ข้าอาศัยทำนาให้ร่ำรวยมหาศาล - ตอนที่ 205 ยาสระชิงซือโสม ตอนที่ 206 เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว
ตอนที่ 205 ยาสระชิงซือโสม
เจ้าของกิจการฮวายิ้มเล็กน้อย คิดว่าแม่นางเยาว์วัยผู้นี้ช่างน่าสนใจจริงๆ และโชคดีเช่นกันที่ไม่ไปทำสัญญากับร้านชุ่ยเหยียนไจ มิเช่นนั้นลักษณะนิสัยอะไรก็ได้แบบนี้ เกรงว่าจะต้องก้มหัวให้คนเขาและถูกตักตวงผลประโยชน์จนตัวเองได้ไม่คุ้มเสียแล้ว
แน่นอนละว่า เจ้าของกิจการฮวาไม่รู้ว่าเดิมทีซ่งอิงเป็นคนสบายๆ ปรับเปลี่ยนได้ตามสิ่งที่พบเจอ เมื่อใดก็ตามที่ได้เจอะคนนิสัยไม่ค่อยมีพิษมีภัย ก็จะลดความกระตือรือร้นของตัวเองลงทันที ราวกับกลัวว่าตนเองจะเหน็ดเหนื่อยก็ไม่ปาน
“ก็ไม่ต้องตั้งชื่อซับซ้อนอะไรเกินไปหรอก เอาเป็นชื่อว่ายาสระชิงซือ[1]โสมเป็นเช่นไร ในเมื่อแม่นางน่าจะใส่ส่วนประกอบดีๆ เอาไว้ ก็ต้องให้คนอื่นรับรู้ด้วยเช่นกันจึงจะถูก” เจ้าของกิจการฮวากล่าวขึ้น
ยาสระผมนี้เหนียวหนืดเช่นนี้ หมอทั่วไปมองส่วนประกอบไม่ออกเลยด้วยซ้ำ
หากเป็นหมอขึ้นชื่อที่มีประสบการณ์เต็มเปี่ยม บางทีอาจพอรู้ได้ว่าด้านในมีตัวสมุนไพรโสมอยู่จริงหรือไม่
แต่แม่นางซ่งผู้นี้ไม่เหมือนคนพูดจาหลอกลวง
ซ่งอิงคิดว่าชื่อนี้ค่อนข้างดีทีเดียว จึงไม่ได้โต้แย้ง “ชุดแรกที่ข้านำมานี้มีอย่างละสองร้อยขวด ห้าวันให้หลังข้าจะแวะมาดูว่าขายได้เท่าไรบ้าง จะได้ง่ายต่อการตัดสินใจว่าควรเพิ่มหรือลดจำนวนสินค้า เป็นเช่นไรเจ้าคะ”
เจ้าของกิจการฮวาเห็นดีด้วย
ให้คนมาเขียนสัญญาแล้วลงนามเสร็จสรรพ
ตัวซ่งอิงเหลือเงินไม่เท่าไรแล้ว แต่เพียงพอสำหรับซื้อเยียนจือหนึ่งชุด นับประสาอะไรกับราคาสินค้าของโรงอี้จวินที่ไม่ได้แพงด้วยแล้ว
ดังนั้นก่อนไป ซ่งอิงจึงเลือกสิ่งของจำนวนหนึ่งกลับไปมอบให้หร่วนซื่อ
หร่วนซื่อมีนิสัยประหยัดอดออม อย่าว่าแต่มอบของเหล่านี้ให้เลย ต่อให้เป็นปิ่นไม้ด้ามหนึ่งนางก็ดีอกดีใจมากแล้ว
ซ่งอิงนี้เพิ่งเดินไปจากโรงอี้จวินไม่ทันไรก็มีลูกค้าเดินเข้ามาแล้ว
เป็นลูกค้าขาประจำของโรงอี้จวิน
เจ้าของกิจการฮวายืนหยัดอยู่ได้ยาวนานขนาดนี้แม้อยู่ภายใต้การกดราคาของร้านเหยียนไจก็มาจากสาเหตุบางประการ เช่นเข้าใจลูกค้าเก่าแก่ของตระกูลเป็นอย่างดี และเมื่อเห็นคนเข้าร้านมาก็ยิ้มแย้มอย่างอ่อนหวานนอบน้อม
“เสี่ยวเหนียงจื่อ[2] ข้าจำได้ว่าหลายวันก่อนเจ้าเคยมาถามข้าว่ามีผงแป้งที่กลบกลิ่นเรือนผมบ้างหรือไม่” เจ้าของกิจการฮวายิ้มตาหยีแล้วกล่าว
อากัปกิริยาของนางกำลังพอดี ไม่ทำให้ลูกค้ารู้สึกเหมือนถูกสอดรู้สอดเห็น โดยเฉพาะหากผู้ที่มาเยือนเป็นหญิงเยาว์วัย เว้นแต่จะเป็นคนที่หยิ่งทะนงเป็นพิเศษ โดยทั่วไปคนเราล้วนไม่อาจปิดบังลักษณะของตัวเองได้
“เจ้าของกิจการฮวามีสินค้าดีๆ แนะนำหรือเจ้าคะ” เสี่ยวเหนียงจือผู้นั้นตะลึงงัน จากนั้นไม่ทันไรก็ทอดถอนใจ “บอกท่านตามตรง แม้ข้าอยากอุดหนุนกิจการท่านตลอด แต่ผมเผ้านี้ทำให้ข้ากลัดกลุ้มจริงๆ หลายวันก่อนไปร้านชุ่ยเหยียนไจมาเหมือนกัน เดิมอยากจะซื้อจ่าวโต้วมาลองใช้ แต่ราคานั่นทำให้ข้าจ่ายไม่ไหวจริงๆ…”
จ่าวโต้วของร้านชุ่ยเหยียนไจนั่นหอมฉุย
ว่ากันว่าด้านในมีส่วนประกอบถึงสิบแปดอย่างเชียวละ!
ลำพังดอกไม้ก็มากถึงสิบเอ็ดชนิด ในช่วงฤดูกาลนี้ ดอกไม้จำนวนมากยังไม่ผลิบาน แน่นอนว่าร้านจะต้องตุนวัตถุดิบเอาไว้ก่อนหน้าแล้ว พอเข้าฤดูกาลนี้ก็เลยราคาแพงขึ้นมาก
“ของดีอย่างจ่าวโต้วนั้นไม่มีหรอก ร้านพวกเราเดิมทีก็เป็นกิจการเล็กๆ…แต่ก็ประจวบเหมาะ วันนี้ในร้านเพิ่งมียาสระชิงซือโสมวางขาย ใช้มันสระผมทั้งสะอาดทั้งขจัดความมัน แม้กลิ่นหอมเทียบไม่ได้กับวัตถุดิบราคาแพงเหล่านั้น แต่กลับได้กลิ่นหอมของแมกไม้สดชื่น ยังมีประสิทธิภาพในการขจัดรังแคและความคันอีกด้วย เสี่ยวเหนียงจื่อเอาไปลองดูก่อนได้” เจ้าของกิจการฮวากล่าว
“ยาสระโสม? เกรงว่าก็คงไม่ใช่ถูกๆ เช่นกันกระมัง” เสี่ยวเหนียงจื่อได้ยินดังกล่าวสีหน้าพลันเปลี่ยนไป
“เป็นเพียงตำรับที่ผสมน้ำสกัดออกมาจากโสมเท่านั้นละ แต่ประสิทธิภาพยอดเยี่ยมมาก ชนิดนี้ขวดละแค่หนึ่งร้อยอีแปะเท่านั้น ใช้ประหยัดๆ หน่อยอย่างน้อยก็ได้สามสี่เดือน หากเสี่ยวเหนียงจื่อรู้สึกว่าแพง ด้านนี้ยังมีสูตรที่ไม่มีส่วนประกอบโสมอีกด้วย ราคาเพียงห้าสิบอีแปะเท่านั้น…”
“ห้าสิบอีแปะเองหรือ” เสี่ยวเหนียงจื่อดวงตาลุกวาว “จะใช้ได้ผลจริงหรือ”
เจ้าของกิจการฮวาครุ่นคิดครู่หนึ่ง เรียกสาวใช้ที่เพิ่งให้ลองสระผมเมื่อครู่มาหา “ท่านลองดูสิ เรือนผมนี้ใช้ยาสระชิงซือโสมแล้ว ทั้งนุ่มทั้งลื่นแล้วยังหอมอีกด้วยใช่หรือไม่”
ตอนที่ 206 เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว
เจ้าของกิจการฮวาเข้าใจเสี่ยวเหนียงจื่อตระกูลหวังผู้นี้เป็นอย่างดี
