ข้าจับปีศาจสาวได้ตัวหนึ่ง 天上掉下个美娇娘 - ตอนที่ 106 หมอเทวดา

หรือน้ำนี่จะเป็นน้ำอมฤตของท่านหมอกู้ที่ใครๆ ร่ำลือกัน?

“ท่านอ๋อง รู้สึกว่าจมูกเป็นอย่างไรบ้าง?” กู้จิ้งเอ่ยถามหลังจากหยดน้ำเกลือใส่รูจมูกของอู่อ๋องไปแล้วสี่ห้าหยด

“ดูเหมือน…ดูเหมือนจะไม่ค่อยคันแล้ว” อู่อ๋องทำจมูกหยุกหยิก ไม่ค่อยคันมากแล้วจริงๆ

“รบกวนท่านลุกขึ้นให้น้ำในจมูกไหลออกมาหน่อย”

“ได้”

อู่อ๋องซึ่งกำลังทุกข์ทรมานเพราะการจามกับอาการจมูกอักเสบตะแคงตัวเล็กน้อย ลวี่หลัวก็รีบหยิบกระโถนมารองพลางใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำเกลือที่ไหลออกมาจากรูจมูกให้

กู้จิ้งบอกให้อู่อ๋องเงยหน้าขึ้นอีก

“ฉันจะหยดน้ำเข้าไปในรูจมูกของท่านอีก พอหยดเข้าไปแล้ว ท่านก็ขยับศีรษะให้ตั้งตรง ใช้ลมหายใจค่อยๆ ควบคุมหยดน้ำให้ไหลลงไปในลำคอช้าๆ”

กู้จิ้งกลัวอู่อ๋องไม่เข้าใจจึงสาธิตให้ดูรอบหนึ่ง

อู่อ๋องรับฟังด้วยความงุนงง เขารู้สึกว่าวิธีนี้แปลกใหม่มาก แต่ตอนนี้เขาไม่ได้จามแล้ว รู้สึกว่าวิธีนี้น่าจะได้ผล ดังนั้นจึงยอมพยักหน้าแต่โดยดี

กู้จิ้งหยดน้ำเกลือเข้าไปในรูจมูกของอู่อ๋อง อู่อ๋องก็ทำตามที่เธอสั่ง ใช้ลมหายใจบังคับน้ำเกลือให้ค่อยๆ ไหลลงไปในลำคอ จากนั้นก็สูดหายใจเข้าเบาๆ ให้น้ำเกลือไหลย้อนกลับขึ้นไป ทำให้ช่องทางเดินหายใจชุ่มชื้นขึ้น

หลังจากทำซ้ำสองสามรอบ เธอก็หยดน้ำเกลือใส่จมูกอู่อ๋องอีก ครั้งนี้ไม่ต้องสูดเข้าสูดออก แต่ให้บังคับน้ำเกลือลงไปที่ปากแล้วบ้วนออกมาเลย

หลังจากทำทุกขั้นตอนแล้ว ขั้นตอนสุดท้ายคือใช้น้ำเกลือบ้วนปาก

วิธีนี้เป็นวิธีรักษาผู้ป่วยโรคจมูกอักเสบที่กู้จิ้งคิดค้นขึ้น ที่ผ่านมาใช้ได้ผลดีมาตลอด ต่อมาเธออ่านหนังสือมากขึ้นถึงได้รู้ว่าที่แท้ในวิชาโยคะของอินเดียก็มีวิธีที่คล้ายๆ กัน

ในวิชาโยคะของอินเดียมีวิธีล้างทำความสะอาดโพรงจมูกวิธีหนึ่งเรียกว่า Neti หลังจากทำความสะอาดด้วยวิธีนี้ เมือกในโพรงจมูกจะลดน้อยลง ทำให้หายใจได้สะดวกยิ่งขึ้น

ในยุคปัจจุบันมีมลพิษมาก กู้จิ้งจึงคิดค้นอุปกรณ์สำหรับล้างทำความสะอาดจมูกขึ้น ซึ่งก็ได้ผลเป็นอย่างดี

อู่อ๋องทำตามขั้นตอนที่แสนแปลกประหลาดเหล่านี้เสร็จเรียบร้อยก็ลองสูดหายใจลึกๆ ครั้งหนึ่ง ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าตัวเองหายใจได้สะดวกขึ้นมาก ผู้คนรอบข้างเห็นเช่นนี้ก็อดยินดีไม่ได้

“หมอเทวดา ช่างสมเป็นหมอเทวดาจริงๆ ตอนนี้ข้าไม่จามแล้ว จมูกของข้าหายเป็นปกติแล้ว!”

