ข้าอาศัยทำนาให้ร่ำรวยมหาศาล - ตอนที่ 449 นางรักในงานไร่นา ตอนที่ 450 เจ้าของที่ดินใจดำ

ตอนที่ 449 นางรักในงานไร่นา

ต้าหวงพร้อมด้วยไก่หลายตัวติดตามอยู่ด้านหลัง คาบรวงข้างทีละรวงโยนเข้าไปในตะกร้าใบย่อมที่อยู่ใกล้ๆ

เดิมทีทางด้านซ่งอิงกำลังคนไม่เพียงพอ น่าจะต้องการความช่วยเหลือมากที่สุด แต่ตอนนี้…

สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว

บ้านไหนๆ ก็เร็วสู้ซ่งอิงและหนิวต้าลี่ไม่ได้!

เรือนร่างที่อรชรบอบบางนั่นไม่ทันไรก็นำหน้าคนอื่นไปไกลแล้ว สตรีที่อยู่นาข้างเคียงเห็นดังกล่าวต่างก็รีบร้อนขึ้นมาเล็กน้อย โดยเฉพาะเมื่อมองไปยังลาและไก่ของครอบครัวนาง…ลูกตาแทบจะถลนออกมาในทันใด

“เอ้อร์ยา ไฉนไก่บ้านเจ้าจึงไม่กินรวงข้าวล่ะ” ลูกสะใภ้ของบ้านที่นาข้างๆ เอ่ยถาม

ไฉนจึงไม่แอบกิน? มิหนำซ้ำไก่ตัวนี้ยังทำงานได้อีกด้วย!

ซ่งอิงคลี่ยิ้ม “ปกติแล้วไก่บ้านข้ากินดี ไม่ว่าจะไส้เดือนหรือแมลงตามพื้นก็มีให้กินไม่ขาด ในเมื่อมีเนื้อให้กินแล้วใครยังจะกินผักอีกล่ะเจ้าคะ”

“…” เป็นสาเหตุอย่างว่านี้หรอกหรือ ไฉนจึงรู้สึกไม่ค่อยปกติเอาเสียเลย

“เจ้า…น้องสาวเจ้าผู้นี้หามาจากไหนหรือ ทำงานได้คล่องแคล่วอดทนดีจริงๆ นี่ทำมาตลอดช่วงเช้าแล้ว ไยจึงไม่รู้จักหยุดพักเสียบ้าง” คนผู้นั้นอดเอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้งไม่ได้

หนิวต้าลี่ไม่กล้าหยุดพักหรอก นี่เป็นหน้าที่ของนาง

อีกอย่าง ทำงานไร่นาสบายใจจะตาย! ดีกว่าอยู่ในบ้านปักดอกไม้ด้วยซ้ำไป!

นางรักในงานเรือกสวนไร่นา งานเรือกสวนไร่นาก็รักนาง แต่น่าเสียดายที่ซ่งอิงมีที่ดินน้อยเกินไป จึงไม่หนำใจ!

ซ่งอิงยิ้ม ไม่ตอบประเด็นดังกล่าว “ไว้เดี๋ยวหากบ้านพวกท่านทำไม่เสร็จก็มาหานางได้ ทว่านางคิดค่าแรงด้วย โดยทำหนึ่งวันเป็นเงินห้าสิบอีแปะ”

บรรดาชาวชนบทหาเงินกันไม่ได้ง่ายๆ คาดว่าที่จะยอมจ่ายเงินห้าสิบอีแปะคงมีไม่มาก ดังนั้นจะราคาสูงไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว

ที่ดินประมาณสิบหมู่ ซ่งอิงและหนิวตาลี่ช่วยกันสองคนใช้เวลาไปวันเดียวก็ตัดเสร็จแล้ว น่าตระหนกตกใจจนเพื่อนบ้านรอบข้างไม่กล้าพูดจาใด

พวกเขาคนที่ทำกันจนเชี่ยวชาญเช่นนี้ วันนี้สองหมู่…ก็ยังเหนื่อยไม่เบา

แต่สองคนนี้…ตัวซ่งอิงเองเก็บเกี่ยวได้สามสี่หมู่ ส่วนแม่นางหนิว สมกับชื่อของนาง มือไวดุจสายลม พละกำลังยอดเยี่ยมโดยแท้จริง!

วันรุ่งขึ้น ยามที่ซ่งเหล่าเกินรีบมาหา ทางด้านซ่งอิงนี้กำลังไถ่พรวนกลบหน้าดินแล้ว?!

“เจ้า…นี่เจ้าไอ้เด็กไม่เอาไหน จ้างคนมาเก็บเกี่ยวแล้วใช่หรือไม่” ซ่งเหล่าเกินกล่าวตามจิตใต้สำนึก

ข้าวที่น้อยนิดเพียงนี้ยังไม่รู้เลยว่าจะขายได้เงินเท่าไร ไฉนจึงไปจ้างคนมาทำงานเสียได้เล่า ครอบครัวตัวเองมีคนที่ใช้งานได้ตั้งมากมายขนาดนั้น ผู้เฒ่าอย่างเขาเมื่อวานก็ช่วยทางด้านบ้านใหญ่ทำงานไปหนึ่งวันเต็ม จึงได้มาที่นี่ในวันนี้อย่างไรเล่า!

“ต้าลี่เป็นคนทำเจ้าค่ะ” ซ่งอิงสุขใจยิ่ง

คนผู้นี้ไม่เสียแรงที่จ้างมาเลยจริงๆ

ซ่งเหล่าเกินอึ้งไปเล็กน้อย ยังไม่ทันได้ตั้งสติกลับคืนมาก็เห็นหนิวต้าลี่ลากคันไถพลิกหน้าดิน ตระหนกตกใจแทบแย่ “ช้าก่อน! รวงข้าวในแปลงนายังไม่ได้เก็บ!”

เมื่อเอ่ยคำพูดนี้ออกมา บุรุษและสะใภ้ของเพื่อนบ้านซ้ายขวาต่างมองซ่งอิงแวบหนึ่งอย่างอิจฉา

ซ่งเหล่าเกินรู้สึกประหลาดมาก

หมายความว่า…

อย่าบอกนะว่า…

เป็นเพราะเพื่อนบ้านซ้ายขวาเห็นซ่งอิงและหนิวต้าลี่ แม่นางสาวน้อยทั้งสองคนทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อย จึงช่วยทำงานแทนพวกนางก่อน?!

แต่งานบ้านตัวเองยังทำไม่เสร็จเลย…มีใครเขาช่วยคนอื่นทั้งเช่นนี้ด้วยหรือ

ซ่งเหล่าเกินเดินลงไปในแปลงนาอย่างเนิบช้า ค้นพบว่าในที่ดินนี้ไม่มีรวงข้าวอยู่แล้วจริงๆ เกลี้ยงเกลาเป็นพิเศษอีกด้วย…

“ซ่งเหล่าเกิน แม่นางฮั่วมากความสามารถ ทั้งสองคนเก็บเกี่ยวข้าวในที่นาเสร็จเรียบร้อยตั้งแต่เมื่อวานแล้ว…” มีคนทนดูต่อไปไม่ได้

ซ่งเอ้อร์ยาค่อนข้างพิเรนท์ทีเดียวเชียว เหลือบดูปู่นางร้อนใจ ยังแอบหัวเราะอยู่ข้างหลังอีกต่างหาก

“ว่าอย่างไรนะ” ซ่งเหล่าเกินตกตะลึง “ทำกระทั่งตอนมืดค่ำด้วยรึ? เช่นนั้นก็ไม่ไหวกระมัง? ที่ดินตั้งมากมายขนาดนั้น หลานสาวข้าคนนี้ไม่ได้ทำงานเช่นนี้มาสองปีแล้วด้วย…”

“ข้าพูดจริงๆ นะ น้องสาวที่แม่นางฮั่วจ้างมาเป็นคนที่ฝีมือดีคนหนึ่ง ทำงานเก่งกาจเชียวละ แล้วยังมีต้าหวงบ้านนางอีก รู้จักเลียนแบบเด็กๆ เก็บรวงข้าที่ตกตามพื้นด้วย!”

“…” ซ่งเหล่าเกินนิ่งอึ้งไป

มองดูเคียวในมือ แล้วมองไปยังพื้นดินที่ว่างเปล่า

จากนั้นเงยหน้ามองฟ้าพร้อมกับความรู้สึกและอารมณ์อันสับสน

เขาน่ะ…ตอนนี้ก็แค่อยากทำงานให้หลานสาวเล็กๆ น้อยๆ เพื่อแสดงถึงศักดิ์ศรีและศักยภาพของตนเองในฐานะญาติผู้ใหญ่…

แต่ขนาดรีบร้อนมาเพียงนี้แล้ว นึกไม่ถึงว่าจะยังสายไปแล้วเช่นกัน?

ตอนที่ 450 เจ้าของที่ดินใจดำ

ซ่งเหล่าเกินยืนประดักประเดิดอยู่ตรงนั้น ดูออกจะน่าสงสารเล็กน้อย

ซ่งอิงคลี่ยิ้ม “ท่านปู่ ที่ดินของป้าสะใภ้ใหญ่รวมไปถึงบ้านอาสามหากไม่มีคนช่วยเก็บเกี่ยว จ้างต้าลี่ไปช่วยก็ได้นะเจ้าคะ ต้าลี่เรียกค่าแรงไม่แพง ล้วนเป็นคนครอบครัวเดียวกัน ยังพอลดราคาให้ได้สิบอีแปะเจ้าค่ะ”

ซ่งเหล่าเกินหันหน้าไปมองนาง

“เจ้าเด็กคนนี้ไฉนจึงเหมือนเจ้าของที่ดินที่ใจจืดใจดำนักนะ” ซ่งเหล่าเกินขมวดคิ้วนิ่วหน้าอยู่นาน “ต้าลี่ เด็กสาวคนนี้ทำงานให้เจ้าอย่างยากลำบาก นี่ที่ดินตั้งสิบหมู่เชียวนะ เจ้าต้องการให้นางเก็บเกี่ยวแล้วยังต้องให้นางไถพรวนดินอีก อย่าให้เขาเหน็ดเหนื่อยจนเป็นอะไรไปเสียล่ะ!”

เด็กสาวผู้น่าสงสาร ดูแล้วอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเอ้อร์ยาเช่นกัน บัดนี้กลับเหมือนวัวแก่ตัวหนึ่งก็ไม่ปาน

ซ่งเหล่าเกินอดมองหนิวต้าลี่แวบหนึ่งอีกครั้งไม่ได้

เห็นเพียงหนิวต้าลี่ยามนี้หยิบจับอุปกรณ์ทำนาอีกครั้ง แล้วเริ่มลากคันไถต่อไป ทั้งใบหน้าดูจริงจังและจริงใจเหลือล้น

ไม่รู้เช่นกันว่าเด็กสาวผู้นี้โง่เขลาหรือไม่

“ท่านปู่วางใจเถอะเจ้าค่ะ สองวันก่อนต้าลี่รู้ว่าต้องเริ่มทำงานไร่นากันแล้ว นางดีอกดีใจตลอดทั้งคืนจนนอนไม่หลับ นางชอบทำอะไรพวกนี้เจ้าค่ะ หากท่านไม่เชื่อก็ไปถามด้วยตัวเองได้เลย” ซ่งอิงภูมิใจอย่างยิ่ง

นางต่างหากเป็นผู้มากความสามารถ ท่ามกลางผู้คนมากมายเพียงนี้ พูดไม่กี่ประโยคก็หลอกล่อปีศาจตัวหนึ่งกลับมาได้แล้ว

ซ่งเหล่าเกินเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “เอ่อ…แม่นางสาวน้อย…”

หนิวต้าลี่จ้องผู้เฒ่าซ่ง “มีอันใดหรือเจ้าคะ”

“พักผ่อนสักหน่อยเถอะ เมื่อวานทำงานตั้งมากมายขนาดนั้นแล้ว ไม่ปวดเมื่อยเนื้อตัวบ้างหรือ มาดื่มน้ำหน่อย พรุ่งนี้ค่อยทำก็ได้ อย่ารีบร้อนไปเลย” ผู้เฒ่าซ่งกล่าวอย่างมีเมตตา

ซ่งอิงทำงานได้รวดเร็ว ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนเลยจริงๆ

แต่หนิวต้าลี่ครั้นได้ยินดังกล่าว ในสมองกลับปรากฏงานเย็บปักถักร้อยเหล่านั้นลอยขึ้นมาเสียดื้อๆ ด้วยเหตุนี้จึงรีบร้อนส่ายหน้าพัลวัน “ท่านอย่าห่วงเลย พี่สาวรับปากข้าไว้แต่เนิ่นๆ แล้วว่าขอเพียงช่วยนางทำงานนี้เสร็จแล้ว ก็จะไปทำงานหาเงินจากบ้านคนอื่นได้อีกหน่อยเจ้าค่ะ!”

หัวปียันท้ายปี ช่วงเวลาของการยุ่งอยู่กับไร่นาไม่ได้มีมากนัก นานๆ ทีจะได้หาเงินให้มากๆ หน่อย แล้วไยจะปล่อยให้สิ้นเปลืองเวลาไปเปล่าๆ เล่า!

