ข้ามกาลบันดาลรัก [ส่วนที่ 2 ภาคแต่งงาน] - ตอนที่ 164 อาการบาดเจ็บสาหัส

“ไม่เป็นไรขอรับ บาดเจ็บเล็กน้อยแค่นี้มิใช่เรื่องใหญ่อะไร เทียบกับที่เจอบนสนามรบถือว่าเบามากแล้วขอรับ” นายทหารที่ถูกถามตอบอย่างไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย

หวงฝู่อี้เซวียนเห็นสภาพที่พวกเขาถูกพันแผลแล้ว ก็ย่นหัวคิ้วเล็กน้อย

เหวินซื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากด้านล่าง จึงเดินลงมา พลางพูดไปด้วย “บาดแผลของคนเหล่านี้ได้จัดการเรียบร้อยแล้ว ไม่มีปัญหาอะไรมากมาย ตอนนี้สามารถกลับได้แล้ว”

เหล่าทหารที่บาดเจ็บก็พูดคล้อยตามกัน “ใช่แล้ว นายหญิง อาการของพวกเราไม่ได้เป็นอะไรมาก สามารถกลับไปทำงานต่อได้แล้วขอรับ”

เมิ่งเชี่ยนโยวส่ายศีรษะ “ไม่ได้เจ้าค่ะ อาการบาดเจ็บของพวกเจ้าสาหัสมาก จำเป็นต้องพักฟื้นตัวที่ร้านยาเต๋อเหรินสักพักหนึ่ง วางใจเถิดเจ้าค่ะ ค่าแรงรายวันของพวกเจ้าข้ายังจ่ายให้เหมือนเดิม”

“ได้อย่างไรกันล่ะ” นายทหารที่ส่วนเท้าได้รับบาดเจ็บ และกำลังยื่นเท้าออกมาเพื่อให้เมิ่งเชี่ยนโยวตรวจดูให้แน่ชัดพูดขึ้น “อาการบาดเจ็บของข้าเล็กน้อยเพียงนี้จะกล้าทำให้งานต้องล่าช้าได้อย่างไร นายหญิง ให้ข้ากลับไปเถอะขอรับ”

“ข้าบอกให้เจ้าพักรักษาอาการ พวกท่านก็พักรักษาอาการให้สบายสิเจ้าคะ ผู้ใดก็อย่าแม้แต่จะคิดถึงเรื่องที่จะกลับไปทำงาน” เมิ่งเชี่ยนโยวพูดด้วยความขึงขัง แล้วหันศีรษะมาพูดกับเหวินซื่อว่า “เถ้าแก่เหวิน รบกวนท่านจัดเตรียมห้องที่อยู่หลังเรือนให้คนงานของข้าเหล่านี้อยู่พักฟื้นที่นี่ก่อน แล้วค่อยกลับไป” พูดจบ ก็ลอบส่งสายตาเป็นสัญญาณให้แก่เหวินซื่อ

เหวินซื่ออึ้งเล็กน้อยอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเข้าใจนัยยะของเมิ่งเชี่ยนโยวทันที จึงรีบสั่งกับพนักงานว่า “พาผู้ป่วยเหล่านี้ไปที่หลังเรือน พร้อมจัดเตรียมทุกอย่างให้เรียบร้อย”

พนักงานรับคำ พูดกับทหารที่ได้รับบาดเจ็บทั้งหมดว่า “ทุกท่านเชิญตามข้ามาขอรับ”

ได้ยินเสียงที่เคร่งขรึมขึ้นโดยพลันของเมิ่นเชี่ยนโยว พวกนายทหารก็ไม่กล้าที่จะร้องวอนอีก แม้ว่าในใจยังคงฉงนสงสัยยิ่ง แต่ก็ตามพนักงานไปหลังเรือนอย่างว่าง่าย

“ข้ากำลังคิดจะไปหาเจ้าที่โรงงานอยู่เลย พวกเจ้ามาได้พอดี ขึ้นไปด้านบนเล่าให้ข้าฟังว่าเกิดอะไรขึ้น”

