ข้าอยู่บ้านร้อยปีก็เข้าสู่วิถีไร้เทียมทาน - ตอนที่ 744 อีกพันปี

แผ่นศิลาหยกยิงลาแสงที่มุ่งตรงไปยังอี้หลิงหลิง

หลังจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ฉู่ เซวียนและเลี่ยเทียนได้ เตรียมการบางอย่างสาหรับเรื่องนี้ ตอนนี้เสื้อผ้าของนางก็มี ความสามารถในการปิดกั้นอักขระแล้ว

ดังนั้น เมื่อแสงนี้ปรากฏขึ้น เต๋าอวิ้นที่แทรกซึมเข้าไปในเสื้อผ้าก็ ถูกเปิดใช ้งาน และแสงก็หายไปในทันที

หลังจากที่อี้หลิงหลิงสังหารจ้าวศาลาคนใหม่ นางก็ท าลายแผ่น ศิลาหยก

นางไม่ได้ออกไปในทันที แต่เริ่มตั้งค่ายกลที่ศาลาสวรรค์เคยใช ้ ไว้รอบ ๆ

ใครก็ตามที่ศาลาสวรรค์ส่งมาเพื่อสร ้างสาขาใหม่จะถูกสังหาร โดยค่ายกลเหล่านี้ เว้นแต่พวกเขาจะส่งผู้ฝึกยุทธ ์ขอบเขตเต๋ามา

นอกจากนี้ ไม่น่าเป็ นไปได้ที่ศาลาสวรรค์จะส่งผู้ฝึกยุทธ ์ขอบเขต เต๋าหรือเหนือกว่านั้นมายังสถานที่รกร ้างเช่นนี้

หลังจากเสร็จสิ้นทั้งหมดนี้ อี้หลิงหลิงก็ออกจากศาลาสวรรค์ เพียงเพื่อจะพบว่าจักรพรรดิแห่งแคว้นต้าเชิ่งกาลังรอนางอยู่ด้วย ความเคารพ

“คารวะผู้อาวุโส”

หลังจากเหตุการณ์นี้ เขารู ้สึกว่าอี้หลิงหลิงนั้นไม่อาจหยั่งรู ้ได้ อย่างแท้จริง

นางไม่ได้แสดงตัวมานานกว่าร ้อยปี ดังนั้นเขาจึงเชื่อว่านางตาย แล้ว

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่นางปรากฏตัวอีกครั้ง นางก็ทาลายศาลา สวรรค์อีกครั้งทันที

ภูเขาที่กดทับอกของเหล่าราชวงศ์ถูกยกออกอีกครั้ง

“ข้าได้ตั้งค่ายกลบางอย่างไว้ที่นี่แล้ว” อี้หลิงหลิงกล่าว

นางไม่อยากให้คนอื่นถูกสังหารโดยขุมอานาจเหล่านี้ ดังนั้นนาง จึงบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้

ไม่ว่าในกรณีใด จักรพรรดิก็เชื่อฟังนางและทาให้แคว้นสงบ เรียบร ้อยขึ้นในระดับหนึ่ง

อย่างน้อยเมื่อเทียบกับศตวรรษก่อน ชีวิตของผู้ฝึกยุทธ ์ที่อ่อนแอ ก็ดีขึ้นเล็กน้อย

“ข้าเข้าใจแล้วผู้อาวุโส!”

จักรพรรดิทราบเรื่องนี้ทันทีและเข้าใจถึงเจตนารมณ์ของนาง

อี้หลิงหลิงไม่ยอมอยู่เฉย ๆ และจากไปทันที

ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า อี้หลิงหลิงก็เดินทางไปทั่วทุกมุมในสถานที่ รกร ้างของโลกตะวันสวรรค์

เมื่อนางกลับมาที่หุบเขา นางก็ใกล้บรรลุขอบเขตเต๋าแล้ว

“ถึงเวลาที่ต้องออกจากที่นี่แล้ว” ฉู่เซวียนมองไปที่อี้หลิงหลิงแล้ว พูด

“ท่านอาจารย์…”

ฉู่เซวียนขัดจังหวะนาง “ข้าได้สอนเจ้าไปแล้วว่าควรท าอย่างไร เจ้าต้องเดินตามเส้นทางของตนเอง”

“มีเพียงการเดินไปในเส้นทางของตนเองเท่านั้นที่จะทาให้เจ้า แข็งแกร่งเช่นเดียวกับข้า”

อี้หลิงหลิงหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า “ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะท่าน อาจารย์!”

“ก่อนที่เจ้าจะจากไป ข้าจะให้คาแนะนาแก่เจ้าสองสามคา ระมัดระวังในทุกสิ่งที่เจ้าทา อย่าเปิดเผยความแข็งแกร่งของเจ้า เว้น แต่จะเป็ นสถานการณ์เกี่ยวข้องกับความเป็ นความตาย เก็บรักษาไพ่ ตายที่ซ่อนอยู่ไว้เสมอ”

“ใจคนเรายากจะหยั่งถึง ดังนั้นเจ้าต้องระวังคนอื่น ยิ่งพบคนที่ ถ่อมตน เจ้าก็ต้องยิ่งระมัดระวัง…”

ฉู่เซวียนเตือนนางอย่างเคร่งขรึมในหลาย ๆ เรื่อง

“เจ้าค่ะท่านอาจารย์ ข้าเข้าใจแล้ว!” เลี่ยเทียนถอนหายใจ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ “เสี่ยวอี้ ข้าจะให้คาแนะนาและข้อมูลแก่เจ้าด้วย”

