ข้าอาศัยทำนาให้ร่ำรวยมหาศาล - ตอนที่ 729 เรียกความสนใจจากผู้คนได้มากพอ ตอนที่ 730 เป็นพวกเดียวกันทั้งนั้น
ตอนที่ 729 เรียกความสนใจจากผู้คนได้มากพอ / ตอนที่ 730 เป็นพวกเดียวกันทั้งนั้น
ตอนที่ 729 เรียกความสนใจจากผู้คนได้มากพอ
ฮั่วซื่อเซี่ยงพยายามเต็มที่ ทำให้ผู้ดูแลหวังไม่อาจโต้แย้งอะไรได้อีก เดิมทีผู้ดูแลหวังยังอยากจะทำภาระหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายจากเซว์กั๋วกงให้สำเร็จลุล่วง แต่นี่เพิ่งอยู่ได้กี่วันเอง ก็ซื้อของเล็กของน้อยมั่วซั่วไปหมดหนึ่งกองโตแล้ว
สบู่หอมไม่แพง แต่ของอย่างของป่าเขาและใบชาพวกนั้นล้วนใช้จ่ายเงินเขาไปแล้วจำนวนไม่น้อย ขืนยังอยู่ต่อ เขาเกรงว่าใต้เท้าฮั่วผู้นี้จะนึกว่าเขายังมีของที่อยากซื้อเยอะยิ่งกว่านี้ ถึงตอนนั้นคงให้เขาขนสินค้าไปทั้งเมืองกันพอดี ดังนั้นเช้าตรู่ในวันที่เจ็ดเขาก็รีบกล่าวร่ำลาฮั่วซื่อเซี่ยงทันที
แทบจะเรียกว่าเป็นการหนีหัวซุกหัวซุนก็ว่าได้
หลังส่งพวกเขาออกจากเมืองไปแล้ว ฮั่วซื่อเซี่ยงก็หัวเราะเยาะยกใหญ่
ยังมีหน้าคิดจะพาตัวฮั่วฮูหยินไปอีกหรือ ฝันไปเถอะ!
กระทั่งยามที่ซ่งอิงรับรู้ว่าก่อนหน้านี้มีคนไปยังหมู่บ้านซิ่งฮวาเพื่อตามหานาง ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของพ่อค้ากลุ่มนี้แล้ว
ในเดือนห้า โครงการสวนสัตว์แห่งนี้ของซ่งอิงเกือบจะสมบูรณ์แบบแล้ว ที่เหลือก็คือนำสัตว์ทั้งหลายเข้าไปอยู่
ในช่วงเวลานี้ ซ่งอิงรวบรวมสัตว์ได้จำนวนไม่น้อยแล้วเช่นกัน
เมืองยงเป็นเมืองขนาดใหญ่ จึงมีพ่อค้านำสัตว์ป่ามาขายไม่น้อยเช่นกัน ตัวอย่างเช่นสุนัขจิ้งจอก กวางและเก้ง สัตว์พวกนี้มีล้นเหลือ นอกจากนี้ก็มีพวกที่หายากหน่อยเช่นลิงหิมะ ล้วนถูกซ่งอิงซื้อเอาไว้แล้วสามตัว
ก่อนหน้านี้งูดำขอให้อิงต้าซานช่วยส่งจดหมาย อิงต้าซานก็บินกลับมาพักใหญ่แล้ว
บัดนี้ล่วงเลยมาสองเดือนกว่าแล้ว ในที่สุดก็มีปีศาจมาถึงที่เสียที
เพียงแต่ว่าการมาในครานี้ทำให้ซ่งอิงตะลึงงันไปชั่วขณะ
จินหยวนและจินเผิงสองปีศาจไม่ได้เข้าเมืองมาตามลำพัง แต่ทั้งสองมาพร้อมกับหนึ่งขบวนรถ
ในขบวนรถเต็มไปด้วยสัตว์ป่า พวกมันถูกขนย้ายไปยังสวนสัตว์แห่งนี้ของซ่งอิงท่ามกลางสายตาชาวบ้านจำนวนมาก ซ่งอิงนับจำนวนโดยประมาณ ไม่นึกเลยว่าสัตว์ที่อยู่ในนั้นจะมีจำนวนมากถึงหนึ่งร้อยกว่าตัว!
