ข้าอาศัยทำนาให้ร่ำรวยมหาศาล - ตอนที่ 777 เหนือฟ้ายังมีฟ้า บทที่ 778 ของล้ำค่าที่ชวนหนักอกหนักใจ

ตอนที่ 777 เหนือฟ้ายังมีฟ้า / บทที่ 778 ของล้ำค่าที่ชวนหนักอกหนักใจ
ตอนที่ 777 เหนือฟ้ายังมีฟ้า

ซ่งอิงรู้สึกว่าตนเองอาจถูกลวนลามแล้ว

มือนี้เคลื่อนไปสัมผัสตรงนั้นเข้าแล้ว

“แค่ก แค่ก!” ซ่งอิงส่งเสียงกระแอมออกมาสองครั้ง ด้านกู้หมิงเป่าดึงสติกลับมาได้ก็ตระหนกตกใจเช่นกัน นางหดมือน้อยๆ กลับราวกับสัมผัสถูกกระแสไฟฟ้าเข้าแล้ว ใบหน้าพลันแดงก่ำเมื่อนึกถึงลูกท้อที่เพิ่งกินไปเมื่อครู่ “ขออภัยด้วย ข้า ข้าประหลาดใจขึ้นมาชั่วขณะ…”

“เข้าใจ เข้าใจ” ซ่งอิงรู้สึกดีกับแม่นางสาวน้อยผู้นี้ “ข้าแสดงกลได้ หรือไม่เจ้าลองดูหน่อยเป็นอย่างไร เจ้าพูดของสิ่งใดก็ได้ออกมาหนึ่งอย่าง ไม่แน่ว่าข้าจะเสกออกมาได้”

แม่นางสาวน้อยคนหนึ่ง น่าจะไม่ทำให้คนอื่นลำบากใจเกินไป ถึงอย่างไรก็คงไม่ถึงขั้นให้นางเสกช้าง หรือสิงโตออกมาสักตัว

อย่างมากสุดก็พวกดอกไม้ ผีเสื้อ ของง่ายๆ อะไรทำนองนี้

“จริงหรือ” กู้หมิงเป่าไม่ค่อยเชื่อ “เช่นนั้น…ท่านลองเสก…ดอกบัว?”

“ดอกบัวหรือ” ซ่งอิงมุ่นคิ้ว ทำท่าทางราวกับว่าทำไม่ได้ กู้หมิงเป่าเห็นนางลำบากใจ เตรียมจะถอนคำพูด แต่แล้วกลับเห็นซ่งอิงค้นหาอะไรในอกเสื้อ ก่อนจะยกมือข้างนั้นยื่นไปด้านหลังศีรษะอย่างกะทันหัน ยามที่หยิบออกมาอีกครั้ง เห็นเพียงดอกบัวที่งดงามมากวางอยู่ตรงหน้าของกู้หมิงเป่า

“สวรรค์! เป็นดอกไม้จริงๆ ด้วย! เช่นนั้น เช่นนั้นดอกเบญจมาศล่ะ” กู้หมิงเป่าตกตะลึง

“ดอกเบญจมาศ…” ซ่งอิงพึมพำ จากนั้นก็คลำๆ อยู่ครู่หนึ่ง ต่อมาก็เอาดอกเบญจมาศป่าสีเหลืองทองออกมาหนึ่งดอก

ในตอนนี้กู้หมิงเป่าถือดอกไม้ข้างละมือ รู้สึกพูดไม่ออกเล็กน้อย

ดอกไม้พวกนี้มองแวบแรกก็เข้าใจว่าเป็นของที่เพิ่งเด็ดมาหมาดๆ แต่ในลานบ้านนี้ไม่มีอะไรทั้งนั้น ตรงวงกบหน้าต่างก็ไม่มีอะไรทั้งนั้นเช่นกัน แล้วมันปรากฏออกมาได้อย่างไร!