นางน่ะ เส้นผมมันมาก รังแคบนศีรษะก็ไม่น้อยเช่นกัน คนรอบข้างมักชอบเอาน้ำมันลูบบนศีรษะเล็กน้อย แต่นางทำเช่นนั้นไม่ได้เชียว สาเหตุเพราะเดิมทีศีรษะนางก็กลิ่นย่ำแย่เกินบรรยาย ขืนชโลมน้ำมันลงไปอีกยิ่งน่ากลัวกันไปใหญ่ มิหนำซ้ำมันๆ วาวๆ จะยิ่งมองเห็นรังแคได้ชัดเจน
เสี่ยวเหนียงจื่อตระกูลหวังมองดูเรือนผมสาวใช้ผู้นั้น ท้ายที่สุดตัดสินใจเด็ดขาด เลือกยาสระโสม “ก็ได้ ข้าลองใช้ก่อนแล้วกัน น้องสาวข้าก็เป็นเช่นเดียวกับข้า หากใช้ดีก็จะแนะนำนางด้วย!”
แม้เอ่ยพูดอย่างนี้ แต่ความจริงนางไม่ได้คาดหวังมากมายเกินไป
อย่างไรเสียก็เป็นของราคาแค่หนึ่งร้อยอีแปะ ด้านในจะมีโสมจริงๆ ได้อย่างไรกันล่ะ
แต่เห็นแก่ที่นางรู้จักกับเจ้าของกิจการฮวามาหลายปี เห็นแก่หน้านางสักหน่อยก็ย่อมได้ อย่างไรเสียหลายปีมานี้เจ้าของกิจการฮวาก็ไม่เคยขายของสุ่มสี่สุ่มห้า
เฮ้อ กลัวก็แต่ว่าเพราะถูกร้านชุ่ยเหยียนไจกดดันจนวิตกกังวล คนทำกิจการค้าขายที่ซื่อสัตย์คนหนึ่งจึงเริ่มมีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวขึ้นมา
จะมากจะน้อยก็ยังคำนึงถึงประเด็นนี้อยู่ดี
ทว่าไหนๆ ก็ซื้อมาแล้ว หลังกลับบ้านไป เสี่ยวเหนียงจื่อเลยลองใช้ดู
หลังทดลองใช้…
รู้สึกคล้ายทั้งตัวเบาหวิว
ที่ผ่านมา เรือนผมนางต่อให้สระสะอาดและตากลมเย็นจนแห้ง แต่หนังศีรษะก็ยังเหนอะหนะเกินจะรับไหว อีกทั้งลูบคลำไปก็ยังรู้สึกถึงความมันเล็กน้อย ทำให้นางไม่ค่อยสบายตัวอย่างยิ่ง ต้องสระผมหลายครั้ง
แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว
เส้นผมของนางยาว ดังนั้นใช้ยาสระชิงซือโสมประมาณหนึ่งช้อนใหญ่ ขยี้มากๆ ก็เกิดฟอง หลังล้างออกกลิ่นแปลกๆ บนศีรษะของนางก็หายไป!
ที่สำคัญกว่านั้นคือหลังผมแห้งแล้ว…
เส้นผมนางสลวยมาก ยามสายลมพัดผ่านก็ให้กลิ่นหอมอ่อนๆ นางพลอยรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นด้วย!
คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าจะเป็นของดี!
เสี่ยวเหนียงจื่อตระกูลหวังสะกดความตื่นเต้นในใจ คิดว่ารออีกเดี๋ยวจะดีกว่า ถึงอย่างไรก็ต้องดูวันรุ่งขึ้นอีกทีว่าเรือนผมนี้จะมีสภาพเช่นไร หากเป็นเพียงชั่วเวลาอันสั้น เช่นนั้นก็ไม่ถือว่ามีประสิทธิภาพดีอะไร
หนึ่งคืนหลังจากนั้น เรือนผมยังคงสะอาดสะอ้าน
ไม่รู้สึกคันคะเยอ
ตอนจัดแต่งมวยผม เห็นได้ชัดว่าเส้นผมนุ่มลื่นขึ้นมาก แม้ไม่ได้ลูบน้ำมันแต่กลับดำขลับเงางาม
สุขใจจริงๆ!
