ข้าก็แค่กลั่นลมปราณ 3,000 ปี - บทที่ 592 ขอบเขตลดลง

บทที่ 592 ขอบเขตลดลง

บทที่ 592 ขอบเขตลดลง

ลำแสงสองดวงพุ่งทะยานอยู่ภายในความว่างเปล่า ทั้งสองไม่ต่างจากอุกกาบาตที่เคลื่อนไหวด้วยความเร็วแสง

อย่างไรก็ตาม นี่คือห้วงจักรวาลอันกว้างใหญ่ ดังนั้นความเร็วของลำแสงนี้จึงเกินกว่าที่อารยธรรมอื่น ๆ จะสามารถจินตนาการได้

“ไอ้บัดซบ หยุดเดี๋ยวนี้!”

ไป๋ชิวหรานไล่ตามหลังขณะที่สะบัดมือครั้งแล้วครั้งเล่า วารีสารทกระจ่างฟ้าในมือของเขาปลดปล่อยปราณกระบี่คมปลาบออกไปนับไม่ถ้วน บ้างก็ปะทะกับสายธารแห่งความว่างเปล่าก่อให้เกิดระลอกคลื่นขนาดใหญ่ บ้างก็ก่อเกิดพายุพลังงาน บ้างก็ร่วงหล่นใส่ซากปรักหักพังของโลกวัตถุที่ว่างเปล่า

นอกจากนี้ เขายังจดจำได้ดีว่ายักษารูปร่างตั๊กแตนตำข้าวตัวนี้มีนามว่าฉีเก๋อ แต่ว่าผู้เฒ่าและคนอื่น ๆ ไม่เคยบอกกล่าวถึงความสามารถของฉีเก๋อสักครั้ง

เขาไม่ได้คาดหวังว่านอกจากผู้เฒ่าและพี่ใหญ่เจ๋อลู่แล้ว ฉีเก๋อจะครอบครองพลังเหนือธรรมชาติด้วย และการล่องหนเป็นความสามารถที่หาตัวจับได้ยากยิ่ง

ความสามารถในการล่องหนของฉีเก๋อนี้ไม่อาจประมาทได้เลย ไม่เพียงแต่สามารถซุกซ่อนรูปร่างใหญ่โตของเหล่ายักษา แต่มันยังสามารถหลบซ่อนกลิ่นอายพลังงานและลมหายใจ ทั้งยังปิดกั้นจิตสำนึกและความคิดได้ทั้งหมด

อาจกล่าวได้ว่าล่องหน

ความสามารถในการล่องหนนี้หาพบได้ยาก แต่มันเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมมากหากใช้ภายในห้วงแห่งความว่างเปล่า

เมื่อจิตสำนึกเทวะของไป๋ชิวหรานตรวจสอบสถานที่ เขาก็ไม่อาจสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของฉีเก๋อแม้แต่น้อย แต่เป็นเพราะฉีเก๋อเห็นเขาสังหารเฟยอิน และทำลายชีวิตที่กำลังจะถือกำเนิดใหม่จากศพของทั่วอิ้นปี่กับซูเล่อ จิตใจของมันจึงกำลังหวั่นไหวทำให้ไป๋ชิวหรานค้นพบการมีอยู่ของมันได้

ยิ่งไปกว่านั้น เพราะไม่รู้ว่ายักษาตั๊กแตนตัวนี้เกิดมาพร้อมปีกเช่นเดียวกับยักษาคนอื่น ๆ หรือไม่ แต่การเคลื่อนไหวของมันในห้วงแห่งความว่างเปล่านี้ไวจนดูไม่เหมือนกับยักษาคนอื่น ๆ บางครั้งมันทำให้ไป๋ชิวหรานรู้สึกว่ามันรวดเร็วยิ่งกว่าผู้ฝึกตนขอบเขตเซียนที่ใช้กระบี่บินเสียอีก

ปราณกระบี่ของเขากระจัดกระจายออกไปอย่างต่อเนื่อง แต่มีเพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้นที่โจมตีฉีเก๋อได้สำเร็จ!

อย่างไรก็ตาม เขาไม่อาจปล่อยให้มนุษย์ตั๊กแตนนี้หลบหนีไปได้ มิฉะนั้นผู้เฒ่าจะต้องทราบถึงการมีอยู่ของอารยธรรมยิ่งใหญ่บนสายธารแห่งความว่างเปล่า และกลับมาคุกคามพวกเขาอย่างแน่นอน ไป๋ชิวหรานจะต้องไล่ตามและสังหารมันเท่านั้น

และเมื่อไป๋ชิวหรานกระวนกระวาย ฝ่ายฉีเก๋อเองก็กังวลมากด้วยเช่นกัน

มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น?!

ยักษาตั๊กแตนกรีดร้องในใจขณะเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงเพื่อหลบหนี

เดิมทีมันต้องการกลับมาดูว่าพี่ใหญ่เจ๋อลู่จะทำสิ่งใดกับเฟยอินหรือไม่ เพราะโดยปกติแล้ว มันมองเห็นแววตาและความปรารถนาของพี่ใหญ่เจ๋อลู่เสมอมา เพราะสิ่งที่ชายคนนั้นแสดงออกมันมากยิ่งกว่าสหายร่วมเผ่าพันธุ์คนอื่น ๆ

แน่นอนว่าเจ๋อลู่ไม่รู้ตัว

หลังจากเดินทางไปสักพัก ฉีเก๋อก็ขอผู้เฒ่าของเผ่าเพื่อกลับมาตรวจสอบสถานการณ์ เพราะกังวลเรื่องความปลอดภัยของเฟยอิน ครั้นผู้เฒ่าเห็นด้วยกับสิ่งนี้จึงปล่อยให้เขากลับมา

บัดนี้มันกลายเป็นเรื่องราวที่คาดไม่ถึง มันใช้พลังเหนือธรรมชาติในการล่องหนเพื่อซุ่มดูอย่างลับ ๆ เพียงเพื่อเฝ้ามองฉากพลอดรักของเฟยอินและเจ๋อลู่ และมองดูการกำเนิดใหม่ของทั่วอิ้นปี่และซูเล่อ

แต่เรื่องราวประหลาดกลับปรากฏขึ้น เมื่อความแข็งแกร่งของแขกไม่ได้รับเชิญนั้นเกินกว่าจะคาดเดา แม้เฟยอินและเจ๋อลู่ยังไม่อาจต่อต้านคนผู้นั้นได้ ฉีเก๋อเฝ้ามองอยู่อย่างลับ ๆ และยังไม่สามารถช่วยเหลือได้ ทำได้เพียงมองทั้งสองตายตกไปต่อหน้า

เดิมทีมันต้องการหลบหนีเพื่อแจ้งให้ผู้เฒ่าของเผ่าทราบโดยไม่คิดเปิดเผยตัวตนให้สิ่งมีชีวิตประหลาดนี้รับรู้ จากนั้นค่อยรวมพลังของเผ่าพันธุ์เพื่อบดขยี้มัน แต่มันไม่คาดคิดว่าการที่จิตใจของมันวูบไหวเพียงเสี้ยววินาทีเมื่อเห็นเฟยอินถูกสังหารต่อหน้าจะกลายเป็นการเปิดตำแหน่งของตนเองเสียได้

ฉีเก๋อและเจ๋อลู่ต่างเป็นนักสู้ภายในเผ่ายักษา และทั้งคู่ก็ตระหนักถึงความสามารถของตนที่ได้รับจากเสาศักดิ์สิทธิ์เป็นอย่างดี

ความสามารถของเจ๋อลู่คือหนามแหลมปกคลุมร่างกาย และมันสามารถแปรเปลี่ยนเป็นเกราะได้ …ซึ่งแข็งแกร่งมากพอที่จะต่อต้านพายุพลังงานอันทรงพลังในห้วงแห่งความว่างเปล่า และยังสามารถยิงออกไปราวกับกระสุนปืนใหญ่ กล่าวได้ว่ามันแข็งแกร่งพอที่จะทะลวงทุกสิ่ง ทำลายปราการป้องกันภายในโลกวัตถุมาแล้วมากมาย

เมื่อเปรียบเทียบกับความสามารถของเจ๋อลู่แล้ว ฉีเก๋อมีความสามารถในการล่องหน และปีกด้านหลังของมันทำให้มันเป็นนักสู้ที่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็ว นับว่าเป็นมือสังหารแห่งความว่างเปล่านี้อย่างแท้จริง

การเคลื่อนไหวของมันรวดเร็วที่สุดภายในบรรดายักษา ทั้งยังรวดเร็วยิ่งกว่าผู้เฒ่าของเผ่าด้วย แต่มันไม่เข้าใจว่าเหตุใดสิ่งมีชีวิตที่กำลังไล่ล่ามันนี้จึงครอบครองพลังยิ่งใหญ่ทัดเทียมเผ่าพันธุ์ของตน ทั้งยังรวดเร็วและสามารถติดตามมันได้อย่างกระชั้นชิด

แม้มันจะหลบปราณกระบี่ที่พุ่งเข้ามาได้ แต่บางทีก็ยังไม่อาจหลบทัน และปราณกระบี่มากมายนี้ทำให้มันรู้สึกอึดอัดไม่อาจหายใจได้ทั่วท้อง สุดท้ายแล้วพลังการป้องกันของมันนับว่าต้อยต่ำ หากกล่าวเปรียบเทียบกันแล้ว มันไม่ได้เก่งกาจไปกว่าทั่วอิ้นปี่นัก

ปราณกระบี่ที่บุกโจมตีมันในเวลานี้สร้างความเสียหายให้กับปีกบนหลัง ร่างกายนี้จึงเต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์

แต่อย่างไรแล้วมันก็ยังมีเจตจำนงคิดแจ้งข่าวนี้ให้กับผู้เฒ่าแห่งเผ่าพันธุ์

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ฉีเก๋อก็พยายามระงับความหวาดกลัวและสงบจิตใจโดยเร็ว เวลานี้มันต้องเพิกเฉยต่อความเหนื่อยล้าที่มี และบินต่อไปด้วยความเร็วสูงตามแนวระนาบของสายธารแห่งความว่างเปล่า

ผู้เฒ่าของเผ่าอยู่ไม่ไกลจากต้นน้ำมากนัก หากมันยังสามารถประคองสถานการณ์ได้อีกสักหน่อย หนทางคงไม่ยาวไกลนัก!

