ข้ามเวลานางพญาแพทย์พิษ - เล่มที่ 14 บทที่ 414 นางรำเร่าร้อน - novel-lucky

ภายในหุยชุนฟางเต็มไปด้วยเสียงฉอเลาะอ่อนหวานของเหล่าหญิงสาว

ทว่าหลงเทียนอวี้กลับรู้สึกรำคาญใจ มือหนาผลักร่างหญิงสาวที่คิดจะเข้ามาเกาะแกะเขาออก

ไม่รู้ว่ากลิ่นหอมอันใดฉุนระคายจมูกยิ่งนัก

เหตุใดจึงเสียงดังเซ็งแซ่เช่นนี้? หลงเทียนอวี้รู้สึกว่าความหงุดหงิดกำลังก่อขึ้นในหัวใจ แต่แม้จะอยากระบายโทสะก็มิอาจทำได้

ไม่รู้ว่าสุราในมือเปลี่ยนเป็นเหล้านารีสีชาดตั้งแต่เมื่อใด

กระดกลงคอแก้วแล้วแก้วเล่า แต่หลงเทียนอวี้กลับรู้สึกเหมือนกำลังดื่มน้ำเปล่า ไม่น่าสนใจเลยแม้แต่น้อย

เขาผุดลุกขึ้น ริมฝีปากขมุบขมิบพึมพำว่าจะออกไปจากสถานที่เสียงดังหนวกหูแห่งนี้

ทว่ายืนได้เพียงครู่เดียวอาการคลื่นเหียนเวียนหัวก็จู่โจม ร่างกายทรุดลงไปนั่งอีกครั้ง

ทรมานเหลือเกิน เหตุใดคนที่นี่จึงเสียงดังยิ่งนัก?

ขณะที่หลงเทียนอวี้กำลังรู้สึกทรมาน จ้าวเฟยซึ่งนั่งอยู่ในโต๊ะเดียวกันกลับสนุกสนานสำราญใจ

เขาหาได้มาหุยชุนฟางบ่อยครั้ง เขามาปลดปล่อยอารมณ์เพื่อสร้างความผ่อนคลายเพียงบางครั้งบางคราวเท่านั้น

ต้าหยวนคออ่อนยิ่งนัก ทั้งที่ดื่มเหล้าไปเพียงไม่กี่ไห แต่เขากลับเมามายจนดูแลตัวเองไม่ได้ ดังนั้นจ้าวเฟยจึงยื่นชาขมให้กับเขาก่อนจะเอ่ยอย่างอารมณ์ดี

“น้องต้าหยวน หุยชุนฟางเป็นสถานที่ที่ดีแห่งหนึ่ง อีกเดี๋ยวหากเจ้าพึงใจในตัวแม่นางคนไหน เช่นนั้นอย่าได้รีรอจงรีบเข้าไปเกี้ยวนางเสีย หลังจากปลดปล่อยอารมณ์สักครั้งหนึ่งแล้ว เท่านี้สมองที่กำลังว้าวุ่นของเจ้าก็จะปลอดโปร่งโล่งสบาย”

จ้าวเฟยเอ่ยหยอกล้อ อันที่จริงท่านกัวเคยตักเตือนอยู่หลายครั้งว่าห้ามมิให้เสพติดซ่องโสเภณีเช่นนี้

หากมิใช่เพราะวันนี้เห็นว่าต้าหยวนมีความทุกข์ใจ เช่นนั้นเขาคงไม่มาที่นี่

หญิงสาวในหุยชุนฟางล้วนมีไหวพริบ หากต้าหยวนพึงใจใครสักคนแล้วล่ะก็ นั่นก็นับว่าไม่เลว

ผู้หญิง? ใบหน้านวลพลันผุดขึ้นในสมองของหลงเทียนอวี้

ใบหน้าแย้มยิ้มน้อยๆ แต่กลับทำให้หัวใจของเขากระสับกระส่ายจนมิอาจควบคุมตัวเองได้

เฮ้อ ทั้งที่เป็นเพียงสตรีร่างเล็ก แต่เหตุใดจึงชอบเข้ามาสร้างความวุ่นวายให้แก่หัวใจของเขานัก

เมื่อได้ดื่มชาลงกระเพาะ หลงเทียนอวี้จึงมีสติขึ้นมาเล็กน้อย

กวาดตามองดูสถานที่ครึกครื้นแห่งนี้อย่างมิตั้งใจ แต่สายตาพลันหยุดอยู่ที่นางรำบนเวทีคนหนึ่ง

