ข้าคือเทพเจ้าแห่งเกม I Am the God of Games - ตอนที่ 188

บทที่ 188 โซ่แห่งการสํานึกผิด

โจส่งซาเลนบินออกจากพุ่มไม้ด้วยหมัดเดียว เอลฟ์หนุ่มกลิ้งไปกับพื้นสองตลบก่อนจะหยุดลงเมื่อเขากลิ้งไปชนต้นไม้ล้ม

ซาเลนอ้าปากครางอย่างเจ็บปวด

เอลฟ์ป่าคนอื่น ๆ ตะลึง

เทพธิดาแห่งป่า เปโกรา เป็นเทพเจ้าลําดับ 2 ที่เอลฟ์ป่าศรัทธา และเธอก็ชื่นชอบเอลฟ์ป่ามาก นั่นเป็นสาเหตุที่เอลฟ์ป่าถือกําเนิดขึ้นมาพร้อมกับพรของเธอ พวกเขาเป็นที่รักของป่า

พรของพวกเขาจะแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคล แต่พรที่พบได้บ่อยที่สุดคือสายสัมพันธ์แห่งป่า เช่นเดียวกับหัวใจมรกตที่ผู้เล่นคลาสจังเกิ้ลวอล์คเกอร์มี เอลฟ์ป่าสามารถผสานตัวตนของพวกเขาเข้ากับป่าเพื่อให้ ศัตรูของพวกเขาหาพวกเขาไม่เจอ

นั่นเป็นเหตุผลว่าทําไมพวกเขาถึงเป็นนักล่าที่น่ากลัวที่สุดในป่า

เมื่อพวกเขาทําการปิดล้อมและสังหารนักล่าทาสไปก่อนหน้านี้ เหยื่อของพวกเขาไม่รู้เลยด้วยซ้ําว่าเกิดอะไรขึ้น การที่เหล่าเอลฟ์แอบเข้ามาใกล้และใช้เพียงธนูก็เพื่อป้องกันไม่ให้ป่าได้รับความเสียหาย พวกเขาจึงไม่ได้ใช้เวทมนต์ใด ๆ โดยเจตนา

ตอนนี้สถานการณ์เดียวกันก็กําลังเกิดขึ้นอีกครั้ง ด้วยการลอบเร้นนี้ พวกเขาสามารถกําจัดเด็กมนุษย์ธรรมดาไม่กี่คนได้ง่าย ๆ

สําหรับพวกเขาแล้ว มนุษย์และกอริลล่าที่อาศัยอยู่ตามต้นไม้นั้นไม่ได้มีอะไรแตกต่างกันเลย ยิ่งไปกว่านั้นมนุษย์ยังเป็นศัตรูของเอลฟ์ การฆ่ามนุษย์วัยหนุ่มสาวไม่กี่คนสําหรับพวกเขาแล้วไม่ได้หนักหนาอะไรเลย

แต่มันกลับไม่ได้เป็นไปอย่างที่พวกเขาคิดพวกเขาประเมินปาร์ตี้ของเอ็ดเวิร์ดต่ําเกินไป ไม่เพียงแต่เป้าหมายจะทนฝนธนูของพวกเขาได้เท่านั้น หนึ่งในนั้นยังได้ส่งซาเลนบินออกไปด้วย

แต่เหล่าเอลฟ์ป่ายังคงไม่เคลื่อนไหว พวกเขาเพียงคิดว่าการที่ซาเลนถูกจับได้และถูกส่งบินออกไป เป็นเพราะเขาประเมินเด็กเหล่านั้นต่ําเกินไปและซ่อนตัวได้ไม่ดีพอ

ความจริงมีเอลฟรุ่นพี่บางคนมักจะใช้สิ่งนี้เพื่อสั่งสอนเอลฟ์รุ่นน้องที่เพิ่งเข้าร่วมการต่อสู้กับนักล่าทาสเผ่ามนุษย์เป็นครั้งแรก เพื่อเดือนพวกเขาว่าอย่าประมาท และต้องซ่อนตัวให้มิดชิดตลอดเวลา

