ข้าคือเทพเจ้าแห่งเกม I Am the God of Games - ตอนที่ 178

บทที่ 178 ดราม่าในโคโดบอสร่า

เกี่ยวกับเหตุผลในการอัปเดตค่าชื่อเสียงของคฤหาสน์ลอร์ดแห่งแลงคาสเตอร์ เราต้องย้อนกลับไปก่อนหน้านี้หนึ่งวัน

ภายใต้คําสั่งของมูฟาซา ซิมบ้ากําลังพาลูกสะใภ้ของลอร์ดแห่งแลงคาสเตอร์และเกวนโดลินทายาทของเขาไปที่โคโดบอสร่าซึ่งเป็นเมืองที่อยู่ใกล้กับพื้นที่ล่าสัตว์

หญิงสาวพยายามหาข้อมูลจากซิมบ้าและเด็กอีก 2 คน เนื่องจากเธอจําได้ว่ามูฟาซาเป็นฆาตกรที่ฆ่าบารอนไนเจลาเนีย แต่เธอไม่รู้ว่าเด็กเหล่านี้เป็นใคร

อย่างไรก็ตาม ตัดสินจากพฤติกรรมของพวกเขา บางทีฆาตกรคนนั้นอาจมีองค์กรลับในแลงคาสเตอร์คอยให้การสนับสนุนอยู่

แต่ตลอดการเดินทาง เธอไม่สามารถหาโอกาสล้วงข้อมูลใด ๆ ได้เลย

นอกจากเด็กสาวที่ค่อนข้างเงียบคนนั้นแล้ว เด็กชาย 2 คนก็คุยกันแทบจะตลอดเวลา พวกเขาพูดเรื่องแปลก ๆ บางอย่างเช่นธันเดอร์คะแนน “ข้าตายอีกแล้ว หรืออะไรบางอย่าง

บางครั้งเด็กน้อยที่ชื่อซิมบ้าก็จะมองออกไปในอากาศอย่างครุ่นคิด และพึมพําว่า ‘แผนที่นี้ดูแปลก ๆนะนี่เรามาผิดทางรึเปล่า?

จากนั้นเด็กอีก 2 คนก็จะรีบเข้าไปใกล้ซิมบ้าและถกเถียงกันอย่างเผ็ดร้อน โดยคนหนึ่งชี้ไปทางซ้าย และอีกคนชี้ไปทางขวาในอากาศ ขณะยืนยันว่าทิศทางที่พวกเขาชี้นั้นถูกต้องแล้วราวกับว่ามีแผนที่อยู่จริง

หญิงสาวรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับหัวของพวกเด็ก ๆ…

เดิมเธอยังสงสัยว่าสายตาของเธอมีปัญหา แต่ภายหลังเมื่อเธอได้รับการยืนยันจากสาวใช้ทั้ง 2 และเกวนโดลินแล้วเธอก็มั่นใจว่าเด็กประหลาดทั้ง 3 คนนั้นต่างหากที่มีปัญหา

“นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้ไปเยือนโคโดบอสร่า” ซิมบ้ากล่าวอย่างร่าเริงระหว่างการเดินทาง

“ที่นั่นมีอะไรน่าสนใจรี?” ซาซูถามอย่างสงสัย

แม้ว่านาล่าจะไม่ได้เข้าร่วมการสนทนา แต่ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างด้วยความอยากรู้อยากเห็นและจับจ้องไปที่ซิมบ้า

“พูดถึงโคโดบอสร่าก็ต้องนึกถึงแรดบลันท์แน่นอน!” ซิมบ้าตอบอย่างมีความสุข “ว่ากันว่าทุกคนที่นั่นชอบแรดบลันท์ และพ่อค้าที่นั่นจะไม่ขายอะไรให้เจ้าถ้าเจ้าไม่มีแรดบลันท์เป็นของตัวเอง!”

“แรดบลันท์คืออะไร?” ซาซูเริ่มสงสัยมากขึ้น

“อืม มันเป็นแรดขนาดประมาณนี้” ซิมบ้ากางมือออกเท่าขนาดของสุนัขพันธุ์ชิบะ “ข้าเห็นมันในร้านขายสัตว์เลี้ยงแห่งหนึ่งในย่านการค้า มันมีราคามากกว่า 500 รออน!”

“โอ้!” ซาซูและน้องสาวดูสนใจมาก

ขุนนางหญิงที่เกิดในเมืองโคโดบอสร่าอดไม่ได้ที่จะพูดแทรกขึ้นมาว่า “เจ้าถูกหลอกแล้ว…คนในโคโดบอสร่าจริง ๆ แล้วไม่ได้คลั่งไคล้แรดบลันท์”

เป็นความจริงที่ว่าแรดบลันท์ส่วนใหญ่ในทวีปตะวันออกสามารถพบได้ในโคโดบอสร่า และผู้คนที่นั่นก็รักสิ่ง มีชีวิตที่มีเสน่ห์และเงอะงะตัวนั้น แต่การอ้างว่าทุกคนที่นั้นคลั่งไคล้แรดบลันท์จนถึงจุดที่พวกเขาจะไม่ค้าขายกับผู้ที่ไม่ได้เลี้ยงแรดบลันท์ มันเป็นเพียงข่าวลือผิด ๆ เท่านั้น

