ข้าอาศัยทำนาให้ร่ำรวยมหาศาล - ตอนที่ 841 ฝึกฝนเป็นเซียน ตอนที่ 842 ชายผู้หลงระเริงไม่เป็นโล้เป็นพาย

ตอนที่ 841 ฝึกฝนเป็นเซียน / ตอนที่ 842 ชายผู้หลงระเริงไม่เป็นโล้เป็นพาย
ตอนที่ 841 ฝึกฝนเป็นเซียน

ฮั่วเจ้ายวนเผยรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าที่ดูคล้ายเย็นชา เขามองซ่งสวิน จากนั้นเอ่ยถาม “พี่เขยเรียนเป็นอย่างไรบ้าง ก่อนหน้านี้ยามที่ข้าอยู่เมืองยงเคยให้คนคัดลอกเอกสารราชการที่จัดไว้เป็นหมวดหมู่จำนวนไม่น้อย ของเหล่านั้นพอจะมีประโยชน์กับเจ้าหรือไม่ หากมีประโยชน์อยู่บ้าง พรุ่งนี้ข้าจะให้คนขนเอามาให้”

เขาได้ยินว่าการสอบครานี้ขอบเขตเนื้อหากว้างมาก ซึ่งในนั้นก็มีข้อสอบที่เป็นพวกการตัดสินคดีความจำนวนมากทีเดียว

เขาคิดอยู่ว่าซ่งสวินน่าจะไม่เคยสัมผัสเรื่องพวกนี้มาก่อน เอกสารราชการจึงอาจจะช่วยได้บ้าง

ซ่งสวินได้ยินดังกล่าวก็ลังเลเล็กน้อย

เขามีความรู้ในด้านนี้ไม่มากพอจริงๆ จึงต้องเน้นหนักเรื่องการตัดสินคดีความให้คุ้นเคย ยิ่งไปกว่านั้นก็จำเป็นต้องอ่านพวกการตัดสินคดีความในประวัติศาสตร์ที่ผ่านๆ มา ในร้านหนังสือมีตำราด้านนี้อยู่บ้าง แต่ใครๆ ก็หาซื้ออ่านได้ ทว่าตอนที่สอบคัดเลือกขุนนาง จะต้องมีข้อสอบบางส่วนที่พลิกแพลงเป็นแน่…

หากได้อ่านคดีความจริงของเมืองเมืองหนึ่ง ย่อมเป็นเรื่องดีอย่างยิ่งสำหรับเขาแน่นอน

เพียงแต่…

ซ่งสวินมองฮั่วเจ้ายวน ท้ายที่สุดก็ส่ายหน้า “ขอบคุณมากท่านอ๋อง เพียงแต่เรื่องเล็กระดับนี้ไม่รบกวนท่านอ๋องจะดีกว่า”

“ไม่รบกวนเลย พรุ่งนี้ข้าจะให้คนเอามาส่งให้เจ้าก็แล้วกัน” ฮั่วเจ้ายวนไม่ฟังคำพูดของเขาเลยด้วยซ้ำ

ในใจซ่งสวินรู้สึกคัดค้าน

“เมื่อวานน้องสาวข้าเข้าไปเที่ยวเล่นในวัง แต่ถูกวางยาพิษกลับมา ตอนนี้ท่านอ๋องตรวจสอบได้ความแล้วหรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น” ซ่งสวินชักสีหน้าจริงจังเอ่ยถาม

หากไม่ใช่ท่านอ๋องฮั่วผู้นี้ดึงน้องสาวเขาออกมาเป็นโล่กำบัง ซ่งอิงก็ไม่ถึงขั้นต้องเข้าวังไปร่วมงานเลี้ยง

“ข้ามาก็เพื่อพูดคุยเรื่องนี้พอดี” ฮั่วเจ้ายวนยืนขึ้นมาอีกครั้ง “เรื่องเมื่อวานฮองเฮาเหนียงเหนียงจัดการเรียบร้อยแล้ว กล่าวว่านางข้าหลวงผู้หนึ่งในวังหลงใหลข้า จึงก่อเรื่องเช่นนี้…”

“ทว่าข้าไม่เชื่อที่บอกมาแต่อย่างใด เพียงแต่ว่าในเมื่อฮองเฮาเหนียงเหนียงให้คำชี้แจงแล้ว ข้าก็ไม่สะดวกซักไซ้ไล่เรียงต่อไปเช่นกัน…” ฮั่วเจ้ายวนกล่าวอีกครั้ง

ครั้นเอ่ยเช่นนี้ ซ่งสวินจึงกล่าวเสียงเย็นชา “เช่นนั้นซ่งอิงก็ต้องได้รับความไม่เป็นธรรมหรือ!”

“ก็ไม่ใช่เสียทีเดียว แม้ว่ากำหนดโทษให้คนผู้นั้นโดยตรงไม่ได้ แต่ใครเป็นผู้ลงมือข้าเองพอรู้อยู่แก่ใจ คนผู้นี้ตอนนี้ถูกกักบริเวณแล้ว และอีกไม่กี่วันก็จะเป็นงานเลี้ยงส่งท้ายปีเก่าในพระราชวัง ถึงตอนนั้นนางจะต้องเผยโฉมออกมาเป็นแน่ ไว้ข้าจะใช้วิธีหนามยอกเอาหนามบ่ง ทวงความเป็นธรรมให้ต่อหน้าสาธารณะชน” ฮั่วเจ้ายวนกล่าวอีกครั้ง

ซ่งสวินได้ยินคำพูดนี้ก็สบายใจขึ้นมาก “ลำบากท่านอ๋องด้วย”

“ไม่เป็นไร อย่างไรเสียซ่งอิงก็คือภรรยาของข้า นางได้รับความไม่เป็นธรรม ข้าย่อมต้องจัดการเพื่อนางเป็นธรรมดา” ฮั่วเจ้ายวนพลางจ้องมองซ่งสวิน

ซ่งสวินขมวดคิ้ว

รู้สึกไม่สบายใจนัก

“ท่านอ๋องพูดติดตลกแล้ว ที่น้องสาวข้าแต่งงานด้วยคือฮั่วหรง หากพิสูจน์ได้ว่าภูมิหลังบ้านเกิดเมืองนอนฮั่วหรงคือท่านอ๋อง เช่นนั้นตระกูลซ่งข้าก็จะยอมรับในเรื่องนี้ แต่ความเป็นจริงคือ ฮั่วหรงผู้นั้นคือชาวชนบทหมู่บ้านซิ่งฮวา ไม่น่าเป็นคนคนเดียวกับท่านกระมัง” ซ่งสวินกล่าว

ในใจเขายังมีความโกรธเคืองอยู่บ้าง

แน่นอนว่าซ่งอิงเป็นฝ่ายเสนอตัวแต่งงานให้กับอีกฐานะของเขา เรื่องนี้จึงโทษฮั่วเจ้ายวนไม่ได้ แต่ก่อนหน้านี้เขาก็กลับมาแล้วนี่!

คนเขากลับมาแล้ว ทว่าปิดบังคนทั้งตระกูลซ่ง ถึงแม้ไม่ได้ปิดบังซ่งอิง แต่เขาก็ไม่ทราบชัดเจนเช่นกันว่าท่านอ๋องฮั่วผู้นี้ได้ใช้ประโยชน์จากอำนาจและฐานะสูงส่งมาบีบบังคับซ่งอิงให้ไม่กล้าหย่าร้างหรือไม่

“พี่เขยนึกตำหนิที่ข้าไม่ได้ให้ฐานะอย่างเป็นทางการแก่นางหรือ” ฮั่วเจ้ายวนรู้สึกถึงการถูกใส่ร้ายอย่างไม่เป็นธรรม เขาหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น “เจ้ามีบางอย่างที่ไม่รู้ เมื่อก่อนข้าเคยเสนอนางไปแล้ว เพียงแต่ถูกนางปฏิเสธก็เท่านั้น”

“น้องสาวเจ้าบอกว่านางอยากฝึกตนเป็นเซียน การอยู่ร่วมกับข้าจะเป็นการทำให้ธุระของนางล่าช้าไปใหญ่”

“หากพี่เขยมีเวลาว่าง ช่วยพูดหว่านล้อมให้ข้าสักหน่อยจะดีกว่า” ฮั่วเจ้ายวนกล่าวอย่างหน้าไม่อาย

“…” ซ่งสวินนิ่งอึ้ง “เป็นไปไม่ได้กระมัง”

ซ่งอิงกลัวว่าฮั่วเจ้ายวนจะขวางเส้นทางการเป็นเซียนของนางหรือ!

“ข้าขอรับปากว่า หากน้องสาวเจ้ายินดีเป็นพระชายาอ๋องฮั่วอย่างเป็นทางการ เช่นนั้นข้าก็จะจัดสินสอดตามธรรมเนียมปฏิบัติ แบกเกี้ยวไปสู่ขอนางใหม่อีกครั้งเพื่อพาเข้าสู่วงศ์ตระกูล!”

ตอนที่ 842 ชายผู้หลงระเริงไม่เป็นโล้เป็นพาย

ฮั่วเจ้ายวนหน้าตาเคร่งขรึม ก่อนมาเยือน เขาคิดหนักอยู่กับตนเองหลายรอบ

แม้ว่าซ่งอิงคือปีศาจ แต่นางมีความจริงใจต่อพี่ชายนางผู้นี้จากใจจริง ดูจากบ้านที่ใหญ่โตโอ่อ่าแห่งนี้ก็มองออกแล้ว

เขาเคยคิดว่าคนและปีศาจมีความแตกต่างกันมาก ตนยังจะยืนหยัดมอบน้ำใจให้นางเรื่อยไปได้หรือไม่

แต่เมื่อคิดไปคิดมา ก็มีเพียงผลลัพธ์เดียวเท่านั้น

ชีวิตคนเราดำรงอยู่บนโลกมนุษย์ไม่เกินร้อยปี เขาอายุขัยสั้นกว่า ไม่รู้เช่นกันว่าเมื่อไรที่เทพเซียนบนสวรรค์จะเห็นแล้วตัดสินชะตา จากนั้นคนก็กลายเป็นอีกคนในชั่วพริบตาเดียว

หากได้รับสิ่งที่ใจปรารถนาในช่วงวัยอันสั้นนี้ได้ ก็ไม่เสียชาติเกิดแล้ว

ถึงขั้นที่ตอนนี้เขารู้สึกโชคดีเล็กน้อยที่ซ่งอิงไม่ใช่คน

นางเป็นปีศาจในร่างคน เช่นนั้นชั่วชีวิตแสนสั้นของเขานี้ก็จะได้อยู่กับนางจนแก่เฒ่าหนำใจ

ฮั่วเจ้ายวนคิดได้แล้ว ในขณะนี้เขาจึงดูออกจะไร้ยางอายเล็กน้อยและถึงขั้นว่ามองดูน่าสงสารอย่างยิ่งอีกด้วย เขามองซ่งสวินตาปริบๆ มองจนซ่งสวินรู้สึกละอายใจอย่างยิ่ง “ท่านอ๋อง ท่านอย่าคิดว่าท่านพูดเช่นนี้แล้วข้าก็จะสามารถ…”

“แน่นอนว่าไม่มีทาง พี่เขยเป็นปัญญาชน มีหรือข้าจะหลอกลวงได้ ที่ข้าต้องการทั้งหมดก็ไม่ได้มากมาย หากนางไม่ยินยอมให้ข้าอยู่ในฐานะสามีโดยแท้จริง เช่นนั้นข้าก็แค่ครอบครองฐานะจอมปลอมนี้ในใจก็มีความสุขแล้วเช่นกัน” ฮั่วเจ้ายวนยังคงกล่าวอย่างไร้ยางอาย

“…” ซ่งสวินเบิกตาโตอย่างเหลือเชื่อทันที

ทำอย่างไรดี ต่างจากที่เขาจิตนาการไว้ขนาดนี้

“พวกเจ้า…ท่านกับน้องสาวข้า เมื่อก่อนมิใช่ว่าไม่ได้เป็นคู่รักที่ร่วมฝ่าฟันอุปสรรคทุกข์ยากและไปมาหาสู่กันอย่างสนิทชิดเชื้อหรอกหรือ” ซ่งสวินกล่าวทันควัน

“มันยากจะกล่าว น้องสาวเจ้าทำงานหาเงินเก่งจริงๆ ทรัพย์สินของตระกูลฮั่วข้าก็ถูกข้าใช้จ่ายไปมากแล้ว บัดนี้ยากจนแร้นแค้นจริงๆ อีกทั้งแม้ว่านางเป็นคนทำกิจการค้าขาย แต่คนอื่นส่งมอบเงินทองให้ก็ไม่เข้าตานางอยู่ดี นางมีทัศนคติที่แข็งกร้าวและไม่มีวิธีการใดเปลี่ยนแปลงได้โดยง่าย ของอย่างพวกเงินทองจึงเปล่าประโยชน์เช่นกัน พวกของกินดื่มเหล่านั้นที่ส่งให้ในนาง สำหรับนางก็เป็นเพียงส่วนที่เข้ามาเติมเต็มให้ของเดิมที่ดีอยู่แล้วดีขึ้นไปอีกเท่านั้น…”

ซ่งสวินถึงกับเบิกตาโตอย่างเหลือเชื่อ

น่าเวทนาขนาดนี้เชียวหรือ

ในใจเขาพลันรู้สึกดีใจเหลือเกิน

ซ่งสวินข่มความคิดที่มีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่นไว้ “เรื่องนี้…จะโทษน้องสาวข้าก็ไม่ได้เช่นกัน นางยอดเยี่ยมจริงๆ จึงเป็นธรรมดาที่นางไม่คิดชายตามองผู้อื่น”

“ก็จริงอย่างที่ว่า เพียงแต่ยุคสมัยนี้ไม่ดีอยู่อย่าง สตรีดำรงชีวิตลำบาก หากนางต้องการหย่าร้างกับข้าจริง ภายภาคหน้าก็มีจะชายหลงระเริงไม่เป็นโล้เป็นพายมาตอแยข้างกายนางเพิ่มมากขึ้น” ฮั่วเจ้ายวนพยักหน้าเชิงเห็นด้วยอย่างจริงจัง ก่อนจะกล่าวหลอกลวงเสริมขึ้นมา

ชายหลงระเริงไม่เป็นโล้เป็นพายหรือ ฮ่าๆ เกรงว่าไม่ทันได้มาอยู่ตรงหน้าซ่งอิงก็ถูกปีศาจเหล่านั้นเก็บเรียบแล้ว

ก็มีแต่เขาที่ไม่ห่างเหินแต่ก็ไม่ใกล้ชิด และไม่ทำเรื่องอันใดที่ชวนรู้สึกเสียใจภายหลัง

เพียงแต่ว่าถ้อยคำนี้ของเขาได้แทงใจซ่งสวินเข้าแล้ว

ซ่งอิงดีพร้อมขนาดนี้ ตอนที่อยู่ในหมู่บ้าน เพื่อเงินไม่กี่ตำลึงเงินของนาง หลี่จิ้นเป่าผู้นั้นยังถึงขั้นวางแผนร้ายสารพัด หากกลายเป็นสตรีตัวคนเดียวที่หย่าร้างแล้วขึ้นมาจริงๆ ข้างกายนางนี้ต้องมีคนหมายปองเพิ่มขึ้นอีกมาก

ซ่งสวินกวาดตามองฮั่วเจ้ายวนปราดหนึ่ง

คนผู้นี้น่ะ…

ไม่มีอะไรดี ใหญ่โตเกินไป เป็นคนน่าอึดอัด หน้าตาดีเกินไป นิสัยเย็นชาเกินไป ไม่น่าจะเป็นที่ถูกใจของสาวๆ เลยด้วยซ้ำ

แต่เขาชนะตรงที่เป็นคนนิสัยดี ทั้งยังมีความตั้งใจและด้วยฐานะของเขาก็ทำให้คนอื่นเกรงกลัวได้ ต่อให้น้องสาวเขาอยู่เมืองหลวงมีปัญหายุ่งยากอยู่บ้าง ด้วยความสามารถของฮั่วเจ้ายวนก็ช่วยให้นางผ่านพ้นไปได้สบายๆ

ครั้นคิดได้เช่นนี้ซ่งสวินก็รู้สึกว่าฮั่วเจ้ายวนชวนให้รู้สึกสบายตาขึ้นมาก

จริงอยู่ที่ว่าเขาคิดอย่างเห็นแก่ตัวไปหน่อย แต่เขาเป็นพี่ชาย จะอย่างไรก็ต้องอยากหาคนดีๆ ให้น้องสาวกระมัง

“ภายภาคหน้าคงต้องฝากใต้เท้าฮั่วดูแลนางให้มากๆ ด้วย” ซ่งสวินยกสองมือขึ้นประสานกันระดับหน้าอกคารวะ

ก็หมายความว่า เขาจะไม่ทำตัวเป็นไม้แข็งแทรกกลาง ส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ทั้งสองคนนี้

ฮั่วเจ้ายวนยิ้มเล็กน้อย “ขอบคุณพี่เขยมาก”

ซ่งสวินปรายตามองฮั่วเจ้ายวนแวบหนึ่งภายใต้สีหน้าประหลาด

คนผู้นี้…ตามคำบอกเล่าของน้องสาวเขา คล้ายกับว่าผิวเผินดูเข้มงวดไปหน่อย ทว่าภายในมีชีวิตชีวาและเต็มไปด้วยความคิดแผลงๆ ใช่ย่อย