือ แม้จะเป็นเพียงการฟาดฟันในท่ามาตรฐาน แต่พลังของมันก็ยังนับว่าต้องหวั่นเกรง

ไป๋ชิวหรานควบคุมหุ่นกลเซียนยักษ์ให้หลบไปด้านข้าง ทำเอากรงเล็บยักษ์ของซาหลงกรีดผ่านหน้าอกและท้องของหุ่นกลเซียนยักษ์ ก่อนที่ไป๋ชิวหรานจะควบคุมให้หุ่นกลเซียนยักษ์ยกฝ่ามือขึ้นและออกแรงชกอย่างรุนแรง พละกำลังมหาศาลกระแทกเข้ากับกรงเล็บของซาหลงทันที ทำให้กรงเล็บทรงพลังแตกออกเป็นสองส่วน

“เจ้าไม่คู่ควรจะต่อสู้กับข้า! ซาหลง แม้เจ้าจะปลุกความสามารถแห่งการเป็นอมตะได้โดยสมบูรณ์ เจ้าก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า”

ขณะนั้นไป๋ชิวหรานควบคุมหุ่นกลเซียนยักษ์ให้คว้าแขนของซาหลงเอาไว้พร้อมกล่าวเสียงทุ้ม

“ถ้าจำไม่ผิด กลิ่นอายของข้าประกอบด้วยแนวคิดของสวรรค์ริษยา ซึ่งมันคงจะมาจากยักษาที่ทรงพลังที่สุดในประวัติศาสตร์ของพวกเจ้าที่มีนามว่าราชาจอมละโมบ ความสามารถของมันคือความแข็งแกร่งไร้สิ้นสุดใช่หรือไม่? และความสามารถนี้ในร่างกายของข้าถูกพัฒนาและวิวัฒนาการหลายครั้ง แต่อย่างไรมันก็ไม่ใช่สิ่งที่ดีสำหรับข้านัก… ซาหลง แนวคิดข้ามาจากยักษาผู้ทรงพลงที่สุด และข้าคือสวรรค์ริษยาที่แข็งแกร่งที่สุดในประวัติศาสตร์แห่งสวรรค์ เจ้าจึงไม่มีวันเอาชนะข้าได้”

หุ่นกลเซียนยักษ์ย่อตัวลงเล็กน้อย จนอุ้งเท้าของซาหลงเคลื่อนผ่านศีรษะไปอย่างฉิวเฉียด …ลมกรรโชกแรงทำให้โลกวัตถุใกล้เคียงระเบิด นี่คือโอกาสที่มังกรสามเศียรไม่อาจหลบหนี! หุ่นกลเซียนยักษ์จึงยกมือขึ้นสูงพลางกำหมัดแน่น พร้อมกับชกหนัก ๆ เข้าที่หัวใจของซาหลง

โลหิตพวยพุ่งออกจากร่างกายไร้สิ้นสุด ในขณะเดียวกันก็มีลำแสงประหลาดเปล่งประกายออกมาด้วย

มันตั้งใจผนึกกำปั้นของหุ่นกลเซียนยักษ์ไว้ในกล้ามเนื้ออกของตน ด้วยแรงกระตุ้นจากสถานการณ์วิกฤตและยังอยู่ใกล้กับเสาศักดิ์สิทธิ์ ทำให้ความสามารถของมังกรสามเศียรยังคงพัฒนาต่อไป

แต่ไป๋ชิวหรานไม่ยอมให้มันใช้โอกาสนี้เพื่อจับกุมเขา หุ่นกลเซียนยักษ์กระชับฝ่ามือบีบหัวใจของซาหลงอย่างโหดเหี้ยม ก่อนจะฉีกกล้ามเนื้อที่กีดขวางทั้งหมดออกมา

“ข้าไม่ใช่ยักษา! ข้าคือบรรพชนเซียนแห่งแดนเซียน! คือจักรพรรดิภูตผี และบรรพชนกระบี่แห่งเผ่าพันธุ์มนุษย์ สิ่งที่ข้าต้องปกป้องคืออาหารที่พวกเจ้าชื่นชอบ ทั้งหมดคือสหายร่วมเผ่าพันธุ์ คนรักของข้า บุตรหลาน ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้ากลืนกินทุกสิ่งตามใจชอบ!”

ไป๋ชิวหรานถอยหลังไปสองสามก้าวก่อนจะโยนหัวใจที่แหลกสลายลงบนพื้นอย่างไม่แยแส

“นี่เป็นเรื่องของการอยู่รอด ไม่มีความคับข้องใจส่วนตัว ตราบใดที่ยักษายังคิดกลืนกินโลกเพื่อเป็นอาหาร เราทั้งสองฝ่ายจะเป็นปรปักษ์ตราบชั่วกัลป์! ข้ายอมทำสิ่งที่ไร้ยางอาย ต่อให้เจ้าจะเกลียดชังและสาปแช่ง ข้าก็จะน้อมรับไว้ทั้งหมด เพราะทั้งหมดนี้คือความต้องการของข้า…”

เขามองตรงไปที่ซาหลงก่อนจะกล่าวเคร่งขรึม

“อย่างไรก็ตาม ในฐานะจักรพรรดิภูตผี ข้าจะไม่ทำลายวิญญาณหรือสังหารเจ้า นี่คือคำสัญญา…”

“คราวแรกข้าโกรธมาก แต่หลังจากได้ยินสิ่งที่เจ้ากล่าว ข้ารู้สึกถึงความสงบบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้”

ซาหลงบ้วนโลหิตคำใหญ่ ความโกรธบนใบหน้าผ่อนคลายลง แต่กลิ่นอายบนร่างกายกลับลึกล้ำและยิ่งอันตรายมากขึ้น

“ข้าเพิ่งสังเกตว่าความสามารถของข้ายังคงเพิ่มขึ้น มันไม่ใช่ว่าข้าไม่มีโอกาสชนะหรอก… อู่เล่อ”

ไป๋ชิวหรานมองอีกฝ่ายก่อนจะตระหนักถึงลำแสงนับไม่ถ้วนที่เปล่งประกายออกมา ความเร็วในการฟื้นฟูของมันเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง บาดแผลขนาดใหญ่ที่ลำคอและรูโหว่ที่หน้าอกค่อย ๆ ผสานเข้าหากัน ทั้งหมดถูกรักษาอย่างรวดเร็ว

“อย่างที่เจ้าพูด เราเข้าใจดีว่าการกลืนกินบ้านเกิดและวิญญาณของสิ่งมีชีวิตที่มีสติปัญญาเหล่านั้นเป็นเรื่องไม่ดี และสักวันพวกมันย่อมกลับมาจัดการกับเรา นี่จึงเป็นเหตุผลที่เราต้องรักษาพิธีกรรมการล่าสัตว์เอาไว้ ดังนั้นการทรยศของเจ้าสมเหตุผลแล้ว หากข้าเป็นเจ้า… ข้าก็จะทำเช่นเดียวกัน”

ซาหลงสูดลมหายใจลึกก่อนจะคำรามลั่น

“อย่างไรเสีย ไม่ใช่เจ้าเพียงคนเดียวที่บรรลุ! อู่เล่อ ข้าคือเผ่ายักษา ข้ายอมสละชีพเพื่อสืบสานความรุ่งโรจน์ของเผ่าพันธุ์! ต่อให้ข้าไม่สามารถเอาชนะเจ้าและตายตกในวันนี้ แต่ข้าจะใช้กำลังทั้งหมดที่มีเพื่อหนีออกจากที่นี่และบอกกล่าวมันกับผู้เฒ่าของเราถึงการดำรงอยู่ของเจ้า! นี่คือสิ่งที่ข้าตระหนักในเวลานี้!”

ซาหลงกำหมัดแน่นก่อนส่งเสียงตะโกน

“เข้ามาเลย อู่เล่อ!”

ไป๋ชิวหรานขยับแขนก่อนจะปลดปล่อยพลังปราณที่แท้จริงด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี ร่างวิญญาณและร่างหุ่นกลเซียนยักษ์ผสานเป็นหนึ่งเดียวก่อนจะเข้าสู่สถานะพร้อมต่อสู้ขั้นสูงสุด

อาวุธนับไม่ถ้วนโผล่ออกจากห้วงอวกาศด้านหลังของหุ่นกลเซียนยักษ์ ก่อนจะปลดปล่อยจิตสังหารรุนแรงพลางกระชับกระบี่ยาวในมือไว้แน่น และขาก็ก้าวถอยหลังไปอย่างเชื่องช้า

เสียงคำรามดังกึกก้อง! หุ่นกลขนาดยักษ์ปลดปล่อยอาวุธทั้งร้อยออกจากด้านหลัง …ปราณกระบี่สว่างวาบกระจัดกระจายออกนับไม่ถ้วน และทั้งหมดพุ่งเข้าหาซาหลงด้วยพลังมหาศาล!!