ลิงที่ซ่งอิงซื้อจากทางด้านเมืองยงนี้ดูเล็กน้อยไปเลย เพราะลิงที่พวกจินหยวนพามามีหลากหลายชนิด บ้างสีทอง บ้างสีเทาหิมะ ซึ่งลิงประเภทนี้มีรูปร่างเล็ก มองดูฉลาดเฉลียวและน่ารักเป็นพิเศษ นอกจากนั้นยังมีลิงคิงคองอีกสองตัวใหญ่ๆ
นอกจากนี้ซ่งอิงยังมองเห็นม้าลายอีกสองตัว เพียงแต่ที่นี่จะเรียกมันว่าม้าลายขาว พบเห็นได้น้อยครั้งอย่างยิ่ง ฉะนั้นพวกมันต้องเป็นสิ่งที่คนทางด้านเมืองยงนี้ไม่เคยเห็นมาก่อนแน่
สิงโต อินทรีทอง ช้างและหนูหางแดงพวกนี้ที่พามาด้วยยิ่งแล้วใหญ่…
“เงินที่ให้พวกเจ้าไปซื้อสัตว์ได้มามากเพียงนี้เชียวหรือ” ซ่งอิงตกตะลึงปนประหลาดใจอยู่บ้าง มิใช่ว่าสองคนนี้ควักเงินตัวเองจ่ายไปแล้วหรอกนะ
จินหยวนตาลุกวาวหลังมองเห็นซ่งอิง ให้ความรู้สึกอย่างเสือลายเมฆเสียที่ไหนกัน เป็นเหมือนลูกแมวตัวหนึ่งเสียมากกว่า เขาพูดจาอย่างว่าง่ายและฉลาดเฉลียว “เถ้าแก่เหนียงวางใจได้ เงินที่ท่านให้ไว้ยังเหลืออีกขอรับ”
“สถานที่ที่พวกเราทั้งสองอยู่อาศัยมีผู้คนอยู่อาศัยไม่มาก จึงหาซื้อสัตว์ป่าได้ไม่เยอะนัก ด้วยเหตุนี้พวกเราสองคนจึงไปตามหาด้วยตัวเองมาบ้างขอรับ” จินหยวนกล่าวอีกครั้ง
ซ่งอิงพึงพอใจเป็นพิเศษ
“ลำบากพวกเจ้าแล้ว ไปพักผ่อนกันก่อนเถอะ ส่วนเรื่องอื่นไว้พวกเราค่อยคุยกันภายหลัง” ซ่งอิงกล่าว
มีสัตว์จำนวนมากขนาดนี้ นางไม่ต้องกังวลใจแล้วว่าสวนสัตว์จะเรียกความสนใจจากผู้คนได้ไม่มากพอ
เดิมทีปีศาจเสือของนางก็เป็นที่ดึงดูดผู้คนได้มากพอตัวแล้ว ตอนนี้มีพวกมันมาเพิ่มอีกย่อมต้องดึงดูดผู้คนอย่างยิ่งใหญ่เป็นแน่!
พวกจินหยวนตื่นเต้นมาก
พวกมันเชื่อมั่นในคำพูดของพี่ใหญ่อย่างงูดำ ดังนั้นจึงได้รีบเดินทางมา เพียงแต่ว่าพวกมันกังวลเช่นกันว่าตนจะไม่ค่อยเป็นประโยชน์ ดังนั้นเลี่ยงไม่ได้ที่จะรู้สึกกระวนกระวายใจ แต่หลังจากได้พบเจอซ่งอิง ความรู้สึกเหล่านั้นก็หายไปเป็นปลิดทิ้ง
ไม่รู้เช่นกันว่าทำไมจึงรู้สึกขึ้นมาเองว่านางเป็นผู้ที่พึ่งพิงได้
พวกมันเป็นปีศาจเก่าแก่ที่บรรลุมาหลายปีแล้ว แต่กลับไม่มีความสามารถมากมายนัก
