ข้าอาศัยทำนาให้ร่ำรวยมหาศาล - ตอนที่ 707 ใจของหญิงสาว ตอนที่ 708 ปีศาจจิ้งจอก

ตอนที่ 707 ใจของหญิงสาว / ตอนที่ 708 ปีศาจจิ้งจอก
ตอนที่ 707 ใจของหญิงสาว

ซ่งอิงตบๆ บ่าของหู่อิ๋งอิ๋ง จากนั้นก็ขึ้นนั่งบนรถเกวียนลาอย่างสง่างาม เดินทางไปจวนฮั่ว

ความจริงยามนี้เริ่มเย็นย่ำแล้ว อีกประเดี๋ยวไม่แน่ว่าจะมืดสนิทแล้วด้วยซ้ำ แต่ปีศาจจิ้งจอกค่อนข้างสำคัญ เกิดถูกฆ่าตายกลางดึกจะทำอย่างไร ดังนั้นเพื่อป้องกันเหตุเหนือความคาดหมาย นางจึงคิดว่ารีบไปหน่อยจะดีกว่า

ซ่งอิงค่อนข้างคุ้นเคยกับจวนฮั่วที่ตั้งอยู่ทางด้านอำเภอหลี่ แต่ทางด้านเมืองยงแถบนี้ ข้ารับใช้ของจวนฮั่วไม่รู้จักซ่งอิงเลยสักคน

ในตอนนี้พวกเขาเห็นสาวชาวบ้านธรรมดานางหนึ่งนั่งรถเกวียนลามาและรั้นจะเข้าไปข้างในให้ได้ แต่ละคนจึงมีสีหน้าดุดันอย่างยิ่ง

“ข้านำของล้ำค่ามามอบให้ใต้เท้าตระกูลเจ้า รบกวนบรรดาพี่ชายไปบอกกล่าวให้ทีว่า สามีข้านามว่าฮั่วหรง พวกเจ้าบอกกล่าวเขาแค่นี้ก็พอ” ซ่งอิงคลี่ยิ้มกว้าง

“สถานที่นี้มิใช่ที่ที่เจ้าจะบุกรุกเข้ามาได้! หากคิดจะนำของล้ำค่ามาเสนอขายเชิญไปที่อื่นจะดีกว่า! ใต้เท้าตระกูลข้าไม่สนใจของแบบนี้!” หากไม่เห็นแก่ความที่อีกฝ่ายเป็นหญิง ผู้คุ้มกันด้านนอกคงได้ลงมือเล่นงานนางแล้ว

“…” ซ่งอิงจนใจเล็กน้อย

ด้านผู้คุ้มกันกลับตั้งรับป้องกันซ่งอิงอย่างแน่นหนา เพราะแม่นางผู้นี้รูปลักษณ์หน้าตาดีจริงๆ

มองดูหน้าตาเบิกบานสดใส แต่ไม่นึกเลยว่าทั้งตัวจะมีราศีของความเย็นชาอย่างแรงกล้า คนผู้นี้ต้องเป็นผู้ที่ขุนนางผู้ใดจัดหามา หมายใช้ล่อลวงใต้เท้าของพวกเขาเป็นแน่!

น่าเสียดาย นางมาหาผิดคนแล้ว ใต้เท้าเป็นผู้ที่เข้มแข็งมีเกียรติและหยิ่งในศักดิ์ศรี จะถูกหญิงสาวตัวน้อยๆ คนหนึ่งหลอกล่อให้ลุ่มหลงได้อย่างไร!

เมื่อความนึกคิดนี้เพิ่งผุดออกมา ก็ได้ยินเพียงเสียงสตรีตรงหน้าสบถฮึขึ้นมากะทันหัน

จากนั้นเปล่งเสียงตะโกนลั่น “ฮั่วหรง!”

ครั้นเสียงนี้ดังขึ้นมา บรรดาผู้คุ้มกันพลันตระหนกตกใจและรู้สึกเพียงแก้วหูเกือบแตก

หลังจากซ่งอิงส่งเสียงตะโกน นางก็รีบหดหัวลงและแสดงสีหน้าไร้เดียงสาในทันที ส่วนบรรดาผู้คุ้มกันเหล่านั้นถลึงตาเขม็ง จากนั้นถือดาบขึ้นมาจ่อนาง

สตรีผู้นี้ไฉนจึงมีความสามารถอย่างสิงโตคำรามเช่นนี้!

มิใช่ว่าจะมาลอบสังหารใต้เท้ากระมัง!

ในสนามฝึกศิลปะการต่อสู้ ฮั่วหรงถือปืนฝึกฝน จู่ๆ ได้ยินเสียงคนเรียกเขาจึงตกตะลึงเล็กน้อย

ชั่ววินาทีที่เสียงนั่นแว่วลอยมา คล้ายกับประสาทหลอนก็ไม่ปาน เขาขมวดคิ้วนิ่วหน้า มองไปยังฮั่วซื่อเซี่ยงแวบหนึ่ง เห็นฮั่วซื่อเซี่ยงตกตะลึงเช่นกัน จึงกล่าว “เจ้าได้ยินเสียงอะไรหรือไม่”

“ใต้เท้าก็ได้ยินเช่นกันหรือขอรับ” ฮั่วซื่อเซี่ยงประหลาดใจ “ดูเหมือนข้าได้ยินเสียงคนเรียกว่า…ฮั่วหรงขอรับ”

ครั้นฮั่วเจ้ายวนได้ยิน ก็เดินมุ่งไปทางประตูพร้อมปืนในทันที

บนโลกนี้คนที่ตะโกนเรียกนามว่าฮั่วหรงได้อย่างเปิดเผยก็มีเพียง…ซ่งอิงเท่านั้น

คนงามทั้งสิบที่เขาให้ไปจัดหายังไม่ทันมาส่งด้วยซ้ำ คงมิใช่ล่วงหน้ามาขอบคุณเขาเป็นการเฉพาะกระมัง

ฮั่วซื่อเซี่ยงรู้สึกเพียงใต้เท้าตระกูลตนไม่สนใจใครทั้งนั้น เดินนำลิ่วไปอย่างรวดเร็วปานสายลม

ซ่งอิงแสร้งทำทีกลัวจนตัวสั่นระริก นั่งคอยอยู่บนรถเกวียนลา

“แม่นาง ขืนเจ้ายังไม่ไป พวกเราคงต้องลงไม้ลงมือแล้วจริงๆ!” ผู้คุ้มกันกล่าว

ใต้เท้าไม่ชอบให้พวกเขารังแกประชาชน มิเช่นนั้นตอนนี้มีหรือยังจะพูดคุยกับแม่นางผู้นี้อยู่อีก

“หยุดเดี๋ยวนี้!” ครั้นฮั่วเจ้ายวนปรากฏตัวออกมา ก็มองเห็นผู้คุ้มกันเจ็ดแปดนายถือดาบจ่อซ่งอิง เขาตระหนกตกใจ รีบสาวเท้าเดินออกไปทันที “นี่คือนายหญิงของพวกเจ้า วันหน้าวันหลังอย่าได้ขวางทางนางอีกเด็ดขาด!”

“…” ซ่งอิง

“…” บรรดาผู้คุ้มกัน

“เมื่อครู่เจ้าเรียกข้าหรือ” ฮั่วเจ้ายวนเดินไปเบื้องหน้าทันที จากนั้นจูงต้าไป๋เดินมุ่งเข้าไปในจวนโดยไม่รีรอ

“…” ซ่งอิงหัวเราะเจื่อน

แม้ว่านางไม่ได้ตั้งใจจะพูดคุยกันข้างนอก แต่ฮั่วเจ้ายวนเป็นกันเองกับนางถึงเพียงนี้ นางจึงรู้สึกละอายใจเล็กน้อยเช่นกัน

“ข้ามาหาท่านเพราะมีธุระนิดหน่อย…เอ่อ…นำของเล็กๆ น้อยๆ มามอบให้ท่านด้วย” ซ่งอิงตบๆ กล่องของขวัญที่อยู่ด้านข้าง กล่าวอย่างร้อนตัว

ครั้นเอ่ยถ้อยคำนี้ ฮั่วเจ้ายวนเผยสีหน้าเบิกบานขึ้นมาทันที มองดูร่าเริงขึ้นมาในชั่วพริบตา “ตัวเจ้ามาก็ดียิ่งแล้ว”

ยังจะนำของขวัญอะไรมาด้วยอีก

ทว่านำของขวัญติดไม้ติดมือมาด้วยแล้วเขาเองก็ดีใจเช่นกัน

เมื่อก่อนเขาไม่เคยถูกตาต้องใจสตรีคนไหนมาก่อน ทั้งยังถูกซ่งอิงปฏิเสธ ดังนั้นไม่รู้เช่นกันว่าของที่ส่งไปให้ช่วยอะไรนางได้บ้างหรือไม่ แต่นอกจากทำเรื่องพวกนั้น เขาเองก็ไม่รู้แล้วว่าควรทำอะไรดี

ตอนนี้เห็นทีว่าสิ่งของที่ส่งให้ไปจะไม่สูญเปล่า อย่างที่ผู้ใต้บัญชาเหล่านั้นกล่าวไว้ว่า หญิงสาวผู้นี้ใจแข็งราวกับทำมาจากน้ำแข็ง จุดฝืนเผาไฟมากๆ หน่อยก็ย่อมละลายได้สักวัน!

ตอนที่ 708 ปีศาจจิ้งจอก

ซ่งอิงถูกจูงเข้าจวนไปอย่างงงๆ หลังจากนางลงจากรถเกวียนก็มีคนกลุ่มหนึ่งวิ่งแห่เข้ามา บ้างก็ช่วยนางหิ้วของขวัญ บ้างก็เตรียมผ้ามาช่วยล้างมือให้นาง ตลอดจนเตรียมน้ำชาและของว่าง

จากนั้นไม่ทันไร ฮั่วเจ้ายวนก็จ้องมองนางไม่วางตาอยู่เยี่ยงนี้

ซ่งอิงจึงรู้สึกเขินอายขึ้นมา

อย่านะ…เป็นกันเองขนาดนี้ใครจะรับไหว

“คือว่า…นี่เป็นของขวัญจากข้า ท่านดูสิว่าชอบหรือไม่” ซ่งอิงทำใจกล้าเอ่ยขึ้น

ฮั่วเจ้ายวนพยักหน้า จากนั้นแกะของขวัญด้วยมือตัวเอง

“นี่คือเห็ดตีนใหญ่กระมัง ข้าจำได้ว่าลูกหลินชอบกินของสิ่งนี้มาก มิหนำซ้ำยังเชี่ยวชาญในการหาเห็ดอีกด้วย” ฮั่วเจ้ายวนกล่าวน้ำเสียงนุ่มนวล “ข้าชอบกินเช่นกัน ไว้พรุ่งนี้จะให้ทางห้องครัวเตรียมขึ้นโต๊ะอาหาร”

ต่อจากนั้น เขาเปิดกล่องไม้ที่ขนาดใหญ่หน่อยสองใบ ครั้นเปิดออกดูก็เห็นว่าด้านในมีเห็ดหลินจือและโสม

“นี่…” ฮั่วเจ้ายวนตะลึงงัน “ข้าร่างกายแข็งแรงดี จริงๆ แล้วก็ไม่จำเป็นต้องกินของดีๆ เช่นนี้บำรุงร่างกาย เพียงแต่…ไฉนไม่เอาไปขายแลกเงินสักหน่อยล่ะ”

ฮั่วเจ้ายวนแอบรู้สึกยากคาดเดาเล็กน้อย

เห็ดตีนใหญ่จำนวนมากขนาดนี้ แล้วยังมีโสมและเห็ดหลินจืออีก ของขวัญเช่นนี้ดูเหมือนเป็นความห่วงใยชนิดที่ว่า…

ค่อนข้างเหมือนลักษณะอย่างเหล่าขุนนางที่กินยาบำรุงกำลังวังชาเมื่อก่อนอย่างไรอย่างนั้น

ใบหน้าฮั่วเจ้ายวนแดงเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย จากนั้นจึงเปิดกล่องที่ขนาดเล็กที่สุดใบนั้น

เขาครุ่นคิดอยู่ว่า ของที่ใส่ในกล่องขนาดเล็กใบนี้อาจจะเป็นของที่ธรรมดาๆ หน่อย กลับคิดไม่ถึงว่าครั้นเปิดออกก็มองเห็น…ไข่มุกสีม่วงหนึ่งเม็ด!