“พี่ซ่งยอดเยี่ยมเหลือเกิน” กู้หมิงเป่าตะลึงงัน รู้สึกว่าตัวเองได้เปิดโลกทัศน์

เมื่อก่อนรู้สึกว่าลูกพี่ลูกน้องชายหญิงของตระกูลท่านลุงต่างก็มีความสามารถอย่างยิ่ง ตอนนี้มาข้างนอกเช่นนี้จึงได้รู้ว่าแท้จริงแล้วเหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน

“ไม่ขนาดนั้นหรอก” ซ่งอิงคลี่ยิ้มกว้าง มองดูเบิกบานดุจดวงตะวัน นางในตอนนี้กำลังเบื่อหน่าย ดังนั้นแกล้งหยอกคนอื่นเล่นก็ทำให้ตัวเองสนุกไปด้วยเช่นกัน

กู้หมิงเป่าไม่ค่อยอยากไปสักเท่าไร

ซ่งอิงจึงให้นางอยู่กินข้าวด้วยกันเสียเลย

กับข้าวเป็นของทำใหม่ๆ หวงเมี่ยนเป็นผู้ดูแลครัว เรือนหลังนี้ก็ขนาดแค่นี้ กู้หมิงเป่าจึงมองเห็นได้ชัดเจน นอกจากนี้ยังได้กลิ่นอาหารที่รสชาติสดใหม่อย่างยิ่ง

นี่นั่งไปนั่งมา ก็ชักจะนั่งติดใจขึ้นมาเล็กน้อยเสียแล้ว

“หอมเหลือเกิน…” กู้หมิงเป่ารู้สึกว่าก่อนหน้านี้ตนเองใช้ชีวิตเสียเปล่าไปมากมายแล้วเห็นๆ “ก่อนหน้านี้ข้าก็เคยเห็นท่านทำกับข้าว ตอนนั้น…หอมอย่างนี้เช่นกัน ข้ายังนึกว่าพวกท่านกำลังตุ๋นเนื้องูเสียอีก!”

“สัตว์ที่จับมาได้ด้วยตัวเอง หากกินไปแล้วจริงก็ไม่เป็นอะไรนี่ วันข้างหน้าเจ้าอยู่ข้างนอกคงต้องระมัดระวังหน่อย การซื้อสัตว์ที่คนอื่นล่ามาโดยไม่มีสาเหตุ ไม่ค่อยเหมาะสมนักหรอก” ซ่งอิงยิ้มกล่าว

จะถูกคนอื่นเห็นว่าเป็นคนชั่วร้ายมากเอาได้

“ข้ารู้เช่นกัน เพียงแต่ข้ามีวาสนากับพวกงู ก็เพราะเคยถูกงูช่วยชีวิตไว้ ดังนั้นหากไม่เอ่ยปาก ข้าก็จะทำใจปล่อยผ่านไม่ได้” กู้หมิงเป่าจนใจมากเช่นกัน

นางเป็นลูกผู้หญิงคนหนึ่งเช่นกัน ตามจริงก็กลัวสัตว์นุ่มนิ่มพวกนั้น

แต่วัยเด็กมักฝันถึงงูบ่อยครั้ง มิหนำซ้ำยังฝันว่าตัวเองเปลี่ยนเป็นงูอีกด้วย ชั่วชีวิตก่อนของนางต้องเป็นงูอย่างแน่นอน

ซ่งอิงยิ้มเล็กน้อย

ไม่นานนักก็ได้เวลารับประทานอาหารแล้ว กู้หมิงเป่ารอคอยด้วยความรุ่มร้อนใจมาพักใหญ่แล้ว ครั้นเริ่มลงมือกินก็ยังลิ้มชิมรสคำเล็กๆ แต่หลังกินไปได้ครู่หนึ่งก็กินเต็มที่ สาวใช้ผู้นั้นมองนางด้วยสีหน้าตระหนกตกใจและเกลี้ยกล่อมไม่หยุดหย่อน ด้วยเกรงกลัวว่าคุณหนูกินเยอะแล้วจะอาหารไม่ย่อย

แต่กู้หมิงเป่ารู้สึกว่ากับข้าวอร่อยจริงๆ อาหารทุกอย่างล้วนมีรสชาติที่เป็นเอกลักษณ์ หลังจากเข้าท้องก็รู้สึกร่างกายอบอุ่น ไม่มีความรู้สึกไม่สบายเลยแม้แต่น้อย

เมื่อก่อนนางร่างกายไม่แข็งแรง ปริมาณการกินจึงน้อยนิดจนน่าเวทนา ตอนนี้เป็นครั้งแรกที่มีความอยากอาหารเช่นนี้

ขณะกินอาหารรสเลิศพวกนี้ กู้หมิงเป่าจึงได้พบว่าความรู้สึกของการมีชีวิตอยู่นี้ช่างดีจริงๆ!

บทที่ 778 ของล้ำค่าที่ชวนหนักอกหนักใจ

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ กู้หมิงเป่าก็กระดากเล็กน้อยเช่นกัน

“พี่ซ่ง หรือไม่หลังจากนี้ข้ามาเยี่ยมท่านบ่อยๆ ดีเจ้าคะ หากข้ามา หลานซื่อผู้นั้นต้องไม่กล้าทำอะไรท่านแน่” กู้หมิงเป่าเสนอขึ้น

“ก็ไม่ต้องถี่เกินไปหรอก สามถึงห้าวันแวะมาสักครั้งก็ได้ มิเช่นนั้นจะไม่เป็นผลดีต่อชื่อเสียงของเจ้า” ซ่งอิงไม่ได้ห้ามเช่นกัน

กู้หมิงเป่าผู้นี้น่าสนใจไม่น้อย อีกทั้ง กู้หมิงเป่ามีความสัมพันธ์อันดีกับนาง หลานซื่อผู้นี้ก็จะไม่สบายใจไปด้วย นางชอบให้หลานซื่อเกลียดนาง แต่ก็ทำอะไรนางไม่ได้แบบนี้

“เรื่องของพี่ซ่ง ข้าพูดกับคนอื่นได้หรือไม่” กู้หมิงเป่าลังเลเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถาม

แม้ว่านางอยู่ในเมืองหลวงแห่งนี้โดยรู้จักผู้คนไม่มาก แต่ก็ยังมีหน้ามีตาอยู่บ้าง

หากนางพูดว่าใครไม่ดี เช่นนั้นคนผู้นั้นจะต้องมีความยุ่งยากวุ่นวายขึ้นบ้างเช่นกันแน่ นอกจากนี้ ฮองเฮาในวังหลวงก็เอ็นดูนาง เรื่องที่พี่ซ่งท่านนี้เสียชีวิตในตอนแรก ฮ่องเต้ก็รับรู้เช่นกัน บัดนี้มีชีวิตอยู่ หากนำเรื่องนี้มาลงที่พี่สาวและเกลียดพี่สาวขึ้นมาเล็กน้อยจะทำอย่างไร

แม้ว่าฮ่องเต้อาจจะไม่สนใจเรื่องเล็กน้อยระดับนี้ แต่เรื่องนี้มีความเกี่ยวข้องกับจวนเหยียนผิงโหว นี่ก็ไม่แน่แล้ว

ไม่สู้นำสถานการณ์บอกกล่าวไว้ล่วงหน้าจะดีกว่า

กู้หมิงเป่าจับจ้องซ่งอิงด้วยดวงตาเป็นประกาย

ซ่งอิงคาดเดาได้ว่ากู้หมิงเป่าผู้นี้กำลังคิดอะไรอยู่ ดังนั้นก็ไม่ตั้งใจแกล้งโง่เช่นกัน “หากเจ้าคิดว่าไม่ยุ่งยาก จะบอกกล่าวสู่ภายนอกสักหน่อยก็ได้ ข้าขอรับน้ำใจเจ้าในเรื่องนี้ ข้าเห็นเจ้าชอบกินข้าวทางด้านนี้ ไว้เดี๋ยวเจ้าเอาพวกข้าวสารและแป้งที่ข้ามีอยู่กลับไปด้วยสักหน่อย นี่เป็นของที่ผลิตจากทางด้านหมู่บ้านสวนของข้า รสชาติแตกต่างกับของที่อื่น”

“ขอบคุณพี่ซ่งมากเจ้าค่ะ” กู้หมิงเป่ายิ่งชื่นชอบซ่งอิงมากขึ้นเสียแล้ว

ซ่งอิงเป็นคนตรงไปตรงมา แม้ว่าชาญฉลาด แต่ไม่ได้คิดจะใช้อุบายเล่นอ้อมค้อมกับนาง

ด้านนอกจวนโหวแห่งนี้ยังมีองครักษ์สามสี่คนที่กู้หมิงเป่าพามาด้วย ตอนนี้จึงเรียกพวกเขาเข้ามาขนของ

ข้าวสารและแป้งพวกนี้ไม่ได้มอบให้มากมายจนเกินไป อย่างละห้าจินเท่านั้นเอง นอกจากนี้ยังมีเนื้อสัตว์ตากแห้งตลอดจนของจำพวกผลไม้กวนอื่นๆ

หลานซื่อเห็นคนของตระกูลคุณหนูกู้คนสิ่งของออกไปด้านนอก ก็เกิดความไม่เข้าใจอย่างยิ่ง

ยามที่ซ่งอิงมาไม่ได้นำสิ่งของอะไรมาด้วย ไฉนจึงมีของขวัญมอบให้คนเขาได้เล่า ทว่าเมื่อลองนึกคิดดูอีกครั้ง แม้ข้าวสารและแป้งที่อยู่ในบ้านก็ไม่เคยถูกขโมยมาก่อน แต่ผู้คุ้มกันของซ่งอิงเหล่านั้นความสามารถไม่ธรรมดา ไม่แน่ว่าจะไปซื้อเข้ามาจากด้านนอกก็เป็นได้

มิน่าล่ะ เอาอาหารใส่ยาส่งไปให้นางกินตั้งหลายวันแล้วกลับไร้วี่แววใดๆ ที่แท้ก็มีกลอุบายอยู่บ้างนี่เอง!

ทั้งที่กู้หมิงเป่าออกไปพบปะสหาย แต่ยามกลับมาได้สิ่งของเหล่านี้มาด้วย มิหนำซ้ำยังมองมันราวกับของล้ำค่า นี่ทำให้ทั่วทั้งจวนจงกั๋วกงล้วนประหลาดใจอย่างยิ่ง

“ได้ยินว่ายามที่เจ้ากลับมาเอาข้าวสารอาหารแห้งกลับมาด้วยไม่น้อยหรือ” จงกั๋วกงกล่าวอย่างไม่เข้าใจ

“ใช่เจ้าค่ะ นี่ล้วนเป็นของที่พี่ซ่งให้ข้าเจ้าค่ะ” กู้หมิงเป่าดีใจอย่างยิ่ง จากนั้นกล่าว “ไว้ท่านปู่กินข้าวกับข้าเถอะนะเจ้าคะ เพียงแต่ไม่ได้มากมาย ในแต่ละมื้อจะทำเพียงต้มโจ๊กเนื้อสัตว์สักหน่อยเจ้าค่ะ”

“…” จงกั๋วกงขมวดคิ้ว ในบ้านเขาก็ไม่ได้ขาดแคลนเรื่องอาหารการกินกระมัง

“จริงสิ ไม่ต้องเอาไปไว้ในครัวใหญ่นะเจ้าคะ เอาของพวกนี้ขนกลับไปไว้ในเรือนข้า ใช้จำนวนเท่าไรก็หยิบไปเท่านั้น ข้าจะคอยดูไว้เจ้าค่ะ” กู้หมิงเป่ากล่าวขึ้นอีกครั้ง

จงกั๋วกงได้ยินดังกล่าวก็เบิกตาชั่ววูบด้วยความประหลาดใจ “ก็แค่ข้าวสารอาหารแห้ง หากเจ้ารู้สึกน้อยไป ไว้เดี๋ยวให้คนไปข้างนอกซื้อหากลับมาหน่อยก็สิ้นเรื่องแล้วมิใช่หรือ”

“ท่านปู่เจ้าคะ นี่ไม่เหมือนกันเจ้าค่ะ นี่เป็นผลผลิตจากหมู่บ้านสวนของพี่ซ่ง รสชาติดียิ่งเจ้าค่ะ” กู้หมิงเป่าเผยสีหน้าจริงจัง

แต่ถ้อยคำนี้เมื่อตกอยู่ในหูของจงกั๋วกง เขากลับรู้สึกว่าสาวน้อยของตระกูลซ่งผู้นั้นเข้าใจหลอกคนมาก

หลานสาวเขาผู้นี้ไร้เดียงสาและจิตใจงาม ย่อมเชื่อในคำพูดคนอื่นไปเสียหมด

ตอนนี้เพิ่งออกไปวันเดียว หลังจากหลับมาก็เทใจให้แม่นางผู้นั้นหมดแล้ว ขนาดข้าวสารอาหารแห้งที่มอบให้ยังกลายเป็นของล้ำค่าที่ชวนหนักอกหนักใจจนต้องซ่อนไว้ไม่ให้ผู้ใดแตะต้อง