พวกมันมีเพียงแค่ความสามารถอย่างสัตว์ป่าก็เท่านั้นเอง หากเจอพวกมนุษย์ที่ร้ายกาจหน่อย ไม่แน่ว่ายังต้องถูกคนเหล่านั้นฆ่าตายด้วยซ้ำ ดังนั้นหลายปีมานี้จึงไม่กล้าออกไปปรากฏตัวอยู่ในสถานที่ที่คึกคักเกินไป หากไม่ใช่เพราะในจดหมายของพี่งูดำกล่าวไว้ว่าหากพวกเขาไม่มาจะต้องเสียใจภายหลังเป็นแน่ เกรงว่าครานี้ก็ยังคงมัวแต่มุดหัวอยู่ในกระดองไม่โผล่ออกมาเช่นเคย
ตอนที่ 730 เป็นพวกเดียวกันทั้งนั้น
บัดนี้พวกจินหยวนราวกับได้เจอบ้านเกิดเมืองนอนก็ไม่ปาน ทันทีที่มาถึงสวนสัตว์แห่งนี้ก็รู้สึกทุกอย่างโดยรอบแตกต่างไปหมด ทุกครั้งที่สูดหายใจก็จะรู้สึกสดชื่นถึงขีดสุด เสมือนว่าได้เปิดจุดชีพจรทั้งหมดในร่างอย่างไรอย่างนั้น
“หากรู้แต่แรกว่าที่นี่สบายถึงเพียงนี้ ตอนแรกพวกเราก็น่าจะติดสอยห้อยตามพี่งูดำมาเสียสิ้นเรื่อง! เรื่องอะไรยังต้องอยู่ในที่ที่ไม่มีอะไรดีมากมายแห่งนั้น!” จินหยวนอดกล่าวระบายความในใจไม่ได้
จินเผิงยิ้มเล็กน้อย สื่อถึงว่าตนก็คิดเช่นเดียวกัน
อย่างน้อยจินหยวนก็เป็นเสือลายเมฆ แม้ว่ารูปร่างเล็กเหมือนแมว แต่กลับไม่อาจดูถูกพลังการโจมดีของเขาได้ ทว่าจินเผิงจะอย่างไรก็เป็นสัตว์กินพืช โดยทั่วไปสัตว์กินเนื้อล้วนจับจ้องเขา
สถานที่ที่ปีศาจสองตัวพักอาศัยอยู่ในตอนนี้คือเรือนปีศาจที่ซ่งอิงสร้างเอาไว้ให้ ซึ่งก็สร้างไว้เพื่อให้ปีศาจอยู่อาศัย
ตัวบ้านไม่ได้ใหญ่โต พักกันคนละห้อง นอกจากนั้นยังมีโรงอาหารขนาดใหญ่หนึ่งแห่ง
ทั้งสองคนมีความสัมพันธ์อันดีต่อกันจึงพักอยู่ด้วยกันหนึ่งคืนและบำเพ็ญเพียรบำรุงพลังร่างกาย
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น เมื่อมองเห็นสภาพแวดล้อมโดยรอบจึงตระหนักได้ว่าตนมาถึงที่หมายแล้วจริงๆ
นับจากวันนี้เป็นต้นไปต้องทำตัวเป็นปีศาจที่คอยระมัดระวัง จะได้ดำรงชีวิตอยู่เมืองยงอย่างสุขสบายไปเรื่อยๆ! ได้ยินว่าพวกมนุษย์ไม่ได้หาเงินกันง่ายๆ หากไม่ขยันขันแข็งมากพอก็เกรงว่าจะเลี้ยงตัวเองไม่ไหว
พวกเขาเพิ่งตัดสินใจเป็นที่เรียบร้อยก็มีคนเดินมาเรียกไปกินข้าว
พวกเขาทั้งสองมาถึงโรงอาหารขนาดใหญ่ของปีศาจ ภายใต้การนำทางโดยปีศาจกระต่ายน้อย
ปีศาจทั้งสองตะลึงงัน
ทั้งหมดนี้คือ…พวกเดียวกันหรือ
เป็นไปไม่ได้กระมัง แม้พี่งูดำกล่าวไว้แล้วว่าทางด้านนี้มีพวกเดียวกันอีกมาก แต่ในความคิดของพวกเขาอย่างมากสุดก็คงเจ็ดแปดตนเท่านั้น อย่างไรเสียการเปลี่ยนร่างก็ไม่ใช่เรื่องง่ายดาย!
“พวกเจ้ามาทางนี้!” งูดำกวักมือให้พวกเขา
“พี่ใหญ่!”
