ข้าอาศัยทำนาให้ร่ำรวยมหาศาล - ตอนที่ 885 ไปทำงานให้ ตอนที่ 886 ถากถาง

ตอนที่ 885 ไปทำงานให้ / ตอนที่ 886 ถากถาง
ตอนที่ 885 ไปทำงานให้

ซ่งอิงอยากออกเดินทางจากตัวเมืองในทันทีเป็นอย่างยิ่ง แต่ตอนนี้มืดค่ำแล้ว มิหนำซ้ำวันนี้ยังเป็นคืนเดือนมืด เว้นแต่นางบินออกไป มิเช่นนั้นก็คงไปไม่ได้

แต่หากนางบินออกไปจริง เช่นนั้นก็ไม่ดี เกิดซ่งสวินรู้อีกว่านางก็เป็นปีศาจ เช่นนั้นเขาคงไม่อาจดำเนินชีวิตอยู่ได้แล้วจริงๆ แน่

“ท่านตั้งใจใช่หรือไม่” ซ่งอิงถลึงตาใส่ฮั่วเจ้ายวน

“ใช่” ฮั่วเจ้ายวนพยักหน้าสารภาพอย่างซื่อตรง “เขาพูดจนปีศาจกลายเป็นสิ่งชั่วร้ายเช่นนั้น ข้าจึงนึกว่าเขาไม่พอใจเจ้า”

“…” ซ่งอิงเบิกตาโตอย่างเหลือเชื่อทันที

ยังมีหน้าพูดเหมือนเป็นความผิดของนางอีกหรือ

“ท่านทำอย่างนี้ไม่ถูก” ซ่งอิงส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ “ท่านอ๋องฮั่ว ท่านเป็นเทพผู้บันดาลภัยมาสู่ผู้คนเห็นๆ ท่านถือสาอะไรกับพี่ชายข้า ความกล้าหาญของเขานั้นไม่ต่างกับขนาดเมล็ดงาด้วยซ้ำ ถูกท่านทำอย่างนี้ใส่ ตอนนี้เป็นอย่างไรล่ะ เมล็ดงานั่นก็แทบจะไม่เหลือแล้ว!”

ฮั่วเจ้ายวนพยักหน้า “ข้าผิดเองจริงๆ หรือไม่พรุ่งนี้ข้าไปขอโทษเขาดี”

“นั่นเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว” ซ่งอิงโต้ทันควัน

“เพียงแต่ว่าเจ้าตั้งใจจะปิดบังเขาเช่นนี้ไปทั้งชีวิตหรือ” ฮั่วเจ้ายวนเอ่ยถาม

“แน่นอน หากเขาเหมือนท่าน ตายไปแล้วก็ยังเป็นเทพเซียนได้ เช่นนั้นข้าก็ไม่ต้องเปลืองแรงขนาดนี้แล้ว แต่เขาก็แค่มนุษย์ตัวเล็กๆ ธรรมดาสามัญ ย่อมต้องใช้ชีวิตอย่างที่คนธรรมดาทั่วไปควรใช้ไปชั่วชีวิต หรือว่าต้องให้ข้าบอกเขาว่าน้องสาวของเขาคือปีศาจ คนที่เขาชอบก็คือปีศาจ ข้ารับใช้ติดตามเขาก็เป็นปีศาจเช่นกัน นี่ออกจะโหดร้ายไปหน่อยแล้วกระมัง!” ซ่งอิงตอบอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด

“คนที่ชอบหรือ” ฮั่วเจ้ายวนมองนางแวบหนึ่งอย่างประหลาดใจ

“ก็ไม่ถือว่าใช่เสียทีเดียว เมื่อวานเขาเห็นแม่นางผู้นั้นเปลี่ยนเป็นลักษณะอย่างปีศาจกินคน ดังนั้นจึงได้ตระหนกตกใจสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ข้าคาดว่าตอนนี้ในใจเขายังหวาดกลัวอยู่ด้วยซ้ำ ก็คงไม่มีความนึกคิดรักใคร่อะไรทำนองนั้นแล้ว” ซ่งอิงถอนหายใจ

“ปีศาจที่กินคนหรือ” ฮั่วเจ้ายวนกล่าวอีกครั้ง

เมื่อถูกเขาเอ่ยถามเช่นนี้ ซ่งอิงก็ฉุกคิดขึ้นมาได้

ท่านผู้นี้เป็นถึงนักบุญ เปี่ยมไปด้วยจิตใจประเสริฐและเมตตา คงทนเห็นเรื่องประเภทนี้ไม่ได้ที่สุด

นางไม่อยากท้าทายหลักการของฮั่วเจ้ายวนเช่นกัน อย่างไรเสียพวกเขาก็มีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน สมควรที่จะเคารพซึ่งกันและกันโดยแท้จริง ดังนั้นซ่งอิงจึงอธิบายอย่างไม่เคยทำมาก่อน “เมื่อวานซ่งสวินประสบอันตราย แม่นางที่ออกไปเที่ยวเล่นกับเขาถูกโจรลักพาตัวไป ท่านไม่รู้หรอกว่าโจรนั่นทำเรื่องชั่วช้าเพียงใด พวกเขาจับตัวแม่นางผู้นั้นไปเตรียมจะขายให้หอนางโลม ซึ่งนี่ก็ว่าแย่แล้ว แต่พวกเขายังทำร้ายร่างกายซ่งสวินต่อหน้าแม่นางผู้นั้นอีกด้วย ดังนั้นปีศาจตนนี้ด้วยความโมโหชั่วขณะ จึงกลืนกินคนเหล่านั้นลงไป”

“ข้ากล้ารับประกันได้ว่าคนเหล่านี้ล้วนเป็นคนชั่วช้าที่จิตใจชั่วร้ายและไร้คุณธรรมอย่างยิ่ง เพราะเรื่องนี้ข้าได้อบรมสั่งสอนนางไปแล้วเช่นกัน ฉะนั้นสำหรับเรื่องนี้ ท่านก็ไม่ต้องซักไซ้ไล่เรียงอะไรแล้ว จะได้หรือไม่” ซ่งอิงเอ่ยถาม

ฮั่วเจ้ายวนจนใจเล็กน้อย “ข้าก็ไม่ได้สงสัยว่าพวกเจ้าถนัดในการสังหารคนดีๆ อย่างนั้น”

อีกทั้ง เขาก็ไม่ยินยอมเป็นเทพเจ้าผู้ช่วยชีวิตอะไรทำนองนั้นด้วย ที่นี่คือเมืองหลวง มีความแตกต่างกับเมืองยง

เมืองยงเป็นเขตปกครองพิเศษโดยเขา เขามีหน้าที่ที่ต้องไปปกป้องประชาชนให้อยู่ร่มเย็นเป็นสุข ดังนั้นไม่ว่าการประพฤติตน หรือกระทำเรื่องใดล้วนต้องเคร่งครัดหน่อย แต่บัดนี้มายังเมืองหลวง ตัวเขาเองยังต้องดำเนินชีวิตอย่างระแวดระวังอยู่เลย แล้วจะมีความนึกคิดเหลือไปยุ่งเรื่องคนอื่นที่ไหนกันเล่า

นอกจากนี้ ก็ไม่รู้เช่นกันว่าทำไมระยะนี้เห็นซ่งอิงแล้วรู้สึกสบายตาเป็นพิเศษ รู้สึกสนิทสนมยิ่งกว่าเมื่อก่อนมาก

เขาถึงขั้นมีความเชื่อในใจลึกๆ ว่าถึงแม้ซ่งอิงเป็นปีศาจ แต่นางก็เป็นปีศาจที่แม้กระทำตามอำเภอใจเป็นที่สุด แต่ก็มีเหตุมีผลที่สุด

เรื่องอย่างการกินคน มิใช่นางแค่ทนดูไม่ได้ แต่ยังรู้สึกรังเกียจอีกด้วย

“จริงสิ ยังไม่ได้ถามเจ้าเลยว่าก่อนหน้านี้เซียนสองคนนั้น…เจ้าทำให้พวกเขาหายไปอย่างไร้ร่องรอยได้อย่างไร และยังไม่ถูกผู้ที่อยู่บนสวรรค์ค้นพบด้วย” ฮั่วเจ้ายวนเอ่ยถาม

“ทำไมหรือ ท่านเห็นเซียนอีกแล้วหรือ” ซ่งอิงเอ่ยถาม

ฮั่วเจ้ายวนพยักหน้า

ซ่งอิงตาลุกวาว “เอามาให้ข้าสิ! ข้าจะจับตัวพวกเขาขังเอาไว้และให้ไปทำงานให้ข้า!”

ตอนที่ 886 ถากถาง

ในใจนางไม่มีความรู้สึกชั่วร้ายเลยสักนิดสำหรับเรื่องการใช้เทพเซียนทำงาน

ฮั่วเจ้ายวนมองนางที่กำลังตื่นเต้นอย่างยิ่ง เหมือนกับว่าเก็บทองคำได้อย่างไรอย่างนั้น

“อย่าบอกนะว่าเจ้ามีภูเขาห้านิ้วมือจริงๆ” เมื่อก่อนฮั่วเจ้ายวนรู้สึกว่านางแค่พูดเหลวไหล ตอนนี้ได้ยินถ้อยคำนี้ของนางก็เกิดความประหลาดใจขึ้นมาจริงๆ เสียแล้ว

ซ่งอิงพยักหน้า “เรื่องแบบนี้ยังจะโกหกกันอีกหรือ ไม่นึกเลยว่าก่อนหน้านี้ท่านไม่เชื่อข้า! ทำให้ข้าเศร้าใจจริงๆ!”

“…” เป็นความผิดของเขาเอง

ฮั่วเจ้ายวนครุ่นคิด เป็นถึงเทพเซียนคงไม่ถึงขั้นตามหาสถานที่พิลึกแห่งนี้ไม่เจอกระมัง ดังนั้นเขาจึงรู้สึกอยากค้นหาตำแหน่งของ ‘ขุนเขาห้านิ้วมือ’ ที่ว่านี้จริงๆ

ฮั่วเจ้ายวนมองซ่งอิงแวบสายตาหนึ่ง ครั้งนี้ฮั่วเจ้ายวนสงสัยอย่างจริงจังว่านางไม่ใช่ปีศาจธรรมดาๆ

สองสามวันมานี้เขามักจะฝัน ในความฝันฉากสถานการณ์มีความพิเศษอย่างยิ่ง ขุนเขาและธารน้ำในที่แห่งนั้นงดงามมาก เซียนปรากฏออกมาจากม่านหมอกบางๆ ถึงแม้เป็นโลกมนุษย์ก็มีปีศาจและปีศาจชั่วร้ายอยู่ด้วย ปีศาจบางส่วนเหาะเหินได้และดำดินได้ อีกทั้งยังมีเทพเซียนบางส่วนที่แค่ยกมือก็เพียงพอที่จะทำให้โลกมนุษย์สั่นสะเทือนได้

พวกมนุษย์ดำรงชีวิต…แต่แล้วอยู่ดีๆ ก็ถูกทำลายสูญพันธุ์

และภาพที่ปรากฏในความฝันเขาบ่อยครั้ง ยังมีปีศาจจำนวนหนึ่งที่แตกต่างจากกลุ่มอีกด้วย

ปีศาจเหล่านั้นกระทำการตามอำเภอใจอย่างยิ่ง วันๆ เอาแต่ร้องรำทำเพลง สุขสบายกันเต็มที่ เขายังมองเห็นเงาเรือนร่างคู่หนึ่ง พวกเขายืนสนทนากันอยู่บริเวณหนึ่งอย่างมีความสุข และยามที่ฝันถึงบริเวณนี้ เขาเป็นต้องอารมณ์หดหู่ถึงขั้นอดโมโหขึ้นมาไม่ได้

เพียงแต่ว่าสิ่งเหล่านี้ไม่สำคัญแต่อย่างใด ที่สำคัญคือ…ปีศาจที่อยู่ในนั้นดูเก่งกาจกว่าปีศาจเหล่านั้นที่เขาเห็นในหมู่บ้านสวนวันนี้ เรียกได้ว่าต่างกันราวฟ้ากับดิน

หรือว่า ซ่งอิงก็คือ…ราชันปีศาจที่ฝีมือยอดเยี่ยมประเภทนั้น

ซ่งอิงเห็นเขาแววตาเหม่อลอยก็ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ จึงเลิกคิ้วแล้วเอ่ยถาม “ปัจจุบันท่านก็ถือว่ามีพลังเทพแล้วสินะ เช่นนั้นความทรงจำในฐานะเทพเซียนล่ะ พอจะมีหรือไม่”

“เจ้าถึงขั้นคาดเดาได้ว่าข้ากำลังคิดอะไรอยู่เชียวหรือ” ฮั่วเจ้ายวนตกตะลึง

หรือว่าซ่งอิงอ่านใจคนได้ด้วย

“เดาไม่ได้ เพียงแค่รู้สึกว่าตอนนี้แววตาของท่านเหมือนกำลังรำลึกความหลังอะไรอยู่ ดูพิเศษอย่างยิ่ง โดยเฉพาะ…สีหน้าอารมณ์นี้ บางครั้งก็เปี่ยมไปด้วยความโกรธเคือง มิใช่ว่าท่านเคยถูกเซียนหญิงคนใดทำร้ายจิตใจอย่างรุนแรงมาก่อนกระมัง” ซ่งอิงเอ่ยปาก

นางก็แค่พูดไปเรื่อย ทั้งหมดอาศัยความรู้สึกล้วนๆ

แต่ถ้อยคำนี้เมื่อตกอยู่ในหูฮั่วเจ้ายวนก็ออกจะแทงใจดำอยู่เล็กน้อย

“ก็แค่ฝันแปลกๆ อยู่หลายครั้งเท่านั้น” ฮั่วเจ้ายวนขมวดคิ้ว

เขาเพียงแค่ให้ความสนใจกับภาพเหล่านั้นที่อยู่ในความทรงจำ แต่กับปีศาจหญิงตนนั้น…ก็ไม่ใช่ซ่งอิงสักหน่อย แล้วมีอันใดให้น่ากลัดกลุ้ม จะต้องเป็นเพราะใจของเทพเซียนผู้นั้นที่มีผลกระทบต่อเขาแล้วเป็นแน่

ซ่งอิงคลี่ยิ้มเล็กน้อย มองดูอวดเก่งอย่างยิ่ง “ที่แท้ข้าเดาถูกจริงๆ ด้วย ทำไมหรือ ในความฝัน…คนที่ชอบหนีไปกับคนอื่นหรือ”

“…” ฮั่วเจ้ายวนเบิกตาโตอย่างเหลือเชื่อ

ซ่งอิงยิ้มยียวนยิ่งกว่าเดิม พลางตบๆ บ่าของฮั่วเจ้ายวน “อย่ามัวเสียใจเช่นนี้เลย ชีวิตคนเราบนโลกก็เป็นเช่นนี้ หากอะไรก็ได้ดั่งใจหวังไปเสียทั้งหมด เช่นนั้นก็ไม่ยุติธรรมเกินไปแล้ว ใช่หรือไม่”

“นี่เจ้ากำลังมีความสุขบนความทุกข์ผู้อื่นหรือ” ฮั่วเจ้ายวนหมดคำจะพูดจริงๆ

เรื่องนี้มีอันใดให้น่าดีใจ อีกทั้งเขาไม่ได้ยอมรับเสียหน่อย!

“ถูกต้องหรือนี่” ซ่งอิงกลับยอมรับให้เสร็จสรรพอย่างง่ายๆ “ข้าว่านะ เทพเซียนหญิงคนนั้นสายตายอดเยี่ยมจึงไม่ได้ชื่นชอบท่านที่ดูคาดเดายากจนชวนกลุ้มใจอย่างนี้ ข้าได้ยินมาว่าท่านอยู่โลกเทพก็เพราะนิสัยอย่างกับก้อนหิน ไม่ชอบพูดจาและไม่เผยสีหน้าอารมณ์ใดๆ ถึงแม้ท่านหน้าตาดีแค่ไหน แต่นั่นก็แค่รูปลักษณ์ภายนอกที่งดงามเท่านั้น ใครจะยินดีมีความรักกับคนที่มีดีแค่รูปลักษณ์ภายนอกหรือ”

ฮั่วเจ้ายวนรู้สึกว่าวันนี้ตนเองมารนหาที่ตายเห็นๆ

“รู้แบบนี้แต่แรก ข้าไม่น่าหอบข่าวมาบอกกล่าวเจ้าเลย” ฮั่วเจ้ายวนกลัดกลุ้ม

“ท่านเทพเซียนตนหนึ่งที่ลงมาจุติเพื่อจับปีศาจ ข้าขอถากถางท่านหน่อยไม่ได้เชียวหรือ” ซ่งอิงยิ้มอย่างสะใจ