ข้าอาศัยทำนาให้ร่ำรวยมหาศาล - ตอนที่ 727 เตรียมพร้อมสำหรับการเอาใจใส่ ตอนที่ 728 ขนสินค้า

ตอนที่ 727 เตรียมพร้อมสำหรับการเอาใจใส่ / ตอนที่ 728 ขนสินค้า
ตอนที่ 727 เตรียมพร้อมสำหรับการเอาใจใส่

หัวหน้าหวังปาดเหงื่อ รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก หากเป็นผู้ที่ชาญฉลาดหน่อยมองเห็นสีหน้าสับสนประเภทนี้ย่อมเข้าใจความนึกคิดของเขาแน่

แต่ดันเป็นฮั่วซื่อเซี่ยงคนที่เข้าใจแล้วทว่ายังแสร้งไม่เข้าใจเสียนี่

เมื่อฮั่วซื่อเซี่ยงได้ยินถ้อยคำของผู้ดูแลหวังจึงหัวเราะขึ้นมาทันที “จริงอย่างที่ว่า สินค้าในเมืองยงของพวกเราดีเยี่ยมทั้งนั้น! ไม่ใช่ดีเพียงแค่ของป่าและใบชาเท่านั้น ของอย่างอื่นก็ไม่ด้อยไปกว่าของที่เมืองหลวงเช่นกัน!

ข้าเห็นว่าขบวนพ่อค้าของผู้ดูแลหวังใหญ่โตไม่น้อย ทั้งยังมีผู้หนุนหลังที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้อีก ฉะนั้นปริมาณที่จะจับจ่ายซื้อหาในครานี้คงไม่ใช่น้อยๆ กระมัง ผู้มาเยือนถือเป็นแขก พวกเจ้าทำให้ชาวบ้านในที่นี่มีกินมีใช้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็ไม่อาจทำให้พวกเจ้ารู้สึกขาดตกบกพร่องได้เช่นกัน…”

“เอาแบบนี้แล้วกัน ข้าจะส่งคนไว้เป็นลูกมือให้เจ้าอีกหน่อย จะได้พาเจ้าไปสัมผัสความมีน้ำใจและพร้อมให้การต้อนรับผู้มาเยี่ยมเยือนของคนที่นี่เป็นการเฉพาะ!

จริงสิ ที่พวกเราแห่งนี้ยังมีสินค้าตัวหนึ่งที่ขายดีมาก มีขบวนพ่อค้าจำนวนไม่น้อยเดินทางมาซื้อหา เจ้าของร้านนั้นมีความสัมพันธ์กับใต้เท้าของพวกข้าอยู่บ้างเช่นกัน หรือไม่เอาแบบนี้ดีกว่า ให้ใต้เท้าตระกูลข้าบอกกล่าวเจ้าของร้านนั้นไว้หน่อยว่าให้นางเตรียมสินค้าเอาไว้สำหรับเจ้าสักหน่อย!”

ฮั่วซื่อเซี่ยงพูดจบก็ตบๆ บ่าของผู้ดูแลหวัง

ผู้ดูแลหวังแทบจะตาถลนออกมาแล้ว

หมายความว่าอันใด!

บังคับให้เขาซื้อของหรือ!

“นี่ไม่ดีกระมัง…ใต้เท้า ข้ามาเยือนครั้งนี้…”

“มีอะไรไม่ดีหรือ เป็นสหายกันทั้งนั้น!” ฮั่วซื่อเซี่ยงพูดจบก็หัวเราะอย่างสำราญใจ “หากเจ้าปฏิเสธการช่วยเหลือของพวกเรา เช่นนั้นก็คือการไม่ไว้หน้าใต้เท้าของข้า!”

ครั้นถ้อยคำนี้หลุดออกมา ผู้ดูแลหวังถึงกับตระหนกตกใจหน้าซีด

เขาถ่อไปทั่วสารทิศตลอดทั้งปี แต่ละสถานที่มีของอะไรที่ดึงดูดผู้คนได้และดึงดูดไม่ได้บ้าง เขาล้วนรู้ชัดกระจ่างแจ้งอยู่แก่ใจ เมืองยงแห่งนี้ เจ้าถิ่นในเขตอื่นยังพอจัดการได้ง่าย เว้นแต่คนผู้หนึ่ง นั่นก็คือท่านอ๋องฮั่ว นั่นเป็นผู้ที่ไม่ว่าอย่างไรก็จำเป็นต้องหลบเลี่ยง!

บัดนี้คนของตระกูลท่านอ๋องฮั่วเอ่ยปากให้เขาซื้อของ เขาจะทำอย่างไรได้! ทำได้เพียงไปซื้อมันเท่านั้น!