ซื้อๆๆๆๆ!
จำเป็นต้องซื้อมาเพิ่มหลายๆ ขวด อย่างไรเสียกิจการโรงอี้จวินก็ไม่ค่อยดีนัก เกิดปิดร้านขึ้นมา นางเป็นอันหาซื้อไม่ได้กันพอดี!
ใช่แล้ว ตอนนี้โรงอี้จวินน่าสงสารมากนี่ แล้วนางคนเดียวจะซื้อได้มากสักเท่าไร
ในฐานะที่เป็นคนหนังศีรษะมันอย่างยิ่ง เสี่ยวเหนียงจื่อยังมีสหายประเภทเดียวกันอยู่บ้าง ไม่พูดพร่ำทำเพลง นำยาสระชิงซือโสมไปบอกต่ออย่างสุขใจ
ด้วยความที่พยายามโฆษณาขายของสุดความสามารถ ยาสระชิงซือโสมหนึ่งขวดที่ซื้อมาเมื่อวาน เพียงชั่วพริบตาก็ถูกบรรดาสหายและคนในครอบครัวนางลองใช้จนหมด
คนเหล่านี้ตอนลองใช้ต่างใช้กันหนึ่งช้อนใหญ่ๆ ทำให้ชอบใจฟองที่เกิดจากยาสระโสมนั้นอย่างยิ่ง!
เสียดายก็เสียดาย แต่กลับดีใจมากกว่า!
ตลอดหนึ่งวัน ด้วยการแนะนำอย่างสุดความสามารถของเจ้าของกิจการฮวา ยาสระชิงซือโสมก็ยังขายได้ไม่มากนัก ยาสระโสมสองขวด ธรรมดาสามขวด ทว่าเจ้าของกิจการฮวาก็ไม่ได้แปลกใจแต่อย่างใด ร้านของนางเดิมทีก็ไม่ได้ค้าขายดีมากนัก ขายออกได้ขนาดนี้ก็นับว่าดีมากแล้ว
แต่ที่ทำให้นางคิดไม่ถึงคือ วันรุ่งขึ้นยอดขายกลับเพิ่มขึ้น
เสี่ยวเหนียงจื่อตระกูลหวังซื้อไปสามขวดแล้วยังพาคนมาอีกห้าหกคน แต่ละคนซื้อกันไปสองขวด!
ล้วนเป็นสหายที่อยู่ในตรอกเดียวกัน ไฉนเจ้ามีแล้วข้าจะไม่มีได้ล่ะ เอาเป็นว่าบรรดาแม่นางวัยสาวที่ซื้อของกันไปต่างก็ค่อนข้างสุขใจกันถ้วนหน้า
ไม่เพียงเท่านั้น ลูกค้าคนอื่นที่ซื้อไปเมื่อวานก็มีสามท่านที่แนะนำสหายมาด้วย
ใครบ้างจะไม่รู้ว่าโรงอี้จวินกิจการย่ำแย่
คนที่อยู่ตามทางเดินจู่ๆ มองเห็นแม่นางวัยเยาว์เหล่านี้เดินถือขวดกันอย่างสุขใจ ย่อมประหลาดใจเป็นธรรมดาและอดไม่ได้ที่จะเดินเข้ามาถามไถ่ ครั้นถามก็ขายออกไปได้อีกจำนวนหนึ่ง
วันที่สอง ขายออกไปได้ประมาณยี่สิบขวด
เจ้าของกิจการฮวาไม่ได้คิดอะไรมากมายเช่นกัน คิดเพียงว่านี่คือความบังเอิญ
[1] ชิงซือ (青丝) เปรียบเปรยถึงเรือนผมดำเงาดุจเส้นไหม
[2] เสี่ยวเหนียงจื่อ (小娘子) คำเรียกหญิงที่แต่งงานแล้วแต่ยังเยาว์วัย