แต่แล้วโจก็จับเอลฟ์ได้มากขึ้น และต่อยพวกเขาลอยขึ้นไปในอากาศจากที่ซ่อนของพวกเขา

แม้ว่าพวกเอลฟ์ป่าจะคิดว่าตนซ่อนตัวได้เป็นอย่างดี…พวกเขาก็ซ่อนตัวได้ดีจริง ๆ นั่นแหละ หากใช้เพียงภาพ เสียง หรือแม้แต่ลมหายใจเพื่อค้นหาพวกเขา โจจะไม่สามารถหาพวกเขาพบได้อย่างแน่นอน แต่ปัญหาคือตอนนี้พวกเขามีชื่อสีเหลืองขนาดใหญ่ลอยอยู่บนหัวแม้ว่าพวกเขาซ่อนอยู่ในพุ่มไม้ได้อย่างสมบูรณ์แบบ พวก เขาก็จะกลายเป็นพุ่มไม้ที่มีอะไรบางอย่างลอยอยู่ด้านบนเช่น เอลฟ์ป่า A’

และมันก็ไม่ต่างจากนกกระจอกเทศที่ซ่อนหัวของมันไว้ใต้ผืนทราย แต่โผล่กันออกมาให้โลกรู้

ไม่ใช่แค่โจเท่านั้น เอ็ดเวิร์ดเองก็ไล่ตีกันพวกเอลฟ์ไปหลายคนเช่นกัน

แม้ว่ามันจะไม่ทําให้ฝ่ายตรงข้ามได้รับบาดเจ็บสาหัด แต่ก็ยังระบาย HP ออกไปจนเหลือเพียงกันหลอดทําเอาพวกเอลฟ์ลุกไม่ขึ้น

สิ่งที่เจสสิก้าทําทั้งหมดคือกางโล่ให้เพื่อน ๆ ขณะที่เอลีน่ายังคงอมอมยิ้มต่อไป แม้ว่าดวงตาของเธอจะพุ่งไปที่เลเวลเหนือหัวพวกเอลฟ์ก็ตาม

ในที่สุด เธอก็พบเอลฟ์ป่าที่มีเลเวลสูงสุด แววตาของเธอมีแสงวาบแปลก ๆ ขณะที่ความคิดของเธอยังคงเป็นปริศนาเหมือนเช่นเคย

ในขณะเดียวกัน โจและเอ็ดเวิร์ดก็กําลังลุยป่าไปตบเอลฟ์ที่ละคน

หลังจากที่เอลฟ์สูญเสียกองกําลังไปถึงหนึ่งในสาม ในที่สุดพวกเขาก็ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ พวกเขาทั้งหมดจะถูกกําจัดทันทีหากพวกเขายังเล่นซ่อนหาต่อไป

ดังนั้นด้วยคําสั่งของเอลฟ์ระดับสูง เอลฟ์คนอื่น ๆ จึงเลิกหลบซ่อนตัวและเปลี่ยนเป็นการเผชิญหน้าโดยตรง

และด้วยเหตุนี้เอง ช่วงเวลาเล่นซ่อนหาของเอ็ดเวิร์ด จึงกลายเป็นการต่อสู้ที่ยากลําบาก

ก็จริงที่ว่าพวกเขาแข็งแกร่งกว่าเอลฟ์เล็กน้อย และสามารถทําลายการซุ่มโจมตีของเอลฟ์ได้ในเวลาอันสั้น แถมพวกเขายังไม่มีวันพ่ายแพ้ในการดวลตัวต่อตัวกับเอลฟ์ด้วย

แต่ปัญหาคือ เอลฟ์ป่าไม่มีจิตวิญญาณที่กล้าหาญเหมือนนักรบ พวกที่เลิกซ่อนตัว คือเอลฟ์ป่าที่อยู่ไกลเกินกว่าที่เอ็ดเวิร์ดและโจจะวิ่งไปชกโง่ ๆ ได้การที่พวกเอลฟ์เลิกซ่อนตัวทําให้พวกเขาใช้ความสามารถในการยิ ธนูได้อย่างเต็มที่

ตอนนี้เมื่อเอ็ดเวิร์ดถูกเอลฟ์ปิดล้อม เขาก็รู้สึกเหมือนว่ากําลังถูกขังอยู่ในฝูงหมาป่าทรงพลังที่สามารถกระโจนออกมาฉีกแขนขาของเขาได้เรื่อย ๆ

