ข้าก็แค่กลั่นลมปราณ 3,000 ปี - บทที่ 602 จงตายไปพร้อมข้า
บทที่ 602 จงตายไปพร้อมข้า
บทที่ 602 จงตายไปพร้อมข้า
ปราณดาบสว่างวาบ!
ลมหายใจของผู้เฒ่าเผ่ายักษาเปรียบกับเทียนไขที่ใกล้ดับลง
อย่างไรก็ตาม ในช่วงเวลาวิกฤตนี้ จู่ ๆ ก็มีแขนโลหะหนายื่นออกจากด้านหลังของผู้เฒ่าเผ่ายักษา แล้วชกเข้าที่ท้องของไป๋ชิวหราน!
บรรพชนกระบี่กระเด็นไปด้านหลัง และผู้เฒ่าเผ่ายักษาก็หันกลับไปมองด้วยความประหลาดใจ เขามองเห็นยักษาตัวใหญ่ยืนอยู่ด้านหลังด้วยร่างกายขาดวิ่น
“หม่าคาหลี่เค่อ… ทำไม?”
ยักษาตนนี้ร่างกายเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ แขนหักไปหนึ่งข้าง เขายกยิ้มมุมปากอย่างฝืน ๆ ให้กับผู้เฒ่าเผ่ายักษาของตน
“ผู้เฒ่า ไม่ว่าอย่างไร ท่านไม่อาจตายตกได้”
มันตะโกนอย่างหมดจิตหมดใจว่า
“ท่านคือความหวังของเผ่าพันธุ์เรา เป็นความหวังเดียว ผู้เฒ่า ท่านอย่าได้พ่ายแพ้จอมละโมบอีกเลย!!”
“หม่าคาหลี่เค่อ!”
ผู้เฒ่าเผ่ายักษากล่าวถาม
“เจ้าต้องการทำสิ่งใดแน่?”
ยักษาตัวนี้ไม่กล่าวตอบ แต่กระโดดข้ามร่างของผู้เฒ่าเผ่าและพุ่งเข้าหาไป๋ชิวหราน
“ถึงจะเพิ่มมาอีกหนึ่งคน ก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้!”
ไป๋ชิวหรานปรับตำแหน่งของร่างกายอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าหม่าคาหลี่เค่อวิ่งทะยานเข้ามา เขาก็กระชับกระบี่ในมือพร้อมกับใช้มืออีกข้างถือดาบไว้ด้านหลัง
ฉึก!
ดาบศักดิ์สิทธิ์แทงทะลุหน้าอกของยักษาสีทองตัวนี้ ปราณดาบขาวพิสุทธ์ลุกโชนเจาะรูโหว่ขนาดใหญ่กลางอกของหม่าคาหลี่เค่ออย่างเหี้ยมโหด
“ม… หม่าคาหลี่เค่อ…”
ดวงตาของผู้เฒ่าเผ่ายักษาแทบจะถลนออกมา มันวิ่งตรงเข้าไปหาไป๋ชิวหรานและยักษาสีทอง แต่หม่าคาหลี่เค่อกอดรัดไป๋ชิวหรานไว้แน่นด้วยแขนที่เหลืออยู่
“ข้าขอโทษ ผู้เฒ่าแห่งเผ่าไม่สามารถตายตกเพราะเงื้อมมือของเจ้าได้”
มันเผยรอยยิ้มน่าสมเพชก่อนจะกล่าวต่อ
“ความจริงแล้วข้าสงสัยมาตลอดว่าด้านในของต้นกำเนิดแห่งความว่างเปล่านั้นเป็นอย่างไร เช่นนั้นโปรดพาข้าไปดูให้เห็นกับตา!”
หลังกล่าวจบ ยักษาหม่าคาหลี่เค่อก็กอดรัดไป๋ชิวหรานและหอบเขาสู่ต้นกำเนิดห้วงแห่งความว่างเปล่า
แรงดึงดูดขนาดใหญ่ทะลักออกจากทิศทางนั้น ไป๋ชิวหรานพยายามอย่างหนักเพื่อถ่วงดุลเอาไว้ เขาใช้วารีสารทกระจ่างฟ้าเจาะมิติแล้วสอดมันเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว
“หมายความว่าอย่างไรที่ผู้เฒ่าเผ่ายักษาไม่สามารถตายตกได้?”
ไป๋ชิวหรานกัดฟันแน่นก่อนจะเงยหน้าขึ้นกล่าวอย่างขุ่นเคือง
“แต่สำหรับข้า มันต้องตายสถานเดียว!”
เขายกฝ่ามือขึ้นปลดปล่อยพลังปราณแก่นแท้
พลังยิ่งใหญ่แห่งดวงอาทิตย์ จันทรา ดวงดารา และอสนีบาต ทุกสิ่งพลันปรากฏขึ้นบนฝ่ามือ
“ไป!”
