ข้าก็แค่กลั่นลมปราณ 3,000 ปี - บทที่ 636 สาวน้อย

บทที่ 636 สาวน้อย

บทที่ 636 สาวน้อย

เมื่อเผชิญหน้ากับนักฆ่าโครงกระดูกสนิมเขรอะของผู้ทรงพลังตรงหน้า อี้ฝานก็รีบถอยหลังอย่างเข้าใจสถานการณ์

แม้ว่าตอนนี้เขาจะสวมใส่ชุดเกราะ ทว่ามันก็ทรุดโทรมเกินกว่าจะรับไหว จนไม่ทราบเลยว่ามันมีอายุมานานกี่ปี

นอกจากนี้ ปีศาจโครงกระดูกบางส่วนยังกระชับค้อนใหญ่ด้ามยาวในมือไว้แน่น ดูเหมือนว่าสิ่งเหล่านี้มีไว้ทำลายเกราะโดยเฉพาะ หากเขาต้องพบเจอกับแรงปะทะเหล่านี้ ด้วยสภาพปัจจุบันของเขาคงจะต้องแหลกสลายกลายเป็นผุยผง

แล้วภายในสุสานนี้มีอาวุธใดให้เขาหยิบยืมบ้าง?

เวลานี้อี้ฝานไตร่ตรอง เขายังคงจับจ้องโครงกระดูกตรงหน้า ขณะพยายามหลบหลีกและถอยหลัง บุรุษเกศาขาวก็พยายามค้นหาอาวุธภายในโลงหินใกล้เคียง

โครงกระดูกเหล่านี้ดูอ่อนแอ แต่กลับสามารถเหวี่ยงอาวุธในมืออย่างรวดเร็วและทรงพลังยิ่ง เห็นได้ชัดว่าครั้งหนึ่งพวกมันเคยเป็นนักสู้ชั้นยอดมาก่อน

อี้ฝานกระโดดไปรอบ ๆ หลุมฝังศพและโลงศพโดยรอบ เขาอาศัยความรวดเร็วกว่ากระโดดหลบหลีกและปีนป่ายไปตามโลงศพโดยรอบ เพื่อหลบหนีการไล่ล่าของเหล่าโครงกระดูก

โครงกระดูกหลายตัวถึงกับเวียนหัวและไม่อาจทำอะไรเขาได้ บางตัวปีนป่ายขึ้นตามเขาไปแต่กลับไม่สามารถลงสู่พื้นดินได้ อี้ฝานกระโดดไปรอบ ๆ บริเวณอย่างง่ายดาย และเมื่อโครงกระดูกเหล่านั้นพยายามกระโดดติดตาม ร่างกายของมันกลับแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ!

ต้องใช้เวลาสักครู่กว่าจะจัดการร่างกายที่หักเป็นชิ้น ๆ ได้

หลังจากเดินวนไปมารอบ ๆ …อี้ฝานไม่อาจพบเจออาวุธที่ปรารถนา แต่เขาก็พยายามหลอกล่อให้เหล่าโครงกระดูกโง่เขลาพวกนี้ปีนขึ้นบนโลงศพแล้วกระโดดลงมาแตกสลายอย่างต่อเนื่อง

“พวกเจ้าคงจะอยู่ที่นี่เพื่อเฝ้าสุสานสินะ”

เมื่อเห็นว่าเหล่าโครงกระดูกทั้งหมดติดกับดักแล้ว อี้ฝานจึงกล่าวแผ่วเบา

“ข้าคงต้องไปแล้ว”

เขาออกจากสุสานโครงกระดูกและก้าวต่อไปอย่างเชื่องช้า ค่อย ๆ ถอยหลังออกจากสุสานราวกับทุกตัวเฝ้ามองการจากไปของเขา และพวกมันไม่คิดยินยอม ทั้งหมดกระโดดลงจากโลงศพก่อนจะล้มลงราวกับเด็กน้อย กระดูกหักออกกระจัดกระจายไปทั่ว