“…” ผู้เฒ่าซ่งถึงกับสะอึก

โง่เขลาจริงๆ ด้วย

“แล้วเกิดอะไรขึ้นกับไก่บ้านเจ้า” ผู้เฒ่าซ่งกล่าว

ซ่งอิงไม่อยากให้คนอื่นเห็นต้าหวงเป็นตัวแปลกแยก จึงกล่าวอย่างกลางๆ “นี่เป็นผลจากการที่ข้าฝึกฝนมันเป็นพิเศษ ข้าอยากให้พวกมันช่วยเก็บรวงข้าว ดังนั้นจึงฝึกฝนมันล่วงหน้าอยู่หลายวันที่บ้าน ตราบใดที่พวกมันทำตามได้ก็จะให้แมลงชั้นดีเป็นรางวัลแก่พวกมัน ดังนั้นตอนนี้พวกมันจึงทำได้ดีถึงเพียงนี้”

นางบอกกล่าวกับคนอื่นอย่างนี้เช่นกัน

ดีที่ต้าหวงและต้าไป๋แม้ว่ามีดวงจิตอันชาญฉลาด แต่ทำเรื่องอะไรออกมากลับดูไม่ถือว่าเกินไปแต่อย่างใด

ต้าหวงไม่ได้ตัดขนปีก บินได้ก็เป็นเรื่องปกติเช่นกัน อย่างมากสุดก็แค่บินได้ยาวนานกว่าไก่ตัวอื่นหน่อย อีกทั้งไก่และเป็ดจำนวนมากในครอบครัวชาวชนบทก็จดจำเส้นทางของตัวเองได้ ตอนเช้าออกจากบ้านไปหาอาหารและกลับมาบ้านในตอนเย็น

สัตว์นานาชนิดจะมีความชาญฉลาด นั่นไม่มีอะไรแปลกประหลาดแต่อย่างใด

จวบจนปัจจุบัน เพื่อนบ้านซ้ายขวาต่างก็ไม่ได้แสดงออกว่าสนใจต้าหวงและต้าไป๋เป็นพิเศษ

โดยเฉพาะรู้ว่านางเปลืองแรงกายและใจและจับแมลงมาไว้ไม่น้อยเพื่อฝึกฝนต้าหวง ความอิจฉาของทุกคนก็เปลี่ยนเป็นความเลื่อมใส

เลื่อมใสในตัวซ่งอิงที่จิตใจผ่อนคลายปานนี้ และยังอยู่ร่วมกับสัตว์จำพวกนี้ได้

อีกทั้ง คนในหมู่บ้านต่างก็รู้ว่า ซ่งอิงดีต่อสัตว์พวกนี้โดยแท้จริง

อย่างเช่นต้าไป๋ ทุกวันล้วนต้องปล่อยไปมันขึ้นเขาไปหาหญ้าสดใหม่กิน นอกจากนั้นทุกครั้งที่ออกจากบ้านมายังเอาหัวไชเท้าสดใหม่ให้ต้าไป๋ติดตัวไปด้วย ถึงขั้นว่าผลไม้ที่อยู่ในบ้านออกผลจนสุกแล้ว ทุกครั้งก็จะไม่ลืมแบ่งต้าไป๋กินด้วยส่วนหนึ่ง

การยืมอุปกรณ์ทำเรือกสวนไร่นากันของคนในหมู่บ้านเป็นเรื่องที่พบเห็นได้บ่อยครั้ง ลาตัวนี้ของซ่งอิงก็เคยถูกยืมไปสามสี่ครั้งเช่นกัน

ทุกครั้งยามที่ยืมออกมา ซ่งอิงจะกำชับเอาไว้เยอะแยะทีเดียวเช่นกัน ดังนั้นทุกคนต่างก็รู้ว่า นางและสัตว์เหล่านี้มีสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน

เห็นกันบ่อยๆ ครั้งเข้า ก็ไม่รู้สึกแปลกใหม่ และถึงขั้นรู้สึกว่าเป็นสิ่งที่สมเหตุสมผลไปแล้วด้วยซ้ำ

ซ่งเหล่าเกินแม้ว่าไม่อยากยอมรับ แต่ขณะนี้ก็รู้สึกเช่นกันว่าหลานสาวผู้นี้มีความสามารถจริงๆ ยามที่ยุ่งทางด้านงานไร่นาก็วางแผนได้อย่างดิบดี มิน่าล่ะ หลังจากออกจากบ้านตระกูลซ่งแล้ว นับวันชีวิตยิ่งรุ่งโรจน์ขึ้นเรื่อยๆ