ข้ามกาลบันดาลรัก [ส่วนที่ 2 ภาคแต่งงาน] - ตอนที่ 97 ปล่อยให้เจ้าเจ็บจนตายไปเลย
ตอนทีหวงฝู่อี้เซวียนนำทางทุกคนมาถึงก็เห็นสภาพเหตุการณ์นี้ เมิ่งเชียนโยวเตะเหวินซื่ออย่างแรงหลายทีติดต่อกันด้วยความโมโหโกรธา เหวินซื่อนอนอยู่บนพื้น หลบหนีไปมาด้วยความน่าเวทนา
หวงฝู่อี้เซวียนก้าวขึ้นไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ดึงเมิ่งเชียนโยวเอาไว้ “พอแล้ว โยวเอ๋อร์ เถ้าแก่เหวินยังบาดเจ็บอยู่นะ”
เมิ่งเชียนโยวหยุดลงด้วยท่าทีเหนื่อยหอบ
ในที่สุดเหวินซื่อก็ผ่อนลมหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง ค่อยๆ พยุงตัวขึ้นมา อ้อนวอนกับหวงฝู่อี้เซวียนว่า “ดูแลสตรีของท่านให้ดี เอะอะก็ตบตี ทำตัวเป็นนางแม่มดไปได้”
เมิ่งเชียนโยวดิ้นหลุดจากมือของหวงฝู่อี้เซวียน เหยียบลงไปหน้าเท้าของเหวินซื่อเข้าอย่างแรงทีหนึ่ง
เหวินซื่อเจ็บจนยกเท้าขึ้นมากุมร้องเจ็บปวดกระโดดวนไปมาหลายครั้ง
ทุกคนที่ล้อมรอบล้วนขำขันด้วยท่าทางของเขา
หวงฝู่อี้เซวียนเห็นว่าเศษเสี้ยวความโมโหของเมิ่งเชียนโยวยังหายไปไม่หมด จึงตัดสินใจย่อตัวอุ้มนางขึ้นมา เดินขึ้นไปยังรถม้าที่ตามมา
ผู้คนที่ล้อมรอบพากันส่งเสียงโห่ร้องยินดี
เมิ่งเชียนโยวถลึงตามองเขาด้วยความโมโหทีหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ดิ้นหนีอะไร
เหวินซื่อปล่อยเท้าลง เดินกะโผลกกะเผลกตามไปด้านหลัง
เสียงของเมิ่งเชียนโยวดังขึ้น “ม้าถูกเอาไว้ไปให้น้องชายแสนดีของเจ้าใช้แล้ว เจ้าเดินกลับไปเถิด”
เหวินซื่อร้องครวญคราง “เจ้าเด็กบ้า นี้เจ้าคิดจะเล่นงานข้าหรืออย่างไร”
เมิ่งเชียนโยวแค่นเสียงเย็นดังออกมาจากรถม้า
หวงฝู่อี้เซวียนหลุดหัวเราะ พูดว่า “เถ้าแก่เหวิน ล้อท่านเล่นแล้ว รถม้าอยู่ด้านหลัง”
พูดจบกัวเฟยก็บังคับรถม้ามาพอดี
ไม่ทันให้รถม้าได้จอดสนิท เหวินซื่อก็กระวีกระวาดขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว
“กลับร้านยาเต๋อเหริน!” หวงฝู่อี้เซวียนเอ่ยสั่ง
คนบังคับรถม้ารับคำสั่ง บังคับรถม้ารีบกลับไปยังร้านยาเต๋อเหริน
เหวินซื่อประสบพบพานเรื่องราวหลากหลายทั้งหมดนี้ถึงได้รู้สึกความเจ็บปวดตรงข้างลำคอ รอจนรถม้าหยุดลงก็กระโดดลงจากรถม้าในทันที เดินเข้าไปภายในร้านยาเต๋อเหริน
