ข้าอาศัยทำนาให้ร่ำรวยมหาศาล - ตอนที่ 925 ภูตผีปีศาจ ตอนที่ 926 อายุยืนยาวตลอดไป

ตอนที่ 925 ภูตผีปีศาจ / ตอนที่ 926 อายุยืนยาวตลอดไป

ตอนที่ 925 ภูตผีปีศาจ

นึกถึงตอนนั้น แม้ว่าพ่อหนุ่มผู้นี้จะเก่งกาจเช่นกัน แต่ดูไม่ได้ให้ความรู้สึกที่สูงส่งเพียงนี้

ซ่งอิงครุ่นคิดอย่างละเอียด ชางเวยถือเป็นคนที่ช่วยโลกเช่นกัน ทั้งยังเป็นเทพเซียน ก็เป็นปกติที่จะมีบุญบารมีติดตัวมากเพียงนี้ น่าสงสารก็แต่นางซึ่งเป็นปีศาจ ทุ่มเทไปมากมายเพียงนี้ยังดูไม่สมบูรณ์เช่นเขาเลย

ซ่งอิงไม่ใช่ว่าจะหาเส้นทางของโลกเทพไม่เจอ เพียงแต่ได้ยินว่ามีการควบคุมค่อนข้างเข้มงวด นางคนแปลกหน้าผู้นี้หากไปเยือน เกรงว่ายังไม่ทันสอบถามถึงที่อยู่ของราชันปีศาจก็เป็นเรื่องราวใหญ่โตแล้ว ถึงตอนนั้นบรรดาราชันปีศาจไม่มีชีวิตรอดแล้วจะทำอย่างไร

ดังนั้นซ่งอิงจึงทำตัวซื่อตรง เป็นมนุษย์ที่ถูกรักและเมตตาผู้หนึ่ง

ถูกบันไดสวรรค์นำทางขึ้นไปพร้อมกับฮั่วเจ้ายวน

โลกเทพ ได้เห็นบ่อยครั้งในช่วงหลายปีนั้น แต่ปัจจุบันกลับโชติช่วงรุ่งเรืองมากยิ่งขึ้น

หลายปีก่อนยังมีลักษณะอย่างเรียบง่าย ไม่มีกฎเกณฑ์เท่าไร บัดนี้มองดูเข้มงวดกวดขันขึ้นมาก ดูท่าหลายปีมานี้จะวางตัวเองอยู่ในจุดสำคัญไม่น้อยเลย!

“ยินดีต้อนรับการกลับมาของท่านเทพ” ครั้นชางเวยปรากฏตัว ข้างๆ ก็มีเทพเซียนโผล่ออกมาตรงหน้าไม่น้อย

ชางเวยพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะดึงซ่งอิงเดินตรงดิ่งไป

“ไฉนท่านเทพจึงพาสตรีมาด้วย เป็นใครมาจากไหน!” โลกเทพเกิดปฏิกิริยากว้างขวางขึ้นมาในทันที เทพเซียนจำนวนไม่น้อยล้วนเริ่มสืบถามสถานการณ์

เทพชางเวยผู้นี้จะร้ายจะดีก็เป็นเทพรุ่นใหญ่ตั้งแต่ยุคโบราณกาล พลังแข็งแกร่ง ผู้ที่อยากเข้าประตูวังสวรรค์มีจำนวนไม่น้อย แต่เหล่าเทพธิดายังไม่มีโอกาสเลย เทพชางเวยลงไปจุติภพชาติเดียว ไม่นึกเลยว่าจะพามนุษย์ปุถุชนตัวน้อยๆ ติดมือมาด้วย

พวกเขาจึงไปสืบเสาะจากทางด้านวังลับสวรรค์ทันที ครั้นสืบถามก็ได้ความมาว่า คนผู้นี้คือซ่งซื่อ ภรรยาของฮั่วเจ้ายวนในโลกมนุษย์

“ได้ยินว่าตอนที่อยู่โลกมนุษย์ ซ่งซื่อกบท่านเทพชางเวยมีความรู้สึกลึกซึ้งต่อกัน ทั้งสองพูดจาและกระทำเหมือนกัน แทบจะเป็นเงาติดตัวก็ว่าได้ ตลอดชีวิตซ่งซื่อผู้นี้ไม่ได้ให้กำเนิดทายาทแก่เทพชางเวย แต่กลับไม่ถูกหย่าร้าง!”