ผู้ดูแลหวังกลั้นใจตอบรับ ไม่เพียงเท่านี้ เขายังจำเป็นต้องกล่าวขอบคุณอย่างซาบซึ้งในน้ำใจยกใหญ่อีกด้วย

“เอ่อ…คือว่าให้คนคุ้มกันก็พอแล้วขอรับ พวกเรามาเยือนครานี้ยังมีเรื่องอื่นต้องทำอีกด้วย…” ผู้ดูแลหวังค่อนข้างลำบากใจไม่น้อย

“ไม่ได้หรอก แม้กล่าวได้ว่าการปกครองทางด้านนี้สงบสุขดี แต่พวกเจ้าเป็นถึงผู้ร่ำรวยมั่งคั่ง เกิดถูกคนหมายตาเข้าเล่า อีกอย่าง พวกเจ้าจะมีเรื่องอะไรได้อีกนอกเสียจากขอซื้อสินค้าในราคาต่ำแล้วค่อยขายออกไปในราคาสูง!”

“มิใช่ขอรับ…เอ่อ…ท่านกั๋วกงให้ข้าแวะมาพาตัวคนผู้หนึ่งกลับไปด้วยน่ะขอรับ…” ผู้ดูแลหวังรีบกล่าวทันควัน

“พาตัวคนติดไปด้วย?” ฮั่วซื่อเซี่ยงหรี่ตา “ตระกูลพวกเจ้าทำกิจการประเภทนี้ด้วยหรือ”

“มิใช่ขอรับ!” ผู้ดูแลหวังใจเต้นแรงขึ้นมาทันที “คนผู้นั้นเป็นผู้มีบุญคุณช่วยชีวิตคุณชายรองตระกูลพวกเราไว้ นายท่านตระกูลกั๋วกงของพวกเรากล่าวไว้ว่า ไม่ว่าอย่างไรก็ให้ข้าพาตัวกลับไปเพื่อตอบแทนบุญคุณให้จงได้”

“ที่แท้เป็นเรื่องเล็กน้อยประเภทนี้นี่เอง” ฮั่วซื่อเซี่ยงคลี่ยิ้มมุมปาก “ผู้มีบุญคุณของตระกูลท่านกั๋วกง ก็คือผู้มีบุญคุณของท่านอ๋องฮั่วของพวกเราเช่นกัน ไฉนจำเป็นต้องมุ่งหน้าไปถึงเมืองหลวงที่ห่างไกลแสนไกลด้วยเล่า เอาแบบนี้แล้วกัน เดี๋ยวข้าจะให้คนรับผู้นั้นมายังจวนของท่านอ๋อง จัดหาของกินของดื่มให้อย่างดีแล้วก็ให้เงินอีกจำนวนหนึ่ง หากเป็นชายก็จะมอบสาวงามเป็นอนุภรรยาแก่เขาสักสองสามคน หากเป็นหญิงจะมอบทองคำให้สักพันตำลึงเงิน! ท่านอ๋องของพวกเราใจกว้างมาแต่ไหนแต่ไร ข้ากล้ารับประกันเลยว่าคนผู้นี้อยู่ทางด้านท่านอ๋องของพวกเราจะต้องสบายกว่าอยู่ที่จวนกั๋วกงเป็นแน่!”

“เป็นอย่างไร พวกเจ้าจะได้ไม่ต้องเสียเวลาพาตัวคนเขาเดินไปทางด้วย พวกเราเอาใจใส่อย่างยิ่งเลยใช่ไหม” ฮั่วซื่อเซี่ยงยิ้มตาหยี

ใต้เท้ากล่าวว่าเรื่องนี้ต้องทำให้เรียบง่ายหน่อย ใช้ฝีปากได้แต่ไม่อาจใช้กำลังได้ ยิ่งไปกว่านั้นคืออย่าทำให้คนเขาสงสัยความสัมพันธ์ระหว่างซ่งอิงกับใต้เท้า

เขารู้สึกว่าปากอย่างตนนี่สิจึงจะสมควรไปทำการค้าขาย ไม่แน่ว่าจะได้เป็นผู้ร่ำรวยคนหนึ่งเสียด้วยซ้ำ

หัวหน้าหวังถูกฮั่วซื่อเซี่ยงพูดใส่ถึงขนาดนี้ ตอนนี้ก็ถึงกับเหงื่อท่วมศีรษะ

จะอย่างไรเขาก็ไม่อาจพูดออกไปได้กระมังว่าแม่นางผู้นี้เป็นเด็กในตระกูลโหว ดังนั้นต้องการเอาตัวกลับไปทำให้ท่านโหวอับอายขายหน้า!

ยิ่งไปกว่านั้น เขาเองก็ไม่อาจพูดว่า คนเขาอยู่ทางด้านท่านอ๋องไม่สู้อยู่จวนกั๋วกง!

ตอนที่ 728 ขนสินค้า

หัวหน้าหวังจะยิ้มก็ไม่ใช่ จะร้องให้ก็ไม่เชิง คนทั้งคนใกล้สติหลุดเต็มทน

แต่เรื่องที่ชวนให้เสียสติยิ่งกว่านี้ยังคอยอยู่ถัดจากนี้

คนของท่านอ๋องฮั่วผู้นี้ไม่รู้เช่นกันว่านึกอะไร จึงได้คอยเฝ้าติดตามพวกเขาไม่ห่างสักฝีก้าว ประเดี๋ยวพาคนของพวกเขาไปเดินดูไร่ชา ประเดี๋ยวพาพวกเขาไปตลาดของป่า หลังเวลาผ่านไปสองสามวัน ไม่นึกเลยว่าจะพาไปยังร้านว่านหลิงอีก ร้านหนึ่งที่ไม่ได้ใหญ่โตอะไรเลย…ไม่รู้ว่าเป็นร้านค้าที่ขายของอะไรและมีอะไรให้น่าเดินดูหรือ!

ฮั่วซื่อเซี่ยงสั่งจองสบู่หอมเอาไว้ก่อนหน้าแล้วจำนวนมาก

ตอนนี้จึงพาคนไปรับสินค้าด้วยตนเอง

“ของสิ่งนี้ราคาถูกมาก ตอนนี้ทางด้านเมืองยงเราแทบจะมีกันทุกบ้าน ข้าสั่งจองล่วงหน้าให้เจ้าหนึ่งหมื่นก้อน หากมิใช่เพราะร้านพวกเขามีโรงผลิตสบู่หอมที่ใหญ่โตมากแห่งหนึ่ง ตอนนี้คงผลิตสินค้ามากขนาดนี้ไม่ทันแน่!” ฮั่วซื่อเซี่ยงมองสบู่หอมเหล่านี้ “เอาไปขึ้นรถได้! ผู้จัดการร้าน หากยังมีอีกเยอะก็เอามาขายให้พวกเขาได้เต็มที พวกเขามีเงินถมเถ”

“…” ผู้ดูแลหวังถึงกับยิ้มไม่ออกเสียแล้ว

เขาขาดแคลนเงินต่างหากเล่า!

ของสิ่งนี้ขายปลีกในราคาก้อนละยี่สิบอีแปะ ฮั่วซื่อเซี่ยงเจรจาราคาขายส่งให้เขาได้ในราคาก้อนละสิบแปดอีแปะ แต่ถึงกระนั้นผู้ดูแลหวังก็มักจะรู้สึกว่าเสียเปรียบไปหน่อย เขาซื้อปริมาณมากขนาดนี้ ก้อนละสิบห้าอีแปะจึงจะสมควรกระมัง

แต่เขาก็ยังคงไม่กล้าเอ่ยปากถาม

ดีที่ของสิ่งนี้ราคาถูก สบู่หอมหมื่นก้อนเป็นจำนวนเงินแค่หนึ่งร้อยแปดสิบตำลึงเงินเท่านั้นเอง

แต่ปัญหาคือ ของสิ่งนี้ค่อนข้างกินพื้นที่

ขนสบู่หอมจำนวนมากถึงเพียงนี้ แล้วจะบรรทุกของอย่างอื่นอย่างไร!

ในขณะนี้ หลิงอวิ้นมองการส่งสัญญาณผ่านสายตาจากฮั่วซื่อเซี่ยงออก จึงกล่าวขึ้นอย่างไม่อาย “ปัจจุบันผู้ที่มาสั่งจองสบู่หอมของพวกเราที่นี่ล้วนซื้อกันเป็นจำนวนสองหมื่นก้อนเสียส่วนใหญ่ หากมิใช่เพราะเห็นแก่หน้าใต้เท้าฮั่ว ด้วยจำนวนหนึ่งหมื่นก้อนนี้…พวกเราคงไม่ขายให้”

ผู้ดูแลหวังกะพริบตาถี่ๆ “หนึ่งหมื่นก้อนยังจะไม่ขายอีกหรือ!”

เจ้ามั่นใจหรือว่าซื้อสบู่หอมไปจำนวนมากขนาดนี้แล้วจะขายออก!

“ผู้ดูแลหวัง ผู้จัดการร้านคนนี้ไม่ได้พูดโกหกแต่อย่างใด นี่ด้วยความที่ข้าเห็นเจ้าซื้อเป็นครั้งแรก เกรงว่าเจ้าจะกระวนกระวายใจ จึงได้สั่งให้จำนวนน้อยหน่อย” ความจริงฮั่วซื่อเซี่ยงไม่ค่อยเข้าใจกิจการสบู่หอมนี่มากนัก เมื่อพบว่าตนสั่งซื้อในจำนวนน้อยไปแล้ว จึงรีบแก้ต่างขึ้นมาทันที

“ร้านว่านหลิงของพวกเราทำกิจการค้าขายอย่างประชาชนทั่วไป พ่อค้าที่ไปมาหาสู่ล้วนค่อนข้างธรรมดาทั้งนั้น และที่พวกเขาทำก็เป็นกิจการเล็กๆ ทั้งสิ้น จำนวนที่พวกเขาต้องการก็อย่างที่บอกไป ส่วนพ่อค้าในแต่ละพื้นที่ใกล้ๆ เมืองยงจะมารับสินค้าไปขายทุกเดือน แต่ละเจ้ามาขนสินค้าไปทีก็เป็นจำนวนห้าหมื่นก้อน เว้นแต่พ่อค้าเร่ขายเหล่านั้น ทุกครั้งจะมาเอาไปสองสามร้อยก้อน” หลิงอวิ้นเผยสีหน้าสุขุมและดูมั่นใจอย่างยิ่ง

ถ้อยคำที่เขากล่าวมาทั้งหมดนี้เป็นความจริงทั้งสิ้น

อย่างเช่นพ่อค้ากลุ่มใหญ่ตรงหน้านี้ที่เป็นประเภทได้ผลกำไรสูง ก็ย่อมมีความเสี่ยงมากไปด้วยเช่นกัน

กลุ่มพ่อค้าที่ทำกิจการค้าขายสบู่หอมจะแตกต่างออกไป พวกเขารับสินค้าจากทางด้านร้านว่านหลิงไป ที่จะได้ก็คือเงินค่าวิ่งจัดหาสินค้านำไปส่งให้ ไม่ได้มากมาย แต่สำหรับชาวบ้านธรรมดาทั่วไปก็ถือว่ามากพอแล้ว

ด้วยความที่เถ้าแก่เหนียงรู้สึกว่าพ่อค้าเหล่านี้ทำเงินได้ไม่มาก ดังนั้นพวกเขาจะไม่ถ่อมาจากถิ่นไกลเพื่อขนสินค้านี้กลับไป จึงทำได้เพียงขายให้ไม่กี่เมืองรอบๆ ดังนั้นนางยังคิดอยู่ว่ารอให้มีปีศาจมากขึ้นแล้วก็จะเปิดร้านค้าทั่วสารทิศ เช่นนี้จะยิ่งทำเงินได้มากขึ้น

“เมืองหลวงห่างไกลจากที่นี่ยิ่งนัก…” ผู้ดูแลหวังกลัดกลุ้มเล็กน้อย

หากอยู่ใกล้ๆ การขนย้ายของเหล่านี้ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตแต่อย่างใด

ทว่าไกลถึงเพียงนี้ นอกจากต้องกินเวลาช่วงที่เดินทางกลับไม่น้อย มิหนำซ้ำยังต้องสิ้นเปลืองกำลังคนและวัสดุในการขนย้าย แล้วยังเปลืองเนื้อที่บนรถขนสินค้ามากถึงเพียงนี้ เขาก็จะไม่สะดวกซื้อสินค้าตัวอื่นอีก เช่นนั้นจะทำอย่างไรเล่า!

“ก็จริง พวกเจ้าจำนวนคนมากขนาดนี้ ขนสิ่งของไปเมืองหลวงก็ออกจะไกลไปหน่อย…” ฮั่วซื่อเซี่ยงถอนหายใจ

ผู้ดูแลหวังตาลุกวาว รู้สึกราวกับเห็นทางสว่างขึ้นมาตรงหน้า

“เพียงแต่ว่า…ไหนๆ ก็ซื้อแล้ว เอาไปให้คนทางด้านเมืองหลวงได้เห็นสิ่งของที่ประชาชนทางด้านเมืองยงแถบนี้ใช้กันสักหน่อยเถิด! หนึ่งหมื่นก้อนนี้ก็ไม่ถือว่ามาก สำหรับผู้ดูแลหวังแล้วถือเป็นกิจการเล็กๆ ที่ไม่ต่างจากเมล็ดงาด้วยซ้ำ ไม่น่ากังวลนักกระมัง” ฮั่วซื่อเซี่ยงมองเขา

“ไม่…ไม่กังวลขอรับ…” ผู้ดูแลหวังอยากถามมากว่าตนไปสร้างความขุ่นเคืองใดให้ใต้เท้าฮั่วแล้วกันแน่