พนักงานเห็นสภาพเขาก็ต้องตกใจอย่างหนัก รีบถามว่า “เถ้าแก่ ท่านเป็นอะไรหรือ”
เหวินซื่อแบมือ “ไม่เป็นอะไร ไปเอายาห้ามเลือดมา”
พนักงานรีบวิ่งไปเอายาห้ามเลือดมา
เหวินซื่อกลับไปยังห้องด้านบน
เมิ่งเชียนโยวและหวงฝู่อี้เซวียนก็ลงมาจากรถม้าเช่นเดียวกัน เดินเข้าไปในร้านยาเต๋อเหริน
เมิ่งเชียนโยวเอ่ยสั่งพนักงานอีกคน “ไปเอาสุราแรงและผ้าพันมา”
พนักงานรับคำ วิ่งไปหยิบของ
ทั้งสองคนก็พากันเดินมาถึงชั้นสอง
เหวินซื่อกำลังส่องกระจกด้วยท่าทางเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันจากความเจ็บปวด
“ไม่ต้องส่องแล้ว แผลเท่านี้ไม่ถึงตายหรอก” เมิ่งเชียนโยวพูดเสียงเย็น
เหวินซื่อมองนางทีหนึ่ง เห็นนางยังมีท่าทีความโกรธยังไม่สลายไปหมด ก็ไม่กล้าต่อปากต่อคำ
พนักงานทยอยนำของที่ต้องการเข้ามา
เมิ่งเชียนโยวสั่งพนักงานผู้หนึ่งให้ไปยกอ่างน้ำสะอาดมาอ่างหนึ่ง สั่งเหวินซื่อว่า “จัดการล้างบาดแผลตนเองซะ”
เหวินซื่อชุบผ้าสะอาดในน้ำให้เปียกอย่างง่าย จัดการเช็ดบาดแผลให้สะอาด
เมิ่งเชียนโยวยื่นมือออกมาหาเขา “ผ้าเช็ดหน้า”
เหวินซื่อส่งผ้าเช็ดหน้าไปให้นางอย่างไม่ค่อยเข้าใจ
เมิ่งเชียนโยวราดสุราแรงลงไปบนผ้าเช็ดหน้า แสดงท่าให้เหวินซื่อเงยหน้าขึ้น
เหวินซื่อทำตาม
เมิ่งเชียนโยวจัดการโปะผ้าเช็ดหน้าลงไปบนบาดแผลของเหวินซื่อ
เหวินซื่อส่งเสียงแผดร้องเหมือนหมูโดนเชือด “เจ็บๆๆๆ เจ็บจะตายแล้ว!”
พนักงานที่อยู่ข้างล่างทั้งหลายได้ยินเสียงนี้ก็ตกใจจนโยนของที่อยู่ในมือลงบนพื้น ยิ่งตัวหมอยิ่งไม่ต้องพูดถึง มือที่จับชีพจรอยู่กระตุกสั่นไหว
เมิ่งเชียนโยวไม่มีทีท่าจะปล่อยมือ พูดเสียงเย็น “เจ็บก็ต้องทน อย่างไรก็ดีกว่าตาย”
เหวินซื่อเจ็บจนเหงื่อผุดขึ้นมากลางหน้าผาก
หวงฝู่อี้เซวียนขมวดคิ้วอย่างอดไม่ไหว
เมิ่งเชียนโยวปล่อยมือออก หยิบยาห้ามเลือดเทลงไปบนปากแผล บ่นพึมพำ “หากไม่ใช่เพราะเห็นแก่หน้าพี่สะใภ้ ข้าคงไม่ช่วยท่านจัดการบาดแผล”
ครั้งนี้เหวินซื่อฉลาด ไม่กล้าพูดอะไรอีก