ทั้งสามคนขึ้นมาด้านบนและนั่งลง

เหวินซื่อสั่งให้พนักงานรินน้ำชาให้ แล้วถามว่า “ข้าเพียงแต่ได้ฟังเรื่องคร่าวๆ จากกัวเฟย ตกลงแล้วมันเกิดอะไรขึ้น”

เมิ่งเชี่ยนโยวเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างละเอียดให้เขาฟัง

เหวินซื่อฟังจบก็ขมวดคิ้ว “ความหมายของเจ้าคือคนพวกนี้แค่ไปหาคุณชายรอง แต่โรงงานของเจ้ากลับพาลได้รับความเดือดร้อนโดยที่ไม่มีความเกี่ยวข้องอันใดเลยหรือ”

เมิ่งเชี่ยนโยวพยักและส่ายหน้า พูดว่า “พวกเขาทั้งสี่คนล้วนเป็นคุณชายแห่งเจ้าพระยาและพระยา เรื่องกิริยามารยาทนั้นล้วนเข้าใจดี โดยเฉพาะการใช้ทหารของจวนที่เป็นเรื่องใหญ่เช่นนี้ เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะไม่ได้ไตร่ตรองก่อน ในเมื่อพวกเขากล้าลงมือได้อย่างใหญ่โตเช่นนี้ แสดงว่าเบื้องหลังต้องมีคนหนุนอยู่แน่นอน”

หวงฝู่อี้เซวียนพยักหน้าคล้อยตาม “ได้ยินคำพูดของโยวเอ๋อร์ในวันนี้แล้ว ก็เดาได้ทันทีว่ามีคนสั่งการอยู่เบื้องหลัง ดังนั้นถึงได้ขอเสด็จลุงให้ลงโทษพวกเขาอย่างหนัก เชื่อว่ามีครั้งนี้ ต่อไปพวกเขาจะไม่กล้าลงมือต่อโรงงานง่ายๆ อีก”

เหวินซื่อถาม “ฝ่าบาทจัดการอย่างไรหรือ”

หวงฝู่อี้เซวียนบอกผลลงโทษให้แก่เขาฟัง

เหวินซื่อเบิกตากลมโตราวกับว่าไม่รู้จักเขา มองตั้งแต่หัวจรดเท้าประเมินเขาหลายรอบ ผ่านไปครู่ใหญ่ถึงพูดขึ้นว่า “ท่านช่างใจดำยิ่งนัก ทหารได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยเพียงแค่นี้ก็หลอกเอาเงินจากพวกเขามาตั้งสองหมื่นตำลึง”

หวงฝู่อี้เซวียนทำหน้าคิดคำนวณ “ทุกคนจ่ายสองหมื่นตำลึงก็ออกจะมากไปเสียหน่อย แต่ว่านี่เป็นจำนวนที่เสด็จลุงตรัสออกมา วาจาของฝ่าบาทเป็นคำศักดิ์สิทธิ์ พวกเขาไม่กล้าที่จะไม่เชื่อฟัง และหลังจากผ่านพ้นเรื่องนี้ไป เมืองหลวงก็จะไม่มีใครกล้าคิดมาทำอะไรโรงงานอีกแล้ว”

เหวินซื่ออ้าปากมองเขา

หวงฝู่อี้เซวียนพูดกับเขาว่า “ท่านอย่ามองข้าด้วยสีหน้าแบบนี้ นี่ก็คือผลกรรมที่สนองคืนแก่พวกเขา มาโทษข้าไม่ได้ และนอกจากนี้ ตอนที่คุณชายแห่งเจ้าพระยาและพระยาทั้งสี่จะไปขอโทษ ข้าจะให้คนมาส่งจดหมายบอกเจ้า เจ้าก็พันแผลให้เหล่าทหารนั้นใหม่อีกรอบ แล้วต้องพันให้มีสภาพเหมือนกับว่าได้รับบาดเจ็บอย่างสาหัสสากรรจ์ ถึงเวลาที่พวกเขามาขอโทษเมื่อไรก็ให้พวกเขากลับไปที่โรงงาน จงจำไว้ว่า ต้องทำให้ดูสมจริงเสียหน่อย”

