ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ - บทที่ 494 ความผิดพลาดที่ร้ายแรง
“หยุดนะ! คุณกำลังทำอะไร ผมบอกให้รีบหยุดเดี๋ยวนี้!”
ฟู่เจิ้งชูยังอยู่ห่างไกล เขาก็พบเย่เทียนซึ่งนั่งยองๆ อยู่บนพื้น และกำลังเตรียมตัวจะทำอะไรบางอย่างกับชายที่ได้รับบาดเจ็บซึ่งเต็มไปด้วยเลือด ก็รีบตะโกนออกเสียงด้วยความโกรธ
“คุณมีตาเพื่อมีไว้เป็นเครื่องประดับเหรอ? คุณไม่เห็นหรือว่าผมกำลังช่วยชีวิตคนอยู่?”
เย่เทียนเหลือบมองกลับมาเบาๆ โดยไม่สนใจฟู่เจิ้งชูเลยและหันศีรษะเพื่อตรวจสภาพของผู้บาดเจ็บที่อาเจียนเป็นเลือดต่อ
“ไอ้สารเลว! หยุดนะ! ผมบอกให้หยุด! ถ้ามีคนเสียชีวิตคุณรับผิดชอบไหวไหม?!”
ฟู่เจิ้งชูตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นก็โกรธจัด และรีบออกจากทีมและวิ่งไปทางเย่เทียน อย่างโกรธเคือง
“คุณจะทำอะไร? อย่ารบกวนพี่ผู้ชายที่กำลังช่วยชีวิตคน!”
เพียงแต่ ก่อนที่เขาจะวิ่งไปถึงตรงหน้าเย่เทียนนั้น เสว่เอ๋อร์ซึ่งสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติก็กระโดดออกไปหยุดเขาไว้
“เขาเนี่ยนะจะช่วยคน?”
“ถ้าอย่างนั้นฉันถามคุณหน่อย เขาเป็นหมอหรือเปล่า? เขามีใบรับรองแพทย์ไหม? ถ้าผู้บาดเจ็บมีปัญหาอะไรเกิดขึ้น พวกคุณสองคนจะต้องรับผิดชอบใช่ไหม?!”
ฟู่เจิ้งชูตกตะลึง เขาจ้องมองและโกรธจนลมออกทางจมูก เขาเคยพบกับสถานการณ์เช่นนี้ที่ไหนล่ะ?
ตามสถานการณ์ที่เคยผ่านมา มีคนไหนที่ไม่อ้อนวอนเขา? สถานการณ์ตอนนี้กลับตรงกันข้าม นี่มันเรียกว่าอะไร!
“นี่……”
แม้ว่าเสว่เอ๋อร์จะนับถือและชื่นชมเย่เทียนอยู่บ้าง แต่นี่เป็นเรื่องของชีวิต เธอจะไม่ลังเลได้อย่างไร?
ในเมื่อ เธอกับเย่เทียนเจอกันแค่สองครั้งเธอไม่คุ้นเคยและรู้เรื่องสถานการณ์เกี่ยวกับเย่เทียนเลย!
“เจิ้งชู ทำไมคุณยังยืนอยู่ตรงนี้? ยังไม่รีบไปช่วยยกผู้บาดเจ็บบนเปลหามอีก!”
ในขณะนี้ แพทย์ชราอีกคนที่ผมสีขาวและอายุเกินห้าสิบปีเดินออกจากท้ายรถบัส
เนื่องจากปัญหาของมุมนี้ หมอชราจึงเห็นเพียงฟู่เจิ้งชูที่กำลังโต้เถียงกับเสว่เอ๋อร์ แต่เขามองไม่เห็นเย่เทียนที่อยู่ที่ด้านหลัง
“孔、หัวหน้าข่ง ที่นี่มีคนขัดขวางการช่วยชีวิตคนของผม!”
ฟู่เจิ้งชูผงะไปครู่หนึ่ง แต่เขาตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว และโยนความรับผิดชอบทั้งหมดให้กับเสว่เอ๋อร์
“สาวน้อย คุณกำลังทำอะไรอยู่? อยู่ดีๆทำไมขัดขวางไม่ให้เราช่วยชีวิตคนล่ะ?ถ้าการรักษาล่าช้า คุณรับผิดชอบไหวหรือเปล่า?”
แพทย์ชราที่ถูกเรียกในนามหัวหน้าข่งขมวดคิ้วทันที ขยับสองก้าวเดินไปข้างๆของฟู่เจิ้งชู ในที่สุดก็เห็นเย่เทียนที่นั่งยองๆข้างๆ ผู้บาดเจ็บ
“เฮ้เฮ้! ไอ้เด็กคนนั้น คุณกำลังทำอะไร! รู้ไหมว่านั่นคือชีวิตคน!”
คราวนี้ หัวหน้าข่งไหนเลยจะมาสนใจเสว่เอ๋อร์ ฉวยโอกาสที่เธอกำลังยุ่งวุ่นวาย ก้าวไปทางเย่เทียนด้วยความเร็ว
แควก!
แต่ที่น่าเสียดาย เย่เทียนแทบไม่สนใจหัวหน้าข่งคนนี้เลย เขาคว้าเสื้อของชายที่บาดเจ็บตรงท้องน้อย มือทั้งสองออกแรงฉีกเสื้อผ้าของผู้บาดเจ็บออกจากกันอย่างกะทันหัน
แควก!
ถึงเวลานี้แล้ว ในที่สุดเย่เทียนก็เข้าใจสาเหตุว่าทำไมผู้บาดเจ็บที่เขารักษา แต่ยังคงอาเจียนเป็นเลือด
ไม่มีเขา ในช่องท้องส่วนล่างของผู้บาดเจ็บ เหล็กชิ้นเล็กๆ ถึงกับแทงเข้าไป!
เนื่องจากผู้บาดเจ็บสวมเสื้อผ้าหลวมๆ และไม่มีเลือดไหลออกมามากนัก ก่อนหน้านี้เย่เทียนไม่ได้สังเกตเห็น
ดังนั้น จึงล่าช้ามาจนถึงตอนนี้ และชิ้นส่วนเหล็กเล็กๆ เจาะอวัยวะภายในของผู้บาดเจ็บอย่างชัดเจน ซึ่งทำให้เขากระอักเลือดโดยไม่รู้ตัว!
ไม่เพียงเท่านี้ บางทีความล่าช้าอาจนานเกินไป หรือการกระทำที่ฉีกขาดของเย่เทียนอาจรุนแรงเกินไป เลือดเลยออกจากบาดแผลเพิ่มขึ้นเล็กน้อย
“แม่ง!”
เย่เทียนแอบตำหนิที่ตัวเองไม่จริงจัง ถ้าเขารู้ทันก่อน อาการบาดเจ็บของผู้บาดเจ็บจะรุนแรงขึ้นได้อย่างไร? เหล็กขนาดเล็กจะแทงโดนอวัยวะภายในได้อย่างไร?
ในเวลานี้ อาการของผู้บาดเจ็บนั้นรุนแรงกว่าที่เย่เทียนคิดไว้มาก จากอัตราการตกเลือดนี้ เขาอาจมีเลือดออกมากเกินไป และอาจเสียชีวิตก่อนที่เขาจะไปถึงโรงพยาบาลด้วยซ้ำ
“สหายตำรวจ! สหายตำรวจ!”
“ผมจากโรงพยาบาลประชาชนส่งมารับผิดชอบปฏิบัติการกู้ภัยนี้ และรองหัวหน้าแผนกฉุกเฉิน ที่นี่มีคนกำลังก่อความวุ่นวาย พวกคุณมาพาเขาไปหน่อย!”
ในเวลานี้ 孔医生คุณหมอข่งก็เดินมาถึงที่ด้านข้างของเย่เทียน เมื่อเห็นว่าเขายังคงนั่งยองๆอยู่กับที่ไม่ขยับ เขาโกธรจนอายจึงตะโกนเรียกตำรวจที่อยู่ไม่ไกล
เย่เทียน ผู้ที่กำลังตำหนิตัวเอง แทบไม่สนใจข่งเหวินเฉิงเลย เมื่อข้อมือของเขาตวัดไปมา ทันใดนั้นก็มีเข็มปรากฏขึ้น และเขากำลังจะแทงบาดแผลของผู้บาดเจ็บ!
“คุณกำลังจะทำอะไร? ไม่ได้ยินหรือว่าผมบอกให้หยุด? หากผู้บาดเจ็บมีปัญหาอะไร ผมต้องสืบสาวเอาเรื่องให้คุณรับผิดชอบ!”
เพียงแต่ ก่อนที่เข็มในมือของเย่เทียนจะแทงลงไป ฟู่เจิ้งชูที่เพิ่งเดินเข้ามาเห็นสถานการณ์ ก็ยื่นมือออกไปและผลักไปทางเย่เทียนอย่างโกรธจัด
ตุ้บ!
เย่เทียนไม่ทันตั้งตัว เขาถูกผลักและเดินเซไปสองก้าว สุดท้ายก็ล้มนั่งลงบนพื้น เกือบจะชนกับผู้บาดเจ็บอีกคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้าง
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ เพียงแค่ฟู่เจิ้งชูยื่นมือออกมา เย่เทียนก็สามารถรับมือได้ทันทีอย่างง่ายดาย
แต่ตอนนี้เขากำลังหงุดหงิดกับความประมาทของตัวเองอยู่ บวกกับไอ้หมอนี่ก็โวยวายโห่ร้องมาเป็นเวลานานโดยไม่ได้เคลื่อนไหว เย่เทียนแทบไม่เคยคิดว่าจู่ๆเขาจะลงมือ
วินาทีถัดมา เย่เทียนที่ตั้งสติได้ก็โกรธจัด สีหน้าของเขาดูมืดมนมาก
ไม่ใช่เพราะเขาถูกผลักลงกับพื้น แต่เพราะฟู่เจิ้งชูหยิ่งผยองเกินไป ไม่ต้องพูดถึงว่าเขาถ่วงเวลาในการรักษาล่าช้า แค่เรื่องที่ทำให้เขาเกือบชนผู้บาดเจ็บที่อยู่ข้างๆก็ไม่สามารถอภัยได้แล้ว !
“ถ้าไม่อยากตายก็ไสหัวไปให้ไกลๆ!”
เย่เทียนเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองฟู่เจิ้งชูกับข่งเหวินเฉิงอย่างเย็นชา จากนั้นหันกลับมามองที่ตัวผู้บาดเจ็บ
หลังจากที่ล่าช้าไปสักพัก ก็มีคราบเลือดจำนวนมากไหลออกจากร่างกายของผู้บาดเจ็บ และการรักษาก็ยิ่งต้องเร่งด่วน!
เย่เทียนรีบลุกขึ้นและตบก้นของเขาราวกับว่ากำลังเดินกลับไปหาผู้บาดเจ็บ
เพียงแต่ เขาเดินไม่ถึงสองก้าว เขาก็ถูกใครบางคนขวางไว้ทันที นอกจากที่เป็นเหมือนไม้กวนอึฟู่เจิ้งชูแล้ว จะเป็นใครได้อีก? !
“ไอ้หนุ่ม ผมขอเตือนคุณ นี่ไม่ใช่เวลามาก่อความวุ่นวาย ผมขอเตือนให้คุณรีบออกไปโดยเร็ว!”
“ถ้ายังไม่รู้ผิดชอบชั่วดี ผมจะแจ้งตำรวจจับคุณ!”
“แน่นอน หากมีเหตุสุดวิสัยเกิดขึ้นกับผู้บาดเจ็บ คุณจะต้องรับผิดชอบทางกฎหมาย!”
เมื่อรู้สึกถึงดวงตาที่เย็นชาของเย่เทียน ฟู่เจิ้งชูก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขนลุกเล็กน้อย แต่เขามองดูผู้คนมากมายที่อยู่ตรงนั้น ยังมีหัวหน้าข่งเหวินเฉิงที่อยู่ถัดจากเขา จะกลัวไปทำไมทำเป็นใจกล้าตำหนิเย่เทียน
“แควก!”
เย่เทียนที่กังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของผู้บาดเจ็บไม่มีกะจิตกะใจที่จะยุ่งวุ่นวายกับฟู่เจิ้งชูเลย และทันใดนั้นก็ชกออกไปราวกับสายฟ้า
ฟู่เจิ้งชูคิดไม่ถึงว่าเย่เทียนจะกล้าลงมือ และตอนนี้เขาถูกกระแทกที่ท้องอย่างแรง ทนไม่ไหวจนล้มลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด ทั้งร่างงอเป็นตัวกุ้ง ปากยังพูดพึมพำด้วยเสียงต่ำ
แต่เย่เทียนที่ชกต่อยหนึ่งหมัดออกไป ไม่มองเขาเลยสักนิด ก้าวข้ามฟู่เจิ้งชูโดยไม่ลังเล เดินตรงไปหาผู้บาดเจ็บและนั่งลงอีกครั้ง
เย่เทียนไม่ได้โอ้อวดเกินจริงจนเสียสติ หมัดนั้น เขาไม่ได้ใช้ชี่ทิพย์เลยแม้แต่น้อย ก็เพียงพอที่จะทำให้ฟู่เจิ้งชูทนทุกข์ทรมานได้ชั่วขณะหนึ่ง และก็ไม่ได้ทำร้ายชีวิตของเขา…