เขาเป็ นยอดฝี มือจากโลกตะวันสวรรค์ และได้ต่อสู้เพื่อไต่เต้า ขึ้นมาในตอนนั้น

ดังนั้น ความเข้าใจของเขาเกี่ยวกับโลกตะวันสวรรค์จึงยิ่งใหญ่ กว่าฉู่เซวียน

เลี่ยเทียนเล่าประสบการณ์ของเขาในโลกตะวันสวรรค์ และซู เซียนเอ๋อร ์ก็ให้คาแนะนาที่เป็ นประโยชน์แก่นางด้วยเช่นกัน

ในท้ายที่สุด อี้หลิงหลิงก็คานับสามครั้งต่อฉู่เซวียนด้วยความ เคารพ และจากไปพร ้อมกับแววตาที่แดงก่า

ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของนาง มันไม่ใช่เรื่องยากสาหรับ นางที่จะผ่านม่านพลังระหว่างส่วนต่าง ๆ

หลังจากออกข้ามผ่านม่านพลัง นางก็เข้าสู่ส่วนอื่น ทว่ามันกลับ มีข้อจากัดที่สูงเกินไป ขอบเขตศักดิ์สิทธิ์ถือว่าเป็ นจุดสูงสุดของที่นี่ แล้ว ดังนั้นนางจึงต้องเดินทางต่อไป

หลังจากที่อี้หลิงหลิงจากไปแล้ว เลี่ยเทียนก็บินวนรอบ ๆ สอง สามวันก่อนที่จะหลับไหลอีกครั้ง

ในทางกลับกัน ฉู่เซวียนกาลังตั้งตารอว่าอี้หลิงหลิงจะสามารถ กระตุ้นรางวัลของระบบได้อีกครั้งเมื่อใด

เพียงไม่นาน เวลาก็ผ่านไปอีกพันปี

ความแข็งแกร่งของฉู่เซวียนเพิ่มขึ้นอย่างมาก ทั้งยังมีอาวุธ ศักดิ์สิทธิ์ระดับเหนือสูงสุดถึงสองสามอัน

รางวัลเหตุการณ์สาคัญสองพันปีคือสมบัติศักดิ์สิทธิ์ระดับจ้าว เหนือสูงสุด

ในช่วงพันปีที่ผ่านมา เลี่ยเทียนตื่นขึ้นมาเพียงสองครั้ง และเป็ น เพียงช่วงเวลาสั้น ๆ

ครั้งแรกเมื่อห้าร ้อยปีที่แล้ว ครั้งนั้นเป็ นตอนที่อี้หลิงหลิงกลับมา

ฉู่เซวียนรู ้สึกเสียใจเล็กน้อยที่อี้หลิงหลิงยังไม่ได้กระตุ้นรางวัล ของระบบ

บางทีอาจเป็ นเพราะนางอ่อนแอเกินไป หรืออาจเป็ นเพราะว่ายัง ไม่มีอะไรสาคัญเกิดขึ้นรอบตัวนาง

อี้หลิงหลิงบรรลุขอบเขตเต๋านิรมิตแล้ว กายาพิเศษของนางท า ให้การฝึกฝนของนางก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว

ศาลาสวรรค์ได้ตั้งสาขาในส่วนที่นางเคยเดินทางผ่าน เนื่องจาก นางไม่ลงรอยกับพวกเขา นางจึงมักจะขัดแย้งกับพวกเขา และมักจะ ตกเป็ นเป้ าของยอดฝีมือจากศาลาสวรรค์อีกด้วย

ในช่วงพันปีที่ผ่านมา แคว้นต้าเชิ่งได้แข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ

ศาลาสวรรค์ได้ส่งคนมาจัดตั้งสาขามากขึ้น แต่พวกเขาทั้งหมด เสียชีวิตจากค่ายกล

ในที่สุดพวกเขาก็ยอมแพ้

สถานที่แห่งนี้ห่างไกลเกินไปและไม่คุ้มค่าที่จะส่งยอดฝีมือมา

แล้วเหตุใดจึงต้องส่งคนไปตาย

มีอัจฉริยะบางคนจากแคว้นต้าเชิ่งผงาดขึ้นมา แต่ไม่มีสักคนเลย ที่ดึงดูดสายตาของฉู่เซวียน ดังนั้น เขาจึงไม่รับพวกเขาเข้าเป็ นศิษย์

ฉู่เซวียนนั่งบนเก้าอี้ ทานของหวานที่ซูเซียนเอ๋อร ์ทา และจิบชา อย่างสบาย ๆ

เขาคุ้นเคยกับชีวิตเช่นนี้แล้ว

แม้ผ่านไปนับพันปี เขาก็พบว่ามันไม่ได้น่าเบื่อ

เขาจะต้องรับศิษย์อีกคนเมื่อถึงจุดหนึ่ง

ยิ่งศิษย์มีความสามารถมากเท่าใด โอกาสที่ศิษย์จะกระตุ้นให้ ได้รับรางวัลของระบบก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น

ทันใดนั้น ฉู่เซวียนก็เงยหน้าขึ้นและมองไปในระยะไกล

ตู้ม!

มีคนได้ผ่านม่านพลังที่แยกสถานที่แห่งนี้ออกจากโลกภายนอก ร่างที่น่าเวทนาก็ได้บินมายังหุบเขา