เหวินซื่อเข้าใจความหมายของเขา พยักหน้า “วางใจเถิด เรื่องนี้ให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง รับรองว่าเจ้าต้องพอใจ”

“ให้พวกเขาใช้แต่ของดีทั้งหมด ส่วนค่าใช้จ่ายก็หักมาจากเงินแปดหมื่นตำลึงนั่นแหละ” เมิ่งเชี่ยนโยวพูด

“ตกลง ได้ตามที่เจ้าต้องการ” เหวินรับคำอย่างเริงร่า

เจรจาทุกอย่างลงตัวแล้ว หวงฝู่อี้เซวียนกับเมิ่งเชี่ยนโยวลุกขึ้น ลงไปข้างล่าง และออกจากร้านยาเต๋อเหริน

เหวินซื่อส่งทั้งสองถึงหน้าประตูร้านด้วยตัวเอง จนเห็นพวกเขาควบม้าออกไป ถึงจะไปที่หลังเรือนเพื่อตรวจดูพนักงานด้วยตัวเองว่า พวกเขาจัดแจงให้นายทหารที่บาดเจ็บเหล่านั้นเป็นอย่างไรบ้าง

ท่าทีของหวงฝู่อี้เซวียนที่วางมาดโอบเมิ่งเชี่ยนโยวบนหลังม้า มุ่งตรงไปยังจวนอ๋องฉีอย่างสบายๆ อย่างนั้น ทำให้ผู้คนพากันจับจ้องตลอดทาง

ถึงจวนอ๋องฉีแล้ว หวงฝู่อี้เซวียนลงจากม้าก่อน เมิ่งเชี่ยนโยวกระโดดตามลงมา หวงฝู่อี้เซวียนจูงมือนาง แล้วเดินคู่กันเข้าไปภายในจวน มายังเรือนของพระชายาฉีก่อน

เรื่องใหญ่ขนาดนี้พระชายาฉีย่อมทราบเรื่องแล้ว และรู้สึกร้อนอกร้อนใจอย่างมาก หลังจากอ๋องฉีกลับมาจากพระราชวังแล้ว ก็ตรงเข้าไปที่ห้องของนาง บอกผลของเรื่องราว ทว่า พระชายายังคงไม่วางใจ และถามเขาไม่หยุด “โยวเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้าง ไม่ได้รับบาดเจ็บใช่หรือไม่เจ้าคะ อวี้เอ๋อร์ล่ะเจ้าคะ ไม่เป็นไรเหมือนกันใช่หรือไม่”

อ๋องฉีรู้เรื่องราวเพียงคร่าวๆ แต่ยังไม่ได้รู้รายละเอียดอะไรที่ชัดเจนจริงๆ เมื่อได้ยินนางถามขึ้น จึงตอบนางจากการคาดเดา “ดูจากสีหน้าของเซวียนเอ๋อร์แล้วไม่ได้แย่มาก จึงน่าจะไม่มีปัญหาอะไรมาก”

“พวกเขารังแกคนได้อย่างร้ายกาจมาก รู้ความสัมพันธ์ระหว่างโยวเอ๋อร์กับเซวียนเอ๋อร์ดีอยู่แล้ว ยังกล้าจะไปพังโรงงานอย่างอึกทึกครึกโครมเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่า ไม่ได้เห็นจวนอ๋องของพวกเราอยู่ในสายตาเลย” พระชายาฉีพูดอย่างเดือดดาล

