ข้าก็แค่กลั่นลมปราณ 3,000 ปี - บทที่ 584 ตุ๊กแกหางด้วน
บทที่ 584 ตุ๊กแกหางด้วน
บทที่ 584 ตุ๊กแกหางด้วน
เมื่อเผชิญหน้ากับลำแสงกระบี่ที่ชวนปวดหัวตรงหน้า ซาหลงเข้าใจทันทีว่าเขาไม่มีวันเป็นคู่ต่อสู้ของ ‘เผ่าพันธุ์’ ที่พิการและแคระแกร็นนี้ได้
ยักษามีพลังเหนือธรรมชาติที่เป็นสิ่งทดแทนพลังการต่อสู้ที่ขาดหายไป แต่ก็ถือได้ว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังมากที่สุด
ทักษะสิ่งมีชีวิตใด ๆ ในวัตถุล้วนแต่ไร้ประโยชน์เมื่ออยู่ต่อหน้าพวกมัน เผ่ายักษามีจิตใจเป็นหนึ่งเดียวกัน พวกมันเหลือเพียงสิบสามตัวในเผ่าพันธุ์และยังกลมเกลียวกันอย่างยิ่ง เป็นไปไม่ได้เลยที่พวกมันจะต่อสู้กันเอง ดังนั้นพวกมันจึงต้องสามัคคีกันเพื่อเอาชีวิตรอดต่อไป เวลานี้เมื่อเผชิญหน้ากับทักษะการต่อสู้ที่งดงาม มันกลับรู้สึกไม่คุ้นเคยขึ้นมา
ยกเว้นผู้เฒ่าของเผ่าที่รอดชีวิตจากความวุ่นวายที่ราชาจอมละโมบสร้างขึ้น …ยักษาตัวอื่น ๆ ก็ไร้ซึ่งทักษะการต่อสู้อย่างแท้จริง
สำหรับไป๋ชิวหราน แม้ว่าสวรรค์ริษยาจะสืบทอดแนวคิดของราชาจอมละโมบ และมีคฤหาสน์สีม่วงที่ไร้จำกัด อีกทั้งยังสามารถวิวัฒนาการได้ แต่ทุกครั้งที่สวรรค์ริษยาถือกำเนิดขึ้น …ทุกสิ่งจะถูกลบล้าง
ไป๋ชิวหรานเริ่มจากศูนย์ และพัฒนาตนเองทีละก้าวกว่าจะมาถึงความแข็งแกร่งในปัจจุบันได้
และช่วงเวลานั้นที่เขามีชีวิตเป็นช่วงที่เผ่าพันธุ์ปีศาจเริ่มล่าถอย เผ่าพันธุ์มนุษย์เสื่อมโทรม และเผ่าพันธุ์ปีศาจเริ่มรุกราน
เป็นเพราะผู้ฝึกตนจากสำนักกระบี่ชิงหมิง เจ้าสำนักชิงหมิง ผู้ฝึกตนแห่งแผ่นดินในเวลานั้นทะยานขึ้นสู่สวรรค์ และกลายเป็นเซียนที่แท้จริงท่ามกลางเหล่าเซียน
เพราะเหตุนี้ เฒ่าไป๋จึงอยู่ในโลกวัตถุตั้งแต่แรก และเขาสร้างรอยเท้าที่แข็งแกร่งเปรอะเปื้อนด้วยโลหิตทุกย่างก้าว ต่อสู้ในสมรภูมิรบนับไม่ถ้วน จนกว่าจะมาถึงจุดที่ยืนอยู่ในทุกวันนี้
ในแง่ของทักษะการต่อสู้ อาจกล่าวได้ว่ามีเพียงจักรพรรดิเซียนองค์แรกเท่านั้นที่สามารถเทียบเทียมกับเขาได้
ต่อให้ซาหลงมีกระบี่คู่ในมือ ปลดปล่อยปราณกระบี่ออกมาได้ แต่มันก็ไม่มีวันที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของเขา
อย่างไรก็ตาม ซาหลงเข้าใจดีว่าหากปล่อยโอกาสหลบหนีหลุดลอยไปแล้ว หลังจากนี้มันจะไม่สามารถหลบหนีได้อีกต่อไป
สุดท้ายมันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเผชิญหน้ากับปราณกระบี่ที่มากด้วยอันตรายตรงหน้า… มันเผชิญหน้ากับความยากลำบากอย่างไร้ความลังเล และวางมือของตนเองเอาไว้ด้านหน้าอย่างยินยอม
กระบี่ปลดปล่อยลำแสงประหลาด จนแขนของมังกรสามเศียรฉีกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยก่อนจะร่วงหล่นสู่พื้นเกาะ ในขณะที่ซาหลงเองก็ไม่คิดหันหลังกลับมา! มันทิ้งหนึ่งศีรษะที่หลุดจากบ่าออกไว้บนเกาะ ก่อนจะหลบหนีไปด้วยศีรษะทั้งสองที่เหลือ!