กู้จิ้งได้ยินเช่นนี้ก็รีบเตือนว่า “ท่านอ๋อง วิธีนี้แค่ช่วยบรรเทาอาการได้ชั่วคราวเท่านั้น หากไม่ขยันทำบ่อยๆ อาการอาจกำเริบขึ้นมาอีก โรคจมูกอักเสบแบบนี้ไม่สามารถรักษาได้ในครั้งเดียว แต่ถ้าทำไปเรื่อยๆ อาการก็จะค่อยๆ ดีขึ้น”

หลายปีมานี้ อู่อ๋องต้องทุกข์ทรมานเพราะอาการเยื่อบุจมูกอักเสบไม่น้อย พอได้ยินเช่นนี้ก็รีบถามว่า “ถ้าอย่างนั้นข้าต้องทำยังไง หรือว่า…หรือว่าต้องทำแบบนี้ทุกครั้ง?”

เขามองขวดกระเบื้องสีขาวในมือของกู้จิ้งด้วยสายตางุนงง “หรือนี่จะเป็นน้ำอมฤตที่ใครๆ ร่ำลือกัน? มันไม่ธรรมดาเลยจริงๆ!”

หัวใจของกู้จิ้งกระตุกวูบ

ฟังจากที่เซียวเถี่ยเฟิงพูด ดูเหมือนเขาจะมีวิธีช่วยอู่อ๋องผู้นี้แย่งชิงบัลลังก์ แต่หากเป็นเช่นนี้ เธอกลัวว่าอู่อ๋องจะเสร็จนาฆ่าโคถึก พอได้บัลลังก์ก็สังหารเธอกับเซียวเถี่ยเฟิงเสีย แม้เซียวเถี่ยเฟิงอาจจะมีวิธีรับมืออยู่แล้ว แต่ทำไมเธอถึงไม่ฉวยโอกาสนี้ทำอะไรบางอย่างเล่า?

คิดได้เช่นนี้ เธอก็ขมวดคิ้วส่ายหน้าพลางถอนใจ จากนั้นจึงกล่าวเสียงเคร่งขรึมว่า “ท่านอ๋อง พูดตามตรง ฉันเคยเห็นบันทึกเกี่ยวกับโรคนี้ในตำราโบราณเล่มหนึ่ง มันเรียกว่าโรคจมูกอักเสบ”

“โรคจมูกอักเสบ?”

สำหรับคนสมัยโบราณอย่างอู่อ๋องกับเซียวเถี่ยเฟิง คำว่าโรคจมูกอักเสบเป็นคำที่แม้แต่ได้ยินก็ไม่เคยได้ยินมาก่อน พวกเขาจึงพากันหันมามองกู้จิ้งด้วยความงุนงง

กู้จิ้งกระแอมเบาๆ ครั้งหนึ่ง ในใจตระหนักดีว่าถึงเวลาที่เธอต้องใช้จินตนาการแต่งเรื่องแล้ว

“โรคจมูกอักเสบ จะว่าหนักก็หนักจะว่าเบาก็เบา อย่างเบาก็จามไม่หยุด นอนไม่หลับ อย่างหนักก็อาจถึงขั้นหายใจไม่ออกจนขาดใจตาย ถ้าจะถามว่าโรคจมูกอักเสบมีทางรักษาหรือไม่ วิธีเดียวที่เป็นไปได้คือต้องใช้น้ำอมฤตของฉันประกอบกับฝึกวิชาโยคะ Neti ทำทุกวันถึงจะช่วยบรรเทาอาการได้”

อู่อ๋องได้ยินเช่นนี้ก็ถึงกับตื่นตะลึงเป็นอันมาก ทุกครั้งที่จามหนักๆ เขามักจะนอนไม่หลับ แถมยังหายใจลำบาก พอได้ยินกู้จิ้งพูดเช่นนี้ เขาก็รู้สึกว่าโรคนี้น่ากลัวไม่น้อยจริงๆ