ความจริงพวกเขาคงจะตายไปแล้วหากเจสสิก้าไม่ได้ฮีลพวกเขาซ้ํา ๆ

ปริมาณฮลจํานวนมากที่มาจากเจสสิก้าในช่วงเวลาสั้น ๆ ได้ดึงดูดความสนใจของเอลฟ์ป่าอย่างรวดเร็ว เอลฟ์ป่าเลเวลสูงสุดเลิกสนใจเอ็ดเวิร์ดและโจที่อาจถูกฆ่าได้ทุกเมื่อและหันไปทําร้ายเจสสิก้า

การมีเลเวลสูงสุดยังหมายถึงการมีประสบการณ์มากมายและทักษะการต่อสู้ที่ซับซ้อน เอลฟ์ตนนั้นผสานเวนมนต์เข้ากับลูกธนูเพื่อขัดขวางการร่ายเวทย์ของเจสสิก้ามากกว่าหนึ่งครั้ง และในเวลาไม่ถึงครึ่งนาทีเจสสิก้าที่ อ่อนแอที่สุดในปาร์ตี้ก็ตกอยู่ในช่วงเวลาวิกฤติ

แต่นั่นคือตอนที่เอลน่าที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลยมาตั้งแต่แรกในที่สุดก็จับช่องโหว่ของฝ่ายตรงข้ามได้

เธอกระโจนออกมาพร้อมแสงสีทองศักดิ์สิทธิ์ที่สว่างอยู่ด้านหลังเธอ จากนั้นแสงก็เริ่มไหลเหมือนน้ําลงมาที่มือของเธอ และกลั่นตัวกลายเป็นหอกแสงขนาดมหึมา!

มันไม่ใช่หอกแห่งชัยชนะซึ่งเป็นทักษะที่เครลิคสามารถเรียนรู้ไว้ตอนเลเวล 15 และนักบุญหญิงฝึกหัดเรียนรู้ได้ตอนเลเวล 1

แต่มันเป็นโซ่แห่งการสํานึกผิดที่เอลีน่าได้เรียนรู้ตอนเลเวล 40 และทักษะนี้จําเป็นต้องมีทักษะหอกแห่งชัยชนะก่อนถึงจะเรียนรู้ได้!

ปกติแล้วทักษะนี้จะสร้างความเสียหาย 0 ดาเมจ แต่มันจะสร้างดาเมจเท่ากับค่าความเป็นปรปักษ์ของเป้าหมายที่มีต่อ ‘ผู้เล่นหรือเทพเจ้าแห่งเกม’ และตามรายละเอียดของทักษะ มันจะเหลือ HP ของเป้าหมายไว้ประมาณ 1% เมื่อดาเมจสูงเกิน HP ของเป้าหมาย และมีดีบัฟสถานะผูกมัดพลังของสถานะผูกมัดนี้ยังขึ้นอยู่กับ ความเป็นปรปักษ์ของเป้าหมายด้วย นั่นหมายความว่าโซ่แห่งการสํานึกผิดจะจับเป้าหมายของมันได้ดีขึ้นหาก อีกฝ่ายมีความเป็นศัตรูมากขึ้น

แน่นอนว่าผูกมัดเป็นพลังที่ได้มาจากกฎแห่งทักษะเช่นกัน ซึ่งหมายความว่ามันอาจถูกต่อต้านได้โดยความเป็นพระเจ้าหรือกฎอื่น ๆ ที่สูงกว่า

แต่เห็นได้ชัดว่าเอลฟันนั้นไม่ได้มีความเป็นพระเจ้าที่สามารถต่อต้านกฎได้ ร่างกายของเขาถูกหอกแสงของเอลีน่าแทงทะลุ ก่อนที่โซเรืองแสงที่ผูกอยู่ท้ายหอกจะเปล่งประกายและขดรัดรอบตัวเขาอย่างแน่นหนา

ถ้าอัสลานเทพเจ้าแห่งความยุติธรรมอยู่ที่นี่ เขาอาจจะมีความรู้สึกแบบว่านรก ทําไมทักษะนี้ดูคุ้น ๆ…