ข้าอาศัยทำนาให้ร่ำรวยมหาศาล - ตอนที่ 167 เป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ตอนที่ 168 เอากลับมาไม่ได้

ตอนที่ 167 เป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง

แต่เจียวซื่อก็ไม่น้อยหน้าเช่นกัน เกิดกลัวว่าเหยาซื่อสะใภ้ใหญ่จะกอบโกยผลประโยชน์ไปหมด จึงคลี่ยิ้มออกมาอย่างสนิทใจเสียยิ่งกว่าเหยาซื่อสะใภ้ใหญ่ “เช่นนั้นข้าจะตัดรองเท้าให้เจ้าสองคู่ บ้านข้าลูกหลายคน ข้าถนัดตัดรองเท้าของเด็กๆ มากกว่า ไว้วันข้างหน้าเจ้าเอาผ้ามา…เดี๋ยวข้าตัดรองเท้าของลูกชายเจ้าให้เองแล้วกัน!”

ตราบใดที่เอาวัสดุมา การตัดรองเท้าสักสองสามคู่ล้วนไม่ใช่ปัญหา

สมกับที่นางตระหนี่ถี่เหนียวจนติดเป็นนิสัย เลยพูดอะไรที่เป็นการให้โดยเปล่าๆ ออกมาไม่ได้จริงๆ

ซ่งอิงเลิกคิ้ว ไม่ได้เก็บคำพูดนี้มาเป็นจริงเป็นจัง

ญาติเหล่านี้จากตระกูลนาง เปลี่ยนหน้าไวเสียยิ่งกว่าพลิกหน้าหนังสืออีก ตอนนี้เพราะจากสถานการณ์กลมเกลียวจึงเกิดความซาบซึ้งใจ แต่ไม่แน่ว่าอีกไม่ทันไรก็จะเปลี่ยนไปอีก

พูดโดยง่าย ไม่มีศัตรูตลอดกาล แล้วก็ไม่มีสหายตลอดกาลด้วยเช่นกัน

ก็ใช้ชีวิตไปตามแบบที่ควรจะเป็นแล้วกัน!

แต่อย่างไรก็ตาม ด้วยท่าทีของทั้งสองท่านนี้ ซ่งต๋าและซ่งอู่ก็ยิ่งว่านอนสอนง่าย เห็นได้ชัดว่า ฐานะของซ่งอิงบัดนี้เหนือกว่าอาจารย์เล็กน้อยด้วยซ้ำไป

ตื่นเช้าวันรุ่งขึ้น การลงมือเด็ดดอกไม้ของตระกูลซ่งก็เริ่มต้นขึ้น

ซ่งต๋าและซ่งอู่ที่น่าสงสาร ชีวิตในแต่ละวันก็เหน็ดเหนื่อยยิ่งขึ้นหน่อย

พวกเขาทั้งสองจะเรียนหนังสือตลอดทั้งวันจนมืดค่ำก็ไม่ได้เช่นกัน แต่เวลาที่เที่ยวเล่นเมื่อก่อน ตอนนี้ล้วนถูกมารดาผู้บงการของพวกเขาครอบครองเอาไว้แล้ว เด็กน้อยทั้งสองเหมือนแม่นางหญิงสาวคนหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น เที่ยววิ่งร่อนให้ทั่วภูเขา

แน่นอนว่า ฮั่วหลินก็เช่นกัน

ก่อนหน้านี้หนิวซานซานก็คอยจับจ้องพวกเขาอยู่ บัดนี้เห็นพวกเขามือถือดอกไม้ไม่ห่างตลอดทั้งวัน ล้วนพากันหัวเราะเยาะฟันแทบหลุด

“หนุ่มน้อยดอกไม้เหลืองทั้งสามคน! อย่างกับเด็กผู้หญิง ไม่รู้จักอาย!”

“อุ๊ย บนหัวฮั่วหลินพ่อเด็กดีมีดอกไม้ชนิดอื่นอยู่ด้วยอีกหนึ่งดอก! คงไม่ได้เป็นเด็กผู้หญิงไปแล้วกระมัง!?”