ไป๋ชิวหรานทุบลงบนหน้าอกของหม่าคาหลี่เค่ออย่างรุนแรง
เสียงระเบิดดังลั่น ร่างกายของหม่าคาหลี่เค่อสั่นสะท้าน แต่ยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่เคลื่อนไหว
ไป๋ชิวหรานทำแบบเดิมอีกสองครั้ง พลังฝ่ามือมหาศาลถาโถมใส่ร่างของยักษาตัวนี้ แต่หม่าคาหลี่เค่อก็ยังเงียบงัน
“เอาล่ะ… เจ้าแข็งแกร่งนัก!”
ไป๋ชิวหรานหัวเราะเยาะพร้อมกล่าวต่อ
“เจ้าต้องการลากข้าตายตกไปพร้อมเจ้างั้นหรือ? ย่อมได้ งั้นข้าก็จะลากผู้เฒ่าเผ่ายักษาของเจ้าไปตายด้วย!”
เขายกฝ่ามือขึ้นสูงจนเกิดลมกรรโชกรุนแรงพร้อมท้องฟ้าคำรามลั่น บรรยากาศโดยรอบบิดเบี้ยวก่อนจะม้วนเกลียวเข้าหากันกลายเป็นแส้ยาว
ในเวลานี้ ผู้เฒ่าแห่งเผ่ายักษาพร้อมกระบี่สี่เล่มพลันพุ่งเข้าใกล้ ไป๋ชิวหรานตวัดแส้ในมือก่อนผูกรัดเอวของผู้เฒ่าเผ่ายักษาไว้แน่น!
“หากคิดจะเอาชีวิตข้า มันไม่ง่ายขนาดนั้น!”
หลังจากจับกุมผู้เฒ่าเผ่ายักษาได้แล้ว ไป๋ชิวหรานจึงปล่อยด้ามกระบี่วารีสารทกระจ่างฟ้า ก่อนจะใช้แรงดึงดูดมหาศาลของต้นกำเนิดห้วงแห่งความว่างเปล่าดูดกลืนเขาเข้าสู่ภายใน!
“พวกเจ้าสองคน ตายตกไปพร้อมข้าซะ!”
เขาล้มลงไปด้านหลัง และในคราวแรกนั้นหม่าคาหลี่เค่อไม่ตอบสนองใด ๆ แต่เมื่อเห็นว่าไป๋ชิวหรานกระทำบางอย่าง มันจึงรีบตอบสนองต่อสภาพแวดล้อมในทันที
แส้สายฟ้าในมือของไป๋ชิวหรานเริ่มแน่นและถูกดึงรั้ง ด้านหลังของเขามีผู้เฒ่าเผ่ายักษาถูกมัดเอาไว้
“อย่าแม้แต่จะคิด!”
คราวนี้หม่าคาหลี่เค่อไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยื่นมือไปกอดไป๋ชิวหรานที่ยังยืนอย่างมั่นคงในห้วงแห่งความว่างเปล่า และดึงเขาให้ถอยห่างออกจากต้นกำเนิดห้วงแห่งความว่างเปล่า
“อะไรอีกล่ะ?”
ไป๋ชิวหรานหัวเราะเยาะ
“เมื่อครู่เจ้ากล่าวอย่างเย่อหยิ่งว่าจะตายตกไปพร้อมกับข้า? ขี้ขลาดขึ้นมากะทันหันหรือ?”
ขณะเขากล่าวคำ เขาพลันดึงอีกฝ่ายกลับมาอย่างรวดเร็ว คล้ายกับเขาต้องการฆ่าตัวตายจริง ๆ
“เวรเอ๊ย!”
หม่าคาหลี่เค่อโกรธจัด
“คนที่อยากตายพร้อมกับข้าไม่มีสิทธิ์กล่าวคำใด!”
ไป๋ชิวหรานกล่าวคำเบา
หม่าคาหลี่เค่อพยายามดิ้นรนสุดกำลัง แต่ความแข็งแกร่งของเขาไม่อาจเทียบเท่าไป๋ชิวหราน ยิ่งไปกว่านั้น ชายผู้นี้มีความปรารถนาที่ต้องการจะตายมากกว่าเขาเสียแล้ว และเขาปลดปล่อยพลังงานบ้าคลั่งที่ใกล้เคียงกับต้นกำเนิดห้วงแห่งความว่างเปล่าออกมา
ความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มขึ้นอย่างไร้ขีดจำกัด ในเวลานี้เขาสามารถปราบปรามยักษาทั้งสองได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ แม้ว่าผู้เฒ่าแห่งเผ่ายักษากับหม่าคาหลี่เค่อจะช่วยกันดึงไป๋ชิวหรานกลับมา แต่มันก็ไร้ประโยชน์แล้ว
และไม่ใช่เพียงความแข็งแกร่งของไป๋ชิวหรานเท่านั้นที่เพิ่มขึ้น แต่ยังมีพลังงานผันผวนในบริเวณต้นกำเนิดห้วงแห่งความว่างเปล่านี้ปะทุออกมาอย่างต่อเนื่องด้วยเช่นกัน
เมื่อพลังต้นกำเนิดของห้วงแห่งความว่างเปล่าถูกดูดกลืนด้วยความเร็วสูง มันจะเกิดการปะทุของพลังงาน ซึ่งเหล่ายักษาในยุครุ่งเรืองในอดีตพยายามจะทำลายการปะทุของพลังเหล่านี้ ตอนนี้ไป๋ชิวหรานยังคงต่อต้านมันได้ และพลังของต้นกำเนิดห้วงแห่งความว่างเปล่ายังคงผันผวนอย่างต่อเนื่อง สุดท้ายแล้ว …มันมีโอกาสที่จะระเบิดออกได้ทุกเมื่อ
จากความรวดเร็วที่เขาดึงเอาพลังงานเหล่านั้นออกมา หากมันปะทุในเวลานี้ หนึ่งในสามที่อยู่ตรงนี้จะไม่สามารถหลบหนีได้
ในช่วงสุดท้ายของชีวิต จู่ ๆ หม่าคาหลี่เค่อก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นภายในทะเลจิตสำนึก มันเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและโล่งใจจากผู้เฒ่าแห่งเผ่ายักษา
“หม่าคาหลี่เค่อ ปล่อยเถิด”
“ผู้เฒ่า?”
หม่าคาหลี่เค่อตอบกลับผ่านจิตสำนึกอย่างสับสน
“ถึงเวลาที่ข้าจะได้นั่งพูดคุยกับพี่ชายจอมละโมบแล้ว…”
ผู้เฒ่าเผ่ายักษากล่าวแผ่วเบา
“ออกไปจากที่นี่โดยเร็ว! อย่าเข้าสู่อีกฝั่งของสมรภูมิรบ! ใช้สายธารแห่งความว่างเปล่าอีกเส้นหนึ่ง คราวนี้พิธีกรรมการล่าสัตว์จบสิ้นแล้ว เจ้าจงเข้าสู่ห้วงมหาสมุทรแห่งความว่างเปล่าและใช้ทักษะลับเปลี่ยนแปลงตนเองให้กลายเป็นสิ่งมีชีวิตสตรีต่อหน้าเสาศักดิ์สิทธิ์… เพราะเจ้าทราบถึงทักษะลับนี้ จดจำไว้ให้ดี หากพบเจอกองทัพอารยธรรมระหว่างทาง อย่าได้คิดต่อสู้ ให้หลบหนีเท่านั้น”
“ผู้เฒ่า… แต่ว่า!”
“ไม่มีแต่! ตอนนี้เจ้าคือผู้นำแห่งเผ่ายักษาคนต่อไป!”
ผู้เฒ่ากล่าวเสียงทุ้ม
“ไปซะ!”
มันคว้าไหล่ของหม่าคาหลี่เค่อแล้วเหวี่ยงออกไปทันที
ด้วยแขนหนึ่งข้างที่ขาดหาย และหน้าอกยังมีรูโหว่ขนาดใหญ่ หม่าคาหลี่เค่อที่บาดเจ็บสาหัสจนไม่อาจต้านทานได้ก็ถูกผู้เฒ่าเหวี่ยงจนกระเด็นออกไปไกล
“ท่าน… ผู้… เฒ่า…”
มันเหยียดมือพร้อมกล่าวคำอย่างอ่อนแรง
“ไปซะ!”
คลื่นจิตสำนึกสุดท้ายของผู้เฒ่าแห่งเผ่ากล่าวกระซิบกับเขา
“จงกอบกู้เผ่าพันธุ์ยักษากลับมา เจ้าคือความหวังสุดท้ายในเผ่าพันธุ์เรา… ขอความรุ่งโรจน์จงสถิตกับเจ้า หม่าคาหลี่เค่อ!”
จากนั้นมันก็หันกลับมามองชายผมขาวที่ยังถือแส้สายฟ้าที่ยังรัดเอวของมันไว้แน่น ราวกับนึกบางอย่างได้ รอยยิ้มบ้าคลั่งบนใบหน้าของชายผู้นี้หายไปและถูกแทนที่ด้วยความเคร่งขรึม
“บุตรของจอมละโมบ… ไม่สิ ไป๋ชิวหราน!” ผู้เฒ่าเผ่ายักษากล่าวคำเคร่งขรึม “จงตายตกไปพร้อมกับข้า!!”
ขณะที่ยักษาหัวสามเหลี่ยมกล่าวคำ ใต้ฝ่าเท้าของมันพลันเผยออก และร่างของมันก็ถูกลากเข้าไปพร้อมกับไป๋ชิวหราน
เข้าสู่ใจกลางต้นกำเนิดห้วงแห่งความว่างเปล่า
ภายในความว่างเปล่า มีเพียงไป๋ชิวหรานที่ส่งเสียงหัวเราะแผ่วเบา
“อืม ไม่ขอก็ให้อยู่แล้ว!”