ไข่มุกขนาดใหญ่และกลมถึงเพียงนั้น…

“…” ฮั่วเจ้ายวนงงงวยจนทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย

ดังนั้น ตอนนี้ซ่งอิงกำลังทำอะไร

ฮั่วเจ้ายวนวางของสิ่งนี้ลงบนโต๊ะที่อยู่ด้านข้าง นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นกล่าว “มิใช่ว่าเจ้าคิดจะนำของเหล่านี้มาซื้อเนื้อของข้ากระมัง”

“มิใช่…” ซ่งอิงส่ายหน้าทันที

“เช่นนั้น…มิใช่คิดจะมาหย่าร้างหรอกนะ” น้ำเสียงฮั่วเจ้ายวนเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย

ได้ยินว่านางเลี้ยงหนุ่มน้อยรูปงามเอาไว้หลายคนเสียด้วย…

แม้ว่าเขารู้สึกไม่สบายใจ แต่เชื่อว่าซ่งอิงไม่ใช่สตรีที่ชื่นชอบการเลี้ยงผู้ชายเอาไว้ประเภทนั้น ด้วยเหตุนี้ความรู้สึกที่ไม่สบายใจเกี่ยวกับประเด็นนั้น เขาก็พยายามสะกดมันเอาไว้ แต่ตอนนี้…

นางกลับนำสิ่งของที่ล้ำค่าขนาดนี้มามอบให้!

“หย่าร้าง? ท่านยินยอมหรือ” ซ่งอิงตกตะลึง แต่ในวินาทีถัดมาก็มองเห็นสีหน้าที่โกรธเคืองของฮั่วเจ้ายวน จึงเปลี่ยนคำพูดทันใด “เรื่องนั้นน่ะ…ต่อให้ท่านยินยอมข้าก็ไม่ยินยอมหรอก ฮ่าๆๆ…”

“เจ้าไม่ได้มาเพื่อหย่าร้างหรือ เช่นนั้นส่งของขวัญเหล่านี้มาให้ทำไม ซ่งอิง ไข่มุกที่เจ้าเอามานี้เป็นของหายาก แม้แต่ในห้องคลังทรัพย์สินล้ำค่าของฮ่องเต้ก็ไม่แน่ว่าจะมีสิ่งของที่พิเศษเช่นนี้ด้วยซ้ำ…” ฮั่วเจ้ายวนมุ่นคิ้วกล่าว

“ข้าพูดไป ท่านอย่าได้โกรธกัน ตกลงหรือไม่” ซ่งอิงถอนหายใจ “ข้าได้ยินมาว่าท่านได้ของดีอย่างหนึ่งมา ดังนั้นอยากมามองดูสักหน่อย หากท่านยินดีขาย ไม่ว่าราคาเท่าไหร่ก็บอกมาได้เลย จะมากจะน้อยเพียงใดข้าก็ยินดีซื้อมันไว้!”

ฮั่วเจ้ายวนได้ยินดังกล่าวกลับรู้สึกไม่เข้าใจ

เขาได้ของดีมาแล้วตั้งแต่เมื่อใด

ยิ่งไปกว่านั้น หากตอนนี้เขาได้รับของดีมาแล้วจริง มีครั้งไหนที่จะไม่เอาส่งไปให้ทางด้านนั้นบ้างหรือ

เงินทองและไข่มุกเหล่านั้น แน่นอนว่าส่งไปให้นางก็ไม่ต้องการอยู่ดี ที่นางต้องการไม่ได้มากมาย ในทุกๆ ครั้งที่ส่งของกลับไปจะเป็นเงินจำนวนหนึ่งร้อยแปดสิบตำลึงเงิน และสิ่งของจำพวกสัตว์ป่าตัวน้อยกับเมล็ดพันธุ์พืชที่ประหลาดๆ เล็กๆ น้อยๆ

สัตว์ป่าตัวน้อย?

ฮั่วเจ้ายวนสีหน้าเปลี่ยนไปทันที “เจ้าได้ยินแล้วหรือว่าข้าจับปีศาจจิ้งจอกตัวหนึ่งได้”

“เจ้าค่ะ” ซ่งอิงพยักหน้า

“เจ้าต้องการมัน?” ฮั่วเจ้ายวนกล่าวขึ้นอีกครั้ง

“ใช่” ซ่งอิงพยักหน้าอีกครั้ง

“ได้ยินว่าเจ้าซื้อหมู่บ้านนอกเมืองยงมาอีกแห่งหนึ่ง ดูเหมือนคิดจะเลี้ยงสัตว์ป่าเอาไว้ให้แขกเหรื่อชม หรือว่า…เจ้าอยากจะนำปีศาจจิ้งจอกตัวนี้เข้าไปที่นั่นด้วย” ฮั่วเจ้ายวนกล่าวอีกครั้ง

เมื่อเขาเอ่ยพูดเช่นนี้ ซ่งอิงก็พยักหน้าทันใด “ใช่เจ้าค่ะ!”

“มิได้!” ฮั่วเจ้ายวนปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย