ข้ามเวลานางพญาแพทย์พิษ - เล่มที่ 17 บทที่ 492 สกุลจูที่น่าสงสัย - novel-lucky

จั่วชิวอวี้ประคองร่างหลิงเย่ให้พิงกับรถม้า

ไม่ง่ายเลยที่ลมหายใจจะกลับมาเป็นปกติได้อีกหน ในที่สุดความทรงจำที่แท้จริงของหลิงเย่ก็ปรากฏจนครบถ้วน

“ทันทีที่พวกเราออกจากจวนไท่จื่อก็มีคนนำจดหมายฉบับหนึ่งมามอบให้ท่านอ๋อง หลังจากท่านอ๋องอ่านจบก็พาข้าไปยังจวนของคนที่ชื่อว่าจูฉีหยุน แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ท่านอ๋อง กับพวกเขาทะเลาะกันอย่างหนัก จากนั้นอยู่ๆ ก็มีคนปรากฏที่ด้านหน้าของข้า เขาใช้กระจกบานหนึ่งส่องข้า จากนั้นข้าก็หมดสติ”

คำบอกเล่าของหลิงเย่ทำให้ทุกคนมีสีหน้าไม่น่ามอง

สำหรับหลินเมิ้งหยา จูฉีหยุนเป็นชื่อที่นางไม่รู้จัก

หันไปมองจั่วชิวอวี้และหลิวซวน หลังจากพวกเขาทั้งสองสบตากันแล้ว จั่วชิวอวี้จึงเอ่ย

“จูฉีหยุนคือบิดาของคุณชายจูที่ถูกพวกเราสั่งสอนด้านหน้าประตูเมือง เขามีตำแหน่งต้าซือหม่า1ของกรมขุนนาง”

ที่แท้ก็เป็นบิดาของคุณชายจู เท่านี้ก็มีเบาะแสเพิ่มเติมแล้ว

คุณชายจูโดนสั่งสอนอย่างน่าเวทนา ดังนั้นจูฉีหยุนจึงคิดแก้แค้นแทนบุตรชายและทำตามแผนการของตนในคราวเดียวกัน

แต่เหตุใดพวกเขาจึงต้องสร้างเรื่องทั้งหมดนี้ด้วยเล่า?

“ทูลจวิ้นจู่ ตอนนี้ตรวจสอบทุกอย่างหมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ พวกเขาล้วนตายในดาบเดียว ยิ่งไปกว่านั้นคนพวกนี้ยังไร้วิทยายุทธ์”

คำพูดของอวี้อันเป็นไปตามที่หลินเมิ้งหยาคาดการณ์เอาไว้แล้ว

ทั้งหมดล้วนเป็นสิ่งที่อีกฝ่ายสร้างขึ้นเพื่อสร้างความสับสนให้พวกนาง

“น้องสาว เจ้าคิดว่าทำไมพวกเขาต้องใช้แผนนี้ด้วยเล่า?”

แม้แต่คนฉลาดอย่างจั่วชิวอวี้เองก็สับสนทำอะไรไม่ถูก

จูฉีหยุนจับตัวหลงเทียนอวี้ไป ซ้ำยังทำให้หลิงเย่กลับมารายงานความเท็จอีก พวกเขาลงทุนลงแรงมากถึงเพียงนี้เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจเท่านั้นหรือ?

“แน่นอนว่าเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของพวกเรา หากข้าเดาไม่ผิด คนที่ลักพาตัวหลงเทียนอวี้และคิดจะจับตัวข้าจะต้องมีสองฝ่าย เย่ถูกวิชาสะกดจิตขั้นสูง เหตุเพราะเมื่อหลงเทียนอวี้ ตกอยู่ในอันตราย เย่จะต้องเข้าไปช่วยนายของตนเองทันที ดังนั้นจึงตกหลุมพรางเข้า”

ด้วยเหตุนี้หลินเมิ้งหยาจึงสามารถคลายการสะกดจิตของหลิงเย่ได้อย่างง่ายดายเพราะนางมีระบบเซินหนงช่วยส่งคลื่นไฟฟ้าเข้าไปกระตุ้นสมองของอีกฝ่าย

กอปรกับจิตใจแน่วแน่มั่นคงของเขา ดังนั้นเขาจึงสามารถเอาชนะการสะกดจิตได้

หลินเมิ้งหยากวาดตามองอีกหนหนึ่ง เมื่อมั่นใจแล้วว่าไม่มีเบาะแสเพิ่มเติม พวกเขาจึงพากันกลับไปยังจวนไท่จื่อ

เรื่องราวซับซ้อนกว่าที่นางคิดไว้มาก

ภายในห้อง หลินเมิ้งหยาไล่ดูภาพเหตุการณ์ในสถานที่เกิดเหตุ

นางมักรู้สึกว่ามีมือที่มองไม่เห็นคอยบงการเรื่องเหล่านี้

เริ่มตั้งแต่เชื้อพระวงศ์แห่งต้าจิ้นและเรื่องราวมากมายที่ฮองเฮาและไท่จื่อลงมือทำ

ความอันตรายเปรียบดั่งเงาตามตัว เมื่อลองหวนนึกดูตอนนี้ก็อดที่จะรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องเหลือเชื่อไม่ได้

เรื่องเหล่านี้ทำให้นางรู้สึกทำอะไรไม่ถูก แม้จะอยากจับจุดให้ชัดเจนแต่ก็มิอาจทำได้

หากมีใครหรือคนบางกลุ่มคอยบงการอยู่เบื้องหลังแล้วล่ะก็ นางเองก็อดที่จะรู้สึกกลัวไม่ได้

“จวิ้นจู่ คนที่ออกไปสืบข่าวกลับมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

อวี้อันเดินเข้ามายืนตรงหน้าด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“โอ้? เป็นอย่างไรบ้าง?”

หลินเมิ้งหยาหันไปมองเขา อยู่ๆ ก็รู้สึกกระวนกระวายใจ

“คนที่ออกไปสืบข่าวรายงานว่าหลังจากคุณชายจูกลับไป เหตุเพราะบาดแผลไม่อาจรักษาได้จึงสิ้นชีพไปในที่สุดพ่ะย่ะค่ะ”

คำพูดของอวี้อันราวกับสายฟ้าฟาด

ตายไปแล้ว? เป็นไปได้อย่างไร?

หากมองจากบาดแผลของคุณชายจู คาดว่ารักษาเพียงไม่กี่วันก็หายแล้ว

แล้วเหตุใดเขาจึงตายได้เล่า?

“ตายตั้งแต่เมื่อไหร่? เหตุใดพวกเราจึงไม่ได้รับข่าวนี้?”

“เมื่อคืนก่อนพ่ะย่ะค่ะ เหตุเพราะใต้เท้าจูปิดข่าวเอาไว้ คนจึงรู้ไม่มาก คนที่พระองค์ส่งไปล้วนแตกกระเจิงกลับมา ดังนั้นจึงไม่มีผู้ใดรู้เรื่องนี้”

พอนางส่งคนไป คุณชายจูก็ตายทันที?

บังเอิญถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

หลังจากเข้าเมืองมา นางส่งคนไปสืบข่าวที่จวนจู ตอนนั้นคนของนางกลับมาส่งข่าวว่าเขาไม่เป็นอะไร แล้วเหตุใดวันนี้จึง…….

“รีบนำข่าวไปบอกจั่วชิวอวี้และหลิวซวน กำชับพวกเขาให้เตรียมการรับมือให้ดี”

อวี้อันรีบนำข่าวไปรายงาน เขาทิ้งหลินเมิ้งหยาเอาไว้เพียงลำพัง

เพราะเหตุนี้สกุลจูจึงลงมือกับหลงเทียนอวี้

ที่แท้ก็อยากฆ่าทุกคนเพื่อแก้แค้น!

ทั้งที่บาดแผลของคุณชายจูดีขึ้นแล้วแท้ๆ แต่เพราะเหตุใดในช่วงเวลาเพียงแค่คืนเดียวจึงสิ้นชีพลงได้?

ยิ่งไปกว่านั้นสกุลจูยังปิดข่าวเอาไว้ เรื่องนี้น่าสงสัยยิ่งนัก

หากนางเดาไม่ผิดแล้วล่ะก็ คาดว่าวันงานแข่งขันนางจะต้องถูกสกุลจูหาเรื่องอย่างแน่นอน

ในเมื่อเป็นเช่นนี้…ก็ดี! นางเองก็อยากรู้ว่าสกุลจูจะพูดอะไร

การแก้แค้นหลงเทียนอวี้ของสกุลจูปลุกเพลิงพิโรธในหัวใจหลินเมิ้งหยาเข้าแล้ว

อรุณรุ่งวันการแข่งขัน เมืองหลวงเก่ากลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

ทันทีที่ยามอิ๋น2 มาถึง เหล่าราษฎรก็รีบเข้าไปหาที่นั่งที่เหมาะสมในการรับชมการแข่งขัน

ยามเหม่า3 องครักษ์เริ่มสำรวจเส้นทางที่สำคัญ

ถนนหนทางทั่วทุกมุมต้องสะอาดสะอ้าน ห้ามมิให้มีขยะหรือสิ่งแปลกปลอม

หลังจากสำรวจครบทั้งสามครั้งแล้วจึงเปิดประตูต้อนรับองครักษ์รักษาการเข้าเมือง

ถนนทุกสายล้วนถูกคุ้มกันอย่างเข้มงวด ราษฎรเดินทางได้เพียงบริเวณด้านข้างทั้งสองฝั่งเท่านั้น ไม่นานสองข้างทางก็คลาคล่ำไปด้วยผู้คน