“ถอด กางเกง! ถอด กางเกง! เขาจะต้องไม่มีไอ้จู๋แน่เลย!”

“…”

เด็กน้อยนิสัยเสียหลายคนห้อมล้อมพวกฮั่วหลินทั้งสามคนเอาไว้

ฮั่วหลินลูบคลำเส้นผมที่ล้ำค่าของตัวเอง รู้สึกคนเหล่านี้ค่อนข้างแปลกประหลาด

เขาเป็นพืช ดอกไม้ก็เป็นพืชเช่นกัน เค้าติดดอกไม้เอาไว้บนศีรษะของตนเองแล้วมีปัญหาอะไรหรือ

“แย่แล้ว พี่สามพี่สี่ไม่อยู่ พวกเราต้องเสียเปรียบมากแน่ๆ!” ซ่งต๋าชักสีหน้าคล้ายจะร้องไห้ ร้อนรนใจเล็กน้อย

ความรู้สึกของการถูกเล่นงานไม่ค่อยดีเอาเสียเลย!

วันนี้พี่สาวคนรองเข้าตัวอำเภอไปอีกด้วย ไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อใด และเมื่อนางกลับมา เห็นหลานหลินถูกซ้อมจนน่าสงสาร เช่นนั้นต้องตำหนิโทษพวกเขาทั้งสองที่ไม่ปกป้องหลานชาย และดูถูกว่าพวกเขาไร้ประโยชน์เป็นแน่!

“หลานหลิน พวกเราสองคนจะขัดขวางพวกเขาไว้ เจ้าฉวยโอกาสแทรกตัวมุดออกไป แล้ววิ่งสุดกำลัง วิ่งกลับบ้านไปแล้วลงกลอนประตูทันทีเข้าใจหรือไม่” ซ่งอู่วิตกกังวลมากเช่นกัน

บริเวณนี้ค่อนข้างใกล้กับบ้านของพี่สาวคนรอง ฮั่วหลินเด็กเกินไป ฝีเท้าจะต้องวิ่งไม่ได้ไกลเป็นแน่ ดังนั้นการจะไปบ้านซ่งเรียกหาคนมาช่วยต้องเป็นไปไม่ได้แน่นอน

อีกอย่าง บรรดาพี่ชายต่างก็ไม่อยู่บ้าน ไปบ้านซ่งก็ไม่มีคนมาอยู่ดี

มารดาเขาแล้วก็ป้าสะใภ้ใหญ่มาช่วยเหลือเด็กทะเลาะเบาะแว้งกันไม่ได้ อย่างมากสุดก็รอพวกเขาชกต่อยกันเสร็จ แล้วค่อยจูงมือพวกเขาไปบ้านหนิวซานซานเพื่อพูดคุยตามเหตุและผล

“พวกเราดึงกางเกงของน้องหลินสิ! ดูซิว่าจากนี้เขายังกล้าไม่เชื่อฟังอีกหรือไม่!” หนิวซานซานกล่าวขึ้นอีกครั้ง

พูดจบ เด็กห้าหกคนก็กรูกันเข้ามา

ซ่งต๋าได้ยินว่าต้องการดึงกางเกง ก็เตรียมจะคว้าเสื้อผ้าของน้องหลินจับเอาไว้ตามสัญชาตญาณ แต่ทันใดนั้น…

น้องหลินล่ะ?

ซ่งต๋าตกตะลึง

มองเห็นเพียงน้องหลิน…กระโจนเข้าไปทะเลาะวิวาทแล้ว

ขาสั้นเล็กของเขาคู่นั้นคิดไม่ถึงว่าจะรวดเร็วไม่น้อย ไม่กี่ฝีก้าวก็ไปถึงข้างกายหนิวซานซานแล้ว จากนั้นมือเล็กๆ นั้นก็ข่วนไปตามเนื้อตัวหนิวซานซาน แน่นอนว่าหนิวซานซานไม่มีทางปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจเช่นกัน แต่ไม่รู้ทำไมหนิวซานซานจับเขาไม่ได้เลย!