“พี่ใหญ่!” ทั้งสองคนพร้อมใจกันส่งเสียงตะโกนเรียก ก่อนจะปรี่เข้าไปหาด้วยความตื่นเต้น
“เถ้าแก่เหนียงบอกว่าพวกเจ้ามากันแล้ว ข้าจึงให้สหายของเราทุกคนมารวมตัวกันเป็นการเฉพาะเพื่อเจอหน้าและทำความรู้จักกันสักหน่อย หลังจากนี้ก็ช่วยกันทำงานแทนเถ้าแก่เหนียง” งูดำกล่าวด้วยความดีใจ
“พี่ใหญ่ สหายทุกคนที่ท่านพูดถึง…เป็นเหมือนเราทั้งหมดเลยหรือ” จินหยวนพูดอย่างประหม่าเล็กน้อย
งูดำยิ้ม “ถูกต้อง”
“นี่คือสหายน้อยสองคนที่ข้าเคยเอ่ยกับเจ้าไว้ก่อนหน้านี้ เฮยยาและอวิ้นหลิง พวกเขาเปลี่ยนร่างมานานแล้วเช่นกัน ตอนนี้ความสามารถยอดเยี่ยมทีเดียวเชียว ส่วนปีศาจตนอื่นไว้ข้าค่อยแนะนำให้เจ้ารู้จักทีละตน” เมื่องูดำพูดจบก็พาพวกจินหยวนปีศาจทั้งสองเดินไปทักทายทีละคน
“นี่คือหู่อิ๋งอิ๋งและหู่ขวง ร่างเดิมของพวกเขาทั้งสองคือเสือ ถนัดการต่อสู้เป็นที่สุด แต่ละวันรับผิดชอบปกป้องเถ้าแก่เหนียงเป็นหลัก นี่คือหวงเฟยเฟิ่งและไป๋เย่ว์ ร่างเดิมของพวกเขาคือไก่โต้งและลาขาว เป็นผู้ที่ติดตามเถ้าแก่เหนียงตั้งแต่แรกๆ รองจากภูตโสมที่เป็นคนแรกสุด ส่วนนี่คือปีศาจหอยแมลงภู่นามว่าไห่อวี้ นางต่างกับพวกเราเพราะเป็นสัตว์น้ำ เชี่ยวชาญในการผลิตไข่มุก ส่วนผู้นี้คือหวงเมี่ยน ร่างเดิมคือเพียงพอนเหลือง…นี่คือจิ่งเช่ว์…”
ถัดจานกยูงไปถึงห่านขาวตัวใหญ่ แล้วยังมีปีศาจจิ้งจอกน้อย ปีศาจกระต่ายน้อย ปีศาจงูน้อยและปีศาจกวางเป็นต้น…
งูดำนับวันยิ่งตื่นเต้นดีใจยิ่งขึ้น
หลายปีก่อน ปีศาจอย่างพวกเขามีจำนวนเท่าไหร่กันเชียว!
แล้วดูปัจจุบันสิ!
“ยังมีปีศาจอีกจำนวนหนึ่งช่วยงานเถ้าแก่เหนียงที่บ้านสวนรวมไปถึงโรงสบู่ จึงไม่ได้มาในวันนี้ ไว้ครั้งหน้าหากมีโอกาส พวกเจ้าค่อยทำความรู้จักอีกที”
พวกจินหยวนฟังจนงุนงงทำอะไรไม่ถูกเสียแล้ว
“พี่ใหญ่ หลายปีก่อน เราไม่ได้เปลี่ยนร่างกันง่ายดายถึงเพียงนี้นี่ ไฉนเมืองยงแห่งนี้จึงมีปีศาจมากขนาดนี้เล่า หรือเพราะว่าที่แห่งนี้ฮวงจุ้ยดีถึงขีดสุด!” จินหยวนเอ่ยถามอย่างเหลือเชื่อ
“ก็อย่างที่เจ้าว่านั่นแหละ แต่…นี่ก็เพราะมีเถ้าแก่เหนียงรวมอยู่ด้วย! เถ้าแก่เหนียงเป็นราชันของพวกเรา มีนางอยู่ ทุกคนจึงได้เปลี่ยนร่างกันอย่างต่อเนื่อง!” งูดำรีบกล่าวขึ้นอีกครั้ง
ไม่เพียงเปลี่ยนร่างได้ ทั้งยังมีความสามารถมากขึ้นทุกวัน
เรื่องประเภทนี้ ไว้จินหยวนอยู่เมืองยงไปนานวันเข้าก็จะรู้เอง
ปีศาจตนอื่นที่กำลังอยู่ในช่วงบำเพ็ญเพียรไม่ค่อยรู้ประสีประสา ไม่เหมือนเขาที่สัมผัสได้อย่างชัดเจน เมื่อก่อนเขาก็เป็นเพียงงูใหญ่ตัวหนึ่งธรรมดาๆ เท่านั้นเอง อย่างมากสุดก็แค่พิษค่อนข้างร้ายกาจ แต่ตอนนี้ เขาวิ่งได้ไว ใต้ฝ่าเท้าราวกับมีปีกเพิ่มขึ้นมา มิหนำซ้ำบางทียังกระโดดลอยค้างกลางอากาศได้อีกด้วย!
ช่างเป็นอะไรที่เหนือความคาดหมายยิ่ง!
แน่นอนว่าก็ทำได้เพียงเท่านี้เช่นกัน เพราะเราวกับว่าพลังถูกกดควบคุมเอาไว้อย่างไรอย่างนั้น แต่แม้ว่าเป็นเช่นนี้ เขาก็พึงพอใจมากแล้ว
