ข้าอาศัยทำนาให้ร่ำรวยมหาศาล - ตอนที่ 779 เกลียดที่เจอกันช้าไป ตอนที่ 780 ทำเสียของตามอำเภอใจ

ตอนที่ 779 เกลียดที่เจอกันช้าไป / ตอนที่ 780 ทำเสียของตามอำเภอใจ
ตอนที่ 779 เกลียดที่เจอกันช้าไป

เขานึกว่าในอนาคตยามที่เกิดเหตุการณ์ประเภทนี้ น่าจะเป็นกรณีที่หลานสาวเขาผู้นี้มีใจรักชอบผู้ใด

กลับคิดไม่ถึงว่าจะมีวันใดวันหนึ่งที่หลานสาวถูกแม่นางสาวน้อยของตระกูลอื่นหลอกล่อจนกลายเป็นเช่นนี้

“สาวน้อยเอ๋ย แม่นางซ่งผู้นี้ ดีงามมากเลยหรือ” จงกั๋วกงรู้สึกกระวนกระวายไม่เป็นสุขในใจ

หลานสาวของเขาผู้นี้ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงมาตั้งแต่กำเนิด ยามที่นางเยาว์วัยก็ค่อนข้างซุกซน มักจะชอบออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก ทุกครั้งที่ออกไปข้างนอกก็จะแต่งเนื้อแต่งตัวเหมือนเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ผลสุดท้ายถูกคนอื่นเข้าใจผิดว่านางเป็นพี่ชายนาง จึงจับตัวนางไว้

คนร้ายเกือบจะเอาชีวิตของนาง โชคดีที่มีคนช่วยชีวิตไว้ จึงหลุดรอดมาได้

แต่นับจากนั้นมาก็ร่างกายย่ำแย่ เขาผู้นี้ในฐานะปู่จึงกังวลใจอย่างยิ่งจริงๆ

กู้หมิงเป่าในเวลานี้กำลังออดอ้อน ดวงตาทั้งสองทอประกาย “ท่านปู่ ท่านไม่รู้อะไร พี่ซ่งเป็นคนหนึ่งที่อัศจรรย์มากจริงๆ นางรูปลักษณ์หน้าตางดงามเป็นพิเศษ นอกจากนี้ยังแสดงกลได้ด้วย นางเป็นคนว่องไวพูดจาคล่องแคล่วและไม่อ้อมค้อม ยิ่งไปกว่านั้นก็ไม่ได้คบหาข้าเพราะหวังผลประโยชน์ และไม่ชอบเอาเปรียบผู้อื่นด้วยเช่นกัน ข้าเพียงแค่บอกว่าจะช่วยนางพูดอะไรแทนนางไม่กี่ประโยค นางก็มอบของดีๆ จำนวนมากเพียงนี้ให้แก่ข้าแล้ว ข้าวยังรู้สึกเกลียดที่เจอนางช้าไปจริงๆ!”

“…” ของดี?

ไม่ผิดที่ชาวบ้านจะเห็นความสำคัญของข้าวสารอาหารแห้งอย่างยิ่ง แต่ครอบครัวเขาไม่ใช่ว่าซื้อของพวกนี้ไม่ได้เสียหน่อย ฉะนั้นของพวกนี้ถือว่าเป็นของดีได้ที่ไหนกันเล่า

“แม่นางผู้นี้สภาพครอบครัวยากจนแร้นแค้น ไม่ใช่ว่านำข้าวสารอาหารแห้งทั้งหมดยกให้เจ้าแล้วหรือ” จงกั๋งกงเอ่ยถาม หากเป็นเช่นนี้ เขาก็ค่อยรู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อย

“ไม่ใช่นะเจ้าคะ แรกเริ่มข้านึกว่าพี่ซ่งยากจนมาก แต่หลังจากพูดคุยเกี่ยวกับชีวิตที่ผ่านมาของพี่ซ่ง ก็พบว่านางเก่งกาจมาก ทำการค้าขายขึ้นมาด้วยตัวเอง ทั้งยังมีหมู่บ้านสวนและร้านค้าห้องแถว นอกจากนี้ยังเปิดสวนสัตว์ว่านหลิงแห่งหนึ่งทางด้านเมืองยงอีกด้วย จากคำบอกเล่า ในนั้นเต็มไปด้วยสัตว์หายาก กิจการดียิ่งเชียวเจ้าค่ะ!” กู้หมิงเป่าเอ่ยมาถึงตรงนี้ก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างยิ่ง “พี่ซ่งบอกว่าในนั้นมีเสือสิงโตแล้วยังมีม้าลายและช้าง ยิ่งไปกว่านั้นยังมีลิงจมูกเชิดสีทอง ลิงคิงคอง แม้กระทั่งดอกไม้และนกนานาพันธุ์ก็มี!” นางหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้ไปที่นั่น!