คำพูดนี้ของนางเตือนอ๋องฉี ราวกับมีอะไรแล่นเข้าในสมอง เมื่อไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง ถึงพูดขึ้นว่า “ไม่ว่าพวกเขามีจุดประสงค์อะไร หลังจากได้รับโทษหนักในวันนี้ จะทำให้พวกเขารู้กาละเทศะมากขึ้น ต่อไปก็จะไม่กล้าสร้างความเดือดร้อนให้แก่โรงงาน และไม่กล้าไปหาอวี้เอ๋อร์อย่างง่ายๆ อีก นี่ถือว่าเป็นเรื่องดี”

พระชายาฉีพยักหน้า “ก็คงต้องคิดเช่นนั้นแหละเจ้าค่ะ โยวเอ๋อร์กับอวี้เอ๋อร์ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”

ทั้งสองคนพูดคุยกันอีกสักพัก อ๋องฉีก็ไปห้องหนังสือจัดการงานราชการ พระชายาฉีพยายามระงับอารมณ์ตัวเองให้สงบลง นั่งอยู่บนเก้าอี้นิ่มริมหน้าต่าง เย็บเสื้อผ้าให้เมิ่งเชี่ยนโยว

หวงฝู่อี้เซวียนกับเมิ่งเชี่ยนโยวเข้าไปในเรือนของพระชายาฉี โดยที่ห้ามสาวใช้ไม่ให้รายงาน แล้วเดินตรงเข้าไปด้านในห้องเลย

พระชายาฉีกำลังก้มศีรษะอยู่ ได้ยินเสียงม่านประตูขยับ ก็ถามโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้น “มีเรื่องอะไรหรือ”

เสียงของหวงฝู่อี้เซวียนกับเมิ่งเชี่ยนโยวดังขึ้นพร้อมกัน “เสด็จแม่” “พระชายา”

พระชายาฉีเงยหน้าขึ้นอย่างประหลาดใจปนยินดี “เซวียนเอ๋อร์ โยวเอ๋อร์ พวกเจ้ามาที่นี่ด้วยกันได้อย่างไร” พูดจบ ก็วางเสื้อผ้าบนมือลง แล้วลุกขึ้นยืน เดินไปตรงหน้าเมิ่งเชี่ยนโยว พินิจพิเคราะห์นางครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าสภาพของนางไม่เหมือนได้รับบาดเจ็บอะไร ก็วางใจลง แล้วจูงมือนาง มายังเก้าอี้นิ่มด้านข้าง พร้อมทำท่าทางให้นางนั่งลง แล้วพูดว่า “ข้าได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นที่โรงงานมาแล้ว แต่ไม่รู้ว่าพวกเจ้าได้รับบาดเจ็บหรือไม่ ก็รู้สึกเป็นกังวลแทบแย่ ยังดีที่อ๋องฉีกลับมาบอกว่าพวกเจ้าไม่เป็นอะไร ตัวข้าถึงได้สบายใจขึ้นเปราะหนึ่ง เจ้ารีบบอกข้าเถิด ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่”

ปฏิกิริยาเช่นนี้ เมินหวงฝู่อี้เซวียนไปอย่างนิ่งเฉย หวงฝู่อี้เซวียนทำทีจะอ้าปากหลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างโต๊ะ

เมิ่งเชี่ยนโยวเล่าเรื่องอย่างละเอียดตั้งแต่ต้นจนจบให้พระชายาฉีฟัง สุดท้ายก็พูดขึ้นอย่างยิ้มแย้ม “ท่านไม่ต้องเป็นกังวลแล้วเจ้าค่ะ ข้าไม่เป็นอะไร คุณชายรองก็ไม่ได้เป็นอะไรเช่นกัน แต่พวกคุณชายนั้นกลับโชคร้ายเสียเอง ต่างได้รับบาดเจ็บไม่มากก็น้อยทีเดียว”

“สมน้ำหน้า” พระชายาฉีพูดอย่างฉุนเฉียว “พวกเจ้าลงมือเท่านี้ถือว่ายังเบานัก ควรจะโบยพวกเขาจนเอาให้ครึ่งเดือนก็ลุกออกจากเตียงไม่ได้ถึงจะถูก”