ในยุคนี้เนื่องจากการแพร่กระจายข่าวสารนั้นล่าช้ามาก และเกือบทั้งหมดถูกส่งต่อกันจากปากต่อปากดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติมากที่ข่าวลือจะถูกขยายออกไปหลายสิบเท่า

และความจริงยังมีสถานการณ์ที่คล้ายกันนี้เกิดขึ้นมากมาย

“อะไร? เรื่องจริงเหรอ?!” ทันใดนั้นซิมบ้าก็หน้าเสีย เขาทรุดลงไปบนพื้นด้วยท่าทางผิดหวัง

“เจ้าจะตกใจเกินไปแล้ว” ซาซูบ่น “เจ้าไม่ได้ตอบสนองขนาดนั้นเมื่อเจ้ากลายเป็นผู้ศรัทธาและได้รับพรหรือว่าการที่ผู้คนในโคโดบอสร่าไม่ได้คลั่งไคล้แรดบลันท์เป็นเรื่องใหญ่สําหรับเจ้า?”

ด้านข้างพวกเขาขุนนางหญิงจับคําหลักได้อย่างรวดเร็ว

ผู้ศรัทธา? พร?

เป็นไปได้ไหมว่าเบื้องหลังของฆาตกรคือศาสนจักรบางแห่ง?

เธอรู้สึกหนาวสั่นโดยตระหนักว่าสิ่งต่าง ๆ ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด

อย่างไรก็ตามขุนนางหญิงรู้สึกโล่งใจขึ้นเล็กน้อยหลังจากที่เธอเข้าใกลโคโดบอสร่า

แม้ว่าตระกูลมอร์ริสันที่เป็นครอบครัวเดิมของเธอจะไม่ได้มีอิทธิพลมากเท่ากับลอร์ดโครินแห่งแลงคาสเตอร์แต่ธุรกิจผ้าและเครื่องเทศของพวกเขาก็ได้ยกระดับพวกเขาอยู่เหนือกลุ่มขุนนางเล็ก ๆ ในโคโดบอสร่า

ด้วยเหตุนี้หญิงสาวจึงไม่กังวลมากนัก

เนื่องจากเด็กเหล่านี้ไม่ได้ทําอะไรน่ารังเกียจกับเธอระหว่างการเดินทาง เธอก็จะไม่ข้ามเส้นเช่นกันเธออาจจะขังพวกเขาไว้ในบ้านและให้พวกเขาดื่มน้ําแห่งความจริงของนักเล่นแร่แปรธาตุเพื่อสอบถามข้อมูลที่เธอต้องการ

แต่ก่อนจะไปถึงประตูเมือง เสียงแผ่วเบาขาดห้วงก็ดังออกมาจากพุ่มไม้ริมทาง

“นะ นายหญิง?”

หากไม่ใช่เพราะความหูดีของซิมบ้า คนส่วนใหญ่คงจะไม่ได้ยินเสียงเรียกที่แผ่วเบานั้น

หลังจากที่สาวใช้คนหนึ่งใช้ฝักดาบดันพุ่มไม้เที่ยว ๆ ที่ถูกกองทับด้วยหิมะบาง ๆ พวกเขาก็พบว่าด้านหลังพุ่มไม้มีชายชราร่างผอมที่เต็มไปด้วยบาดแผลนอนอยู่ตรงนั้น

หญิงสาวจ้องมองเขาด้วยความสับสน เธอใช้เวลานานพอสมควรก่อนที่เธอจะจําใบหน้าของอีกฝ่ายได้

“พ่อบ้านฟอกซ์? ทําไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?!” เธอถามด้วยความไม่เชื่อพลางเอามือปิดปาก

“นายท่านและนายหญิง…ถูกใส่ร้ายว่าเป็นคนทรยศ…พวกเขาถูกลอร์ดแห่งโคโดบอสร่าตัดหัวต่อหน้าสาธารณชนเมื่อ 2 วันก่อน…มันจบแล้วสําหรับตระกูลมอร์ริสัน” ชายชราน้ําตาไหลพรากขณะที่เขากําชายกระโปรงของขุนนางหญิง

“ทําไม..” หญิงสาวก้าวถอยหลังและเกือบจะสะดุดล้ม ดีที่สาวใช้ทั้ง 2 พยุงตัวเธอเอาไว้ได้ทัน

หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะกัดฟันกลั้นสะอื้น “ได้ยังไง ทําไมลอร์ดถึงทําแบบนั้น! ขุนนางคนอื่น ๆ ในโคโดบอสร่าอาจเป็นคนทรยศได้แต่ไม่ใช่พวกเขาแน่!”

“ท่านแม่ เกิดอะไรขึ้นกับท่านตาท่านยาย” เกวนโดลินกระซิบถาม

หญิงสาวไม่ตอบ เธอลูบหัวเกวนโดลินต่อไปขณะที่สะอื้นเบา ๆ

“ลอร์ดแห่งโคโดบอสร่าเสนอตัวที่จะแก้แค้นให้จักรพรรดิ…เพราะจักรพรรดิดูเหมือนตั้งใจที่จะยุติสงคราม หนึ่งปีเพื่อมากําจัดลอร์ดโครินเป็นการส่วนตัว…” พ่อบ้านชราพูดติดอ่าง “ทหารของเมืองกําลังค้นหากลุ่มกบฏที่เหลืออยู่…นายหญิง…ได้โปรดหนีไป”

ก่อนที่คําพูดของเขาจะจบลง เงาของทหารก็ปรากฏขึ้นไม่ไกล บนถนนที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