สุดท้ายแล้วก็นำผ้าสะอาดขึ้นมาพันแผลให้เรียบร้อย เมิ่งเชียนโยวพูดว่า “เรื่องที่เหลือคงไม่ต้องให้ข้ากำชับท่านแล้วกระมัง คิดจะมีชีวิตนานกว่านี้อีกหน่อย ก่อนที่บาดแผลจะสมานเข้าหากันทางที่ดีที่สุดอย่าได้โดนน้ำ จะต้องเปลี่ยนผ้าสะอาดวันละครั้งทุกวัน ยาห้ามเลือดจะต้องติดตัวเอาไว้ตลอด หากเลือดออกโดยมิได้ตั้งใจก็รีบเทลงไป”
เหวินซื่อคิดจะพยักหน้า แต่กลับเจ็บจนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน
เอ่ยกำชับเรื่องราวเหล่านี้เสร็จแล้ว เมิ่งเชียนโยวก็หมุนตัวเดินออกไป
หวงฝู่อี้เซวียนเดินตามไปข้างหลัง
รอจนเสียงฝีเท้าของทั้งสองคนหายลับไปชั้นล่าง เหวินซื่อถึงได้กล้าบ่นพึมพำเสียงเบา “เจ้าเด็กบ้า ลงมือหนักนัก เจ็บจะตายอยู่แล้ว”
เมิ่งเชียนโยวย่อมต้องไม่ได้ยินคำพูดนี้ของเขา เดินออกจากร้านยาเต๋อเหรินมาพลางพูดว่า “ข้าจะไปดูเปาอีฝานสักครา ท่านจะไปกับข้าหรือจะกลับจวน”
เหลือบมองท้องฟ้าทีหนึ่ง หวงฝู่อี้เซวียนพูดว่า “ข้ากลับไปรอเจ้าที่จวน”
คำว่าจวนในที่นี้หมายถึงที่ใดเมิ่งเชียนโยวย่อมรู้ดี เม้มปากพูดว่า “วันนี้จ้าคิดจะไปจวนตระกูลเฝิงสักครั้งหนึ่ง เวลาที่กลับไปก็น่าจะดึกมากแล้ว”
หวงฝู่อี้เซวียนขมวดคิ้ว “เหมือนเมื่อวานนี้ไม่ได้หรือ ให้เหวินฮูหยินไปที่จวน”
“เมื่อวานนี้ข้าเพียงแต่ให้ชิงหลวนไปแจ้งเหวินฮูหยินให้ามารักษาอาการบาดเจ็บที่บ้านอย่างกะทันหัน เหวินเอ้อร์กับรู้ข่าวอย่างรวดเร็ว น่าจะเพราะคนข้างกายนางปล่อยข่าวออกไป วันนี้ข้าจะไปเยี่ยมที่จวนรักษาอาการบาดเจ็บให้นาง แล้วจะได้สืบค้นคนข้างกายนางไปด้วย”
“เรื่องเช่นนี้มอบให้พวกเขาจัดการเองก็พอแล้ว คนตระกูลเฝิงยังพอมีฝีมืออยู่บ้าง” หวงฝู่อี้เซวียนพูด
เมิ่งเชียนโยวส่ายหน้า “รักษาอาการบาดเจ็บมาจนถึงช่วงเวลาสำคัญ หากเวลานี้เกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นอีก การรักษาก่อนหน้านี้ล้วนเสียเปล่า วันนี้เหวินเอ้อร์ถูกพวกเราบีบให้ออกจากเมือง เชื่อว่าแม่เลี้ยงของเหวินซื่อจะต้องรู้เป็นแน่ ข้ากลัวว่านางจะลงมือเ**้ยมโหดกับเหวินฮูหยินอีกครั้ง ถึงเวลานั้นทุกอย่างก็จะไม่ทันแล้ว”
สีหน้าหวงฝู่อี้เซวียนมีความคาดไม่ถึงให้เห็น “กว่าเสด็จลุงจะไม่สั่งงานให้ข้าไปทำในหลายวันนี้ เจ้ากลับโดนพวกนางเอาเวลาไปหมด”
“อาจเป็นแค่เรื่องเพียงสองชั่วยาม ท่านกลับบ้านไปก่อน รอจนถึงชั่วยามนั้นมารับข้าก็พอแล้ว”