ถนนทุกสายเริ่มตั้งแต่ประตูเมืองไปจนถึงสถานที่จัดงานแน่นแออัด

ยามเฉิน4 เกี้ยวของแต่ละตระกูลก็เดินทางออกจากจวน

แน่นอนว่ามีคนมาแจ้งล่วงหน้าแล้ว คนที่มีฐานะด้อยกว่าจึงต้องออกจากจวนก่อน

เกี้ยวขนาดเล็กใช้เพียงสองคนหาบเท่านั้น เกี้ยวเล็กหลายหลังทยอยถูกหาบขึ้นไปบนถนน

เส้นทางของพวกขุนนางทั้งหลายมีการจัดการเรียบร้อยแล้ว ไม่เหมือนกับเส้นทางของราษฎร ยิ่งไปกว่านั้นองครักษ์รักษาการยังเข้ามาดูแลความปลอดภัย ดังนั้นไม่นานขบวนเกี้ยวจึงมาถึงหน้าประตูห หอป๋ายเฉา

นอกจากขุนนางขั้นสามขึ้นไป คนอื่นๆ ต้องลงจากเกี้ยวที่หน้าประตู

บริเวณสนามแข่งได้ตระเตรียมที่นั่งเอาไว้แล้ว อีกทั้งยังมีคนของหอป๋ายเฉาในชุดสีฟ้าอ่อนเข้ามานำทาง

แม้จะมีคนแน่นขนัด แต่กลับไม่เห็นการทะเลาะเบาะแว้งใดๆ

เมื่อพบกับคนรู้จัก พวกเขาล้วนแวะทักทายซึ่งกันและกัน หรือไม่ก็มีร้องเรียกชื่อเสียงดัง แต่นี่หาใช่สิ่งที่โดดเด่นที่สุดภายในงาน

หลังจากเกี้ยวเล็กแวะส่งคนและจากไปแล้ว ต่อมาคือเกี้ยวสีแดงและม่วงที่มีเพียงขุนนางขั้นสามขึ้นไปเท่านั้นจึงจะมีได้

คนเหล่านี้มิได้ปรากฏตัวต่อหน้าราษฎรในเมืองหลวงเก่าบ่อยนัก ดังนั้นเมื่อพวกเขาปรากฏตัวออกมา เสียงร้องประกาศชื่อจากขันทีจึงดึงดูดความสนใจของทุกคน

แต่ถึงกระนั้นสิ่งที่โดดเด่นที่สุดในงานก็ยังไม่ใช่พวกเขา

ไม่นานนักเกี้ยวสีเหลืองทองสองหลังก็เคลื่อนขบวนเข้ามา

เกี้ยวสีเหลืองอร่ามดั่งทอง มีคนหาบถึงแปดคน สีเหลืองเป็นสัญลักษณ์ของเชื้อพระวงศ์ ผู้หาบเกี้ยวล้วนเคลื่อนไหวอย่างพร้อมเพรียงกัน

ครู่ต่อมาเหล่าราษฎรรีบหมอบตัวลงเพื่อต้อนรับ

แม้แต่ขุนนางที่เข้าไปภายในแล้วยังต้องลุกขึ้นยืนแล้วโค้งคำนับเพื่อทำการต้อนรับ

“เซิ่นจวิ้นอ๋องเสด็จ…”

“อันเล่อจวิ้นจู่เสด็จ….”

ชื่อทั้งสองแสดงให้เห็นถึงฐานะที่แตกต่างกัน ปฏิกิริยาตอบสนองของราษฎรย่อมแตกต่างจากเวลาที่เห็นพวกขุนนางใหญ่

เกี้ยวถูกหาบผ่านประตูหอป๋ายเฉาเข้าไปโดยไม่มีใครคัดค้าน ทว่าสายตาหลายคู่จับจ้องมองไปยังเกี้ยวทั้งสองเขม็ง

“ลดเกี้ยว…”

ขันทีร้องประกาศ สายตาทุกคู่เพ่งไปทางเกี้ยวทั้งสอง

ร่างทั้งสองเดินลงจากเกี้ยวด้วยท่วงท่าสง่างาม

ใบหน้าของคนทั้งสองละม้ายคล้ายคลึงกัน อีกทั้งยังงดงามน่าเคารพ สายตาของพวกเขากวาดมองทั่วทุกบริเวณ

“ถวายพระพรเซิ่นจวิ้นอ๋อง…”

“ถวายพระพรอันเล่อจวิ้นจู่…”

เสียงแสดงความเคารพดังแซ่ซ้อง เหล่าราษฎรต่างคุกเข่าลงกับพื้นแล้วส่งเสียงสรรเสริญอย่างต่อเนื่อง

เสียงอบอุ่นไม่ดังหรือเบาจนเกินไปเอ่ยด้วยท่าทางสงบนิ่ง ราวกับคุ้นชินกับสิ่งเหล่านี้แล้ว

“ลุกขึ้นเถิด”

“ขอบพระทัยเซิ่นจวิ้นอ๋อง…”

“ขอบพระทัยจวิ้นจู่….”