เมิ่งเชี่ยนโยวหัวเราะออกมา

หวงฝู่อี้เซวียนตาโตอ้าปากอึ้งไปเล็กน้อย ด้วยเหตุว่าพระชายาฉีเป็นคนที่อ่อนโยนและนุ่มนวลเสมอมา คำพูดคำจาล้วนมีเสียงที่เบาและละเอียดอ่อน แต่ไหนแต่ไรไม่เคยพูดวาจารุนแรงขนาดนี้ จึงเอ่ยปากขึ้นอย่างอดไม่ได้ “เสด็จแม่ ท่าน…”

พระชายาฉีย่อมรู้ว่าเขาต้องการจะพูดว่าอะไร จึงพูดขึ้น “คนดีแต่ถูกรังแก ม้าดีแต่ถูกกดขี่ หลายปีที่ผ่านมา เป็นเพราะแม่มีเมตตาเกินไป ถึงทำให้พระชายารองกล้ากำเริบเสิบสานเช่นนี้ จนเกือบทำให้ครอบครัวของพวกเราพังพินาศ บัดนี้ แม่คิดได้แล้ว ต่อไปหากผู้ใดกล้ารังแกพวกเจ้าอีก พวกเจ้าจะต้องโต้กลับ เกิดเรื่องอะไรขึ้น ยังมีแม่และพ่อของเจ้าคอยช่วยเหลืออยู่”

พูดจบ ก็พูดต่อว่า “หลายปีมานี้ ร่างกายของแม่ไม่ดี ต้องพักฟื้นตัวอยู่ตลอด น้อยมากที่จะได้พบปะกับผู้คนภายนอก ถึงขนาดคนพวกนั้นลืมเสียแล้วว่าแม่กำเนิดในตระกูลเจียง โลหิตบนกายเป็นเลือดของแม่ทัพทหาร อีกทั้งยังมีพ่อของเจ้า หลังจากศึกสงครามในปีนั้น ก็เก็บตัวสำรวมกาย และตั้งใจเป็นอ๋องที่มีคุณธรรมและความเมตตาคนหนึ่ง สิ่งใดๆ ก็ล้วนอดทนประนีประนอม ไม่สร้างความบาดหมางร้าวรานกับผู้อื่น แต่นี่กลายเป็นว่า พวกเขามองว่าอ๋องฉีเป็นใครที่จะสามารถรังแกได้อย่างตามใจชอบเสียแล้วหรือ เห็นเป็นหมาเป็นแมวที่จะย่ำยีได้หรือย่างไร พวกเจ้าทั้งคู่จำไว้ให้ดี นับแต่นี้ต่อไป ไม่ว่าที่ไหนเวลาใด เพียงแค่มีคนมาหาเรื่อง ก็ไม่จำเป็นต้องปราณี จงตอบโต้กลับไปเลย”

คำพูดที่ก้องกังวาลและเปี่ยมด้วยพลังของพระชายาฉี มิได้มีความเยิ่นเย่ออ้อมค้อมแม้แต่น้อย ภายในตาของหวงฝู่อี้เซวียนส่องประกาย ส่วนเมิ่งเชี่ยนโยวผงกศีรษะเบาๆ

เห็นท่าทีของทั้งสองคน พระชายาฉีก็อดหัวเราะไม่ได้ แล้วสั่งให้หลิงหลงยกน้ำชาเข้ามา พร้อมคว้าเสื้อผ้าที่วางไว้อยู่ข้างกายขึ้น และพูดกับเมิ่งเชี่ยนโยวว่า “ตอนที่ข้าออกไปเดินซื้อของในตลาดเมื่อไม่กี่วันก่อน ก็เห็นสีของผ้าผืนนี้ดูเหมาะกับเจ้าอย่างมากจึงซื้อมา เจ้าลองดูสิว่าชอบหรือไม่”