ท่วงท่าพลิ้วไหวชดช้อยงดงามมีเสน่ห์ ผ้าไหมสีแดงโอบพันรอบกายขับให้ผิวสีขาวราวหิมะสว่างไสวโดดเด่นชวนมอง

นางแตกต่างจากนางรำคนอื่น ใบหน้านวลมีผ้าคลุมหน้าปิดบังเอาไว้ เผยให้เห็นเพียงเท้าเปลือยเปล่าสีขาวซึ่งกำลังเหยียบย่ำเริงระบำอยู่บนเวที เสียงกระดิ่งบนข้อเท้าดังกรุ๊งกริ๊งตามจังหวะกลอง

เอวคอดกิ่วโก่งโค้งลื่นไหลราวกับงูน้ำก็มิปาน ทว่ากลับไม่มีใครเห็นใบหน้าภายใต้ผ้าคลุมหน้าของนางอย่างชัดเจน

สายตาของบุรุษทุกผู้ล้วนตกลงบนร่างของนาง พวกเขาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ สัญชาตญาณความเป็นชายถูกปลุกขึ้นแล้ว

ทว่าสายตาของนางรำบนเวทีกลับสงบเยือกเย็น

ยิ่งมองดวงตาคู่งามก็ยิ่งเดาความคิดของนางไม่ออก นางรำคนนั้นตวัดมือ ขณะเดียวกันสายตาของคนส่วนใหญ่ล้วนจับจ้องมองไปที่นาง

คราแรกทุกคนกำลังรอหญิงสาวสองคนที่ถูกนำมาประมูลในวันนี้

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าการแสดงเริงระบำก่อนการประมูลจะช่วงชิงบรรยากาศครึกครื้นในวันนี้ไป

เสียงกลองเริ่มหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ แม้จะไร้เสียงเครื่องดนตรีอื่นช่วยเสริม ทว่าจิตวิญญาณของทุกคนกำลังลอยละล่องตามหญิงสาวคนนั้น

หลงเทียนอวี้จ้องมองร่างอ้อนแอ้นอรชรนิ่ง

ทั้งที่มองเห็นเพียงดวงตาสองข้าง แต่เขากลับรู้สึกว่าดวงตาคู่นั้นเหมือนกับดวงตาของหลินเมิ้งหยาไม่มีผิด

ขาก้าวไปข้างหน้าสองก้าวอย่างไม่รู้ตัว แต่เพราะมีคนจำนวนมากขวางอยู่ ฉะนั้นเขาจึงทำได้เพียงยืนมองนางรำคนนั้นอยู่ที่เดิม

ไม่ ไม่มีทางเป็นนางหรอก หลงเทียนอวี้กลับไปนั่งที่เดิม

ทว่าสายตายังคงจับจ้องร่างบาง

จ้าวเฟยคิดไม่ถึงเลยว่าคนจริงจังอย่างต้าหยวนจะถูกใจนางรำคนนั้น

แสยะยิ้มมีเลศนัย แขนวางลงบนบ่าของหยวนเหมย ก่อนจะกระซิบเสียงเบา

“น้องต้าหยวน หรือเจ้าจะพึงใจในตัวนางรำคนนั้น?”

ส่งสายตาล้อเลียนหยวนเหมย มีผู้ชายคนไหนบ้างที่มิชอบสาวสวย

หลงเทียนอวี้มิได้ตอบเขา แต่กลับนั่งอยู่ที่เดิม สายตายังคงจับจ้องมองนางรำคนนั้นเขม็ง

“ชอบก็ไปเถิด หญิงสาวที่นี่ล้วนมีอุปนิสัยเร่าร้อน เช่นนั้นต้องดูเจ้าแล้วว่าจะสามารถเอาชนะใจนางได้หรือไม่”

ออกแรงผลักหยวนเหมยไปยังใจกลางห้องโถง ดูเหมือนจะมีคนอดใจไม่ไหวแล้ว

หุยชุนฟางแตกต่างจากหอนางโลมทั่วไป พวกหญิงสาวที่นั่งดื่มเหล้าเป็นเพื่อนพวกหลงเทียนอวี้ล้วนเป็นนางโลมชั้นต่ำที่สุด ทว่าแม้จะเป็นเช่นนี้ แต่ใช่ว่าใครจะนอนด้วยก็ได้