หากที่หลานสาวพูดเป็นผู้ชาย ในขณะนี้เขาคงได้คิดว่าหลานสาวพบคู่ครองที่เข้ากันได้แล้ว

“ในเมื่อมีเงินขนาดนี้ เช่นนั้นคิดว่าข้าวสารอาหารแห้งพวกนี้…” เอามาเป็นของขวัญก็ออกจะดูไม่ค่อยเชิดหน้าชูตาสักเท่าไหร่เลย

แต่อย่างไรเสียก็เป็นคนที่หลานสาวชมเชย แม้ว่าในใจเขาไม่ค่อยปลาบปลื้ม ถึงกระทั่งว่ากังวลใจมากด้วย แต่ก็ไม่สะดวกที่จะเอ่ยปากตามตรง

ในฐานะปู่ จะอย่างไรก็จำเป็นต้องเชื่อในสายตาที่หลานสาวผู้นี้มองผู้คน…

ดังนั้นเขาจึงถอนหายใจ ก่อนจะเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ดี ดี หลังจากนี้หากมีโอกาส ไว้จะพาเจ้าไปดูทางด้านเมืองยง นี่ก็ค่ำมากแล้ว ไว้พรุ่งนี้เช้าปู่จะไปกินข้าวเป็นเพื่อนเจ้า”

“ตกลงเจ้าค่ะ พรุ่งนี้ให้ท่านปู่ลองชิมโจ๊กเนื้อสัตว์นะเจ้าคะ” กู้หมิงเป่าตอบรับอย่างมีความสุขมาก

จงกั๋วกงเห็นหลานสาวสุขใจเช่นนี้ ต่อให้มีความเคลือบแคลงอยู่ในใจก็ได้แต่กลืนลงไป

อีกทั้ง เมื่อหลานสาวมีความสุขขึ้นมา ก็ดูเหมือนว่าร่างกายของนางจะดีขึ้นเล็กน้อยไปด้วย ไม่เหมือนเมื่อก่อนเช่นนั้น พูดคุยไม่กี่ประโยคก็ลักษณะราวกับหมดเรี่ยวแรงไม่อยากขยับเขยื้อนแล้ว

ไม่เพียงเท่านี้ กู้หมิงเป่านอนหลับสนิทมากตลอดทั้งคืน เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น คนทั้งคนดูสีหน้าสดใสผิดกับเมื่อก่อนลิบลับ

จงกั๋วกงเห็นสีหน้าหลานสาวเช่นนี้ก็ดีใจเช่นกัน

เขานั่งคอยโจ๊กเนื้อสัตว์ยกมา

หลังผ่านไปครู่หนึ่ง โจ๊กยังมาไม่ถึง แต่กลิ่นหอมนำมาก่อนแล้ว

“นี่กลิ่นอะไร” จงกั๋วกงตะลึงงัน

“โจ๊กอย่างไรเจ้าคะ” นางบอกไว้แล้วไม่ใช่หรือว่าวันนี้จะเชิญท่านปู่มากินโจ๊กด้วยกัน

จงกั๋วกงตะลึงงัน จากนั้นไม่นาน โจ๊กที่ว่านี้ก็ถูกส่งมาอยู่ตรงหน้า มองดูเรียบง่าย แต่เมื่อสูดดมเข้าไป…กลิ่นหอมนี้พุ่งเข้าไปถึงในสมอง ชั่วพริบตาเดียวก็รู้สึกอยากอาหารขึ้นมา

“ไฉนจึงหอมเช่นนี้ได้ ใส่เครื่องเทศอะไรไว้หรือ แต่ก็ไม่น่าใช่ หากเครื่องเทศหนักเกินไปก็จะเลี่ยนไปหน่อย กลิ่นหอมของโจ๊กนี้เป็นความหอมหวานมาก” จงกั๋วกงสงสัยเล็กน้อย จากนั้นดื่มเข้าไปหนึ่งอึก ลิ้มชิมรสของมัน

ตอนที่ 780 ทำเสียของตามอำเภอใจ

ครั้นกลืนคำนี้ลงไป จงกั๋วกงรู้สึกว่าโจ๊กเนื้อสัตว์เหล่านั้นที่ตนเคยดื่มก่อนหน้านี้ล้วนเป็นของปลอมทั้งสิ้น

“ข้าบอกแล้วอย่างไรเจ้าคะ อร่อยมากใช่หรือไม่เจ้าคะ! พี่ซ่งบอกไว้ว่า ข้าวสารที่ปลูกในหมู่บ้านสวนของนางส่วนใหญ่ไม่ได้ขายให้คนอื่น ข้าวสารเหล่านี้ใช้น้ำแร่จากภูเขารด ครอบครัวชาวไร่ชาวสวนคอยดูแลอย่างดี จึงได้เมล็ดที่ขาวและอวบเช่นนี้ นอกจากนี้นี่คือเนื้อกวาง หลังจากจับกวางได้ก็ต้องเลี้ยงไว้อย่างดีก่อนระยะหนึ่ง ให้มันกินดีดื่มดี สุดท้ายคุณภาพเนื้อของมันจึงได้ล้ำเลิศไร้กลิ่นคาวแม้เพียงเล็กน้อยเช่นนี้เจ้าค่ะ” กู้หมิงเป่าคลี่ยิ้ม

จงกั๋วกงในตอนนี้ไม่ได้สนใจนาง เอาแต่ก้มหน้าดื่มโจ๊กท่าเดียว

เขากินคำใหญ่ๆ หลังกลืนลงไป ไม่ทันไรก็เห็นก้นถ้วยเล็กๆ ใบนี้แล้ว

“เอามาอีกถ้วย” เขากล่าวทันที

กู้หมิงเป่าตกตะลึง สาวใช้รีบยื่นถ้วยโจ๊กไปให้ทันที แต่นี่เพียงชั่วพริบตาเดียว โจ๊กก็หมดอีกแล้ว

“ท่านปู่…ข้าไม่ได้ต้มไว้เยอะนัก ท่านกินประหยัดๆ หน่อยสิเจ้าคะ…” กู้หมิงเป่าทำตาปริบๆ กล่าวอย่างน่าสงสาร

มีข้าวสารอาหารแห้งอยู่แค่นั้น นางยังอยากจะเอาไว้กินสักสองสามเดือน แต่หากท่านปู่กินเช่นนี้ ครึ่งเดือนก็เห็นก้นหมอแล้ว!

จงกั๋วกงตะลึงงัน จากนั้นเผยสีหน้าอับอายเล็กน้อยเช่นกัน “รสชาติไม่เลวเลย…แม่นางซ่งผู้นั้นมีหมู่บ้านสวนแห่งหนึ่งใช่หรือไม่ เช่นนั้นเจ้า…ลองคุยกับนางหน่อยเป็นเช่นไร เราจ่ายเงินหน่อยเพื่อซื้อของจากนางทางด้านนั้น”

“นางไม่ขาดแคลนเงิน อีกทั้งนางกล่าวไว้แล้วว่า ข้าวสารอาหารแห้งเหล่านี้เดิมทีล้วนเอาไว้ให้พวกสัตว์ที่อยู่ในสวนสัตว์ว่านหลิงกินเจ้าค่ะ…”

“ช้าก่อน!” จงกั๋วกงตะลึงงัน “สัตว์กินของเช่นนี้น่ะหรือ!”

“ใช่เจ้าค่ะ หากไม่ใช่เพราะเห็นว่าข้าชอบ นางก็ไม่มอบของพวกนี้ให้ข้าเช่นกันเจ้าค่ะ” กู้หมิงเป่าพยักหน้าอย่างจริงจัง

จงกั๋วกงหัวเราะเจื่อน

ทำเสียของตามอำเภอใจเห็นๆ!

ข้าวสารอาหารแห้งที่ผลิตออกมาด้วยความพยายามถึงเพียงนี้ ไม่นึกเลยว่าจะเอาไว้เลี้ยงสัตว์…อีกอย่าง จะว่าไปสิงโตและเสือพวกนั้นมันก็ไม่กินพืชนี่ ต่อให้ของสิ่งนี้อร่อยสักเพียงใด พวกมันกินเข้าไปก็ไม่ช่วยให้อ้วนท้วนขึ้นมาเช่นกันนี่!

แม่นางซ่งผู้นั้นโง่เขลาหรือไม่

จงกั๋วกงถอนหายใจ นึกถึงหลานสาวที่ร่างกายไม่แข็งแรง นานๆ ทีจะมีของที่ชอบกินเช่นพวกนี้ ประหยัดๆ เอาไว้ให้นางจะดีกว่า ดังนั้นเมื่อวางถ้วยนี้ลง เขาก็เตรียมกินพวกของว่างและปิ่งจื่อ

บนขนมนี้ทาผลไม้กวนเอาไว้ด้วย ดูน่ากินอย่างยิ่งเช่นกัน

กู้หมิงเป่ากลัวสิ้นเปลืองของกินเหล่านี้ที่ซ่งอิงมอบให้ ดังนั้นบนโต๊ะจึงไม่มีกับข้าวอย่างอื่นเลย มองดูโล่งโจ้งเป็นพิเศษ เดิมทีจงกั๋วกงยังรู้สึกว่าไร้รสชาติไปหน่อย แต่เมื่อกินเข้าไปหลายๆ คำเข้าก็ลืมความหงุดหงิดอะไรเหล่านั้นไม่หมดสิ้นแล้วจริงๆ

จงกั๋วกงกินอย่างมีความสุข คิดอยู่ว่าจำเป็นต้องมอบของขวัญให้แม่นางซ่งผู้นี้สักหน่อย

สตรีเยาว์วัยส่วนใหญ่ล้วนชอบพวกดอกไม้ใบหญ้าและศิลปะสี่แขนงอะไรทำนองนี้…

ดังนั้นเขาจึงให้คนไปห้องเก็บของ เอากู่ฉินอกมาตัวหนึ่ง ทั้งยังให้หาอ่างลายดอกเหมยสองใบไว้ด้วย จากนั้นให้คนนำไปมอบให้

เดิมทีในใจหลานซื่อก็ไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง ตอนนี้ทันทีที่ของขวัญจากทางด้านจวนกั๋วกงมาถึง หลานซื่อก็รู้สึกราวกับท้องนภามืดมิดลงแล้ว

ซ่งอิงเป็นแค่คนที่มาจากชนบทมิใช่หรือ ไฉนจึงทำให้จงกั๋วกงเห็นความสำคัญเช่นนี้!

คนที่เอาของขวัญมาส่งให้ผู้นั้นกล่าวว่าของสิ่งนี้เป็นของที่จงกั๋วกงเลือกด้วยตัวเอง!

นางจึงนำเรื่องนี้บอกกับท่านโหวทันที

หลังพูดจบ สองสามีภรรยาล้วนเผยสีหน้าทุกข์ระทมและเกลียดชังอย่างลึกซึ้ง

“ตอนนี้แม้แต่จงกั๋วกงยังรู้แล้ว…เช่นนั้นเกรงว่า…” ท่านโหวซ่งถอนหายใจ “เรื่องฐานะตัวตนนี้ เกรงว่าจะปิดไม่อยู่เสียแล้ว พรุ่งนี้ข้าจะเข้าวังไปขอรับผิดกับฮ่องเต้”

บุตรสาวมีชีวิตอยู่ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่หลอกลวงฮ่องเต้เป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง

“เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ลูกสาวของครอบครัวเราจะทำอย่างไรเล่าเจ้าคะ!” หลานซื่อรีบกล่าวทันควัน

ก่อนหน้านี้คุยโวว่าบุตรสาวของสกุลซ่งมีคุณธรรมดีงาม ตอนนี้จะไม่กลายเป็นเรื่องชวนหัวเราะเยาะแล้วหรือ!

“เปลี่ยนวิธีการพูดก็สิ้นเรื่องแล้วมิใช่หรือ บุตรสาวของข้าเอง ทำใจให้นางเขาสู่ทางธรรมนับแต่นั้นเรื่อยไปไม่ได้ ด้วยความรักอันแรงกล้าของผู้เป็นบิดามารดา จึงอยากส่งนางไปชนบทแต่งงานและมีบุตร เช่นนี้จะไม่เข้าใจได้อย่างไรอีก!” ซ่งโหวเหยียสบถฮึ