เมื่อเห็นเช่นนี้ ไป๋ชิวหรานก็เคลื่อนไหวทันที! เขาปลดปล่อยปราณกระบี่ในมือออกมาอย่างรวดเร็ว และในขณะที่พุ่งทะยานเข้ามา มือก็ยังดึงหอกขนาดใหญ่ออกจากมิติอวกาศ… หอกยักษ์อันวิจิตรนี้นับว่าทรงพลังยิ่ง มันเต็มไปด้วยกำลังของกองทัพเซียน และใช้ไล่ล่าซาหลงราวกับอสรพิษร้าย!
ซาหลงไม่คิดชักช้า มันรีบเคลื่อนไหวทันทีเมื่อเห็นว่าหุ่นกลเซียนยักษ์ด้านหลังปลดปล่อยพลังทุกสิ่งเข้าใส่
ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ศีรษะข้างหนึ่งของซาหลงถูกยิงจนระเบิดออก! เศษเนื้อและโลหิตกระจัดกระจายทั่วท้องฟ้า บดบังสายตาของหุ่นกลเซียนยักษ์ ทว่าซาหลงยังคงวิ่งต่อไปแม้จะสูญเสียศีรษะไปอีกหนึ่ง มันก็ใช้ศีรษะด้านซ้ายที่เหลือหันกลับมาและระมัดระวังการโจมตีของไป๋ชิวหราน ในขณะเดียวกัน มันก็ตระหนักได้ว่าตนเองอยู่นอกระยะการโจมตีของไป๋ชิวหรานแล้ว
“ข้าไม่มีวันปล่อยเจ้าหนีไปหรอก!”
หุ่นกลเซียนยักษ์พลิกฝ่ามือ ก่อนจะกระชับหอกในมือแน่น เล็งแผ่นหลังของซาหลง แล้วเขวี้ยงออกไปในฉับพลัน
หอกขนาดใหญ่กลายเป็นลำแสพุ่งทะยานไปด้านหน้าแทงทะลุแผ่นหลังของซาหลง! ทันใดนั้น ซาหลงยกก็หางขึ้นปิดกั้นแผ่นหลังและใช้มันกระแทกหอกให้กระเด็นออกไป
แต่ผิดพลาด…
ตูม!
มีเสียงแผ่วเบาดังขึ้นในห้วงมิติ หางของซาหลงถูกหอกทิ่มแทง! ซาหลงอ้าปากต้องการจะกัดมันออกไป ก่อนจะลากหางที่ขาดเปรอะเปื้อนออกสู่ชายหาดทิศใต้
“ข้าขอตัวก่อน”
ซาหลงหอบหนักก่อนจะกระโดดลงสู่ห้วงมหาสมุทรว่างเปล่าทันที
“ฝันซะเถอะไอ้ตุ๊กแกหางด้วน! ข้าจะไม่มีวันให้เจ้าหนีหรอก!”
ระลอกคลื่นปรากฏในอากาศด้านหลังของหุ่นกลเซียนยักษ์ ความผันผวนปรากฏก่อนที่หุ่นกลเซียนเนรมิตจะดึงขวานยักษ์ทั้งสี่ออกมาจากมิติและขว้างออกไปตามทิศทางของซาหลง!