วัสดุเป็นผ้าไหมชั้นดี สีเขียวอ่อน ดูแล้วเรียบสง่า สะอาดชื่นตา แน่นอนว่าถูกใจเมิ่งเชี่ยนโยว จึงพยักหน้า “ขอบพระคุณพระชายาเจ้าค่ะ”

“ขอบคุณอะไรกัน ตอนนี้ในจวนไม่มีเรื่องอะไร เรื่องการค้าก็มอบให้เป็นหน้าที่ของเซวียนเอ๋อร์กับเจ้า ข้าว่างไม่มีอะไรทำ จึงทำได้เพียงเย็บเสื้อผ้าเท่านั้นแหละ”

“แผลที่ขาของพระชายาหายดีเป็นปลิดทิ้งแล้วหรือยังเจ้าคะ” เมิ่งเชี่ยนโยวถาม

“ไม่กี่วันก็หายดีแล้ว เดินถนนหรือไปจ่ายตลาดก็ไม่มีปัญหา”

เมิ่งเชี่ยนโยวกำชับนาง “เช่นนั้นก็ดีแล้วเจ้าค่ะ ขอให้ท่านทายาสมานรอยแผลเป็นที่ข้ามอบให้แก่ท่านทุกวันเป็นการดีที่สุด หลังจากใช้เพียงไม่กี่วันรอยแผลเป็นบนเข่าของท่านก็จะหายไปเจ้าค่ะ”

พระชายาฉีพูดอย่างยิ้มแย้ม “ใช้แน่นอนจ้ะ ยาของเจ้าวิเศษจริงๆ เห็นรอยแผลนี้จางลงทุกวันๆ พวกหลิงหลงต่างรู้สึกอัศจรรย์ใจกันหมด”

“แน่นอนอยู่แล้วขอรับ” หวงฝู่อี้เซวียนพูดต่ออย่างกระหยิ่มใจ “ยาสมานรอยแผลเป็นที่โยวเอ๋อร์ผสมออกมานี้ เป็นที่ต้องการจนจัดสรรไม่ทันในร้านยาเต๋อเหริน ในเมืองหลวงนี้ผู้คนชนชั้นสูง ข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ คุณหนูคุณนายล้วนต้องไปถามไถ่ที่ร้านยาเต๋อเหรินทุกวัน เพื่อดูว่ามียานี้ขายหรือไม่”

เมิ่งเชี่ยนโยวหัวเราะออกมา พูดกับพระชายาฉีว่า “ท่านอย่าได้ไปฟังเขาคุยโวเลยเจ้าค่ะ จะมีดีอย่างนั้นที่ไหนกัน”

ระหว่างที่ทุกคนกำลังพูดคุยหัวเราะกัน เสียงของหวงฝู่อวี้ดังมาจากด้านนอก ถามว่า “เสด็จแม่อยู่ในห้องหรือไม่”

หลิงหลงตอบ “รายงานคุณชายรอง อยู่ในห้องเจ้าค่ะ ซื่อจื่อกับแม่นางเมิ่งก็อยู่ด้วย”

สิ้นเสียงพูด ม่านประตูก็สะบัดเปิดออก หวงฝู่อวี้เดินเข้ามา

พระชายาฉีกวักมือเรียกเขาด้วยความดีใจ “อวี้เอ๋อร์กลับมาแล้วหรือ รีบมาให้แม่ดูหน่อยเร็ว”

หวงฝู่อวี้เดินตรงเข้ามาที่เบื้องหน้าของนาง ร้องเรียก “เสด็จแม่”

พระชายาฉีรับคำ ถามเขาด้วยเสียงที่นุ่มนวล “วันนี้คงตกใจแย่เลยสินะ”

หวงฝู่อวี้ส่ายศีรษะ “ลูกไม่เป็นอะไรขอรับ แต่ได้สร้างความเดือดร้อนให้แก่แม่นางเมิ่งเสียแล้ว หากไม่ใช่ท่านแม่ทัพใหญ่มาถึงได้ทันเวลา ต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นเป็นแน่ขอรับ”