ดวงตาของหวงฝู่อี้เซวียนประกายแสงขึ้นมาในทันใด พูดเสียงเบาว่า “ความหมายของเจ้าคือ คืนนี้ข้ายังนอนค้างได้เช่นนั้นหรือ”
เมิ่งเชียนโยวไม่พูดอะไร แต่ติ่งกูกลับแดงระเรื่อ
หวงฝู่อี้เซวียนปรากฏรอยยิ้มออกมา พูดว่า “ข้าไม่กลับบ้านแล้ว ตามเจ้าไปเดินเล่นดีกว่า”
เมิ่งเชียนโยวพยักหน้า
มาถึงโรงหัตถกรรม ทั้งสองคนลงจากรถม้า หวงฝู่อี้เซวียเดินเข้าไปในตัวโรงหัตถกรรม เมิ่งเชียนโยวกลับแยกตัวไปจวนตระกูลเปา ชิงหลวนและจูหลีเดินตามไปข้างหลังห่างไปไม่ถึงก้าว
คนเฝ้าประตูของจวนตระกูลเปาจำนางได้ หลังจากที่ทักทายต้อนรับอย่างกระตือรือร้นแล้วนั้น ก็ให้นางเดินเข้าไป
เพิ่งจะเดินเข้ามาถึงเรือนของเปาอีฝาน ก็ได้ยินเสียงหัวเราะด้วยความดีใจของมั่วเอ๋อร์ดังออกมา
คาดการณ์ไปว่าเปาอีฝานจะต้องตื่นแล้วเป็นแน่มั่วเอ๋อร์ถึงได้ดีใจเช่นนี้ เร่งฝีเท้าเดินอีกสองสามก้าวก็เข้าไปถึงในห้อง
เป็นไปตามที่คาดไว้ ครอบครัวทั้งสี่คนล้วนรอบล้อมอยู่หน้าเตียงอย่างครบพร้อมหน้าพร้อมตา มองดูเปาอีฝานที่ลืมตาขึ้นด้วยความดีอกดีใจ
ได้ยินเสียงเคลื่อนไหว ผู้คนทั้งหมดพากันหันกลับมามอง เมื่อเห็นว่าเป็นนาง มั่วเอ๋อร์ก็พุ่งเข้ามา พูดอย่างดีอกดีใจว่า “กูกู ท่านพ่อตื่นแล้ว”
เมิ่งเชียนโยวลูบผมนาง จูงมือเล็กของนางมาถึงหน้าเตียง ยิ้มและพูดว่า “ยินดีกับคุณชายเปาด้วย ครั้งนี้ถือว่ารอดพ้นจากช่วงเวลาอันตรายมาแล้วจริงๆ หลังจากนี้ขอเพียงบำรุงให้ดีก็พอแล้ว”
สีหน้าของเปาอีฝานยังคงซีดขาว แต่ก็ฟื้นฟูแลมีเรี่ยวแรงขึ้นมาบ้าง ยิ้มอย่างอ่อนแรงทีหนึ่ง “ครั้งนี้ขอบคุณแม่หญิงเมิ่ง ข้าถึงได้มีชีวิตกลับมา”
เมิ่งเชียนโยวสะบัดมือ “เป็นเพราะท่านชะตาหนัก แย่งชิงชีวิตของตนเองกลับมาจากมือพญายม ข้าไม่กล้าแย่งชิงความสำเร็จนี้” พูดจบก็พูดอีกว่า “ร่างกายของท่านในตอนนี้ยังคงอ่อนแออย่างมาก พยายามพูดให้น้อยลง พักผ่อนให้มากขึ้น”
Comments for chapter "ตอนที่ 97 ปล่อยให้เจ้าเจ็บจนตายไปเลย"
MANGA DISCUSSION
Leave a Reply Cancel reply
This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.
Ppoi
เบื่อรำคาญเหวินซื่อมาก
hOwLinGz
เหวินซื่อโคตรน่ารำคาญเลย คำแปลว่าแม่หญิงก็เหมือนกัน