ยอดเยี่ยมไปเลย หลานหลินวิ่งเร็วขนาดนี้เชียว!

พวกเขาเป็นน้าชาย จะยอมแพ้ให้เด็กน้อยได้อย่างไร!?

ทันใดนั้น ทั้งสองคนนี้ก็เกิดฮึกเฮิมขึ้นมาเช่นกัน กัดฟันแน่นแล้วกระโจนเข้าใส่บ้าง

ขณะนี้ ซ่งอิงอยู่ในตัวอำเภอ หาร้านยาได้หนึ่งร้าน นำดอกไม้แห้งพวกนี้ขายออกไปเป็นที่เรียบร้อย

ดอกจินเช่ว์ราคาค่อนข้างถูกหน่อย หนึ่งจินแปดอีแปะ ส่วนจินอิ๋นฮวาที่สภาพดูดีสักหน่อยราคาแพงอยู่บ้าง หนึ่งจินขายได้ราคายี่สิบอีแปะ ทว่าบนเขามีปริมาณจินอิ๋นฮวาไม่มากเท่าใด ดังนั้นซ่งอิงใช้เวลาไปหลายวันขนาดนี้ ตากแห้งได้มาเพียงสามสิบจินเท่านั้น ส่วนที่เหลือเป็นดอกจินเช่ว์เก้าสิบสองจิน นอกจากนั้นนางยังเด็ดดอกถงเฮาจวี๋เอามาด้วยเล็กน้อย แต่กลับไม่ได้เอามาขาย แต่เอามาใช้ทำอาหาร รสชาติจัดจ้าน สดชื่นแต่ไม่เลี่ยน

ตอนที่ 168 เอากลับมาไม่ได้

หากไม่ใช่เพื่อหลีกเลี่ยงการสอดส่องของใครบางคนจนส่งผลให้เรื่องราวรั่วไหล ซ่งอิงก็ไม่ต้องเด็ดดอกไม้ให้ลำบากถึงขั้นนี้

แม้ว่าน้ำพักน้ำแรงสามสี่วันนี้จะทำเงินได้หนึ่งตำลึงเงินสามร้อยอีแปะ แต่สามสี่วันมานี้ซ่งอิงก็เปลืองแรงไปไม่น้อยเช่นกัน ดอกไม้สดขนาดเล็ก จำเป็นต้องล้างให้สะอาดเอี่ยม นอกจากนี้อบแห้งก็ต้องใช้ไม้ฟืนด้วย นางใช้ชีวิตตัวคนเดียว เก็บฟืนมาได้ไม่มากเท่าไร ดังนั้นไม้ฟืนนี้จึงเป็นของที่ซื้อจากผู้อื่น

นางก็เลยใช้จ่ายค่าไม้ฟืนในระยะนี้ไปประมาณสองร้อยอีแปะ

ซ่งอิงถือโอกาสถามราคาของเปลือกอู่ห้วนจื่อ ไม่ใช่ราคาถูกๆ ตั้งสิบแปดอีแปะต่อหนึ่งจิน ซ่งอิงก็ช่างทุ่มทุน ซื้อมาในคราวเดียวตั้งสามสิบจิน

นอกจากนั้น วัตถุดิบที่ต้องใช้ทำยาสระผมยังขาดอยู่ไม่น้อย

ส่วนเจ้าเจีย บนเขามีอยู่แล้ว ไปหาเด็ดเอาได้ด้วยตนเอง วัตถุดิบอื่นๆ มีอีกหลากหลายชนิด โดยเฉพาะขิง ใช้บ่อยครั้งที่สุด ทว่ารสของขิงเผ็ดและจัดจ้าน ซ่งอิงจึงตั้งใจว่าจะใช้อย่างอื่นแทน

ในภพชาติก่อนยาสระผมตามท้องตลอดมีไม่น้อยที่อาศัยสมุนไพรอย่างโสม เหอโส่วอู[1]และตังกุยอะไรจำพวกนี้มาทำเป็นหัวเชื้อ…

โสมนี่…แน่นอนว่าจะซื้อมาไม่ได้เชียว

ไม่ว่าจะเป็นโสมที่ตากแห้งสำเร็จรูปแล้ว ทั้งยังหั่นเป็นแว่นๆ อีก มองดูช่างน่าส่งสารยิ่ง หากถูกเขาพบเห็นเข้า เกรงว่าจะสติแตก ณ ตรงนั้นเอาได้

แต่ใช้น้ำที่ลูกชายอาบได้

นอกจากนั้น…

นางค้นพบประโยชน์ของการมีบุตรชายที่เป็นโสมอีกอย่าง นั่นก็คือ…ภูตโสมคุ้นเคยทุกสิ่งอย่างในเขายิ่งกว่านาง ขาดแคลนวัตถุดิบอะไร ก็ให้โสมน้อยขึ้นเขาไปตามหามาได้นี่!

อย่างเช่นเหอโส่วอู่ ความสามารถในการขยายพันธุ์ของเจ้าสิ่งนี้เก่งกาจยิ่งนัก บนเขาจะต้องหาได้ง่ายดายมากเป็นแน่

นอกจากนี้ ยังมีของที่ต้องการอย่างเช่อไป่เยี่ย[2] บนเขาก็มีเช่นกัน และเพิ่มพวกดอกไม้ให้กลิ่นหอมเข้าไปได้ด้วย ทว่าเทียบกับดอกไม้หอม นางคิดว่ากลิ่นหอมของมะนาวน่าจะเหมาะกว่า แต่ในยุคสมัยนี้กลับไม่มีของเช่นนี้ เช่นนั้นเอาเฉินผี[3]มาใช้แทนก็ย่อมได้

ซ่งอิงจึงซื้อเพียงเฉินผีและอู่ห้วนจื่อสองอย่างจากร้านยาแห่งนี้

จากนั้นก็ไปโรงเครื่องลายคราม

กิจการถ้วยชามลายครามในยุคสมัยต้าติ้งรุ่งเรืองมาก ดังนั้นชาวบ้านก็นิยมใช้เครื่องเคลือบด้วยเช่นกัน แน่นอนว่า ของที่ตระกูลผู้ร่ำรวยและสูงศักดิ์ใช้จะประณีตยิ่งกว่า ลวดลายก็หลากหลายมากกว่า สำหรับครอบครัวคนธรรมดาทั่วไปก็แค่อาศัยว่าเป็นเครื่องเคลือบก็ใช้ได้เช่นกัน ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นชิ้นเล็กๆ

ซ่งอิงสั่งเครื่องเคลือบธรรมดาๆ หนึ่งชุด ขวดป้อมสั้นเรียบง่ายและมีฝาปิด

โดยทั่วไปจอกสุราหนึ่งถ้วยก็เป็นเงินตั้งห้าอีแปะ ของซ่งอิงนี้ต้องมีฝาปิดอีกด้วย จึงเป็นธรรมดาที่จะราคาแพงยิ่งกว่า สั่งทำชุดหนึ่งจำนวนสองร้อยชิ้น ท้ายที่สุดได้มาในราคาชิ้นละยี่สิบอีแปะ

ลำพังเครื่องลายครามชุดนี้ ซ่งอิงนำเงินส่วนที่เหลือๆ อยู่ในบ้านใช้ไปหมดกว่าครึ่งหนึ่ง

แน่นอนว่าจะใช้เครื่องลายครามอย่างเดียวไม่ได้ คนทั่วไปที่ไหนจะทำใจใช้ของเช่นนี้ได้ แม้นำกลับมาใช้ซ้ำได้ ก็เกรงว่าจะเสียดายเกินกว่าจะเอามาใช้เช่นกัน ดังนั้นถัดมาที่เลือกก็คือเครื่องปั้นดินเผาขนาดเล็ก เลือกที่เล็กหน่อย ราคาค่อนข้างถูก สามร้อยอีแปะซื้อได้หนึ่งชุด แตกไปก็ไม่ปวดใจ ก็แค่รูปลักษณ์น่าเกลียดไปหน่อย ไม่เข้าตาคนชั้นสูง