เมื่อเห็นเช่นนี้แล้ว อี้ฝานอดไม่ได้ที่จะครุ่นคิด ก่อนจะเริ่มออกวิ่งเข้าหาเหล่าโครงกระดูก ขณะที่พลังงานไร้ลักษณ์ก่อตัวเพื่อรวบรวมกระดูกให้กลับคืนสู่สภาพเดิม อี้ฝานพลันเหยียดมือออกคว้าอาวุธในมือของมันเอาไว้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะใช้ค้อนใหญ่นี้ทุบตีกะโหลกของโครงกระดูก

กะโหลกถูกทุบอย่างแรง ร่างกายที่กำลังประกอบใหม่แตกกระจายลงพื้นอีกครั้ง ทันใดนั้นอี้ฝานก็รู้สึกได้ว่าด้ามค้อนที่เขากำลังจับอยู่นี้มีความคุ้นเคยบางอย่างที่ไม่อาจบอกกล่าวได้

ราวกับว่าเขาเคยใช้มันมาหลายพันครั้งก่อนที่จะทุบตีหัวกะโหลกของโครงกระดูกเมื่อครู่นี้

หลังจากศีรษะถูกบดขยี้ กระดูกที่เคยฟื้นตัวกลับคืนมาก็พังลงอีกครั้ง แสงเรืองรองในเบ้าตาของมันริบหรี่ก่อนที่จะจางหายไป มันกลายเป็นลำแสงหนึ่งพุ่งทะยานเข้าหาฝ่ามือของอี้ฝาน

หลังจากดูดซับลำแสงเมื่อครู่เสร็จสิ้น อี้ฝานพลันสัมผัสถึงบางสิ่งที่เข้ามาเติมเต็มให้กับร่างกาย

แต่เขารู้สึกว่าทั้งหมดคือภาพลวงตา เพราะความว่างเปล่าภายในร่างกายนี้ไร้ขอบเขต เช่นเดียวกับความมืดไร้สิ้นสุดที่กำลังล้อมรอบเขาในเวลานี้

อย่างไรก็ตาม คล้ายกับว่าพละกำลังของเขาจะเพิ่มขึ้นเล็กน้อย

ดังนั้นเพื่อยืนยันความคิด เขากระชับค้อนในมือเดินตรงเข้าหาโครงกระดูกตรงหน้า หลบการโจมตีจากพวกมันแล้วทุบตีกะโหลกของมัน จากนั้นจึงดูดซับลำแสง เช่นนี้ความแข็งแกร่งของอี้ฝานจึงเพิ่มขึ้นทีละน้อย

“ดูเหมือนจะเป็นความจริง”

อี้ฝานมองหลุมเหล็ก ๆ ตรงหน้าที่กลาดเกลื่อนไปด้วยรอยร้าวมากมาย เขาทุบโลงศพนั้นอย่างรุนแรงจนมันแตกสลาย

และก่อนจะออกจากที่นี่ เขาได้จัดการหยิบโล่ ดาบยาว และค้อนใหญ่ในมือที่ฉกชิงมาจากปีศาจโครงกระดูก

เขาถือโล่พร้อมดาบยาวไว้ในมือ แขวนค้อนไว้ที่เอวก่อนจะเดินต่อไปบนเส้นทาง

อี้ฝานไม่ทราบถึงสถานการณ์ปัจจุบันในโลกใบนี้ และไม่ทราบถึงสิ่งมีชีวิตอื่นที่อาศัยอยู่ สุดท้ายแล้วสิ่งมีชีวิตที่อันตรายรอบสุสานแห่งนี้ล้วนแต่มุ่งร้ายต่อเขา ดูเหมือนพวกมันจะเกลียดชังเขาเข้ากระดูกดำ เขาจึงต้องระมัดระวังตัวให้ดี

อี้ฝานเดินไปตามทางและพยายามหาทางออกจากสุสาน ระหว่างทางเขาพบเจอกับโครงกระดูกจำนวนมาก บางตัวสวมใส่เสื้อคลุมขาดรุ่งริ่ง ถือไม้ผุพัง แต่กลับปลดปล่อยพิษร้ายโจมตีเขาได้ กระสุนพิษที่มันปล่อยออกมารุนแรงและเต็มไปด้วยภัยคุกคามต่อชีวิต

อี้ฝานผู้สูญเสียความทรงจำไม่รู้เลยว่าโครงกระดูกเหล่านี้มีเหตุผลใดจึงเกลียดชังตน อีกทั้งเขาไม่ทราบวิธีรับมือกับกระสุนพิษเหล่านั้นด้วย เวลานี้เขาใช้สัญชาตญาณที่ฝังอยู่ในส่วนลึกของจิตใจนำทางเพื่อหลบหลีกอันตราย ทั้งยังใช้มันเอาชนะเหล่าสัตว์ประหลาดที่ต้องการเอาชีวิตของเขาด้วย

ด้วยวิธีนี้เขาจึงติดอยู่กับสัตว์ประหลาดตรงหน้าสักพักใหญ่ ก่อนที่อี้ฝานจะพังทลายประตูหินของสุสานออกแล้วสามารถพบเจอโลกภายนอก

ด้านนอกสุสานเป็นทางเดินงดงาม สองข้างทางเต็มไปด้วยดอกไม้และพืชพรรณนานาชนิด มันเปล่งประกายแสงราวกับโคมไฟภายใต้แสงอาทิตย์ตกดิน ดูเหมือนว่าเขาจะสามารถเดินต่อไปด้วยด้วยการนำทางของดอกไม้เหล่านี้ เขาอดคิดไม่ได้ว่าเมื่อยามค่ำคืนมาเยือน …ดอกไม้เหล่านี้จะงดงามเพียงใด

บริเวณนี้ไม่มีเหล่าโครงกระดูกโดยรอบอีกแล้ว แต่สัญชาตญาณในร่างกายยังบอกกล่าวให้เขาระมัดระวัง

เขาเดินไปตามเส้นทางอย่างรอบคอบก่อนจะมาถึงจตุรัสแห่งหนึ่ง ที่นี่มีน้ำพุตั้งอยู่ใจกลาง แต่มันไม่มีน้ำอยู่บนแท่นน้ำพุนั้น ทุกสิ่งล้วนเหือดแห้ง

นอกจากนี้ ด้านข้างของจตุรัสยังมีหญิงสาวผมสีเงินนั่งอยู่บนเก้าอี้หินตัวยาว

นางรูปร่างผอมบางและตัวเล็ก สวมชุดกระโปรงยาวสีเงิน เรียวขายื่นออกจากใต้กระโปรง เท้าของนางเปลือยเปล่า

ใบหูแหลมสั่นไหวไปมา ผ้าสีฟ้าผูกไว้บนศีรษะ และยังมีผ้าปิดปากที่แทบจะร่วงหล่นไปที่คางแล้ว มันเผยให้เห็นริมฝีปากเรียวบางสีสวย

นางกำลังร้องเพลงพร้อมกับร้อยพวงมาลัยดอกไม้จากดอกไม้ที่ไม่ทราบว่ามาจากที่ใด ด้านข้างเก้าอี้หินที่นางกำลังนั่งอยู่มีพวงมาลัยดอกไม้กองพะเนินเป็นภูเขาขนาดเล็ก

เพลงที่นางกำลังขับร้องคล้ายจะเต็มไปด้วยความโศกเศร้า อี้ฝานลดการป้องกันลงอย่างไม่รู้ตัวราวกับว่าเขารู้จักกับหญิงสาวตรงหน้า

“สวัสดี…”

เขาอดไม่ได้ที่จะกล่าวถาม

“เราเคยพบเจอกันมาก่อนหรือไม่?”

“หืม?”

เมื่อได้ยินเสียงของอี้ฝานดังขึ้น หญิงสาวที่เคยขับขานเสียงเพลงก็พลันหยุดลงทันที นางหันกลับมายังทิศทางที่อี้ฝานยืนอยู่ และเขาก็จ้องมองนางด้วยเช่นกัน หลังจากนั้นเพียงครู่เดียว ไหล่ของหญิงสาวก็พลันสั่นสะท้าน ดูเหมือนว่านางกำลังจะร่ำไห้

“ในที่สุด… ก็ตื่นขึ้นมาแล้ว”

นางกล่าวกับอี้ฝานพร้อมสะอึกสะอื้น น้ำเสียงนั้นแผ่วเบาแต่กลับคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก

“ในที่สุดท่านก็ตื่นเสียที”