“หรือว่ามีวิชาปีศาจอันใด อยู่ในโลกมนุษย์มีความรู้สึกดีๆ ต่อกันก็ช่าง แต่ไฉนหลังจากเทพชางเวยกลับมาแล้วยังต้องพานางมาด้วย”

“แม่นางผู้นี้รูปลักษณ์ห่างชั้นกับเทพธิดาในโลกเทพของพวกเรามาก เหตุใดจึงทำให้ท่านเทพรักและโปรดปรานได้เช่นนี้เล่า!”

“…”

ซ่งอิงยังคงกำลังทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมของโลกเทพ แต่ถ้อยคำนี้แพร่งพรายไปถึงหูของนางไม่น้อย

นางไม่โกรธเกรี้ยวแต่อย่างใด

หากมีคนอยู่ นางก็จะอยู่ข้างกายชางเวย แสร้งทำเป็นลักษณะอย่างผู้ใสซื่อน่าสงสาร หากไม่มีใครอยู่ก็จะเปลี่ยนไปเป็นร่างเดิมแล้วเตร็ดเตร่ไปทั่วโลกเทพแห่งนี้

ก็แค่กลุ่มก้อนอากาศเท่านั้นเอง ทั้งยังหลอมเข้ากับธาตุทั้งห้าได้ ย่อมไม่มีใครค้นพบเป็นธรรมดา

นึกถึงช่วงยุคโบราณกาล เทพผู้ยิ่งใหญ่ในแต่ละสายทางบังเกิดไม่หยุดหย่อน ตอนนั้นนางเดินเล่นไปทั่วก็ไม่มีผู้ใดสังเกตุเห็น บัดนี้ความสามารถเทพเซียนในโลกเทพด้อยลงมาก จึงยิ่งไม่สังเกตเห็นความผิดปกติของนาง

เดินเล่นคราวนี้สร้างความโมโหให้ซ่งอิงไม่น้อยจริงๆ

โลกเทพแห่งนี้มีหอคอยฝึกฝนเทพเซียนอยู่แห่งหนึ่ง ในนั้นกักขังภูตผีปีศาจเอาไว้ไม่น้อย

ภูตผีปีศาจพวกนี้ แน่นอนว่าเป็นส่วนที่เหลือจากยุคโบราณกาล ส่วนปีศาจอย่างพวกซ่งอิง บ้างก็เติบโตมาด้วยพลังหลิงชี่ในโลกมนุษย์ที่มีมากพอ บ้างก็เป็นราชันปีศาจที่อยู่ใต้บัญชาการของนางตลอดจนดวงวิญญาณปีศาจรุ่นใหญ่จากแต่ละสายทาง

ส่วนที่แห่งนี้ใช้สำหรับการฝึกฝนความสามารถในการต่อสู้ของเหล่าเทพเซียน

ตอนที่มีเทพเซียนมาก็จะปล่อยภูตผีปีศาจออกมา ตอนที่ไม่มีเทพเซียน พวกเขาก็จะถูกปิดผนึกให้หลับใหล

ซ่งอิงมุ่งเข้าไปในหอคอยฝึกฝนเทพเซียนแห่งนี้ จากนั้นใช้พลังปีศาจที่มีอยู่ในมือทำลายสิ่งที่ปิดผนึกอยู่ให้แตกละเอียด

ปีศาจเหล่านี้ถูกย่ำยีมาเป็นเวลายาวนาน จู่ๆ มีคนนอกปรากฏตัวจึงจู่โจมขึ้นมาโดยทันที ซ่งอิงจึงอาศัยพลังปีศาจลุกล้ำเข้าไปในเรือนร่างของพวกเขาทันที

ความรู้สึกที่คุ้นเคยค่อยๆ ปรากฏขึ้น

“จักรพรรดิ…” น้ำเสียงแหบพร่าอย่างผู้หลับลึกแว่วมาจากหอคอยแห่งนี้อย่างต่อเนื่อง

“หลายปีมานี้ ลำบากพวกเจ้าแล้ว” ซ่งอิงเผยสีหน้าเย็นชาเล็กน้อย ครั้นนางตวัดวาดด้วยนิ้วมือก็นำพาพวกเขาไปยังโลกปีศาจเป็นที่เรียบร้อย

ปีศาจสิบแปดตน ในนั้นมีราชันปีศาจสองตน ที่เหลือเหล่านั้น พละกำลังสู้ราชันปีศาจไม่ได้ อีกทั้งล่วงเลยมาหลายปีขนาดนี้แล้ว ร่างกายจึงเสื่อมโทรมไปไม่น้อย

ซ่งอิงจึงนำดวงวิญญาณปีศาจของพวกเขาไปเลี้ยงบำรุงบนต้นวัฏจักรที่คุ้นเคย

ตอนที่ 926 อายุยืนยาวตลอดไป

หลายปีก่อน ปีศาจที่อยู่ในหอคอยฝึกฝนเทพแห่งนี้มีมากกว่าปัจจุบันสามถึงห้าเท่าตัว เพียงแต่หลายปีมานี้กำลังความสามารถไม่มากพอ และตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อไปนานแล้ว ที่เหลืออยู่เหล่านี้ต่างก็เป็นผู้ที่เมื่อตอนอยู่โลกปีศาจมีพลังแข็งแกร่งอย่างยิ่ง

ซ่งอิงมีความทรงจำของอดีตแล้ว ในใจจึงรู้สึกละอายใจต่อปีศาจเหล่านี้เล็กน้อย

หากไม่ใช่เพราะนางไม่ระมัดระวัง ก็คงไม่ถึงขั้นทำให้โลกปีศาจถูกโจมตีจนเสียหายเช่นนี้

โชคดีที่ปีศาจตนอื่นๆ เหล่านั้นไม่ได้มีความกล้า หรือเต็มไปด้วยความแค้นจนต้องการตั้งตนเป็นศัตรูเฉกเช่นพวกปีศาจที่อยู่ในหอคอยฝึกฝนเทพ ดังนั้นบัดนี้ส่วนใหญ่ล้วนถูกผนึกดวงวิญญาณปีศาจไว้แล้วกลายเป็นสัตว์ธรรมดาๆ บัดนี้นางกลับมาแล้ว จึงปลดปล่อยความทรงจำในอดีตของพวกมันได้ทีละน้อย

ซ่งอิงลอยละลิ่วออกมาจากหอคอยฝึกฝนเทพในชั่วพริบตา แล้วกลับไปยังขุนเขาผูอิ่งของชางเวย

บนขุนเขาผูอิ่งแห่งนี้ดูเหมือนว่างเปล่ามาหลายปี หลังจากเทพชางเวยกลับมาจุติใหม่ก็อยู่ในที่ของตนเอง บริเวณโดยรอบเหมือนป่าช้าก็ไม่ปาน เงียบสงัดจนน่าหวาดกลัวเล็กน้อย

เพียงแต่ว่าซ่งอิงกลับค่อนข้างชื่นชอบสถานที่ซึ่งไม่มีการประดับตกแต่งใดๆ แห่งนี้ บนขุนเขาผูอิ่งมีของล้ำค่าค่อนข้างมาก มีของบางอย่างที่โลกปีศาจไม่มี ซ่งอิงก็จะขนย้ายเอากลับไปทั้งนั้น

บัดนี้โลกปีศาจแห่งนี้ใหญ่โตเหลือเกิน ซ่งอิงจึงแบ่งพื้นที่ได้เป็นหลายส่วน

ต้นวัฏจักรตลอดจนทะเลสาบวิญญาณเป็นใจกลางของโลกปีศาจ บริเวณใจกลางเป็นเขตหวงห้าม ส่วนสถานที่อื่น บรรดาปีศาจเลือกสรรได้ด้วยตนเอง

นอกจากนี้ การอาศัยสายตาของตนเองหาสถานที่บำเพ็ญเพียรที่เหมาะสมกับตนเองเจอก็คือความสามารถของพวกเขาเช่นกัน

บัดนี้ ในหอคอยเทพเซียนมีปีศาจหายตัวไปจำนวนมากเพียงนี้ กลับยังไม่มีผู้ใดสังเกตเห็น