ส่วนนางรำที่อยู่บนเวทีล้วนเป็นนางโลมมีชื่อแห่งหุยชุนฟาง

แม้จะมิอาจเทียบกับพวกดอกไม้งามประจำเดือนได้ แต่ถึงกระนั้นก็ถูกจัดว่าเป็นนางโลมชั้นสูงเช่นกัน

สายตาของต้าหยวนแหลมคมยิ่งนัก

แต่พวกดอกไม้งามเหล่านี้ใช่ว่าจะซื้อได้ด้วยเงินเพียงอย่างเดียว

หลงเทียนอวี้ชะงักอยู่กับที่ ดวงตาพลันสอดประสานกับนางรำคนนั้น

หลงเทียนอวี้ยืนนิ่งเหมือนคนโง่ทันทีที่ได้สบตากับนาง

บางทีอาจเพราะฤทธิ์ของเหล้า หรือบางทีเพราะดวงตาคู่นี้เหมือนกับหลินเมิ้งหยาไม่มีผิด

ราวกับต้องมนต์ ขาของหลงเที้ยนอวี้ก้าวเข้าไปทางเวทีทีละก้าว

บางทีอาจเพราะท่วงท่าสง่างามและรัศมีน่ายำเกรง ฉะนั้นเขาจึงดูไม่เหมือนแขกเหรื่อทั่วไป

แม้จะเอ่ยเช่นนี้ แต่ดอกไม้งามคนไหนบ้างที่ไม่ล่วงรู้ความคิดของผู้ชาย

นิ้วเรียวยาวขาวนวลดั่งหยกยื่นเข้าไปเกี้ยวชายหนุ่ม

ขอเพียงเป็นบุรุษ ไม่ว่าอย่างไรก็มิอาจปฏิเสธ

หัวใจกระตุกสั่นไหวขณะเดินมาหยุดแทบเท้าหญิงสาวบนเวที

ไม่ว่าใครก็มองออกว่านางรำผู้นี้เลือกแขกผู้มีเกียรติร่างสูงกำยำหล่อเหลาคนนั้นแล้ว

ผู้ชายทุกคนล้วนส่งเสียงเฮ แม้ว่าลึกๆ ในใจจะอิจฉาก็ตาม

ทว่าแม้นางรำคนนั้นจะงดงาม แต่นางหาใช่สีสันหลักของค่ำคืนนี้ไม่ ต่อไปภายภาคหน้าพวกเขายังคงมีโอกาส แต่ถ้าหากพวกเขาพลาดงานประมูลครั้งสำคัญในคราวนี้ เช่นนั้นโอกาสของพวกเขาคงไม่มีอีกแล้ว

ครุ่นคิด ตนเองสามารถเป็นชายคนแรกของหญิงงาม อยู่ๆ เลือดในกายพลันพลุ่งพล่าน

หลงเทียนอวี้ก้าวเท้าไปหยุดอยู่ตรงหน้านางรำคนนั้น มือยื่นเข้าไปเพื่อจะเปิดผ้าคลุมหน้าของนางออก

ทว่านางรำผู้นั้นกลับเอี้ยวตัวหลบเสมือนงูน้ำก็มิปาน ก่อนจะหมุนตัวทอดกายอยู่ในวงแขนของเขา

ท่อนขาเรียวยาวขาวนวลตวัดเข้าไปเกาะเอวแข็งแรงของเขา เหล่าบุรุษที่ไม่ถูกเลือกต่างเบิกตากว้างอย่างนึกเสียดาย

สตรีเร่าร้อนเช่นนี้หาได้พบเจอบ่อยๆ ในหุยชุนฟาง

ชั่วอึดใจต่อมาหลงเทียนอวี้โอบรัดร่างบางเอาไว้ ก่อนจะอุ้มนางท่ามกลางเสียงหวีดหวิวฮือฮาของแขกผู้ชาย

กลิ่นหอมฉุนเตะจมูก หัวคิ้วของหลงเทียนอวี้ขมวดเข้าหากัน

แม้จะได้โอบร่างบางนุ่มนิ่มอบอุ่นเอาไว้ แต่เขากลับอยากวางนางลงเสียเดี๋ยวนี้

ทว่าร่างกายของหญิงสาวมิต่างจากงู นางรัดเขาเอาไว้แน่น

แม้เขาจะรู้สึกรำคาญ แต่ในสายตาของทุกคนเขาดูเหมือนคนที่กำลังอดรนทนไม่ไหวเต็มที

“คุณชาย เชิญด้านบนเจ้าค่ะ”

ทาสในหอนางโลมคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามานำทางแขกผู้มีเกียรติท่านนี้เพื่อขึ้นไปยังชั้นสอง

เมื่อเดินมาถึงห้องที่มีป้ายชื่อเขียนว่ามั่วฉินแขวนอยู่หน้าประตู ทาสคนนั้นจึงเปิดประตูออกเพื่อให้ทั้งสองเข้าไป จากนั้นจึงปิดประตูลง

ภายในห้อง ตอนนี้เหลือเพียงหลงเทียนอวี้และนางรำ ฝ่ายหญิงรีบผลุบตัวออกจากอ้อมกอดของหลงเทียนอวี้ ก่อนจะยืนมองเขาด้วยท่าทางเก้อเขิน มือเล็กยื่นเข้าไปลูบไล้ใต้คางจรดลูกกระเดือก สุดท้ายจึงหยุดลงที่แผงอก

“คุณชาย ท่านคิดว่าข้างามหรือไม่?”

ฤทธิ์เหล้ากำจายหนักขึ้น หลงเทียนอวี้เซล้มลงบนเตียง ตอนนี้สติสัมปชัญญะของเขาหายไปโดยสิ้นเชิง สิ่งเดียวที่จำได้คือเขาไม่ควรนอนหลับที่นี่

ดวงตาแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา นางรำแหวกผ้าคลุมหน้าออก หลินเมิ้งหยาจ้องชายหนุ่มบนเตียงเขม็ง

หลงเทียนอวี้จอมเจ้าชู้!

โชคดีที่ก่อนหน้านี้เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น ดังนั้นนางจึงต้องแต่งตัวและขึ้นไปร่ายรำในนามของมั่วฉิน

มิเช่นนั้นนางคงไม่ได้เห็นด้านที่ทำให้นางโมโหได้ของเขา

“หลงเทียนอวี้ลุกขึ้นมาเดียวนี้! ดูไม่ออกเลยจริงๆ ว่าเจ้าจะมักมากในกามเช่นนี้!”

มือทั้งสองข้างของหลินเมิ้งหยาฉุดกระชากเสื้อผ้าบริเวณแผงอกของหลงเทียนอวี้

ทั้งที่เพิ่งจะแต่งงานกันไม่ถึงปี แต่เจ้าบ้านี่บังอาจออกมาหาเศษหาเลย เหตุใดจึงไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจเอาเสียเลย เช่นนี้จะให้นางเชื่อใจเขาได้อย่างไร

อยู่ๆ แผนร้ายพลันปรากฏอยู่ในหัว ตอนแรกนางอยากสร้างภาพลักษณ์น่าอดสูให้เขามิใช่หรือ?

ตรึกตรองดูอีกครั้ง หากนางถอดเสื้อผ้าเขาออกทั้งหมด จากนั้นผลักเขาออกจากประตูไปพร้อมกับบอกทุกคนว่าเขาเป็นผู้ชายไร้น้ำยา เช่นนั้นอาจจะสาแก่ใจนางก็เป็นได้

ปีศาจร้ายในใจออกมาร่ายรำ ฟันขบริมฝีปากแน่น ขณะที่คิดจะถอดเสื้อผ้าของเขาออก นางพลันได้ยินเสียงบ่นพึมพำออกจากปากของหลงเทียนอวี้

หลินเมิ้งหยาขยับเข้าไปใกล้เพราะนึกประหลาดใจ ก่อนจะบังคับตัวเองให้ฟังเสียงของเขาให้ชัดเจน

“ไส…ไสหัวไป…ข้า…ข้ามีชายาแล้ว….เมิ้งหยา…หยา…ข้าอยากกลับบ้าน...”

หลินเมิ้งหยาที่ได้ยินอย่างชัดเจนอึ้งงันอยู่กับที่

กระพริบตาปริบๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อ เมื่อครู่นางได้ยินอะไรกันนี่?

หลงเทียนอวี้ส่งเสียงงึมงำอีกครั้ง ใจความมิต่างจากเมื่อครู่

โทสะในใจพลันทุเลาลง อยู่ๆ ความหวานซึ้งพลันแทรกเข้ามาแทนที่

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

มือหนาอยู่ๆ ออกแรงผลักหลินเมิ้งหยา

“ตึง” เสียงดังขึ้น ท้ายทอยของหลินเมิ้งหยากระแทกกับเสาเตียง

“ไอ้คนบ้า เจ้าเป็นอะไรไปเนี่ย!”

ลูบคลำท้ายทอย หลินเมิ้งหยารู้สึกเจ็บจนน้ำตาเกือบจะไหลออกมา