ขวานยักษ์ทั้งสี่หมุนอย่างรวเเร็วเป็นกงจักรที่สร้างพายุกรรโชกในอวกาศ พัดเอาวัตถุใกล้เคียงถอยห่าง… มันพุ่งทะยานเข้าหาซาหลงที่อยู่กลางอากาศอย่างแม่นยำ
ซาหลงกรีดร้องลั่นก่อนจะร่วงหล่นสู่มหาสมุทรแห่งความว่างเปล่า
กระแสพลังงานมหาศาลภายในมหาสมุทรความว่างเปล่าทะลักออกมา พายุพลังงานไร้สิ้นสุดปรากฏตัว จนซาหลงไม่อาจลอยตัวขึ้นมาได้อีกต่อไป แต่หุ่นกลเซียนยักษ์ดึงหอกดำออกมาอีกครั้งก่อนจะติดตามซาหลงลงสู่มหาสมุทรแห่งความว่างเปล่าอย่างไม่ลังเล
ปราการป้องกันจาง ๆ ปรากฏขึ้นบนวัสดุของหุ่นกลเซียนยักษ์ มันดำดิ่งลงสู่มหาสมุทรแห่งความว่างเปล่า แน่นอนว่าภายในห้วงมหาสมุทรมากด้วยพลังไร้สิ้นสุด ซาหลงมีขวานยักษ์ทั้งสี่ติดอยู่ที่ไหล่และขาอย่างแน่นหนา
แขนของมันหายไปแล้ว และขาของมันขาดวิ่นจนแทบจะหลุดลอยไป แต่สุดท้ายแล้วมังกรสามเศียรก็ยังแข็งแกร่งมาก ทั้งหมดเป็นเพราะความสามารถของเผ่าพันธุ์ยักษาที่ได้รับตั้งแต่กำเนิด
มันอ้าปากขอเพื่อกลืนกินพลังความปั่นป่วนภายในมหาสมุทรแห่งความว่างเปล่า โดยไม่สนใจว่าสิ่งนี้จะทำลายอวัยวะภายในของมันหรือไม่ ซาหลงโคจรพลังแห่งความโกลาหลในกายอย่างรวดเร็ว! จากนั้นร่างกายของมันดีดตัว ทะยานขึ้นสู่อากาศและว่ายตรงไปด้านหน้าอย่างสุดกำลัง!
ไป๋ชิวหรานออกแรงผลักด้วยกำลังทั้งหมด เวทวงแหวนปรากฏขึ้นใต้ฝ่าเท้าของหุ่นกลเซียนยักษ์ และพลังที่ปลดปล่อยออกจากวงแหวนแวทยิ่งทำให้ความเร็วของหุ่นกลเซียนยักษ์เพิ่มขึ้น… มันไล่ตามซาหลงอย่างไม่ลดละ
ขณะที่กำลังว่ายน้ำ หุ่นกลเซียนยักษ์เหวี่ยงกระบี่ในมือ ปราณกระบี่นับไม่ถ้วนพุ่งทะยานออกมาพร้อมทำลายพลังใกล้เคียงทั้งหมดจนเหลือเพียงสุญญากาศ ก่อนที่ปราณกระบี่จะพุ่งเข้าใส่ร่างของซาหลงจากด้านหลัง และตัดทุกสิ่งอย่างจนแยกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
โลหิตสาดกระเซ็น! ศพของซาหลงหายไปในมหาสมุทรแห่งความว่างเปล่า อย่างไรก็ตาม ศีรษะที่ขาดวิ่นของมันได้เกิดเส้นใยลำแสงนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นในความว่างเปล่า ก่อนจะเย็บทุกสิ่งเข้าด้วยกัน ..จนกลายเป็นร่างซาหลงที่เล็กลงสองร่าง! จากนั้น… มังกรน้อยทั้งสองก็แยกออกจากกัน และว่ายน้ำออกไปทั้งซ้ายและขวาทันที
ขณะเดียวกัน เมื่อไป๋ชิวหรานยังไม่ทันสังเกต แขนขาที่กระจัดกระจายอยู่บนเกาะซึ่งถูกตัดขาดก่อนหน้านี้ปรากฏเส้นใยลำแสงออกมาก่อนจะก่อเป็นร่างกายที่สมบูรณ์ หางของมันเผยอาวุธปืนใหญ่ร้ายแรง ก่อนจะวิ่งไปทางซ้ายของหุ่นกลเซียนยักษ์ ติดตามมังกรน้อยทั้งสองไปอย่างรวดเร็ว
และเมื่อมือที่ขาดวิ่นทั้งสองกลับมามีชีวิต มันคืบคลานราวกับแมงมุม แล้วพุ่งไปอีกฝั่งหนึ่งของเกาะอย่างรวดเร็ว
หุ่นกลเซียนยักษ์ยกมือขึ้นพร้อมขว้างกระบี่ออกไปสังหารมังกรทางซ้ายโดยไม่ต้องคิด ในเวลาเดียวกันก็เกิดระลอกคลื่นในอากาศ คันธนูขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นในมือของหุ่นกลเซียนยักษ์ ลูกศรพุ่งทะยานออกไปทางมังกรน้อยทางขวา
ในเวลาเดียวกัน มือที่ถูกตัดออกทั้งสองได้พบเจอกับวงแหวนเวทล่องลอยในอากาศ ก่อนจะมีอสนีบาตเพลิงปรากฏออกจากวงแหวนเวท และแผดเผามือที่ถูกตัดทิ้งทั้งสองนั้นให้กลายเป็นเถ้าถ่านในพริบตา!