ทุกคนลุกขึ้นจากพื้น สายตาหันไปมองคนทั้งคู่

ฝ่ายบุรุษสวมชุดทางการสีเหลือง ปกคอเสื้อปักลายพยัคฆ์สี่กรงเล็บท่าทางน่าหวั่นคร้าม

สายคาดเอวประดับหยก ด้านล่างห้อยหยกแกะสลักลายมังกร

เส้นผมตรงยาวถูกรวบเอาไว้แล้วครอบด้วยมงกุฎทอง ใจกลางมงกุฎคือไข่มุกสีขาวเม็ดใหญ่

ใบหน้างดงามดั่งหยก ขนคิ้วเรียงสวย เมื่อเทียบกับความสง่างามของชุดแล้ว ท่วงท่าของเขาสง่างามกว่ามาก

ความน่าเกรงขามติดตัวมาแต่กำเนิด แม้สีหน้าจะอ่อนโยน แต่กลับไม่มีใครกล้าดูถูก

เมื่อเทียบกับเหล่าคุณชายสูงศักดิ์แล้ว เขาโดดเด่นกว่ามาก

กอปรกับฐานะสูงศักดิ์ของเจ้าตัว ไม่รู้ว่ามีหญิงสาวมากน้อยเพียงใดกำลังหมายปองเขาอยู่

“เชิญจวิ้นจู่”

สตรีที่ได้รับการเอาอกเอาใจจากบุรุษผู้นี้ย่อมมีฐานะไม่ธรรมดา

มิใช่เพียงใบหน้างดงามล่มเมือง แม้แต่ชาติกำเนิดยังสะกดสายตาทุกคู่มิให้เคลื่อนคล้อยออกจากนางได้

บุตรสาวเพียงคนเดียวของจ่างจู่เป็นจวิ้นจู่น้อยเพียงพระองค์เดียวที่มีสายเลือดของราชวงศ์

เพียงเท่านี้นางก็กลายเป็นที่เล่าขานของคนเมืองหลินเทียนแล้ว

ชุดทางการสีขาวสะอาดตางามสง่ายาวระพื้น เอวบางผูกด้วยเข็มขัดทอง ศีรษะประดับมงกุฎบุปผาที่สรรค์สร้างจากอัญมณีและไข่มุก รูปหงส์กระพือปีกตรงกลางขยับไหวเมื่อเส้นผมที่ถูกรวบสูง งของนางขยับเขยื้อน

ท่วงท่าสุขุม มุมปากแย้มยิ้มน้อยๆ พองาม

งดงามกว่าใครในแผ่นดิน คือคำจำกัดความที่เหมาะกับหญิงสาวผู้นี้ที่สุด

แววตาอ่อนโยนกวาดมองทุกคน เหล่าชายหนุ่มที่ยังมิได้ออกเรือนหรือแม้แต่คนที่ออกเรือนไปแล้วล้วนรู้สึกเสมือนถูกฟ้าผ่า พวกเขาอดที่จะรู้สึกคลั่งไคล้นางมิได้

“ขอบพระทัยเพคะ”

น้ำเสียงอ่อนหวานที่แม้แต่ภูผายังสะท้านหยกยังสะเทือนเปล่งพ้นริมฝีปากบาง

แต่เมื่อทุกคนเห็นทรงผมของนางแล้ว พวกเขาจึงจำได้ว่าอันเล่อจวิ้นจู่แห่งเมืองหลินเทียนผู้นี้มีเจ้าของแล้ว

ด้วยเหตุนี้หลงเทียนอวี้จึงมีศัตรูเพิ่มขึ้นจำนวนไม่น้อยก็เพราะนาง

ขณะเดียวกันหลินเมิ้งหยามิอาจรู้สึกผ่อนคลายได้เหมือนอย่างท่าทีที่แสดงออก

ความทรงจำของหลิงเย่เมื่อคืนทำให้นางล้มเลิกแผนการเปลี่ยนคานเป็นเสา

ดังนั้นวันนี้นางกับจั่วชิวอวี้จึงต้องรับมือด้วยตนเองแล้ว

—————–

หมายเหตุ