…

“บัดซบ เร็วเป็นบ้า!”

ไป๋ชิวหรานที่กำลังไล่ตามฉีเก๋อสบถ หลังจากคิดไตร่ตรองครู่หนึ่ง เขาหยิบขวดยาอายุวัฒนะออกมาจากกระเป๋าพร้อมมองมันด้วยความลังเล

นี่คือยาอายุวัฒนะสำหรับก่อสร้างรากฐานที่เขาสร้างขึ้นจากแก่นแท้ของบ่อก่อสร้างรากฐานภายในแดนเซียนกลาง เขาใช้พลังปราณที่แท้จริง และโคจรพลังของคฤหาสน์สีม่วงลงไป มันจะทำให้เขาสามารถก่อสร้างรากฐานได้อย่างรวดเร็ว

หลังจากไป๋ชิวหรานกินยาอายุวัฒนะนี้ แน่นอนว่าพลังปราณแก่นแท้ในร่างกายของเขาจะทะลุทะลวงไปอีกระดับ มันจะแข็งแกร่งขึ้น และแน่นอนว่าความเร็วของเขาจะเพิ่มขึ้นด้วย

อย่างไรก็ตาม หลังจากกินไปแล้ว เขาจะต้องจ่ายราคา… เพราะขอบเขตขั้นรากฐานเสมือนของเขาถูกแบ่งออกอย่างสมบูรณ์ ทั้งหมดนี้ขึ้นอยู่กับอัตราส่วนของพลังวิญญาณที่แท้จริงและพลังปราณแก่นแท้ในร่างกาย แม้ว่าปราณจะเพิ่มรวดเร็ว แต่ความเร็วในการควบแน่นของมันไม่อาจเทียบเท่าพลังปราณแก่นแท้ ดังนั้นเมื่อกินยาอายุวัฒนะนี้แล้ว ความแข็งแกร่งของไป๋ชิวหรานจะเพิ่มขึ้น แต่ขอบเขตของเขาจะลดลง

“ไม่มีเวลาจะลังเลอีกแล้ว!”

เมื่อตระหนักได้เช่นนี้แล้ว เขาก็เปิดจุกและกลืนยาลงไปอึกใหญ่

ทันทีที่น้ำอมฤตไหลเข้าสู่ร่างกาย ลำคอของเขาพลันร้อนผ่าวจนไปถึงตันเถียน ความร้อนไหลเวียนไปทั่วร่างกายและเริ่มตอบสนองเขาทันที

ร่างกายของไป๋ชิวหรานในเวลานี้ พลังปราณแก่นแท้เพียงเล็กน้อยที่เหลืออยู่กลายเป็นหลุมดำขนาดใหญ่ และพลังงานภายในสายธารแห่งความว่างเปล่าถูกเขาดูดซับ คลื่นพายุพลังงานรุนแรงบนสายธารแห่งความว่างเปล่าเชื่อมต่อกับไป๋ชิวหราน ก่อนจะโคจรควบแน่นภายในจุดจื่อฝู่

ไป๋ชิวหรานร้องคำราม จุดจื่อฝู่ในร่างกายระเบิดออกมา ก่อนที่พลังปราณที่แท้จริงอันนับไม่ถ้วนจะควบแน่นพลังจากสายธารแห่งความว่างเปล่า ทำให้อัตราส่วนของพลังปราณแก่นแท้ลดกลับสู่ห้าในสิบอีกครั้ง!

ในเวลาเดียวกัน กลิ่นอายอันน่าสะพรึงกลัวของเขาพลันแผ่ขยายออกไป มันปกคลุมห้วงแห่งความว่างเปล่าทั้งหมดและคงอยู่เป็นเวลานาน

“เจ้าต้องชดใช้สิ่งนี้ด้วยชีวิต!”

ไป๋ชิวหรานกัดฟันพร้อมคำรามด้วยความโกรธปนโศกเศร้า

อย่างไรก็ตาม หลังจากฉีเก๋อสัมผัสรัศมีที่แผ่ขยายออกจากร่างกายของไป๋ชิวหราน มันก็ถึงกับตกตะลึงและสับสนในคราวเดียว

“กลิ่นอายนี้… อู่เล่องั้นหรือ?!”