พระชายาฉีพูดว่า “เรื่องใหญ่อะไรกันล่ะ ด้วยความสามารถของโยวเอ๋อร์แล้ว คงมีแต่จะทำให้พวกนั้นต้องโดนโบยจนลุกออกจากเตียงไม่ได้ก็เท่านั้น ไม่มีอะไรหรอก ทุกอย่างมีเสด็จพ่อของเจ้ากับแม่ดูแล เจ้าไม่ต้องกลัวไปนะ”

หวงฝู่อวี้ได้ยินน้ำเสียงของนางเช่นนี้เป็นครั้งแรก ก็มองนางด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย

พระชายาฉีไม่พูดอะไรมากอีก พูดว่า “กลับเข้าเรือนของเจ้าไปอาบน้ำเสียก่อนเถิด อีกประเดี๋ยวค่อยมาคุยเป็นเพื่อนแม่”

หวงฝู่อวี้อยู่ในโรงงานเป็นเวลานาน บนกายจึงติดกลิ่นแปลกๆ พระชายาฉีไม่อาจสูดดมไหว ดังนั้นจึงพูดเช่นนี้

หวงฝู่อวี้กลับเคยชินเสียแล้ว แต่เมื่อได้ยินคำพูดของพระชายาฉี ก็ขอตัวออกไป แล้วไปอาบน้ำอย่างว่าง่าย

เมื่อได้ยินเขาเดินออกจากเรือนไป พระชายาฉีถึงจะหัวเราะพูดขึ้น “ไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่วัน ดูเหมือนอวี้เอ๋อร์จะโตขึ้นหน่อยแล้ว”

“ท่านคงไม่ทราบ คุณชายรองอยู่ในโรงงานนั้นมีความตั้งอกตั้งใจทีเดียว ทุกเรื่องที่ผ่านเขาล้วนได้รับการจัดแจงอย่างเป็นระบบระเบียบ แม้แต่พี่ชายรองของข้ายังพูดว่า ตั้งแต่ที่คุณชายรองไปทำงานที่โรงงาน เขาก็สบายใจขึ้นไม่น้อย ตอนนี้ทุกวันเหลือแค่เพียงงานตรวจสอบบัญชี ส่วนเรื่องอื่นๆ ล้วนไม่ต้องเป็นกังวลเลยเจ้าค่ะ” เมิ่งเชี่ยนโยวพูดอย่างยิ้มแย้ม

พระชายาฉีทึ่งไปเล็กน้อย และหัวเราะขึ้นทันที “อวี้เอ๋อร์เป็นเด็กที่ฉลาดคนหนึ่ง เพียงแต่ตอนเด็กถูกตามใจจนเคยตัว ตอนนี้สามารถใจจดใจจ่อทำอะไรได้แล้ว ก็นับเป็นเรื่องดี”

ทั้งสองคนคุยกันอีกไม่กี่คำ หวงฝู่อี้เซวียนรู้สึกอดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว จึงยืนขึ้น ดวงตาของอีกสองคนเผยความรู้สึกประหลาดใจ เขาเดินไปตรงหน้าของเมิ่งเชี่ยนโยว ดึงให้นางลุกขึ้น แล้วพูดว่า “เสด็จแม่ ข้ากับโยวเอ๋อร์ไม่ได้เจอกันหลายวันแล้ว ถ้าหากท่านไม่มีเรื่องสำคัญอันใด ข้าก็อยากจะพาโยวเอ๋อร์ไปที่เรือนของข้าขอรับ”

พระชายาฉีอึ้งไปก่อน แล้วจึงหลุดหัวเราะตามมา โบกมือไล่ “ไปเถิด ข้าไม่รบกวนพวกเจ้าแล้ว”

ใบหน้าของเมิ่งเชี่ยนโยวแดงก่ำ จ้องเขาอย่างเคืองๆ ยังไม่ทันที่นางจะได้บอกลาพระชายาฉี หวงฝู่อี้เซวียนก็รีบจูงนางเดินออกไปโดยไม่รีรอ