หลังกำหนดสิ่งจำเป็นเหล่านี้เสร็จสิ้น ของที่ซ่งอิงต้องซื้อก็คือของกินเล่นของเจ้าเด็กน้อยทั้งสาม

โดยเฉพาะฮั่วหลิน…

จากนี้นางจะต้องเตรียมเป่าหูเจ้าสหายน้อยผู้นี้ให้ทำงาน จำเป็นต้องเตรียมของกินอร่อยๆ ให้เพียงพอ มิเช่นนั้นเป็นอันต้องรู้สึกผิดแย่!

“ต้าเหริน สตรีผู้นี้ซื้อของตั้งมากมาย ไม่เหมือนขาดแคลนเงินเลยนะขอรับ” ยามที่ซ่งอิงเดินไป ไม่ทันสังเกตว่าถูกคนจับตามองอยู่

ฮั่วเจ้ายวนคิดไม่ถึงเช่นกันว่าจะมีวาสนาต่อกันเช่นนี้ เมืองยงเป็นดินแดนของเขาที่ได้รับพระราชทานจากฮ่องเต้ ครั้นว่างงานไร้เรื่องต้องทำก็จะเดินลาดตะเวรหลายอำเภอรอบๆ ดูสักหน่อย คิดไม่ถึงว่านี่เพิ่งมาเยือนก็เจอคุณหนูซ่งท่านนี้อีกแล้ว

ซื้อสิ่งของตั้งมากมาย ปิงถางหูลู่ ขนมดอกกุ้ย ซาลาเปาไส้หมูชิ้นใหญ่ๆ ฮะเก๋ากุ้ง แล้วยังมีพวกเม็ดแตงโมคั่ว และผลไม้แช่อิ่ม…

ลำพังของเหล่านี้ก็ใช้จ่ายไปกว่าหนึ่งตำลึงเงินแล้ว

แน่นอนว่าแม้ไม่นับว่ามากมาย เพียงแต่ คุณหนูซ่งตกระกำลำบาก สำหรับครอบครัวคนธรรมดาทั่วไปนั่นก็ดูไม่ใช่น้อยๆ แล้ว

“ภูมิหลังร่ำรวยสูงศักดิ์ การเปลี่ยนจากชีวิตที่เคยฟุ่มเฟือยไปสู่ความประหยัดนั้นยากยิ่ง จะใช้จ่ายหลายตำลึงเงินก็เป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้เช่นกัน ว่าแต่เกี่ยวอันใดกับเจ้าและข้าด้วย?” ก็คือการบอกกล่าวฮั่วซื่อเซี่ยงหนุ่มน้อยผู้นี้ว่า สนใจขนาดนี้ให้น้อยๆ หน่อย เงินที่ให้ออกไปก่อนหน้านี้ก็อย่าได้นึกถึงเลย!

นึกถึงไปก็เอากลับมาไม่ได้อยู่ดี!

——————————-

[1] เหอโส่วอู่ (何首乌) คือสมุนไพรชนิดหนึ่งในตระกูล Smartweed. ชื่อ Polygonum multiflorum ในแถบเอเชียโดยเฉพาะอย่างยิ่งประเทศจีน นิยมใช้กันมานานนับศตวรรษ โดยเชื่อกันว่าจะทำให้ผู้ใช้มีสุขภาพแข็งแรง มีภูมิต้านทานต่อโรคต่าง ๆ มีความกระฉับกระเฉง กระปรี้กระเปร่า

[2] เช่อไป่เยี่ย (侧柏叶) คือ กิ่งและใบแห้งของพืชที่มีชื่อวิทยาศาสตร์คือ Platycladus orientalis (L.) Franco วงศ์ Cupressaceae

[3] เฉินผี (陈皮) เปลือกส้มชนิดหนึ่ง มีชื่อวิทยาศาสตร์ว่า Citrus reticulata Blanco วงศ์ Rutaceae, ไทยเรียก เปลือกส้มแมนดาริน