“แล้ว…แล้วท่านอ๋องควรทำอย่างไร?” ลวี่หลัวร้อนใจยิ่งกว่าอู่อ๋องเสียอีก

“ง่ายมาก ฉันจะส่งน้ำอมฤตมาให้เรื่อยๆ วิชาโยคะ Neti ก็คือวิธีที่ฉันสอนให้ ต่อไปท่านอ๋องก็ใช้น้ำอมฤตทำตามที่ฉันสอนทุกวัน ทำไปสักสองสามปี หากอาการไม่กำเริบอีกก็หมายความว่าหายดีแล้ว จริงๆ การฝึกวิชาโยคะแบบนี้ยังมีข้อดีอย่างอื่นอีกด้วย หากฝึกต่อไปเรื่อยๆ หนึ่งจะทำให้มีจิตใจแจ่มใส สองคือช่วยยืดอายุขัยได้”

กู้จิ้งโม้อย่างคล่องแคล่ว

แต่อู่อ๋องกลับเชื่อ “เยี่ยม! เยี่ยมไปเลย! ที่แท้บนโลกก็มีวิชาเช่นนี้ มีน้ำอมฤตเช่นนี้ด้วย!”

ลวี่หลัวจ้องขวดน้ำอมฤตในมือกู้จิ้งตาเขม็ง “น้ำอมฤตนี่ มีแต่ท่านหมอกู้ถึงจะมีอย่างนั้นหรือ?”

กู้จิ้งพยักหน้า “น้ำอมฤตนี่เป็นน้ำอมฤตที่ฉันปรุงขึ้นตามเคล็ดวิชาที่อาจารย์ถ่ายทอดให้ สามารถรักษาฝี บรรเทาอาการจมูกอักเสบ สามารถรักษาโรคของท่านอ๋องได้ผลดีที่สุด”

อู่อ๋องพยักหน้า “ได้ยินมานานแล้วว่าท่านหมอกู้มีน้ำอมฤต วันนี้ได้เห็น ไม่ผิดจากคำร่ำลือจริงๆ!”

กู้จิ้งยิ้ม “แต่หากไม่มีเคล็ดวิชาของฉัน น้ำอมฤตนี่ก็เป็นแค่น้ำธรรมดา แต่ท่านอ๋องวางใจได้ ฉันจะให้คนส่งน้ำอมฤตมาให้เป็นระยะ”

พูดจบ กู้จิ้งก็ส่งขวดกระเบื้องสีขาวใบนั้นไปให้อู่อ๋อง อู่อ๋องย่อมดีใจมาก สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง

กู้จิ้งแอบคิดในใจว่า เธอเองก็รับบทนักพรตปรุงยาที่ชอบใช้คำพูดเหลวไหลยุแยงฮ่องเต้ได้ไม่เลวเหมือนกัน

เดิมเธอเป็นคนเปิดเผย แต่จนใจที่โชคชะตาลิขิตให้จำเป็นต้องทำเรื่องไม่ดี

ทั้งหมดนี้เป็นเพราะความจนใจ จนใจมากๆ!

แต่เธอกลับคิดไม่ถึงว่า เรื่องนี้ไม่ได้จบเพียงแค่นี้

เดิมเรื่องที่เธอใช้น้ำอมฤตรักษาคนก็แพร่กระจายไปทั่วอยู่แล้ว ตอนนี้เธอยังใช้น้ำอมฤตรักษาอาการป่วยของอู่อ๋องอีก ใครๆ จึงยิ่งปักใจเชื่อว่าน้ำอมฤตของเธอสามารถรักษาได้สารพัดโรคแถมยังสามารถขับไล่สิ่งชั่วร้ายได้ ด้วยเหตุนี้จึงมีผู้คนมากมายมาขอน้ำอมฤต บางคนยังถึงกับยอมจ่ายเงินก้อนใหญ่เพื่อแลกกับน้ำอมฤตเลยทีเดียว

กู้จิ้งรำคาญมาก เธอพยายามอธิบายว่า “นี่เป็นแค่น้ำที่มีไว้รักษาโรคธรรมดาๆ เท่านั้น ไม่ใช่จะใช้ได้กับทุกโรค มันเหมาะกับแค่บางโรคเท่านั้น”

พูดตรงๆ ก็คือ มันเป็นแค่น้ำเกลือที่มีสรรพคุณช่วยฆ่าเชื้อแก้อักเสบ เหมาะสำหรับใช้ทำความสะอาด!