หอคอยฝึกฝนเทพแห่งนี้ค่อนข้างโหดเหี้ยม ดังนั้นเทพเซียนที่เข้าไปจึงมีไม่มาก

เทพชางเวยเองก็รู้ถึงสิ่งที่นางทำทั้งหมดเป็นอย่างดี แต่กลับสงบนิ่งมาก

หลังจากซ่งอิงกลับจากหอคอยฝึกฝนเทพ ขุนเขาผูอิ่งก็มีแขกมาเยือน

“ท่านเทพ ภาพม้วนกลุ่มดวงดาวของเทพชีมู่แต่งแต้มสมบูรณ์แล้ว ด้วยเหตุนี้จึงเรียนเชิญเทพทุกท่านไปเข้าร่วมพิธีรับชม” เซียนรุ่นเล็กตนหนึ่งนำเทียบเชิญมามอบให้

“ภาพม้วนกลุ่มดวงดาวคืออันใดหรือ เทพชีมู่ ไฉนเหมือนคุ้นๆ ชื่อนี้” ซ่งอิงงุนงง

“ในอดีตเทพชีมู่เคยตามจีบเจ้า เพราะเขาตอแยไม่เลิกจึงทำให้เจ้ารำคาญ เจ้าเลยจับเขาโยนลงไปในถ้ำงูนับหมื่นของโลกปีศาจ…” ชางเวยมองซ่งอิงแวบสายตาหนึ่งด้วยสีหน้าสับสน “นี่เจ้าลืมง่ายเกินไปหน่อยแล้ว เทพชีมู่ยังแค้นฝังใจถึงทุกวันนี้ มองเห็นเทพธิดาก็ยิ่งเอาแต่หนีห่าง จะว่าไปก็น่าสงสารมาก”

ซ่งอิงครุ่นคิด ดูเหมือนมีคนที่ว่านี้อยู่จริงๆ

นึกถึงตอนนั้นยามที่นางเป็นมังกรตนหนึ่ง ออกจะเจ้าชู้เล็กน้อย แต่ก็ไม่ใช่กินไม่เลือกนี่

เทพชีมู่ผู้นี้ไม่รู้ว่านางเป็นจักรพรรดิปีศาจ ต้องการเอานางกลับไปเลี้ยงไว้ให้จงได้ มิหนำซ้ำยังบอกนางว่าเป็นลูกมักรที่งดงามที่สุดในสวรรค์ทั้งเก้า

ถ้อยคำนี้เป็นการดูถูกนาง นางย่อมไม่ยินดีเป็นธรรมดา จึงจับโยนไปเสียเลย…

ถ้ำงูนับหมื่น

ใช่ มีสถานที่เช่นนี้อยู่

นั่นคือถิ่นปีศาจงู ข้างในมีงูน้อยที่ยังไม่ได้เปลี่ยนร่างนับพันนับหมื่น เขาอยู่โลกปีศาจ มิหนำซ้ำความสามารถเทพเซียนยังถูกควบคุมและถูกนางปิดผนึกพลังเอาไว้ เขาจึงทำได้เพียงตะเกียกตะกายอยู่ในนั้น น่างสารอย่างยิ่ง

“คิดไม่ถึงเลย เขาโง่เขลาขนาดนี้ ยังจะอยู่รอดมาถึงตอนนี้อีกด้วย จุ๊ๆๆ” ซ่งอิงเผยสีหน้าตระหนกตกใจระคนประหลาดใจ

“อาจารย์ของเทพชีมู่ตอนนั้นอย่างน้อยก็เป็นหนึ่งในสามมหาเทพ มีของล้ำค่าประจำกายนับไม่ถ้วน ปกป้องเขากลับชาติเกิดใหม่ได้โดยง่ายดาย ยิ่งไปว่านั้น ด้วยวัยเขาของก็ยังไม่ถือว่าแก่” ชางเวยกล่าวอีกครั้ง

แน่นอนว่าเทพเซียนแตกต่างจากคน

เทพเซียนอายุขัยไม่มีที่สิ้นสุด ซึ่งไม่ใช่ดูที่อายุขัย แต่ดูที่วาสนา บุญบารมีและชะตาชีวิตตลอดจนพลังความสามารถ

ก็อย่างเช่นเขา ตอนนั้นหากไม่ใช่เพื่อปกป้องโลกมนุษย์จึงแบกรับภาระอันหนักอึ้ง ไม่ต้องกลับชาติไปเกิดก็มีชิวิตอยู่ได้ถึงตอนนี้ และถึงขั้นเมื่อเทียบกับในหมู่มนุษย์ยังถือว่าเป็นวัยหนุ่มกำยำอีกด้วย

มีพลังความสามารถ การจะมีอายุยืนยาวตลอดไปก็ไม่ใช่ปัญหา