ข้าคือเทพเจ้าแห่งเกม I Am the God of Games - ตอนที่ 184

บทที่ 184 ชีวิตมันยาก

ในขณะที่กลุ่มของซอนหยานกําลังจัดเตรียมเวทีเพื่อเข้าสู่ยุคแห่งการเดินทางที่ยิ่งใหญ่ให้กับผู้เล่น ซีเว่ยก็กําลังรวบรวมข้อมูลจากผู้เล่นหลังการอัปเดตเวอร์ชั่น

แต่เนื่องจากเรนเจอร์ไม่ใช่คลาสที่ได้รับความนิยมมากนักในตอนแรก เขาจึงไม่รู้ว่าคลาสจังเกิ้ลวอล์คเกอร์ได้รับการต้อนรับอย่างดีในหมู่ผู้เล่นหรือไม่

แต่ผู้เล่นดูเหมือนจะชอบระบบทักษะชีวิตมาก

แม้จะต้องใช้คะแนนทักษะอันมีค่าเพื่อเรียนรู้ทักษะชีวิต ซีเว่ยก็สามารถบอกได้จากข้อมูลในคอมพิวเตอร์ แพนธีออนของเขาว่าผู้เล่นกว่า 90% ได้เรียนรู้ทักษะชีวิตมากกว่าหนึ่งทักษะ

ดูเหมือนพวกเขาจะเข้าใจแล้วว่าการต่อสู้ไม่ใช่หนทางเดียวที่จะได้รับ EXP

นอกจากนี้ซีเว่ยก็จงใจทิ้งไข่อีสเตอร์ไว้ให้ผู้เล่นประหลาดใจ โดยไม่กล่าวถึงรายละเอียดของมันในระบบ ว่าจริง ๆ แล้วทักษะชีวิตบางอย่างสามารถให้โบนัสค่าสเตตัสและโบนัสคลาสของผู้เล่นได้

ตัวอย่างเช่น เมื่อเรียนรู้ทักษะบุชเชอร์ แลพัฒนาทักษะขึ้นมาได้ระดับหนึ่ง มันจะช่วยให้ผู้เล่นโจมตีจุดอ่อ นของศัตรูด้วยอาวุธมีคมได้ง่ายขึ้น

และทักษะชีวิตบางอย่างก็สามารถเพิ่มโบนัสให้กับทักษะชีวิตอื่นได้

ตัวอย่างเช่น หลังจากทักษะเพาะปลูกถึงระดับที่สูงพอ ทักษะการปรุงยาต่าง ๆ ก็จะได้รับการปรับปรุงให้ดีขึ้นมาก การปรับปรุงนี้ไม่เพียงแต่จะสะท้อนให้เห็นในข้อมูลระบบเท่านั้น ความจริงเมื่อผู้เล่นปลูกสมุนไพรและเลี้ยงดูมันจนโตด้วยตัวเอง ขั้นตอนการปรุงยาด้วยสมุนไพรนี้ก็จะง่ายขึ้น…

อีกอย่าง แม้ว่าเขาจะไม่รู้เหตุผล แต่ทักษะชีวิตที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในหมู่ผู้เล่นคือทักษะการเพาะปลูก

ตอนแรกซีเว่ยคิดว่ามันก็ดี เพราะผู้เล่นมีไหวพริบและจินตนาการ เขาอาจได้เห็นหมู่บ้านใหม่ที่ล้อมรอบไป ด้วยทะเลดอกไม้ที่สวยงาม

แต่เขาก็ต้องพูดไม่ออกเมื่อเขาใช้ดวงตาศักดิ์สิทธิ์มองลงไป

ตอนที่ซีเว่ยสร้างถนนในเมืองไร้ชื่อ เขาก็ได้จัดเตรียมแปลงดอกไม้ไว้อย่างระมัดระวังทั้งสองด้านของถนน

ความจริงเขาคิดว่าผู้เล่นจะมีความรู้สึกโรแมนติกอยู่บ้าง ถ้าพวกเขาปลูกต้นไม้ที่มีใบสีเขียวมรกต ดอกไม้สวยงาม หรือผลไม้แสนอร่อย

แต่ปัญหาคือ ตอนนี้ทั้งแปลงเต็มไปด้วยสมุนไพรประหลาดที่ไม่ธรรมดา

ตอนนี้ดอกไม้กินคนที่สามารถกลืนก็อบลินเข้าไปได้ทั่วตัวนั้นถือเป็นพืชที่เบสิคที่สุดแล้ว

นอกจากนั้นยังมีสมุนไพรที่มีลักษณะเหมือนกันที่คอยปล่อยก๊าซสีเหลืองเหม็น ๆ ออกมาจากรอยแยกตรงกลาอย่างต่อเนื่อง มันดูธรรมดามากหากมองจากภายนอก แต่รากของมันมีรูปร่างเหมือนมนุษย์ และสามารถ ปล่อยเสียงครวญครางซึ่งอาจทําให้มนุษย์จริง ๆ กลายเป็นหินได้ พืชที่เหมือนมินิไฮดราที่โบกกิ่งเป็นรูปหัวงูอยู่ตลอดเวลา และฟาดฟันพืชปีศาจทั้งหมดที่อยู่ใกล้ตน และพืชที่ดูเหมือนระฆัง แต่จริง ๆ แล้วเป็นถั่ว…

ดูเหมือนว่าเทรนด์แปลก ๆ กําลังแพร่กระจายในหมู่ผู้เล่น พวกเขาปลูกสมุนไพรวิเศษที่แปลกประหลาดเพื่ออวดผู้เล่นคนอื่น ๆ

ซีเว่ยที่เคยคิดว่าผู้เล่นจะทําให้เมืองไร้ชื่อกลายเป็นพื้นที่สีเขียวได้แต่เงียบงัน เขายืนยันอํานาจที่เขาใช้เพื่อเติมเต็มทักษะชีวิต ‘เพาะปลูก’ อีกครั้ง และตระหนักว่า นอกเหนือจากการเพาะปลูกแบบธรรมดาแล้ว เขายังได้รวมความสามารถของการตัดต่อพันธุ์พืช และการรักษาลักษณะการกลายพันธุ์นั้นไว้ในทักษะด้วย

ทีแรกเขาไม่คิดว่ามีอะไรผิดปกติกับเรื่องนี้ เนื่องจากเขากําลังรอแกรนด์ดรูอิดปรากฏตัวขึ้นในหมู่ผู้เล่น ดัง นั้นเขาจึงเพิ่มเทคนิคแลก ๆ ลงไป

เพราะงั้นเขาเลยไม่ทันฉุดคิดว่า หลังจากที่ผู้เล่นได้รับเมล็ดพืชวิเศษจากนักเล่นแร่แปรธาตุของคินลี่ย์ และหว่านเมล็ดพืชเหล่านั้นลงดินสําเร็จแล้ว พวกเขาจะเริ่มปรับแต่งมันให้กลายเป็นพืชที่อธิบายสถานะไม่ได้เช่นนี้

ความจริงนับประสาอะไรกับการกลายเป็นแกรนด์ดรูอิด ผู้เล่นไม่เคยค้นพบเลยด้วยซ้ําว่าซีเว่ยได้ปลูกข้าวป่าที่กินได้อย่างลับ ๆ ไว้ที่สระน้ําใกล้กับเมืองไร้ชื่อ แต่กลับพบพืชวิเศษและกิ้งก่าประหลาดเหล่านี้ ที่ไม่มีความสามารถในการสืบพันธุ์และทําได้เพียงอวดชาวบ้าน

ถึงกระนั้นความจริงก็ทําให้เรื่องบางอย่างชัดเจนสําหรับซีเว่ย เขาประเมินความโง่เขลาของผู้เล่นต่ําเกินไป

“พวกแกกําลังพยายามเล่น Plants Vs Zombies รีไง!”

“ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรตั้งความหวังใด ๆ กับพวกเขา…”

ซีเว่ยรู้สึกได้ถึงอาการไมเกรนอย่างรวดเร็ว เขาหันไปเปิดฟอรัมผู้เล่นเพื่อหาโพสต์โง่ ๆ สร้างความบันเทิง ให้ตัวเอง จากนั้ก็นอนพักสักงีบ แม้ว่าในฐานะเทพเจ้าเขาไม่จําเป็นต้องนอนอีกต่อไป แต่เขาไม่ต้องการที่จะหลอมรวมเป็นเทพเจ้าโดยสมบูรณ์ เขาอยากจะรักษานิสัยบางอย่างของมนุษย์เอาไว้เพื่อเตือนตัวเองไม่ให้หลงไปกับความเป็นพระเจ้า

การนอนถือเป็นหนึ่งในนั้น แม้ว่าเขาจะงีบหลับเพียง 10 นาทีต่อสัปดาห์ แต่มันก็ทําให้ความเป็นพระเจ้าของเขาคงที่เพิ่งเพิ่มพูนขึ้นมาเมื่อเร็ว ๆ นี้เนื่องจากการเพิ่มระดับอย่างรวดเร็วขึ้น

ตอนนี้นอกจากโพสต์ยอดนิยม 2 โพสต์อย่าง หยิบอัญมณีออกจากอ” และ ข้าหลอน” ซึ่งผู้เล่นตรึงไว้เหนือฟอรัมแล้ว ยังมีอีกโพสต์ที่กําลังมาแรงที่อัปโหลดโดยเอ็ดเวิร์ดปีศาจบ้าเควส

[ชื่อเรื่อง: ชีวิตมันยาก]

[เอ็ดเวิร์ด: บ้าเอ๊ย! ข้าใช้เวลา 5 วันในการวิ่งไปรอบ ๆ ป่าและเกือบจะไปถึงใจกลางป่าทริเนียแล้ว! แต่ตอน นี้พวกเจ้าทุกคนกําลังบอข้าว่า เควสรวบรวมเฟิร์นหางมังกรที่เลดี้คินลี่ย์มอบให้ สามารถได้รับจากทักษะปลูกสมุนไพร?! บอกข้าที่ว่านี่เป็นภาพลวงตา มันเป็นของปลอม มันเป็นเรื่องโกหก]

[ลือา: เรื่องจริง ข้าปลูกแล้ว (แนบภาพ)]

[บอริส: เรื่องจริง ข้าปลูกแล้ว (แนบภาพ)]

[แวนเค่อ: เรื่องจริง ตาแก่คนนี้ก็ปลูกไว้แล้ว (แนบภาพ)]

[เทรรอสเช่: เจ้าเคยเห็นเฟิร์นหางมังกรไหม? (แนบภาพ) ข้าแค่อยากให้ทุกคนได้เห็นเฟิร์นหางมังกรซึ่งได้ รับการประเมินว่า ยอดเยี่ยม ต้นนี้!]

[เอ็ดเวิร์ด: (ภาษาหยาบคายของผู้เล่นถูกบล็อค)]

[เทรรอสเช่: ข้าอยากเห็นใบหน้าของเขาจริง ๆ เขาคงกําลังอิจฉาข้าอยู่แน่!]

(ลอา: ไม่ เจ้ามองไม่เห็นหรอก…เพราะเขาไม่ได้อยู่ในเมือง]

[โกวต้าน: ระวังเทรรอสเช่ เอ็ดเวิร์ดกําลังพยายามฆ่าตัวตายกลับเมือง]

[เทรรอสเช่: ..]

[แองโกร่า: ขอยืมโพสต์นี้หน่อย มีใครรู้บ้างว่าใครปลูกดอกไม้กินคนที่ทางใต้ของเมือง? เมื่อวานนี้มันกลายพันธุ์และกลืนผู้เล่นเข้าไป เจ้าของพืชโปรดมาที่คฤหาสน์เจ้าเมืองเพื่อจ่ายค่าปรับตามหมายเรียกของเจ้า]

(อีวาน: มีใครเห็นมาร์นี่ไหม? ข้าควรจะได้พบเขาที่โรงเหล้ากาต้มน้ําเหล็กเมื่อคืนนี้ แต่เขาไม่ปรากฏตัว]

[แองโกร่า: เสียเวลาเปล่า เหยื่อคือมาร์นี่]

[อีวาน:…]

[อีวาน: ไม่น่าแปลกใจที่เขาเพิ่งทําคะแนนแซงข้าในลีดเดอร์บอร์ดของธันเดอร์]

[จอม: เอ็ดเวิร์ด ข้าถามเลดี้คินลี่ย์ให้แล้ว เธอบอกข้าว่าเฟิร์นหางมังกรป่ามีคุณสมบัติทางยาดีกว่าเมื่อเทียบกับที่ผู้เล่นปลูก และเธอจะให้รางวัลเพิ่มเติมหากเจ้ารวบรวมเฟิร์นหางมังกรป่ามา]

[เอ็ดเวิร์ด: โอ้ ขอบคุณ ข้าคงจะตายกลับเมืองถ้าไม่ใช่เพราะข้อความของเจ้า

[โจ: ใช่ ป่าทริเบียน่าเบื่อมาก และไม่ค่อยมีสัตว์ประหลาดปรากฏตัวเลย ถ้าเรารู้ เราจะไปกับเจ้าเพื่อต่อสู้กับเดรคหนองน้ํา]

[โควต้าน: เฮ้เพื่อน…เราอาจเจอปัญหา (แนบภาพ) (แนบภาพ) (แนบภาพ)]

อาการง่วงนอนของซีเว่ยจางหายไปทันทีที่เขาเห็นภาพที่โกวต้านถ่ายมา “โอ้…น่าสนใจ”

เขาเปิดใช้งานดวงตาศักดิ์สิทธิ์และมองลงไปที่ที่พวกเขาอยู่