แต่ทุกคนไม่เชื่อ เชื่อก็แปลกแล้ว หมอเทวดาพูดแบบนี้เพราะไม่อยากให้ทุกคนแย่งน้ำอมฤตกันเท่านั้น

เธอยิ่งอธิบาย ทุกคนก็ยิ่งปักใจเชื่อว่าน้ำอมฤตต้องมีความมหัศจรรย์บางอย่างที่ไม่มีใครรู้

กู้จิ้งไม่มีทางเลือก สุดท้ายก็จำต้องเริ่มขายน้ำอมฤต

น้ำขวดเล็กๆ แค่ห้าสิบมิลลิลิตร ราคาสูงลิบถึงสิบตำลึง ทุกครั้งที่ขายเธอยังอธิบายด้วยว่า “จะเอาไปใช้ซี้ซั้วไม่ได้นะ มันมีไว้ทำความสะอาด ไม่ใช่รักษาโรค”

“ผู้น้อยทราบ ผู้น้อยทราบ เราซื้อไปล้างมือเท่านั้น!”

“เราเองก็ไม่ได้เอาไปทำอย่างอื่น แค่เอาไปล้างหน้า!”

ซื้อน้ำขวดเล็กๆ ห้าสิบมิลลิลิตร ราคาสิบตำลึงเพื่อเอาไปล้างมือล้างหน้า ใครจะเชื่อ?

ทุกคนที่ซื้อไปล้วนเอาไปเก็บซ่อนไว้เหมือนเป็นสมบัติล้ำค่า บางคนถึงกับใช้กุญแจทองแดงดอกใหญ่ลงกลอนเอาไว้ เพราะกลัวใครจะมาเจออีกด้วย

กู้จิ้งร่ำรวยขึ้นมาในชั่วพริบตา

เธอมองก้อนเงินสีขาววาววับแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าพลางถอนใจ “พี่ล่ำ ฉันว่าอีกไม่นานเราคงต้องเผ่นหนีกันแล้ว”

เรื่องไปกันใหญ่แล้ว สิบแปดมงกุฎอย่างเธอย่อมต้องกลัวเรื่องแตก

แต่เรื่องที่เกิดขึ้นต่อจากนั้น กลับเป็นเรื่องที่กู้จิ้งคาดไม่ถึงสักนิด

กู้จิ้งปักใจเชื่อว่าตัวเองเป็นสิบแปดมงกุฎ

นั่นเป็นน้ำเกลือนี่นา ถ้าพูดถึงการล้างแผล วิธีที่ดีที่สุดคือใช้น้ำเกลืออุณหภูมิสูงล้างถึงจะมีประสิทธิผลในการฆ่าเชื้อ แต่หากเป็นน้ำเกลือธรรมดา จะมีประสิทธิผลในการฆ่าเชื้อแก้อักเสบน้อยมาก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการรักษาโรคใดๆ ทั้งสิ้น

เธอถึงกับคิดด้วยว่า ถ้าความแตก เธอควรจะพูดอะไร หรือหากเกิดอะไรขึ้นจริงๆ อย่างมากเธอก็จะหนีไปกับเซียวเถี่ยเฟิง

แต่เธอคิดไม่ถึงเลยว่า หลังจากขายน้ำอมฤตออกไป กลับมีผลตอบรับที่ดีมาก

“ข้าไอมาหลายปี หลังจากดื่มน้ำอมฤต ข้าก็ไม่ไออีกเลย!”

“ข้าเองก็ไม่รู้ท้องผูกมาตั้งกี่ปี กินยาของท่านหมอหลี่ไปร้อยกว่าเทียบก็ยังไม่ได้ผล แต่ตอนนี้ข้าหายดีแล้ว!”

“พูดกันตามตรงนะ เรื่องของพวกเจ้ายังไม่มหัศจรรย์เท่าข้า เมื่อคืนลูกของข้าตกเตียงหัวกระแทกพื้น ข้าทาน้ำอมฤตให้หน่อยเดียว พวกเจ้าทายซิว่าเกิดอะไรขึ้น หัวลูกข้าหายโนทันที! พวกเจ้าดูสิ หัวนี่เรียบมาก ไม่มีรอยนูนแม้แต่นิดเดียว!”

พอคำพูดเหล่านี้รู้ไปถึงหูของกู้จิ้ง เธอก็ถึงกับมึนงง

นี่มันน้ำเกลือนี่นา ไม่ผิดแน่ น้ำเกลือมีสรรพคุณช่วยฆ่าเชื้อแบคทีเรียได้นิดๆ หน่อยๆ แต่นั่นต้องใช้ติดต่อกันเป็นเวลานาน ไม่ใช่ใช้แค่สองสามครั้งก็จะได้ผล

เธอเริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง…